Έτσι για να λάμψει λίγο η αλήθεια της ''μη-φιλοσοφίας'', της μεταμοντέρνας ''αναρχίας'', και πάει λέγοντας.
Ίσως το μαζέψουν, αλλά το κείμενο βγήκε και κυκλοφορεί παντού.
Έρχονται να συμπέσουν λοιπόν αυτοί που θέλουν το νέο ''κοινωνικό κράτος'' του καπιταλισμού με αυτούς που θέλουν μη κρατικές κομμουνιστικές νησίδες.
Αλλά δεν είναι απλώς η στήριξη. Πολλοί άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας έχουν δέσει τις ελπίδες τους πάνω στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική της ανάθεσης και της ''ελευσόμενης δημοκρατίας'', μεσσιανικού όμως τύπου, άσχετα από την οικονομική συγκυρία και κυρίως τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και όλης της ανθρωπότητας.
Το κείμενο είναι πολύ προβληματικό, για χίλιους δυο λόγους. Ο λόγος του είναι απαλός σαν βελούδο για την άρχουσα τάξη. Η ανάλυση είναι επιδερμική, επιφανειακή, και όχι απλώς ''εκλαϊκευτική''. Φυσικά δεν υπάρχουν ''τάξεις'', γιατί αυτό σύμφωνα με τα περισσότερα από τα μπουμπούκια τη σύγχρονης διανόησης αυτό είναι ''ουσιοκρατία''. Υπάρχει μόνο η αντίθεση ''κράτος-πολίτες''. Μπορεί να υπάρχει και ο περί τάξεων λόγος κάπου καταχωνιασμένος, αλλά είναι ντεμοντέ και ''ξεπερασμένος''.
Υπάρχει μια 'Δικτατορία'' και πρέπει να απαιτήσουμε την radical democracy. Όλα αυτά είναι μαζί αλήθεια και ψεύδος, οι μονόπλευρες εμφάσεις όμως τα καθιστούν σκέτο ψεύδος.
Ας ξεκουνηθούμε όλοι, μερικά πράγματα είναι πολύ απλά. Αν δεν θεμελιωθεί, με σύγχρονο τρόπο, το Δύο των Τάξεων-από τη μια το αστικό, από την άλλη το εργατικό στρατόπεδο, πολωμένα μέσα από τη κοινωνική πολλαπλότητα που γίνεται ενότητα-, σιγά σιγά και με τα ψέματα όλη η διανόηση θα γίνει έρμαιο της αστικής τάξης, της κεφαλαιοκρατίας, του ταξικού καθεστώτος.
Η επαναστατική επιστροφή στον Χέγκελ άμεσα, υπό το πρίσμα της μαρξιστικής κριτικής του καπιταλισμού και της θεμελίωσης της πάλης των τάξεων, είναι σήμερα απόλυτη αναγκαιότητα. Αν εμπιστεύεστε εσείς πολιτικά αυτούς τους ανθρώπους που μιλούν λες και βρίσκονται ακόμη στην Αρχαία Αθήνα, με ίδιους όρους, δεν έχω τίποτα άλλο να πω.
Το κείμενο-καταπέλτης (!)
For a democratic Europe – together with the Greek Radical Left!
Following on the chain of events that, in just three years have plunged Greece into the abyss, everyone knows that the responsibility of the parties in office ever since 1974 is overwhelming. New Democracy (the Right) and PASOK (the Socialists) have not only maintained the system of corruption and privilege — they have benefitted from it and enabled Greece’s suppliers and creditors to profit considerably from it, while the European Community institutions looked the other way.
In these conditions, it is astonishing that the European leaders and the IMF, posing as paragons of virtue and severity, should busy themselves in trying to restore to office those same bankrupt and discredited parties by denouncing the “red peril” as embodied by SYRIZA (the radical Left coalition) and threatening to cut off food supplies if the new 17 June elections confirm the rejection of the “Memorandum” that was clearly shown on 6 May last.
Not only is this intervention in flagrant contradiction with the most elementary rules of democracy but also its consequences would be terrible for our common future. That alone is a sufficient reason for us, as European citizens, to refuse to allow the will of the Greek people to be stifled. However, the situation is even more serious.
For the last two years, the European Union, in close collaboration with the IMF, has been working to strip the Greek people for its sovereignty. On the grounds of stabilising public finances and modernising the economy, they have been imposing a draconian system of austerity that is stifling economic activity, reducing the majority of the population to poverty, demolishing the right to work. This neo-liberal style “rectification” programme has ended up by liquidating the instruments of production and creating mass unemployment. Pushing it through needed nothing less than the establishing of a State of Emergency unparalleled in Western Europe since the end of the Second World War.
The State’s Budget s dictated by the Troika, the Greek Parliament is reduced to acting as a rubber stamp; the Constitution has been bye-passed several times. This stripping way of the principle of people’s sovereignty goes hand in hand with the humiliation of the whole country.
Here, indeed, it has reached its peak — but this does not only apply to Greece. All the peoples of all the member countries of the European Union are considered of no account when it is a matter of imposing a system of austerity that runs counter to all economic rationality, of combining the operations of the IMF and the ECB in support of the banking system and imposing governments of unelected technocrats on them.
The Greeks have, on several occasions, make clear their opposition to this policy that is destroying the country while pretending to save it. Innumerable mass demonstrations, 17 days of General Strikes in the course of the last two years, actions of civil disobedience like the movement of the “indignant ones” in Synatagma have shown its rejection of the fate to which they were being doomed, without any consultation. What response could be expected from this cry of despair and revolt? A doubling of the lethal dose and of police repression! It was then, in a context where the government had completely lost all legitimacy, that it was decided that a return to the ballot box seemed the only way of avoiding a social explosion.
However, the situation is now very clear — the results of the 6 May elections leave no doubt about the mass rejection of the policy being imposed by the Troika. Now, faced with the perspective of a SYRIZA victory at the 17 June elections, a campaign of disinformation and intimidation has been launched both inside the country and at European level. It aims at excluding SYRIZA from being considered a trustworthy political representative.
All means a good enough to disqualify it, starting by labelling it as “extremist” like the neo-Nazi Golden Dawn. SYRIZA has been accused of all the vices: swindling, double speech, irresponsible or infantile demands. If we were to believe this hate-filled propaganda, which is taking up a racist stigmatisation of the whole Greek people, SYRIZA is endangering freedom, the world economy and the building of Europe. Therefore is it the joint responsibility of the Greek electors and of our leaders to block its way.
Brandishing the threat of an exclusion from the euro and other forms of economic blackmail, a manipulation of the people`s vote is being set up. It is a “shock strategy” whereby the dominant groups are making every effort to turn the vote of the Greek people to serve their interests — that they pretend are also ours.
We, the signatories of this text are unable to stay silent faced with this attempt to deprive a European people of its sovereignty, of which elections are the last resort. This campaign of stigmatising SYRIZA must cease at once as well as the blackmail of exclusion from the euro zone. It is up to the Greek people to decide its fate, rejecting any diktat, rejecting the poisons that its “saviours” were giving it and committing itself freely to the forms of cooperation indispensible to overcoming the crisis together with the other European peoples.
We, in turn affirm that: it is time for Europe to understand the signal sent out from Athens on the 6 May last. It is time to abandon a policy that is ruining society and placing the people under ward-ship so as to save the banks. It is most urgent to put an end to the suicidal drift of a political and economic construction that is transferring government to “experts” and institutionalises the omnipotence of the financial operators. Europe must be the work of its citizens themselves so as to save their own interests.
This new Europe for which we, like the democratic forces that are emerging in Greece, hope and for which we intend to fight is that of all the peoples. In every country, there are two politically and morally antithetical Europes in conflict: that which would dispossess the people to benefit the bankers and that which affirms the right of all to a life worthy of the name and that, collectively, gives itself the means to do so.
Thus, what we want, together with the Greek electors and SYRIZA’s activists and leaders, is neither the disappearance of Europe but its refoundation. It is ultra-liberalism that provokes the rise of nationalisms and of the extreme right. The real saviours of the European idea are the supporters of openness, and of the participation of the citizens, the defenders of a Europe where popular sovereignty is not abolished but extended and shared.
Yes — Athens is indeed the future of democracy in Europe and it is the fate of Europe that is at stake. By a strange irony of history, the Greeks, stigmatised and impoverished are in the front line of our struggle for a common future.
Let us listen to them, support them and defend them!
Vicky SKOUMBI (aletheia, Athènes), Etienne BALIBAR, philosophe, Michel VAKALOULIS, philosophe et sociologue. Et : Giorgio AGAMBEN, Tariq ALI, Elmar ALTVATER, Daniel ALVARO, Alain BADIOU, Jean-Christophe BAILLY, Fethi BENSLAMA, Fernanda BERNARDO, Jacques BIDET, Claude CALAME, Thomas COUTROT, Albano CORDEIRO, Yannick COURTEL, Costas DOUZINAS, Roland ERNE, Roberto ESPOSITO, Nancy FRASER, Elisabeth GAUTHIER, François GEZE, Max GRATADOUR, Jean-Pierre KAHANE, Jean-Marc LEVY-LEBLOND, Michael LOWY, Philippe MANGEOT, Philippe MARLIERE, Ariane MNOUCHKINE, Warren MONTAG, Jean-Luc NANCY, Toni NEGRI, Bertrand OGILVIE, Ernest PIGNON-ERNEST, Mathieu POTTE-BONNEVILLE, Jacques RANCIERE, Judith REVEL, Rossana ROSSANDA, Bernard STIEGLER, Michel SURYA, Bruno TACKELS, André TOSEL, Gilberte TSAÏ, Eleni VARIKAS, Dimitris VERGETIS, Jérôme VIDAL, Heinz WISMANN, Frieder Otto WOLF…
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, επώνυμοι και μη, μπορούν να νομίζουν ότι κάνουν την επανάστασή τους, και σε μεγάλο βαθμό, καταλαβαίνω, και πάνω από όλα σέβομαι την αγωνία πολλών ανθρώπων, που ψάχνουν να βρουν μια άμεση λύση στα προβλήματά τους. Εγώ δεν πρόκειται να στηρίξω ποτέ αυτό το σύμπλεγμα, γιατί είναι δομικά ανέντιμο, αφερέγγυο, και με εντελώς σαθρές ιδεολογικές βάσεις, που οδηγούν αναπόφευκτα σε τυχοδιωκτικές μανούβρες και πρακτικές, ενώ σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί το κομμουνιστικό πρόταγμα στο οποίο πιστεύω, όχι με όρους μεταφυσικής πίστης αλλά γιατί βλέπω πως ο κομμουνισμός είναι η μόνη εξελικτική επιλογή των σύγχρονων κεφαλαιοκρατικών κοινωνιών, αν αυτές δεν θέλουν να καταστραφούν.
Προφανώς και προτιμώ κυβέρνηση του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ από τους γελοίους και πιότερο αντικομμουνιστές δεξιούς της ΝΔ, απατεώνες του κερατά, που μπορούν να πουλήσουν και τη μάνα τους για δόξα και χρήμα. Το πρόγραμμα όμως του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ρεαλιστικά να εξυπηρετήσει τις λαϊκές ανάγκες, και ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διώξει τους ξεπουλημένους ΠΑΣΟΚΟΝΔ κλέφτες που πρέπει να πάνε φυλακή όλοι τους, ως υπηρετικό προσωπικό της αστικής τάξης και μάλιστα του πλέον επιθετικού της κομματιού, του χρηματοπιστωτικού άξονα. Στις επόμενες εκλογές προτείνω ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ΚΚΕ, κατά σειρά της δικής μου προτεραιότητας, επειδή προγραμματικά δίνουν τη μόνη προοπτική (και όχι την έτοιμη λύση) στα λαικά συμφέροντα, δυνητικά μπορούν να αποτελέσουν πρόπλασμα ανατροπής, και αν γίνει τελοσπάντων η ανατροπή του αστικού κατεστημένου στη χώρα μας, αυτές οι δυνάμεις θα ανήκουν σε εκείνους που θα πρωτοστατήσουν.
Όσον αφορά το ΚΚΕ, τα μέλη και οι φίλοι του θα πρέπει να κάνουν σκληρή αυτοκριτική μπαίνοντας σε ανοιχτό διάλογο και με κανέναν άλλο, ενώ θα πρέπει να αλλάξει η γραμμή στη τακτική, και κατ'επέκταση (μαζί πάνε αυτά) σε ορισμένα σημεία τα στρατηγικά αιτήματα, δίχως να θυσιάζει ότι ο ορίζοντας της δράσης του είναι ο σοσιαλισμός. Αν δεν θέλουν να συρρικνωθούν και αν θέλουν να συμβάλλουν στην αντίσταση και την επιβίωση των εργατο-λαικών στρωμάτων.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να οριοθετηθεί πολιτικά από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτηθεί εσωτερικά και πολιτικά, ανοίγοντας όμως παράλληλα το μετωπικό της μηχανισμό σε όσους μπορούν να συμβάλλουν στην επιβίωση του λαού-οποιαδήποτε ηγεμόνεύση των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών ιδεών σε ένα λαικό ξεσηκωμό προϋποθέτει την υλική επιβίωση των ασθενών. Πολιτική και ταξική αναβάθμιση δεν σημαίνει φυγή από τη λογική του μετώπου. Το μέτωπο, με έναν πολυκερματισμένο και ποικιλόμορφο καταμερισμό εργασίας ως λογική και ιστορική έδρα του επαναστατικού υποκειμένου, προκύπτει αναγκαία και αποτελεί σήμερα την υλική βάση μαζικοποίησης κάθε πολιτικού μορφώματος που θέλει να φέρει τη σοσιαλιστική ανατροπή.
Πηγή:Τάξεις και Ηθική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου