ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ,
ΤΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΑΠ’ ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΣΑΣ
(σύνθημα σε τοίχο των Εξαρχείων)
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, στην Τζαβέλλα
στέκεται για ώρα – κι έξω παίρνει να νυχτώνει.
Γωνία Μεσολογγίου, γιορτάζει μια παρέα
τον Αι Νικόλα, μες της νιότης τους την τρέλλα
και η μικρούλα βλέπει απέξω και κρυώνει.
Τα γεγονότα ακολουθούνε, τα μοιραία:
Μια σφαίρα μέσα στην καρδιά του Αλέξη.
Η κοπελίτσα ανάβει τώρα, μ’ αγωνία
το πρώτο σπίρτο: μια του μέλλοντος εικόνα,
ένα όνειρο καινούριο να επιλέξει.
Μα βλέπει, αντί για ειρήνη κι αφθονία,
του μίσους έναν επερχόμενο χειμώνα.
Σπάνε οι βιτρίνες, και γεμίζουν θρυψαλλάκια
οι δρόμοι γύρω, όπου ανάβουν οι φωτιές.
Μολότοφ πέφτουν, οργανώνονται πορείες:
Προπύλαια, Ακαδημία, και σκαλάκια
στο Σύνταγμα, Αλεξάνδρας – τώρα, συμπλοκές
κι ανάκατοι όλοι: μικροαστοί, μα και παρίες.
Άναψε σπίρτα τέσσερα τα βράδια,
για κάθε νύχτα που λαμπάδιαζαν οι δρόμοι.
Κάθε φορά η ίδια πάντα λέξη: “Οργή ! ”
“Κάψτε τα όλα, για να γίνουνε ρημάδια,
κυνηγηθείτε τώρα, κλέφτες κι αστυνόμοι
και πλακωθείτε, σε πορεία μαθητική”.
Στο πέμπτο σπίρτο διάβασε: “Αναρχία”
και “φτάνει πια” και “τέρμα, ήταν ως εδώ”.
Μα σπεύσαν κι άλλοι, στην αναμπουμπούλα.
Πιο κάτω: “ακρίβεια, ανισότητα, ανεργία”
(μίγμα συνθέσανε για χρόνια εκρηκτικό)
- ποιος κρύβεται όμως, κάτω απ’ την κουκούλα;
Στο έκτο σπίρτο, η μικρούλα μας παγώνει,
χαμογελά και βλέπει ωραία φώτα,
με ψαλμωδίες αγγέλων κι όλα τα ωσαννά,
με γαλοπούλα πλάι στο τζάκι κι έξω χιόνι.
Χριστούγεννα: όλα ειρηνικά, σαν πρώτα,
στην τηλεόραση, που ανάψαμε ξανά.
Οι δρόμοι σβήνουν, και στον καναπέ μας
γνώριμη η φιγούρα του Αι Βασίλη
μας περιμένει, μ’ ησυχία κι ασφάλεια.
Εικόνες βίας δεν είδαμε ποτέ μας
- δεν ρίξαμε ούτε λίγο τη Βαστίλλη.
Μα κάτι λείπει, κι είμαστε πια χάλια:
Καίνε τα σπίρτα, όταν βγουν απ’ το κουτί τους
- καίγοντ’ οι άνθρωποι, που ανοίξαν το κλουβί τους.
11/12/2008
(2008, ηλ. περιοδικό Ποιείν - 2010 Αλμανάκ Ποιείν)
ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ,
ΤΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΑΠ’ ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΣΑΣ
(σύνθημα σε τοίχο των Εξαρχείων)
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, στην Τζαβέλλα
στέκεται για ώρα – κι έξω παίρνει να νυχτώνει.
Γωνία Μεσολογγίου, γιορτάζει μια παρέα
τον Αι Νικόλα, μες της νιότης τους την τρέλλα
και η μικρούλα βλέπει απέξω και κρυώνει.
Τα γεγονότα ακολουθούνε, τα μοιραία:
Μια σφαίρα μέσα στην καρδιά του Αλέξη.
Η κοπελίτσα ανάβει τώρα, μ’ αγωνία
το πρώτο σπίρτο: μια του μέλλοντος εικόνα,
ένα όνειρο καινούριο να επιλέξει.
Μα βλέπει, αντί για ειρήνη κι αφθονία,
του μίσους έναν επερχόμενο χειμώνα.
Σπάνε οι βιτρίνες, και γεμίζουν θρυψαλλάκια
οι δρόμοι γύρω, όπου ανάβουν οι φωτιές.
Μολότοφ πέφτουν, οργανώνονται πορείες:
Προπύλαια, Ακαδημία, και σκαλάκια
στο Σύνταγμα, Αλεξάνδρας – τώρα, συμπλοκές
κι ανάκατοι όλοι: μικροαστοί, μα και παρίες.
Άναψε σπίρτα τέσσερα τα βράδια,
για κάθε νύχτα που λαμπάδιαζαν οι δρόμοι.
Κάθε φορά η ίδια πάντα λέξη: “Οργή ! ”
“Κάψτε τα όλα, για να γίνουνε ρημάδια,
κυνηγηθείτε τώρα, κλέφτες κι αστυνόμοι
και πλακωθείτε, σε πορεία μαθητική”.
Στο πέμπτο σπίρτο διάβασε: “Αναρχία”
και “φτάνει πια” και “τέρμα, ήταν ως εδώ”.
Μα σπεύσαν κι άλλοι, στην αναμπουμπούλα.
Πιο κάτω: “ακρίβεια, ανισότητα, ανεργία”
(μίγμα συνθέσανε για χρόνια εκρηκτικό)
- ποιος κρύβεται όμως, κάτω απ’ την κουκούλα;
Στο έκτο σπίρτο, η μικρούλα μας παγώνει,
χαμογελά και βλέπει ωραία φώτα,
με ψαλμωδίες αγγέλων κι όλα τα ωσαννά,
με γαλοπούλα πλάι στο τζάκι κι έξω χιόνι.
Χριστούγεννα: όλα ειρηνικά, σαν πρώτα,
στην τηλεόραση, που ανάψαμε ξανά.
Οι δρόμοι σβήνουν, και στον καναπέ μας
γνώριμη η φιγούρα του Αι Βασίλη
μας περιμένει, μ’ ησυχία κι ασφάλεια.
Εικόνες βίας δεν είδαμε ποτέ μας
- δεν ρίξαμε ούτε λίγο τη Βαστίλλη.
Μα κάτι λείπει, κι είμαστε πια χάλια:
Καίνε τα σπίρτα, όταν βγουν απ’ το κουτί τους
- καίγοντ’ οι άνθρωποι, που ανοίξαν το κλουβί τους.
11/12/2008
(2008, ηλ. περιοδικό Ποιείν - 2010 Αλμανάκ Ποιείν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου