Η Βάρκιζα των Καθηγητών

 

Εν τω συνόλω το αστικό- καπιταλιστικό μπλοκ εξουσίας έστησε μια καλοδουλεμένη παγίδα στους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς που δεν μάσησαν από τις φασιστικές απειλές. Στην αρχή το ΚΚΕ έγλειψε τους φοβισμένους μικροαστούς καταγγέλλοντας την απεργία. Αντίστοιχα ο ΣΥΡΙΖΑ το έπαιζε και κυρία και πουτάνα, στηρίζοντας και δεν στηρίζοντας την απεργία.

Στην συνέχεια το ΚΚΕ έκανε αγωνιστική ρελάνς στο κενό με την απεργία της ΑΔΕΔΥ την Τρίτη 14/5/2013, προτείνοντας 48ωρη πέμπτη και Παρασκευή 16 και 17/5/2013. Ταυτόχρονα όμως η ΚΝΕ ζητούσε τα μέλη της να πάνε να δώσουν με το κεφάλι ψηλά εξετάσεις, συνεχίζοντας να γλείφει τις μικροαστικές αυταπάτες.

Ταυτόχρονα οι ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ αδειάζουν τελείως την ΟΛΜΕ και τους καθηγητές και συντάσσονται με τον κυβερνητικό φασισμό. Το κλίμα βρώμαγε μπαρούτι και όπως ήταν φυσικό τα κρατικοδίαιτα- εργοδοτικά συνδικαλιστικά σκουλήκια επέλεξαν από νωρίς στρατόπεδο, το στρατόπεδο των αφεντικών!!!!!
Οι καθηγητές όμως επέμεναν αγωνιστικά και μαχητικά  υπερψηφίζοντας με ποσοστό 90% την απεργία. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν μπορούσαν- σχεδόν μόνοι τους- να φέρουν εις πέρας αυτή την τιτάνια μάχη. Δίπλα στους καθηγητές βρέθηκαν οι παρεμβάσεις- συσπειρώσεις εκπαιδευτικών και οι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς.

Όλα μέχρι εχτές το μεσημέρι έδειχναν πως πάμε για ταξική σύγκρουση και τότε οι παρατάξεις της  ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ(ΣΥΡΙΖΑ) στην ΟΛΜΕ έθεσαν στους προέδρους των ΕΛΜΕ ένα ερώτημα που δεν είχε τεθεί στην βάση. Αν πληρούνται οι όροι για να μπορεί να γίνει η απεργία. Ένα ανοικτό πραξικόπημα των ξεπουλημένων γραφειοκρατικών ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ(ΣΥΡΙΖΑ). Και όπως ήταν φυσικό ύστερα από αυτό το πραξικόπημα αποφάσισαν την αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων, καθώς τα λεύκα στο προβοκατόρικο ερώτημα μετρήθηκαν ως άκυρα.

Και καλά από την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε. Οι ευθύνες όμως του ΠΑΜΕ αλλά σε αυτή την φάση της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστιες. Μια λέξη ταιριάζει για την περίσταση: Βάρκιζα, μια νέα Βάρκιζα μιας αιώνιας τζανετακικής αριστεράς.

Ε μετά από αυτό το ανοικτό ξεπούλημα, μετά από αυτή την ανοικτή προδοσία ελπίζω τα ποσοστά του Αλέξη και του ΣΥΡΙΖΑ  να πάρουν τα πάνω τους, να έπεισε τις κυρίαρχες ελίτ καθώς και τους νοικοκυραίους- βεβαίως, βεβαίως πως είναι μια υπεύθυνη πολιτική- συστημική- δύναμη, που θα αναλάβει την διακυβέρνηση αυτής της χώρας.

Περιμένοντας η φασιστική διακυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη να πέσει σαν ώριμο φρούτο και να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση. Μια αριστερή κυβέρνηση που θα ρωτά τον ελληνικό  λαό αν αποδέχεται τους εκβιασμούς των δανειστών, ξεπουλώντας την μετά, όπως ξεπούλησε τον αγώνα των καθηγητών, προτού ακόμη αυτός αρχίσει.

Σίγουρα ανοίγει ένα μεγάλο ζήτημα για του τι είδους συνδικαλισμό και εργατικό κίνημα χρειαζόμαστε και το ξεπούλημα της ΠΑΣΚΕ  -ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ(ΣΥΡΙΖΑ)  στην ΟΛΜΕ πρέπει να ανοίξει ένα μεγάλο διάλογο. Οι δεκάδες χιλιάδες καθηγητών  δεν πρέπει να πάνε στις εξετάσεις με σκυμμένο το κεφάλι μα με το κεφάλι ψηλά. Προδόθηκαν προτού ακόμη δώσουν την μάχη και για αυτό το λόγο πρέπει να πετάξουν τις συγκεκριμένες πλειοψηφίες της ΟΛΜΕ στα σκυλόψαρα.

Χρειαζόμαστε ένα νέο εργατικό κίνημα με νέες οριζόντιες δομές που θα συμπεριλαμβάνει τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Ένα εργατικό κίνημα γενικών συνελεύσεων με τυπικό ή διεκπεραιωτικό  το ρόλο των διοικητικών συμβουλίων και των ομοσπονδιών. Ένα εργατικό κίνημα πέρα από τον συντεχνιασμό, τον κρατισμό και τον κομματισμό. Ένα εργατικό κίνημα που δεν θα παζαρεύει πόσα θα χάσει, εξάλλου σε λιγάκι θα τα έχει χάσει όλα. Ένα εργατικό κίνημα που θα διεκδικεί το σύνολο του πλούτου που παράγει. Παίρνοντας στα χέρια του την παραγωγή ή την εκπαιδευτική διαδικασία, όσο αφορά τους  καθηγητές. Διαμορφώνοντας συνθήκες που θα έχει το πρώτο λόγο στο σύνολο της παραγωγικής- με μια πιο ευρεία-άνοια διαδικασίας.

Αλλά πάνω από όλα χρειαζόμαστε μια ισχυρή μαζική αντικαπιταλιστική- επαναστατική αριστερά. Που θα διεκδικεί η ηγεμονία στις πλατιές λαϊκές μάζες, που θα αγωνίζεται με όλο τον κόσμο του αγώνα στο μαζικό κίνημα, που θα επιδιώκει ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο με όλη την αριστερά και την αντιεξουσία, μα που θα τους αφήνει πίσω όταν στα δύσκολα θυμούνται την Βάρκιζα και τον Τζανετάκη. Όταν μετατρέπονται στην  αριστερά των νοικοκυραίων για να    μετατραπούν σε εναλλακτικούς διαχειριστές του συστήματος.

Κατά συνέπεια- επ’ ουδενί λόγω- η αντικαπιταλιστική- επαναστατική αριστερά  δεν θα πρέπει να χάσει την οργανωτική της αυτοτέλεια και δυναμική. Αλλιώς από δύναμη επαναστατικής μεταβολής μετατρέπονται σε αποκούμπι του αριστερού μικροαστικού  ρεφορμισμού. Αλήθεια μετά την ανοικτή προδοσία της  Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή μετά την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα κάνουν οι "αντικαπιταλιστικές" συνιστώσες του;;;

Όσο αφορά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την συγκυρία θα  συνιστά αντεπαναστατική προδοσία κάθε πολιτική λογική που θα επιδιώκει την πολιτική ενότητα με την ξεφτιλισμένη κοινοβουλευτική ρεφορμιστική αριστερά που δεν στήριξε σε καμια φάση τον αγώνα των καθηγητών.

«Αυτούς τους έχω βαρεθεί»
Ποίηση: Βολφ Μπίρμαν
Μελοποίηση: Θάνος Μικρούτσικος
Μετάφραση: Δημοσθένη Κούρτοβικ
τραγουδά η Μαρία Δημητριάδη
Πολιτικά τραγούδια 1975

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ” τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ” αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Γερμανούς, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ” όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα “χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Πηγή: argiros.net