Η στάση πληρωμών που επέλεξε η κυβέρνηση της Αργεντινής, αν αποδεικνύει κάτι, είναι ότι ακόμη και μέσα στα ασφυκτικά όρια του “καπιταλιστικού κανόνα” ,υφίστανται ισχνά περιθώρια ελιγμών, ακόμα και για μια κυβέρνηση όπως της Κίρσνερ, που δεν είναι δα και επαναστατική. Περιθώρια ελιγμών, ωστόσο, που προσκρούουν στα όρια του πεπερασμένου ορίζοντα που ιχνογραφείται, από τον μη αναστρέψιμο χαρακτήρα, της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.
Καθώς η αμέσως επόμενη πρόκληση ενός κράτους, που αρνείται την απόλυτη υποταγή στους κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι η επιλογή του δρόμου που θα πορευτεί τόσο σε κοινωνικό και πολιτικό αλλά κυρίως σε οικονομικό επίπεδο. Η εμμονή στον δρόμο που οδηγεί αέναα, στην χρεοκοπία, στην ύφεση και στην φτώχεια, σχετικά σύντομα θα επαναφέρει το δίλημμα, αποπληρωμή των χρεών ή χρεοκοπία. Ακριβώς γιατί πρόκειται για ένα δίλημμα, που είναι άρρηκτα συνυφασμένο, με τα γενεσιουργά αίτια, πρόκλησης της καπιταλιστικής κρίσης.
Συνεπώς κάθε κράτος που επιλέγει συγκυριακά την ανυπακοή στον “Χρηματοπιστωτικό Λεβιάθαν”, θα αναγκαστεί από τις συνθήκες, είτε ιστορικά και στρατηγικά, να αρνηθεί τον καπιταλιστικό one way road, είτε σε μια καμπή των κοινωνικών εξελίξεων, να υποταχθεί ολοκληρωτικά και συντριπτικά στην κυριαρχία ενός συστήματος, που σε μια πρότερη κατάσταση είχε αμφισβητήσει.
Καθώς η αμέσως επόμενη πρόκληση ενός κράτους, που αρνείται την απόλυτη υποταγή στους κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι η επιλογή του δρόμου που θα πορευτεί τόσο σε κοινωνικό και πολιτικό αλλά κυρίως σε οικονομικό επίπεδο. Η εμμονή στον δρόμο που οδηγεί αέναα, στην χρεοκοπία, στην ύφεση και στην φτώχεια, σχετικά σύντομα θα επαναφέρει το δίλημμα, αποπληρωμή των χρεών ή χρεοκοπία. Ακριβώς γιατί πρόκειται για ένα δίλημμα, που είναι άρρηκτα συνυφασμένο, με τα γενεσιουργά αίτια, πρόκλησης της καπιταλιστικής κρίσης.
Συνεπώς κάθε κράτος που επιλέγει συγκυριακά την ανυπακοή στον “Χρηματοπιστωτικό Λεβιάθαν”, θα αναγκαστεί από τις συνθήκες, είτε ιστορικά και στρατηγικά, να αρνηθεί τον καπιταλιστικό one way road, είτε σε μια καμπή των κοινωνικών εξελίξεων, να υποταχθεί ολοκληρωτικά και συντριπτικά στην κυριαρχία ενός συστήματος, που σε μια πρότερη κατάσταση είχε αμφισβητήσει.
Ολόκληρος ο πλανήτης στροβιλίζεται στην άβυσσο μιας καπιταλιστικής κρίσης, που επιστρέφει οξύτερη, χλευάζοντας τους αδαείς οικονομικά και γεωπολιτικά, που εκτιμούν ότι η ανάπτυξη βρίσκεται προ των πυλών. Καθώς η ίδια η ανισομετρία, του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, είναι που προκαλεί υπαναχώρηση των συμπτωμάτων της κρίσης σε ένα σημείο του πλανήτη, και την ταυτόχρονη επιδείνωση της, σε ένα άλλο. Συντηρώντας την σπείρα της ιστορίας ενεργή, σε διαρκή κατάσταση βρασμού, εξωθώντας το παγκόσμιο καπιταλιστικό staus quo, στα απώτατα όρια αντοχής του.
Σε αυτόν τον γκρίζο, μονόχρωμο καμβά, δεν υπάρχουν περιθώρια για πινελιές, αισιόδοξων αναπτυξιακών ονειρώξεων. Καθώς όσο ο καμβάς παραμένει ο ίδιος και τα υλικά που τον συγκροτούν, απαράλλακτα, μόνο ξέπνοες ανάσες πριν τον αναπόφευκτο πνιγμό, μπορεί κανείς να έχει, ως την μόνη επιλογή.
“Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά”, είναι η μόνη λύση οριστικής απαγκίστρωσης από τα δεσμά της κρίσης, της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης. Μια επιλογή, που συνιστά, καθολική ανυπακοή στο κυρίαρχο μοντέλο, και συνολική ανατροπή των οικονομικών, κοινωνικών, και πολιτικών συντεταγμένων που δομούν, το κυρίαρχο κοινωνικό και οικονομικό υπόδειγμα.
Μια διαπίστωση που θα προκαλούσε το ειρωνικό μειδίαμα του Marx, και την “συντριβή” του keynes, καθώς είναι πιο φανερό από ποτέ στους αιώνες της ηγεμονίας του κεφαλαίου, ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν περιθώρια, για ημίμετρα. Είτε οι λαοί ξεμπερδεύουν μαζί του, είτε αυτός ξεμπερδεύει με του λαούς. Δημιουργώντας εκατόμβες θυμάτων, στον βωμό της βίαιης, με κάθε κόστος παλινόρθωσης του.
Στην Αργεντινή, στην Ελλάδα, σε κάθε μικρή η μεγάλη γωνιά του πλανήτη, μια πρωτογενής , μια ελάχιστη, άρνηση στους κανόνες του κεφαλαίου και των αγορών, είτε θα μετουσιωθεί σε ολιστική Άρνηση του όλου, που συνθέτει το καπιταλιστικό πρόταγμα, είτε θα οδηγηθούν οι εργαζόμενοι και οι λαοί σε ιταμή και καταστρεπτική συνθηκολόγηση και ήττα.
Αν χαίρομαι για την Αργεντινή ; Φυσικά και χαίρομαι. Ίσως όμως για διαφορετικούς λόγους από ότι οι περισσότεροι. Χαίρομαι, γιατί για λίγο, το βλέμμα και η μορφή του Marx, περιφέρονται στα στενά του Buenos Aires, προσδοκώντας μετά από καιρό, μια μεγάλη διάψευση και μια μεγάλη δικαίωση. Ότι δεν θα μείνει ο λαός, στα μισά του δρόμου. Ότι θα προχωρήσει μέχρι την τελική ρήξη. Μέχρι την τελική λύση.
Και ποιος ξέρει; Οι “ουρανοί” της Αργεντινής και της Ελλάδας δεν απέχουν και τόσο πολύ. Άλλωστε ο “ουρανός της κοινωνικής απελευθέρωσης” ήταν και θα παραμείνει για πάντα, κοινός.
Σε αυτόν τον γκρίζο, μονόχρωμο καμβά, δεν υπάρχουν περιθώρια για πινελιές, αισιόδοξων αναπτυξιακών ονειρώξεων. Καθώς όσο ο καμβάς παραμένει ο ίδιος και τα υλικά που τον συγκροτούν, απαράλλακτα, μόνο ξέπνοες ανάσες πριν τον αναπόφευκτο πνιγμό, μπορεί κανείς να έχει, ως την μόνη επιλογή.
“Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά”, είναι η μόνη λύση οριστικής απαγκίστρωσης από τα δεσμά της κρίσης, της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης. Μια επιλογή, που συνιστά, καθολική ανυπακοή στο κυρίαρχο μοντέλο, και συνολική ανατροπή των οικονομικών, κοινωνικών, και πολιτικών συντεταγμένων που δομούν, το κυρίαρχο κοινωνικό και οικονομικό υπόδειγμα.
Μια διαπίστωση που θα προκαλούσε το ειρωνικό μειδίαμα του Marx, και την “συντριβή” του keynes, καθώς είναι πιο φανερό από ποτέ στους αιώνες της ηγεμονίας του κεφαλαίου, ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν περιθώρια, για ημίμετρα. Είτε οι λαοί ξεμπερδεύουν μαζί του, είτε αυτός ξεμπερδεύει με του λαούς. Δημιουργώντας εκατόμβες θυμάτων, στον βωμό της βίαιης, με κάθε κόστος παλινόρθωσης του.
Στην Αργεντινή, στην Ελλάδα, σε κάθε μικρή η μεγάλη γωνιά του πλανήτη, μια πρωτογενής , μια ελάχιστη, άρνηση στους κανόνες του κεφαλαίου και των αγορών, είτε θα μετουσιωθεί σε ολιστική Άρνηση του όλου, που συνθέτει το καπιταλιστικό πρόταγμα, είτε θα οδηγηθούν οι εργαζόμενοι και οι λαοί σε ιταμή και καταστρεπτική συνθηκολόγηση και ήττα.
Αν χαίρομαι για την Αργεντινή ; Φυσικά και χαίρομαι. Ίσως όμως για διαφορετικούς λόγους από ότι οι περισσότεροι. Χαίρομαι, γιατί για λίγο, το βλέμμα και η μορφή του Marx, περιφέρονται στα στενά του Buenos Aires, προσδοκώντας μετά από καιρό, μια μεγάλη διάψευση και μια μεγάλη δικαίωση. Ότι δεν θα μείνει ο λαός, στα μισά του δρόμου. Ότι θα προχωρήσει μέχρι την τελική ρήξη. Μέχρι την τελική λύση.
Και ποιος ξέρει; Οι “ουρανοί” της Αργεντινής και της Ελλάδας δεν απέχουν και τόσο πολύ. Άλλωστε ο “ουρανός της κοινωνικής απελευθέρωσης” ήταν και θα παραμείνει για πάντα, κοινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου