Ένα πρώτο σχόλιο για τη διακήρυξη της «Κίνησης Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας»

Δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες η πολιτική διακήρυξη της «Κίνησης Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας». Ο «Εργατικός Αγώνας», αφού αποτέλεσε συσπείρωση πρώην στελεχών και μελών του ΚΚΕ (που αποπέμφθηκαν ή αποχώρησαν) και εκφραζόταν εδώ κι ένα διάστημα μέσω ιστιολογίου, έκρινε προφανώς ότι ωρίμασαν οι συνθήκες να μετεξελιχθεί σε πολιτική κίνηση. Φυσιολογική εξέλιξη, αλλά και θετική θα λέγαμε, καθώς το δυναμικό που συσπειρώνεται σε αυτήν την πολιτική κίνηση θα είναι περισσότερο «αναγκασμένο», από εδώ και στο εξής, να λαμβάνει έμπρακτη θέση στα διάφορα γεγονότα που συνδέονται με την ταξική πάλη. Θα αναφερθούμε με συντομία σε λίγα σημεία:

1) Η διακήρυξη φανερώνει σοβαρή αμηχανία (που θα την περιγράφαμε σαν έλλειψη ιδεολογικοπολιτικής χειραφέτησης) απέναντι στους δύο βασικούς πόλους του ρεφορμισμού: α) Από τη μια δεν υπάρχει καμία αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και συνολικότερα στο ζήτημα της κυβερνητικής «λύσης» και της εκλογικής «διεξόδου», ζητήματα που σημαδεύουν τις εξελίξεις και η απάντησή τους από την πλειοψηφία της Αριστεράς εκτιμάμε ότι διαιωνίζουν τα αδιέξοδα και την κινηματική αδράνεια. Επίσης, η έλλειψη της παραμικρής αναφοράς σε ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται αριστερό και είναι ενδεχομένως η επόμενη κυβερνητική λύση, δεν μπορεί να θεωρηθεί χωρίς πρόθεση και σημασία. β) Από την άλλη, η διακήρυξη δεν ξέρει τι να κρατήσει και τι να πετάξει, σε τι να ελπίζει και τι να ξεπεράσει από το ΚΚΕ: «…με κύρια την ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ, και ειδικότερα μετά τις εκλογές του 2012, διαμορφώθηκαν οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε η έννοια της Αριστεράς να απεμπλακεί από ταξικές αναφορές» (γιατί μετά τις εκλογές του 2012;), «λύση ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ», «…η κίνησή μας έχει σκοπό να συμβάλει στη διαμόρφωση των όρων ώστε το κόμμα της εργατικής τάξης όπως το γνωρίσαμε και όπως εκείνη το έχει ανάγκη να μην τελειώσει με το ΚΚΕ εφόσον η ηγεσία του συνεχίσει στον ίδιο καταστροφικό δρόμο» κ.λπ. Τι ρόλο ακριβώς επιφυλάσσει για τον εαυτό της η «ΚΚ Εργατικός Αγώνας»; Του από τα έξω «εισοδισμού» στο ΚΚΕ για να το ξαναφέρει στον ίσιο δρόμο; Και ποιος είναι άραγε αυτός ο ίσιος δρόμος; Γιατί οι (σωστές) επισημάνσεις κριτικής στο ΚΚΕ για «έλλειψη εμπιστοσύνης στην ίδια την εργατική τάξη, στο ταξικό της ένστικτο, στην αυτενέργεια και αυτοοργάνωσή της, στην ίδια της την αυτοτέλεια» χρεώνονται στο ΚΚΕ των τελευταίων ετών, λες και το ΚΚΕ της δεκαετίας του ’80 (και συνολικά μετά το ’56) δεν χαρακτηριζόταν από τις ίδιες ρεφορμιστικές ασθένειες;

2) Σε σχέση με το παραπάνω, η διακήρυξη προσθέτει την «ΚΚ Εργατικός Αγώνας» στη λίστα οργανώσεων που νομίζουν ότι θα λύσουν πρώτα το ζήτημα του κόμματος (επαναφέροντας μάλλον το ΚΚΕ στο σωστό δρόμο) και μετά θα αρχίσει η παραγωγή πολιτικής, η ιεράρχηση στόχων κ.λπ. Ο «Εργατικός Αγώνας» δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι κόμμα της εργατικής τάξης, ότι κομμουνιστικό κόμμα δεν υπάρχει στη χώρα μας, ούτε και πρόκειται να δημιουργηθεί στους επόμενους μήνες. Σε κάθε περίπτωση –και με δεδομένο ότι σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους ο χρόνος συμπυκνώνεται δραματικά– τα απαραίτητα (ίσως ανολοκλήρωτα, ίσως μισά) βήματα που συνδέονται με την όξυνση των αγώνων και της ταξικής πάλης θα είναι αυτά που θα ανοίξουν (με επώδυνο, μάλλον, τρόπο) έμπρακτα το ζήτημα της συγκρότησης του υποκειμένου.

3) Η διακήρυξη κάνει σε γενικές γραμμές μια σωστή ανάλυση των σχέσεων εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού από τον αμερικανικό και ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό. Αλλά δεν μας κατατοπίζει καθαρά αν εκτιμάει ότι το ζήτημα της ανεξαρτησίας θα λυθεί με ομαλό-ειρηνικό τρόπο ή αν οι διεθνείς συνθήκες και η θέση της αστικής τάξης οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ανεξαρτησία αποτελεί πρώτιστο καθήκον της επαναστατικής διαδικασίας. Η απάντηση στο ζήτημα αυτό δεν είναι δεύτερης σημασίας, αποτελεί τη βάση για μια σειρά πολιτικές απαντήσεις που δίνει κάποιος στη συνέχεια. Αντίστοιχα, η διακήρυξη δεν τοποθετείται σε μια σειρά σοβαρά ζητήματα που έχουν σημαδέψει το κίνημα: τη θεωρία του ειρηνικού περάσματος και των παραγωγικών δυνάμεων, το ιδεολόγημα της «παγκοσμιοποίησης», τη στόχευση μετατόπισης του αστικού κράτους και άλλα υποτίθεται ιδεολογικά αλλά εξόχως πολιτικά. Και δεν θα είμαστε άδικοι αν επισημάνουμε ότι διάφορες αναφορές στον ιστότοπο του «Εργατικού Αγώνα» μάς θυμίζουν πολύ το κλασικό ρεφορμιστικό (φλωρακικό θα λέγαμε) ΚΚΕ που δεν το θεωρούμε καλύτερο ή πιο αριστερό από το σημερινό (πουλιοπουλικού αρώματος!). Χρήζει εξήγησης άλλωστε η ώσμωση ενός πλατιού φάσματος πολιτικών τάσεων (τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, Παρέμβαση) που διαφωνούν σε κεφαλαιώδη ζητήματα, αλλά συνδιαλέγονται με μόνη ομπρέλα το λεγόμενο μεταβατικό πρόγραμμα.

Κλείνοντας, ελπίζουμε ότι η «Κίνηση Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας» θα κάνει σύντομα τις επεξεργασίες της και θα έχουμε έτσι περισσότερα πράγματα να πούμε. Ελπίζουμε, επίσης, ότι η συμμετοχή της στην ταξική πάλη θα κάνει πιο ουσιαστικό τον διάλογο. Δυστυχώς, πάντως, τα πρώτα σημάδια γραφής της (είτε μέσω της διακήρυξης είτε μέσω άλλων κειμένων) δεν μας κάνουν αισιόδοξους για την αποκοπή του δυναμικού αυτού από τον ομφάλιο λώρο που το δένει με τη μεγάλη ρεφορμιστική-ρεβιζιονιστική στροφή που συντελέστηκε σε μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και του ελληνικού, πριν από δεκαετίες.

Πηγή: http://antigeitonies.blogspot.gr/