Το θέμα είναι ότι όλοι οι ρεμπεσκέδες ετούτου του δόλιου τόπου έχουν αναδειχθεί σε πατριώτες. Όπως ο Γιωργάκης, να πούμε, ο οποίος μπορεί να μη μιλάει καλά ελληνικά (δηλαδή, εδώ που τα λέμε, ούτε κακά ελληνικά δεν μιλάει αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας) αλλά βγήκε φόρα-παρτίδα από το λιμανάκι τού Καστελλόρριζου για να μας πει ότι φροντίζει για την σωτηρία τής πατρίδας, άσχετα αν ταυτόχρονα κρεμούσε στον λαιμό αυτής της δόλιας πατρίδας την ταμπελλίτσα "Πωλείται σε τιμή ευκαιρίας". Όπως κι ο Σαμαράς, φερ' ειπείν, ο οποίος έφτασε στο σημείο να μιλάει με τον θεό για το καλό τής πατρίδας. Όπως κι ο Βενιζέλος, ο οποίος υιοθέτησε αμάσητο το πασοκικό "η Ελλάδα στους έλληνες", το χτύπησε στο μπλέντερ μαζί με το νεοδημοκρατικό "πρώτα η Ελλάδα" κι έβγαλε μια σάλτσα ταιριαστή με κάθε μενού που έχει ως βασικό συστατικό την σωτηρία τής χώρας.
Στον χορό των "πατριωτών", βέβαια, έχουν εξέχουσα θέση και άλλα φυντανάκια. Π.χ. ο Προβόπουλος, ο οποίος προτείνει της παναγιάς τα μάτια από μέτρα προκειμένου να βγει η χώρα από την ύφεση. Αλλά κι ο Δασκαλόπουλος, ο οποίος μπορεί να είναι πλήρως ανεπάγγελτος αλλά έχει μερικές ριζοσπαστικές ιδέες για το πώς μπορεί να προοδεύσει η χώρα. Κι από δίπλα ένας σωρός άλλων τυχάρπαστων "πατριωτών", που δεν μπορούν να κοιμηθούν τις νύχτες από την αγωνία τους για το μέλλον της πατρίδας. Σαν τον Λοβέρδο, ένα πράμα. Ή σαν τον διάδοχό του, τον Άδωνι. Ή σαν τον φίλο τού Άδωνι, τον Μάκη με το τσεκούρι. Ή σαν τον Κυριάκουλα. Ή...
Κι όπως τους βλέπω όλους αυτούς και τους ακούω να κόπτονται για το καλό της χώρας, αναρωτιέμαι πού στον διάολο ήσαν κρυμμένοι όλοι τούτοι όλα αυτά τα χρόνια που η πατρίδα πάγαινε ίσα στον γκρεμό; Τί στον διάολο κάνανε; Πού στα κομμάτια ήτανε κρυμμένος ο όλος ετούτος ο πατριωτισμός, που ξεχείλισε ξαφνικά και απειλεί να μας πνίξει;
Δεν ξέρω πόσοι από σας γνωρίζετε τον Σάμιουελ Τζόνσον (Samuel Johnson, 1709-1784), τον μεγάλο άγγλο συγγραφέα τού 18ου αιώνα. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, πρέπει να πω ότι ο Σάμιουελ Τζάκσον, στο έργο του "Ο Πατριώτης" (1774), διατύπωσε έναν αφορισμό, ο οποίος είναι πλέον διαχρονικός: "Patriotism is the last refuge of the scoundrel", δηλαδή: "Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των αχρείων". Αναλογιστείτε τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Βορίδη ή τον Κασιδιάρη στον ρόλο τού "πατριώτη" και θα καταλάβετε αμέσως πόσο δίκιο είχε ο Τζόνσον.
Κι επειδή η μια κουβέντα φέρνει την άλλη, δεν μπορώ να μη θυμηθώ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του γνωστού ιστολόγου Πιτσιρίκου, με τίτλο "Τί ειν' η πατρίδα μας;", όπου διαβάζω: "Τις πιο μεγάλες κραυγές για την πατρίδα και τη σωτηρία της πατρίδας δεν θα τις βγάλουν αυτοί που την αγαπούν και την πονάνε πραγματικά. Θα τις βγάλουν αυτοί που την ξεπούλησαν και την ξέσκισαν. Αυτοί και οι στρατοί από τους τραμπούκους τους". Όλοι αυτοί θέλουν να σώσουν την έρμη πατρίδα, μαζί με τους σφουγγοκωλάριούς τους, οι οποίοι μπορεί να λέγονται από "Νταλάρας" μέχρι "Μανδραβέλης". Δεν έχει καμμιά σημασία το όνομα. Και η Ντόρα να σώσει την πατρίδα θέλει. Όπως κι ο κυρ-Φώτης, ο "δημοκρατικός αριστερός". Όπως κι ο Παπούλιας, ο πλέον διακοσμητικός που διορίστηκε ποτέ στο διακοσμητικό αξίωμα του πρόεδρου τής δημοκρατίας. Όπως κι ο Παπουτσής, ο οποίος αναδείχθηκε ως πρόεδρος τής αλήστου μνήμης δημοκρατικής ΕΦΕΕ και κατέληξε να εκπροσωπεί την χώρα μας στην Παγκόσμια Τράπεζα, προφανώς αγωνιζόμενος κι αυτός για να την σώσει.
Μάλλον είπα πολλά σήμερα και τσιτώθηκα. Ώρα να κλείσω το κείμενο και να χαλαρώσω, βάζοντας στο πικάπ την "Διαίρεση" τού Βασίλη Παπακωνσταντίνου, για ν' ακούσω ένα κομμάτι που μου καρφώθηκε ξαφνικά. "Δεν μ' αρέσουν οι σωτήρες, δεν γουστάρω να σωθώ..."
Πηγή:Cogito ergo sum
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου