Η συμπόρευση και τα πολιτικά μέτωπα των κλειστών γραφείων [της Ελπίδας Αλεβίζου]
Η ξαφνική αλλαγή πλεύσης στο θέμα της συμπόρευσης πάγωσε τον κόσμο της βάσης αλλά και της περιφέρειας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι μια απόφαση που πάρθηκε με αμφιλεγόμενες δημοκρατικές διαδικασίες και με βασικό επιχείρημα ότι η απόφαση αυτή ήταν αποτέλεσμα της υποχώρησης του Σχεδίου Β. Το σχέδιο Β λοιπόν του Αλέκου Αλαβάνου όπως το αποκαλούν τα ΜΜΕ, αναθεώρησε τις θέσεις του χωρίς κάποια συλλογική διαδικασία και μας έπεισε ότι ηγεμονεύσαμε. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι αυτή η αλλαγή δεν είναι προσχηματική ώστε να καμφθούν οι αντιρρήσεις εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Πριν ένα χρόνο πολλοί και πολλές γράφαμε ότι παίζουμε με τις λέξεις και ουσιαστικά συμπόρευση είναι η πορεία για μια εκλογική συνεργασία με το Σχέδιο β και την προσωπικότητα του μεταρρυθμιστή σ. Αλέκου Αλαβάνου, φυσικά η σημερινή εκλογική επιλογή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχεται να μας επιβεβαιώσει. Εδώ θέλω να κάνω μια επισήμανση. Μιλούσαμε και κρίναμε τον Αλέκο Αλαβάνο σαν προσωπικότητα γιατί ο ίδιος πλασάρεται
σαν προσωπικότητα και ως τέτοια θα κριθεί και φυσικά όπως όλες οι προσωπικότητες έχει πάρει διαζύγιο από το μεγαλείο και την αποτελεσματικότητα του συλλογικού. Φοβάμαι όμως ότι η εκλογική συμπόρευση με το Σχέδιο Β είναι το λιγότερο που έχουμε να δούμε σε μια αυτοκαταστροφική πορεία δικής μας οπισθοχώρησης.
Ο λόγος φυσικά για τα πολιτικά μέτωπα των κλειστών γραφείων σαν το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής που συρρικνώθηκε στο Σχέδιο Β και σαν το πολιτικό μέτωπο που θα υποδεχτεί αυτή τη φορά τους δυσαρεστημένους της αριστεράς. Ένα μέτωπο έχει μέλλον και δεν σαπίζει όταν χτίζεται από τα κάτω στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς.
Η στιγμή της κρίσης μας βρήκε γυμνούς με μια εργατική τάξη που την έπιασαν στον ύπνο, που στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι ανοργάνωτη και φοβισμένη ανίκανη να αφήσει το αποτύπωμα της σε μέτωπα και σε κόμματα. Αυτή τη στιγμή όμως από τις επιπτώσεις της κρίσης αρχίζει ένας προβληματισμός και αρχίζουν τα πρώτα δειλά βήματα συνειδητοποίησης ενός κόσμου κυρίως νέων ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων. Αυτή τη στιγμή που η δική μας αντικαπιταλιστική προπαγάνδα και πρακτική πρέπει να πάρει τα χαρακτηριστικά της ταξικής πάλης εμείς θα οραματιζόμαστε μέτωπα ακόμα και με το ΕΠΑΜ. Ενώ μέχρι τώρα ακόμα και μαζικά κινήματα υιοθέτησαν περισσότερο ριζοσπαστικές και ταξικές απόψεις και αρνήθηκαν να δράσουν κοινά με το ΕΠΑΜ που οργανώνει μεταφερόμενες παρεμβάσεις στα ειρηνοδικεία για να σώσει αδιακρίτως από εργοστάσια μέχρι διαμερίσματα. Αυτή τη στιγμή που στα πανεπιστήμια και στα σωματεία που συμμετέχουμε έχει επικρατήσει το αντικαπιταλιστικό σαν χαρακτηριστικό μας και είναι η κύρια διαχωριστική γραμμή μας από την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, εμείς το εγκαταλείπουμε κομψά. Μα αρχίσαμε συζητήσεις, θα μας πουν κάποιοι σύντροφοι με την ΟΚΔΕ, το ΕΕΚ κλπ αλλά δεν μπορέσαμε να συμφωνήσουμε. Συμφωνήσαμε με το σχέδιο Β γιατί αυτό δέχτηκε τους 10 άξονες που εμείς προτείναμε. Κάπως έτσι θα αρχίσουν και οι διαπραγματεύσεις για το πολιτικό μέτωπο… δεν συζητάμε με το σχέδιο Β αλλά με την ΠΑΜΕΣ που είναι τα 2/3 ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το 1/3 το σχέδιο Β. Ας μη κοροϊδευόσαστε σύντροφοι η ΠΑΜΕΣ είναι ο πρόξενος του σχεδίου Β στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όποιος δεν το βλέπει αυτό υποκρίνεται, συγνώμη δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, βρείτε μου όμως εσείς μια άλλη.
Εν τω μεταξύ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει μια εκλογική συνεργασία μεταξύ πολιτικών οργανώσεων, χωρίς συνθετική κινηματική δράση, με τεράστια οργανωτικά προβλήματα, με μέλη φαντάσματα στις Τ.Ε. που δυσκολεύουν τις δημοκρατικές διαδικασίες, με μοιρασμένες κινηματικές αρμοδιότητες ανάμεσα στις συνιστώσες εργατικό, φοιτητικό ,μεταναστευτικό, με τοπικές επιτροπές που δεν επεξεργάζονται και δεν παρεμβαίνουν στα προβλήματα των περιοχών, και το κυριότερο χωρίς τη δυνατότητα δημιουργίας συντροφικών σχέσεων. Μια συνεργασία που απλά έχει το βλέμμα στραμμένο στη κάλπη και υπάρχει από την ανάγκη του εκλογικού ποσοστού. Μια παθογένεια που αν δεν αλλάξει κοστίζει ήδη στο παρόν και θα κοστίσει πολύ περισσότερο στο μέλλον.
Η ιστορία θα είναι αμείλικτη με την ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν απογοητεύσει και αν υπονομεύσει την απαραίτητη σήμερα συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα.
Ελπίδα Αλεβίζου
μέλος της Τ.Ε. Πετράλωνα- Κουκάκι- Ν. Κόσμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου