Σύμφωνα με τις τελευταίες ειδήσεις η κυβέρνηση του Ισραήλ αποδέχθηκε την πρόταση της Αιγύπτου για μια εκεχειρία διάρκειας 72 ωρών από τα μεσάνυχτα της Κυριακής, ενώ νωρίτερα, σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν έναν Παλαιστίνιο έφηβο σε συγκρούσεις που ξέσπασαν όταν νεαροί διαδηλωτές επιτέθηκαν εναντίον τους με πέτρες, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.
Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ αντιμετωπίζεται με γυμνά χέρια από τους παλαιστίνιους. Ο παλαιστινιακός λαός δεκαετίες τώρα συνεχίζει τον αγώνα για το δικαίωμα της επιστροφής στον τόπο του, της αυτοδιάθεσης και της οικοδόμησης ανεξάρτητου κράτους στη γη του, παρά τους ποταμούς αίματος και την πολιτική εγκατάλειψης που εφαρμόζεται σχεδόν από όλους, και τους ίδιους τους άραβες, των καθεστώτων τους. Οι όψεις της βασικής μεσανατολικής αντίθεσης μοιάζει χρόνια τώρα να μην αλλάζουν παρόλο που νέα δεδομένα προστίθενται. Από τη μια μεριά έχουμε έναν ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα των παλαιστινίων, που ακόμα κι όταν γίνεται με τις πέτρες από τους νεαρούς παλαιστίνιους βαφτίζεται τρομοκρατία και από την άλλη την υπεροπλία του Ισραήλ με τους ισχυρούς συμμάχους ΗΠΑ και ΕΕ. Και όσο περνούν τα χρόνια ο συσχετισμός δυνάμεων στην περιοχή σταθερά επιδεινώνεται, ενώ μοιάζει να περιορίζεται η δυνατότητα νέων τακτικών αμυντικών επιλογών στις οποίες εξωθούνται οι παλαιστίνιοι μαχητές. Ο πόλεμος που ξεκίνησε από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ δεν σταμάτησε ποτέ και οι Ισραηλινοί που νίκησαν δεν παύουν να υπενθυμίζουν τη νίκη τους με τη συμπεριφορά κατακτητή. Ο πόλεμος των παλαιστινίων ενάντια στο Ισραήλ αναγκαστικά παίρνει λοιπόν χαρακτήρα αντάρτικου και φυσικά βασικός στόχος είναι να βρίσκεται το Ισραήλ διαρκώς σε ανασφάλεια, να μη μπορούν οι σφετεριστές να ζουν ήσυχοι στη γη που έχουν σφετεριστεί. Η ελπίδα για αναζήτηση λύσης στο πρόβλημα μέσα από διπλωματικούς χειρισμούς και πολιτικούς ελιγμούς φυσικά δεν μπορεί να ευνοήσει τον αδύναμο, τους παλαιστίνιους. Ακόμα αναζητείται η γενική κινητοποίηση των αραβικών δυνάμεων, των καθεστώτων, με τις πολύπλοκες εξαρτήσεις από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, γιατί των λαών τους εύκολα καταστέλλεται. Ιδιαίτερα τώρα με τις ωμές επεμβάσεις ΗΠΑ και ΕΕ στις χώρες όπου άνθισε η επικαλούμενη αραβική άνοιξη, δρομολογείται ανατροπή των υπαρχόντων συσχετισμών στην περιοχή, φυσικά και προς όφελος του Ισραήλ, όχι όμως χωρίς απρόοπτα, όπως η επέλαση των τζιχαντιστών στο Ιράκ.
Βέβαια στο προπαγανδιστικό μέρος του παλαιστινοϊσραηλινού πολέμου κεντρική θέση κατέχει το θέμα των αμάχων και η χρήση του στη μάχη των εντυπώσεων. Η επιχειρηματολογία του Ισραήλ για τις ευθύνες της Χαμάς που την κατηγορούν για χρησιμοποίηση αμάχων σαν ασπίδα στις «τρομοκρατικές» της επιθέσεις αποδεικνύεται πολύ αδύναμη για να δικαιολογήσει επιθέσεις του σε σχολεία και νοσοκομεία. Από την άλλη, όταν κάποια παλαιστινιακή οργάνωση πραγματοποιούσε, ιδιαίτερα παλιότερα πριν το χτίσιμο του τείχους, επιχείρηση αυτοκτονίας εναντίον ισραηλινών εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη, το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του στιγμάτιζαν τη δολοφονία αμάχων. Στην πραγματικότητα πρέπει να δεχτεί κανείς έναν πολύ ελαστικό ορισμό του άμαχου για να θεωρήσει τέτοιους ιδιαίτερα τους ισραηλινούς εποίκους στη Δυτ. Όχθη και στη Γάζα. Φαίνεται να είναι το πιο επιθετικό τμήμα του ισραηλινού πληθυσμού που η καθημερινή του πρακτική συνίσταται στην άσκηση κάθε μορφής τρομοκρατίας εις βάρος των γηγενών παλαιστινίων με δηλωμένο σκοπό την εκδίωξή τους και τη συνεπούμενη δημογραφική αλλοίωση των κατεχόμενων εδαφών.
Στην πολιτική των περιορισμών σε γκέττο πίσω από τα τείχη που υψώνονται, των ομαδικών αποκλεισμών ολόκληρων περιοχών και των απελάσεων, στον εποικισμό των κατεχόμενων, στα σκληρά μέτρα που όταν δεν τον σκοτώνουν οδηγούν τον παλαιστινιακό λαό στην οικονομική εξάντληση και εξορία διασταυρώνται η εθνική ταπείνωση με την ταξική υποδούλωση που αυξάνει το αβυσσαλέο μίσος των παλαιστινίων ενάντια στο κράτος του Ισραήλ και τον αμερικανό προστάτη του. Οι ζωές εκατομμυρίων παλαιστινίων εξαρτώνται από τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών χωρών με το Ισραήλ σε ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου της ηγεμονίας των χωρών του ΝΑΤΟ με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Κι ίσως εδώ βρίσκονται οι ρίζες του ανατρεπτικού χαρακτήρα των εξεγέρσεών των παλαιστινίων όσο και της μοναξιάς τους.
Η πλήρης στρατιωτικοποίηση του Ισραήλ μοιάζει να συνεχίζεται εις το διηνεκές, με το μιλιταρισμό να γίνεται τρόπος ζωής για τη χώρα με την άμεση εμπλοκή όλων των πολιτών, σαν έφεδροι, μέχρι την ώριμη ηλικία τους. Ο μιλιταρισμός δεν αποτελεί μόνο μέσο κατάκτησης, καταπίεσης και εκμετάλλευσης του παλαιστινιακού λαού αλλά και των ίδιων των ισραηλινών. Η μιλιταριστική οργάνωση και ιδεολογία επιδρά όχι μόνο στον εν ενεργεία στρατό αλλά και στον εφεδρικό και κατ’ επέκταση στον υπόλοιπο πληθυσμό. Κι έτσι η μιλιταριστική ιδεολογία διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας, εφόσον η θεμελίωση του μιλιταρισμού στο Ισραήλ γίνεται στο όνομα της ασφάλειάς του κι εμπλέκεται με την πατριωτική ιδεολογία.
Κι αναρωτιέται κανείς για το είδος ζωής που και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί ζουν, όπου η θέση στο στρατό του καθενός καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την επαγγελματική και πολιτική ζωή του. Και δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί για την άμεση διαπλοκή αυτής της στρατιωτικοποιημένης ζωής με το καπιταλιστικό σύστημα μέσω της συνεχούς ανανέωσης στρατιωτικού εξοπλισμού, την πολεμική τεχνολογία και τους εξοπλισμούς.
Διαβάζοντας για τις ισραηλινές περιθωριακές φωνές, αυτές τις λίγες, (Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ, αρνητές στράτευσης κλπ.) που έχουν όμως την τόλμη να εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους για τις φονικές στρατιωτικές επιθέσεις της χώρας τους δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς για την αποτελεσματικότητα των ιδεολογικών μηχανισμών, και όχι μόνο των κατασταλτικών, που βουβαίνουν κάθε αντίθετη φωνή. Σκέφτεται κανείς πως μια χώρα που όλος της ο πληθυσμός ζεί για μεγάλο χρονικό διάστημα σε περιβάλλον τακτικού στρατού είναι επόμενο να ακολουθεί την ιδεολογία και πρακτική της απόλυτης ιεράρχησης και υπακοής. Με κάθε φωνή αντίθετη στην κυρίαρχη μιλιταριστική πολιτική που ανακηρύσσεται εχθρική εφευρίσκεται και εσωτερικός εχθρός, που αντιμετωπίζεται με διώξεις και φυλακίσεις, αλληλοσυμπληρώνοντας ο εσωτερικός μιλιταρισμός, ως κατασταλτικός μηχανισμός, τον εξωτερικό, τις στρατιωτικές επιθέσεις στα κατεχόμενα, Λίβανο και όπου αλλού θεωρείται ότι υπάρχει εξωτερική απειλή.
Η μεγάλης διάρκεια στρατιωτική υπηρεσία που επιτρέπει όπως σε όλα τα στρατεύματα μιαν απόλυτη εξουσία πάνω σε μια ορισμένης κατηγορίας άτομα από τη μια μεριά, και μια δουλική πειθαρχία στους ιεραρχικούς ανώτερους από την άλλη και με την εσωτερίκευση ενός αξιακού συστήματος όπου νομιμοποιείται η βία και ο φόνος πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να διαμορφωθεί μια κοινωνία όπου όχι μόνο να ευνοείται η απόκρυψη του εγκληματικού χαρακτήρα των ενεργειών των στρατεύσιμων παρά και πολλές φορές να φαίνονται σαν ηρωικά κατορθώματα;
Και πώς θα σταματήσουν όλα αυτά όταν έχει αφεθεί να τα πολεμά ένας λαός μόνος του, χωρίς βοήθεια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου