 |
| Διαδηλωτές έχουν καταλάβει την έδρα του συνδέσμου βιομηχάνων του Βελγίου και συγκρούονται με την αστυνομία, στην πρόσφατη (5/11) μαζική κινητοποίηση κατά των πολιτικών λιτότητας στις Βρυξέλλες |
Του Κ. Μαραγκού
Όποιος δεν είναι μπίτι για μπίτι μπορεί να αντιληφθεί ότι το σήριαλ της «αντιστεκόμενης» κυβέρνησης στις υπερβολικές απαιτήσεις της τρόικα είναι ακόμα ένα επεισόδιο της γνωστής σαπουνόπερας που παίζεται εδώ και 4 χρόνια από τα κιτρινοκάναλα της διαπλοκής και τους λακέδες του αστικού καθεστώτος προκειμένου η δυσαρέσκεια και η κοινωνική οργή να εκτονώνεται στον αόρατο εχθρό των Βρυξελλών και του ΔΝΤ και η κυβέρνηση του Σαμαρέλου να τη βγάζει λάδι. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι δήθεν παράλογες απαιτήσεις των υπάλληλων της τρόικα είναι παραγγελία της ντόπιας αστικής τάξης και των πολιτικών της υπηρετών. Την ίδια ώρα που τα γελοία υποκείμενα των δελτίων των 8 μας ενημερώνουν ότι η βασική διαφωνία είναι για κάποιο ύψος κάποιου πρωτογενούς πλεονάσματος, λες και έχουν καμία σημασία τα λογιστικά τους κολπάκια, ετοιμάζονται να ψηφίσουν ακόμα ένανελεεινό προϋπολογισμό που επικυρώνει την επιβολή νέων φόρων ύψους 1,4 δισ. ευρώ την ίδια ώρα που οι «επερχόμενες» μειώσεις στα χαράτσι, και το φόρο αλληλεγγύης μένουν για τις μεθεπόμενες χρονιές. Οι δαπάνες για τομείς Παιδεία, Υγεία και Κοινωνική Ασφάλιση περικόπτονται κατά 1,5 δις και κατά 400 εκ. ευρώ οι δαπάνες του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.
Μόλις προχθές ξεπουλήθηκαν 14 περιφερειακά αεροδρόμια με συνοπτικές διαδικασίες στην κοινοπραξία FRAPORT AG- SLENTEL Ltd του ομίλου Κοπελούζου, με εφάπαξ εξευτελιστικό τίμημα 1,234 δις ευρώ και 22,9 εκατ. ευρώ ενοίκιο. Για το επόμενο έτος προβλέπονται επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις 2,5 δις.
Την ίδια ώρα έρχονται ν/σ που ουσιαστικά κάνουν απαγορευτική την κήρυξη απεργίας, συμπληρώνοντας το σερί των επιστρατεύσεων και των δικαστικών αποφάσεων που κηρύσσουν τις απεργίες παράνομες.
Στο δημόσιο έρχεται νέο μισθολόγιο που δεν θα αφορά μόνο τους απόφοιτους της βασικής εκπαίδευσης αλλά όλους τους δημόσιους εκτός φυσικά τους ένστολους που η κυβέρνηση φρόντισε να τους αποκαταστήσει και με το παραπάνω τους τις αποδοχές τους. Οι συνταξιούχοι θα δουν νέες περικοπές αφού το επικουρικό πετσοκόβεται μέχρι να εξαφανιστεί όπως άλλωστε έχει συμφωνηθεί στις μνημονικές συμφωνίες, ενώ στο στόχαστρο μπαίνει και το ΕΚΑΣ που θα χαρακτηριστεί προνιακό επίδομα και ως τέτοιο πλέον θα δίνεται με εισοδηματικά ή περιουσιακά κριτήρια. Ενώ τέλος το εφάπαξ μειώνεται από το 2015 στο μισό μέχρι κι αυτό να θυσιαστεί στο βωμό του «πρωτογενούς πλεονάσματος».
Μετά από όλα αυτά, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και τα λαμόγια που την περιβάλουν έχουν και το θράσος να μιλάνε για φως το τούνελ, για έξοδο από την κρίσηκαι άλλα κουραφέξαλα. Δεν υπάρχει καμία έξοδος από πουθενά. Ακόμα και αν μετά από αυτό το εξωφρενικό ξεζούμισμα που γίνεται πια εις βάρος της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης (μόνο η νέα αύξηση των φόρων και οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες ύψους 3 και πλέον δις ισοδυναμούν με αρπαγή ενός ακόμα μισθού) η κυβέρνηση εμφανίσει ένα λογιστικό πλεόνασμα, αυτό δεν θα έχει καμία σημασία στην καθημερινότητα της εργατικής τάξης και των ανθρώπων που παλεύουν για να επιβιώσουν, αλλά ούτε και για την οικονομία που δήθεν κόπτεται η κυβέρνηση για την επανεκκίνησή της. Το μόνο που ενδιαφέρεται η κυβέρνηση και τα λαμόγια που λυμαίνονται τον τόπο, είναι η αποκατάσταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και η εξασφάλιση της απόδοσης των τόκων στους τοκογλύφους και τις τράπεζες.
Ένα τέτοιο σχέδιο δεν περιλαμβάνει πουθενά την εργατική τάξη. Η εργατική τάξη πρέπει να γίνει κιμάς, να συνθλίβει απολύτως στις ερπύστριες ενός κεφαλαίου που αναπαράγεται τρώγοντας τις σάρκες του. Η άρχουσα τάξη και η κυβέρνησή της δεν ενδιαφέρονται για τις κοινωνικές απώλειες που φέρνει η καταστροφή του προηγούμενου μοντέλου καπιταλιστικής διαχείρισης και του μη αποδοτικού -σταθερού και μεταβλητού- κεφαλαίου. Όσοι ζουν από το μόχθο τους και δεν επιλέγουν να γίνουν υπηρέτες των τοκογλύφων, των εφοπλιστών και των κρατικοδίαιτων καπιταλιστών πάσης φύσεως, και όσοι δεν ανήκουν στους πραιτοριανούς του κράτους και στα ένοπλα σώματά του που με λύσσα ψεκάζουν με χημικά όσους αντιστέκονται και υπερασπίζονται το ψωμί των παιδιών τους, δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα, ούτε καν στα ψίχουλα που υπόσχεται αυτή η ελεεινή κλίκα που βρίσκεται στην κυβέρνηση.
Εξίσου άπατη θα πάει και κάθε προσπάθεια να βρεθεί μια μέση λύση και οποιοδήποτε σχέδιο συναίνεσης, είτε πριν, είτε μετά, είτε και για την εκλογή προέδρου. Ούτε ακόμα και για τα περιβόητα «εθνικά θέματα» δηλαδή τις μπίζνες των πετρελαιάδων για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της μεσογείου και του Αιγαίου, για την «ελληνική» ή την «κυπριακή ΑΟΖ». Όσοι τσιρίζουν για την ΑΟΖ είναι οι ίδιοι κρατικοδίαιτοι οικοπεδοφάγοι που αρπάζουν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια του δρόμους, το ελληνικό, τα δημοτικά πάρκα, παριστάνοντας τους επενδυτές χωρίς να βάζουν φράγκο από την τσέπη τους συνεχίζοντας απτόητοι τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. Η χώρα είναι ένα καπιταλιστικό τσιφλίκι και ως εκ τούτου δεν υφίσταται το παραμικρό «κρίσιμο εθνικό θέμα» που να ενώσει αφεντικά και εργάτες, το κράτος και τα θύματά του, τους μπάτσους με τους χιλιάδες που καταστέλλουν (διαδηλωτές, απεργούς, μετανάστες, πρόσφυγες, μαθητές, φοιτητές). Δεν υπάρχει κανένας κοινός τόπος με τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους, τα ακροδεξιά οφσορατζίδικα και μαφιόζικα δεκανίκια του κράτους, τους νοικοκυραίους που ταυτίζονται με τα αφεντικά τους και το κράτος ζητώντας περισσότερη καταστολή (προφανώς στους πιο αδύναμους) περιμένοντας να επωφεληθούν από τα ψίχουλα που θα τους πετάξει η εξουσία.
Η απεργία στις 27 Νοέμβρη
Είναι αλήθεια ότι η απεργία της Πέμπτης προκηρύχθηκε από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για να βγάλει την υποχρέωση της καθιερωμένης απεργίας προ της ψήφισης του προϋπολογισμού. Είναι επίσης αλήθεια ότι καμία 20 τουλάχιστον γενικές απεργίες την περίοδο 2010-2012 δεν κατάφεραν να σταματήσουν τα μνημόνια, ούτε το κίνημα των αγανακτισμένων πέτυχε να διώξει τους «προδότες πολιτικούς» και να φέρει πίσω στη χώρα την αξιοκρατία και τις ευτυχισμένες στιγμές της μεταεμφυλιακής Ελλάδας, της χούντας, του ’80, του ’90 και του μιλένιουμ. (δεν φταίμε εμείς για τα πολλά και διαφορετικά προτζκετ επιστροφής που προσδοκούσε η αγανάκτηση, ας τα έλυναν αυτοί που συνυπήρχαν εν γνώσει τους με όλα αυτά τα σχέδια και δεν ήθελαν με τίποτα να χαλάσει το πανηγύρι τους).
Είναι επίσης αλήθεια ότι από το 2012 και μετά ο λαός που βγήκε στους δρόμους, αποσύρθηκε από αυτούς προσδοκώντας εκτός από μια ανώδυνη επιστροφή στην ευτυχία προηγούμενων δεκαετιών (λες και ζούσε κάποιον εφιάλτη) και μια εύκολη και γρήγορη εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ που θα βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και αν αυτό το σενάριο είχε κάποια ουσία το 2012, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με πολλαπλούς τρόπους έχει φροντίζει να ματαιώσει πριν καν βρεθεί στην πολυπόθητη κυβερνητική εξουσία. Είτε γιατί τελικά δεν θα καταργήσει το μνημόνιο την επόμενη μέρα, είτε γιατί οι εφαρμοστικοί νόμοι δεν μπορούν να καταργηθούν παρά μόνο σε βάθος χρόνου, είτε γιατί οι μισθοί είναι αδύνατον να αποκατασταθούν εκτός των μπάτσων φυσικά, είτε γιατί το κράτος και η εκκλησία τελικά δεν θα διαχωριστούν απλώς θα διευθετηθεί η μεταξύ τους σχέση, είτε γιατί η περιφερειάρχης μας ψήφισε τον προϋπολογισμό του Σγουρού γιατί δήθεν δεν γινόταν να καταγγελθούν οι συμβάσεις (όπως και με το μνημόνιο;) και με όλα τα εκατομμύρια στους Μελισαννίδη και Αλαφούζο, είτε γιατί το «κράτος έχει συνέχεια», είτε γιατί ο Στουρνάρας θα μείνει τελικά στη θέση του, είτε γιατί πρέπει να βρεθεί μια συναινετική λύση με την προεδρική εκλογή πακέτο με το χρέος και την ημερομηνία των εκλογών, είτε τελικά γιατί εκλογές ακούμε αλλά εκλογές δεν έρχονται, είτε γιατί μπορεί ξαφνικά να βρεθούν οι 180 και να τους έχουμε στο σβέρκο για ακόμα 1,5 χρόνο, είτε γιατί μέχρι τότε ο Συριζα θα έχει βάλει κι άλλο νερό στο κρασί του ξενερώνοντας ακόμα περισσότερο τις λαϊκές προσδοκίες.
Η απεργία της 27ης Νοέμβρη μπορεί να είναι μια τουφεκιά στον αέρα για τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, μπορεί για το ΠΑΜΕ να είναι μια ευκαιρία για μια ακόμα ανώδυνη παρέλαση ενάντια στην επόμενη κυβέρνηση, μπορεί για την υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική αριστερά να είναι ένα «ζέσταμα» για συνέχεια και κλιμάκωση, με συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, συλλαλητήρια, καταλήψεις, νέες απεργιακές κινητοποιήσεις» ή ακόμα για να «ξαναζωντανέψει η ελπίδα του αγώνα στους χώρους δουλειάς, να δώσουμε και να πάρουμε κουράγιο από τους συναδέλφους μας», μπορεί όμως να είναι και μια μάχη. Ακριβώς αυτό που δεν περνάει καν από το μυαλό μιας ρουτινιάρικης αριστεράς που η σκέψη της σέρνεται στο ίδιο πνεύμα της ημιθανούς συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που κηρύσσει απεργίες απλά για να δώσει ένα μήνυμα στον κοινωνικό της εταίρο. Μόνο που τώρα ο «κοινωνικός εταίρος» έχει κατεβάσει ρολά, ενώ τα κόμματα που διαμεσολαβούσαν μεταξύ αφεντικών και συνδικάτων πρωταγωνιστούν στην αποδόμηση του κοινωνικού συμβολαίου χωρίς να απασχολούνται για το οποιοδήποτε «πολιτικό κόστος», όπως κάποτε ας πούμε επί Γιαννίτση. Ακριβώς γι” αυτό οι απεργίες γνώμης και πίεσης δεν έχουν στην εποχή του κανιβαλισμού και του πολεμικού καπιταλισμού καμία τύχη. Βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη. Κανείς δεν τις παίρνει στα σοβαρά, όχι μόνο ο αντίπαλος αλλά ούτε καν το υποκείμενο της απεργίας η ίδια η εργατική τάξη. Η μόνη απεργία που θα είχε μια τύχη είναι η απεργία μάχης, όχι μια προπαγανδιστική απεργία. Ο λαός δεν έχει ανάγκη ακόμα μια ενημέρωση για το κακό που τον έχει βρει. Ούτε ακόμα ένα «ζέσταμα», ούτε να πάρει «κουράγιο». Αυτά τα δακρύβρεχτα δεν συγκινούν πλέον κανένα. Το μόνο κάλεσμα που θα έβρισκε ανταπόκριση είναι ένα κάλεσμα μάχης. Μα είναι ακόμα νωρίς, ο κόσμος είναι ακόμα κουρασμένος κλπ κλπ θα πει κάποιος. Και ποια είναι η αντιπρόταση στην «τυπική διεκπεραίωση» της ΓΣΕΕ; Μήπως η «μαζική δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία, συνελεύσεις και εξορμήσεις, κλίμα αντεπίθεσης και ανατροπής με πολιτικό στόχο την ανάπτυξη των αγώνων, το σπάσιμο της εκλογικής αναμονής – παράλυσης, το μπλοκάρισμα του νέου κύματος αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων». Δηλαδή μια γενική απεργία γίνεται για να κάνουμε μαζική δουλειά στα πρωτοβάθμια και στους χώρους δουλειάς, για να αναπτυχθούν αγώνες ενάντια στην εκλογική αναμονή; Αυτά ακριβώς ισχυρίζεται και το ΠΑΜΕ: «κατά κλάδο, κατά περιοχή, σε κάθε τόπο δουλειάς». Για τις 27 Νοέμβρη υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο (;) πέρα από τα παντός καιρού καθήκοντα, ενημέρωσης και προπαγάνδας στους «τόπους δουλειάς»; Όταν συγκεντρώνονται 30-40000 κόσμος στο Σύνταγμα ή στην Ομόνοια το καθήκον είναι να επιστρέψουν στις γειτονιές τους για ψηστήρι;
Μια γενική απεργία είναι μάχη και δεν γίνεται για να προπαγανδίσει την επόμενη γενική απεργία. Δεν έχει καμία σημασία τι θέλει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι «τυπικές της διεκπεραιώσεις». Ούτε τι αυταπάτες καλλιεργεί ο οποιοσδήποτε για το κοινοβούλιο και την μελλοντική του κυβέρνηση. Αυτό θα το αντιμετωπίσουμε τότε. Οι αυταπάτες δεν αντιμετωπίζονται με απεργίες. Η απεργία είναι σύγκρουση με την υπάρχουσα εξουσία, με την σημερινή κυβέρνηση (και όχι με το αυριανό μικρότερο κακό) με τις δυνάμεις καταστολής. Επιπλέον η απεργία αυτή είναι εκ των πραγμάτων μια πολιτική απεργία. Δεν υπάρχει ο παραμικρός συνδικαλιστικός χαρακτήρας. Είναι μια απεργία κατευθείαν ενάντια στην κυβέρνηση, το μνημόνιο και τον προϋπολογισμό. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι οι χώροι δουλειάς, ούτε το κάθε αφεντικό. Είναι η κυβέρνηση, αυτός που εκπροσωπεί συλλογικά όλους τους καπιταλιστές, αυτός που εφαρμόζει ένα πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης εδώ και 5 χρόνια, είναι η ίδια η αστική αντεπανάσταση που δεν τσακίζει μόνο τις εργατικές κατακτήσεις αλλά μεταλλάσσει τον ίδιο τον καπιταλισμό στην πιο αποκρουστική του μορφή.
Ύστερα από 2 χρόνια κινηματικής υποχώρησης, φαίνεται ότι το κλίμα αλλάζει. Δεν είναι μόνο οι μαθητές και οι φοιτητές που θερμαίνουν το κλίμα. Η νέα γενιά που μπαίνει στον αγώνα δεν θυμάται σχεδόν τίποτα από την εποχή του «κοινωνικού συμβολαίου». Μεγαλώνει στις νέες συνθήκες και χωρίς προσδοκίες για το μέλλον. Οι φοιτητές που σήμερα είναι 20 χρονών το 2010 ήταν 16. Είναι η ώρα τους, όπως και για μια άλλη γενιά ήταν η ώρα της το 1973. Οι μαθητές που τώρα είναι 16 το 2010 ήταν στο δημοτικό. Δεν κουβαλάνε τίποτα από τις ήττες της προηγούμενης γενιάς και πολύ περισσότερο είναι μια γενιά που τη χωρίζει ένα χάος από τις αμέσως προηγούμενες. Αυτή μπορεί να είναι η ατμομηχανή της αντεπίθεσης, όσο και αν βιάζονται οι φορτσάκηδες, ο εισαγγελείς και οι φύλακες της δημόσιας τάξης να τη χώσουν στο γύψο. Οι εκκρεμότητες του Φλεβάρη του 2012, του Οκτώβρη του 2011, του καλοκαιριού εκείνης της χρονιάς και του Μάη του 2010 ανοίγουν και πάλι. Όχι όμως νοσταλγώντας το παρελθόν, όχι ψάχνοντας ένα τεχνοκράτη για να κυβερνήσει, ούτε καν περιμένοντας το ΣΥΡΙΖΑ να επουλώσει τις πληγές από την ανθρωπιστική κρίση. Η συζήτηση τι θα γίνει αν έρθει ο Τσίπρας με το ευρώ τη δραχμή, το χρέος, και αν ο Μητρόπουλος και ο Σταθάκης θα διαπραγματευτούν με την τρόικα αφού πρώτα οριστούν συναινετικά οι εκλογές μετά ή πριν τον πρόεδρο μαζί και όλα τα σενάρια εκλογολογίας και αποστασίας, έχουν αρχίσει να κουράζουν και να προκαλούν εκνευρισμό. Ίσως να μην γίνουν και πολλά στις 27 Νοέμβρη, ίσως η μέρα αυτή περάσει χωρίς το ντόρο που πρέπει να προκληθεί, όμως αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα το πνεύμα μάχης που πρέπει να κυριεύσει τον κόσμο της αριστεράς, και του κινήματος που δεν μπορεί άλλο να περιμένει τι θα γίνει με τον κάθε απατεώνα που σκέφτεται πως θα επανεκλεγεί ή πως θα κατσικωθεί για πάντα στο κοινοβούλιο. Η περίοδος από δω και πέρα δεν θα είναι περίοδος αναμονής. Ο βρασμός μεγαλώνει και οι μοριακές κοινωνικές κινήσεις ψάχνουν μια διέξοδο. Και όσο το καπάκι σφίγγει τόσο μεγαλύτερος θα είναι και ο κρότος που θα προκληθεί.
Όπως και να χει τα μέτωπα έχουν ήδη ανοίξει. Οι σχολές είναι σε αναβρασμό. Το ίδιο και εκατοντάδες σχολεία. Τα φοιτητικά και τα μαθητικά μπλοκ σίγουρα θα κάνουν δυναμική εμφάνιση. Αυτό αλλάζει κατά πολύ τα δεδομένα μιας διαμαρτυρίας που θα τελειώσει χωρίς να την πάρει χαμπάρι κανείς. Το κράτος ενδεχομένως θα επιχειρήσει όπως κατ” επανάληψη συνηθίζει το τελευταίο τρίμηνο να δοκιμάσει τις αντοχές συγκεκριμένων κομματιών της διαδήλωσης και ενδεχομένως να σπάσει και μερικά κόκαλα. Το άσυλο επίσης μπορεί να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης από όλες τις πλευρές και πεδίο εφαρμογής του δόγματος νόμος τάξη και ασφάλεια. Η κυβέρνηση άλλωστε έχει επενδύσει σε αυτό και δεν φαίνεται να δείχνει καμία ελαστικότητα. Από τις δυνάμεις που βρίσκονται απέναντι η αναβολή της μάχης αυτή τη φορά δεν έχει κανένα νόημα.Το τριήμερο έχει περάσει και ο αγώνας έχει ήδη κλιμακωθεί. Φαντεζί κινήσεις με σακούλες σκουπιδιών και άλλου είδους συμβολικές πράξεις στο πνεύμα του διαρκούς αγώνα ατελείωτης ζύμωσης, είναι εξίσου κουραστικές όσο είναι και οι «διεκπεραιωτικές» απεργίες της ΓΣΕΕ. Κάθε μάχη είναι κομμάτι μιας ευρύτερης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει την αυτοτελή της σημασία. Την Πέμπτη μπορεί το κίνημα να έχει μια νίκη. Όχι να ρίξει το μνημόνιο, ούτε να κερδίσει καμία αύξηση των μισθών. Μπορεί όμως να τσακίσει κάθε συναινετικό σενάριο, να μείνει στο δρόμο απαντώντας έμπρακτα στις προκλήσεις των κατασταλτικών μηχανισμών, να υπερασπιστεί κάθε μαχητικό μέτωπο προκύψει, να τελειώσει τη μέρα αφήνοντας την αίσθηση ότι το κίνημα επιστρέφει στους δρόμους. Ότι δεν περιμένει πια τις εκλογές. Ότι η πτώση της κυβέρνησης τίθεται εκ νέου και δεν θα είναι απλώς το ανώδυνο αντικείμενο συζήτησης στα τηλεοπτικά πάνελ και με τους όρους που μπορεί να διαχειριστεί το σύστημα.
Από κει και πέρα ας συνεχιστεί η ζύμωση στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, τα πρωτοβάθμια και τα δευτεροβάθμια, ας πάρει κουράγιο ο καθένας από όπου θέλει, ας γίνουν και συνελεύσεις και εξορμήσεις, ας μην βγει ο πρόεδρος από αυτή τη βουλή, ας γίνουν και εκλογές και ας βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτά δεν μπορεί να είναι το ζητούμενο της αυριανής απεργίας. Αυτά είναι για τις άλλες μέρες. Ας μην γίνονται το άλλοθι για να αναβάλλεται διαρκώς η σύγκρουση. Ακόμα και αν οι συσχετισμοί φαίνεται ότι δεν είναι οι καλύτεροι. Άλλωστε υπάρχει κάποιος που ξέρει ακριβώς πότε οι συσχετισμοί μας το επιτρέπουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου