ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΑΠΟ ΔΑΝ Μεγίστης: η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
Το στρατόπεδο του Καστελόριζου θεωρείται από πολλούς παραμεθόριος "τουρισμός" για τους φαντάρους. Τον Αύγουστο του 2012 όμως, προφανώς στο πλαίσιο των επικοινωνιακών αναγκών της ΝΔ για ένα show με θέμα την ΑΟΖ, η κατάσταση άλλαξε. Ο διοικητής Λαγογιάννης, φεύγοντας από τις μεταθέσεις του ΓΕΣ (...) κατέβηκε στο Καστελόριζο για να "σουλουπώσει" το στρατόπεδο, και να πάρει τα μόρια για τη συνέχεια της καριέρας του. Ακόμα και αν κανείς υποστηρίζει ότι τα στρατόπεδα πρέπει να είναι "προβλεπόμενα" και μάχιμα, δύσκολα μπορεί να δικαιολογήσει αυτό που ακολούθησε...
Η θητεία στο Καστελόριζο είναι από μόνη της δύσκολη, ακόμα και αν η διοίκηση είναι η επιεικέστερη δυνατή, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών: σπάνια δρομολόγια πλοίων, 25-26 ώρες διαδρομή ως την Αθήνα, 2 μέρες ως την Κρήτη από όπου προέρχονται πολλοί από τους φαντάρους, και με κομμένες τις καταστάσεις επιβίβασης, συχνοί αποκλεισμοί λόγω καιρού με αποτέλεσμα την έλλειψη πόσιμου νερού, βλάβες στο δίκτυο ύδρευσης και στα δίκτυα τηλεφωνίας. Το κουβάλημα των προμηθειών (μέσα στη νύχτα κάποιες φορές που καθυστερούσε το πλοίο) και η επάνδρωση των φυλακίων των βραχονησίδων επίσης δεν αποτελούν την ευκολότερη διαδικασία.
Σα να μην έφταναν αυτά, ο νέος διοικητής αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τους στρατιώτες όσο δεν πήγαινε. Οι εργασίες δεν τελείωναν ποτέ, οι υπηρεσίες συνολικά 8 ώρες τη μέρα (3 νούμερα) με αποτέλεσμα ο βραδινός ύπνος να είναι το πολύ 3,5 ώρες, 3 φορές την
εβδομάδα υπήρχε απογευματινή εκπαίδευση, άρα καθόλου απογευματινός ύπνος, ενώ και τις υπόλοιπες μέρες που οι στρατιώτες ήλπιζαν να κοιμηθούν συχνά "προέκυπταν" δουλειές και αγγαρείες. Οι εμπλοκές ήταν διαρκείς, έφτασαν τις 60, 70 ή και παραπάνω ημέρες συνεχόμενης υπηρεσίας για αρκετούς στην 321 και την 322, έπεσαν(!) στις 40 για την 323 ενώ η 324 μετά τις πρώτες 1-2 βδομάδες που είχε κάπως πιο φυσιολογικό πρόγραμμα, συνέχισε με 15 και 20 μέρες σερί.
Η κατάσταση δεν ήταν καλή και με τις άδειες, πολλές φορές έπρεπε να περιμένει κανείς ως την τελευταία στιγμή για να μάθει αν και πότε θα φύγει (με οικονομικό κόστος αφού τα αεροπορικά εισιτήρια ακρίβαιναν) ενώ σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι αποδεδειγμένα φοιτητικές άδειες χρεώθηκαν από τις κανονικές μέρες άδειας. Εκτός αυτού, τα ΤΑΠ δε δίνονταν ως "άδεια μεταθέσεως" στο φύλλο πορείας, όπως γίνεται στα περισσότερα στρατόπεδα της παραμεθορίου, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να τα "κουβαλάνε" μαζί τους στη μετάθεση, και να εξαρτώνται από τον επόμενο διοικητή για το αν θα τα πάρουν. Στην τακτική που ακολουθούσαν με τις άδειες έφερε ευθύνες και ο ΕΠΟΠ δεκανέας Καψιμάλης που εκτελούσε χρέη επιλοχία και δεν ενημέρωνε ή ήταν αινιγματικός προς τους στρατιώτες για τις μέρες άδειας που δικαιούνται, λόγου χάρη τα οδοιπορικά (σε μια μονάδα που οι Κρητικοί χρειάζονταν 2 μέρες για να πάνε σπίτι τους με κατάσταση επιβίβασης). Επίσης είχε συμβεί να δίνει σε δυο στρατιώτες διαφορετικό αριθμό ημερών άδειας για τον ίδιο λόγο (πχ αιμοδοτική άδεια), ενώ σε άλλους έδινε προκαταβολικά τα ΤΑΠ των επόμενων μηνών και σε άλλους όχι.
Δείγμα της πειθαρχίας ήταν και οι αλλαγές σκοπών που γίνονταν με δεκανέα αλλαγής τα όπλα στο επ' ώμου και βήμα! Σε όλες τις σκοπιές, καθώς και στην εκπαίδευση που γινόταν 9 στις 10 με όπλο-κράνος-εξάρτηση (και η εκπαίδευση υπήρχε πάντα όποτε δεν υπήρχαν εργασίες), οι φαντάροι φορούσαν εκτός των άλλων και γεμάτο το σακίδιο Μ71. Μπορεί να φαντάζει λεπτομέρεια, αλλά μετά από 3-4 μέρες με 13-14 ώρες ορθοστασία (συνδυασμός υπηρεσίας-εκπαίδευσης) αυτό το πράγμα σου τσάκιζε τη μέση.
Υπήρξε διάστημα όπου οι της 322 έκαναν 3 ώρες σκοπιά - 3 ώρες διάλειμμα (χωρίς αυτό να είναι χρόνος ξεκούρασης, ειδικά τα πρωινά) συνεχόμενα επί 2 βδομάδες. Και όσοι ευκολόπιστοι πίστεψαν ότι το πρόβλημα οφείλεται στην έλλειψη ατόμων, δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς η 323 έφαγε 40 μέρες εμπλοκή, ενώ είχε περισσότερα άτομα από το άθροισμα των 2 προηγούμενων ΕΣΣΟ. Στις συνεχόμενες υπηρεσίες συμπεριλαμβάνονταν και υπηρεσίες στα απομονωμένα φυλάκια των βραχονησίδων, αλλά έξοδος ούτε πριν ούτε μετά τη βραχονησίδα. Και μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ούτε ένας ΕΠΟΠ δεν έκανε ούτε μια ώρα σκοπιά.
Και ενώ τη τήρηση του προγράμματος ήταν αυστηρή, οι έξοδοι ήταν πάντα αργότερα από το προβλεπόμενο, στις 6 το απόγευμα τις περισσότερες μέρες, ακόμα και αν δεν υπήρχε απογευματινή εκπαίδευση. Τις περισσότερες μέρες το πρόγραμμα προέβλεπε και γυμναστική, χρήσιμη ίσως υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά μόνο γυμναστική δεν μπορούσε να κάνει κάποιος που κοιμόταν 3 ώρες τη μέρα επί 4-5 μέρες συνεχόμενα. Εκτός αυτού έπρεπε μετά να προλάβεις και να κάνεις μπάνιο και να φας και να είσαι έτοιμος για την ταγματική αναφορά που ακολουθούσε. Ελάχιστοι κατόρθωναν να τα συνδυάσουν. Και μέσα σε όλα αυτά, ως το Φλεβάρη τη νύχτα ο σκοπός της πύλης φύλαγε μονοσκοπιά. Πέραν της σωματικής κούρασης, είχαν υπάρξει και περιστατικά ψυχολογικής πίεσης, σε στυλ "κηρύγματος" από τον επικεφαλής των ειδικοδυναμιτών ότι εμείς δε θέλουμε "προδότες στο στρατό" και "έτσι και γίνει κάτι σε βραχονησίδα και δε ρίξει κάποιος έστω μια σφαίρα θα μείνει εκεί" (κήρυγμα που ξεκίνησε επειδή στρατιώτης αντέδρασε όταν ένας ειδικοδυναμίτης τον αποκάλεσε ζώο). Επεισόδιο με τον ίδιο πρωταγωνιστή είχε σαν αποτέλεσμα στρατιώτης να "σπάσει" σε βολή από την πίεση που δέχτηκε από τις φωνές και τις διαταγές για κάμψεις επειδή έκανε λάθη.
Όλη αυτή η κατάσταση δεν ήταν δυνατό να μην επηρεάσει κανέναν. Υπέρταση από την υπερκόπωση, επιδείνωση προϋπαρχόντων ιατρικών προβλημάτων για τα οποία οι παθόντες είχαν επανειλημμένως διαμαρτυρηθεί (μέχρι που έφτασαν σε βαθμό που δεν μπορούσαν να εκτελέσουν υπηρεσία, έφυγαν για το ΤΥΕΘ της Ρόδου ή το 401 και τους άλλαξαν Ι), μέχρι και λιποθυμία από την αϋπνία σε σκοπιά. Να φανταστεί κανείς ότι ο στρατιώτης που εκτελούσε υπηρεσία μαζί με αυτόν που λιποθύμησε, ρωτήθηκε την επόμενη μέρα από έναν ΕΠΟΠ-αυλοκόλακα του διοικητή, το Σακκαλή, εάν ο άλλος είχε πιει, λέγοντας του μάλιστα ότι αυτός έφταιγε αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο και ότι θα έπρεπε να τον είχε μυρίσει(!) για να το διαπιστώσει. Δεν έφτανε το σοκ από τη λιποθυμία του συναδέλφου, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και την καφρίλα. Η λιποθυμία ήταν το μόνο χρονικό σημείο που βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση, σε συνδυασμό με τις αυτοκτονίες στον Έβρο και την κεντρική διαταγή να χαλαρώσουν οι διοικητές, αλλά και τα πολλά παράπονα που είχαν γίνει στη μεραρχία και το ΓΕΣ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα φυλάκια των βραχονησίδων στα οποία οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν προφανώς δυσκολότερες (με νερό που ελάχιστοι έκαναν μπάνιο, με περιορισμούς στην κατανάλωση ρεύματος, χωρίς σήμα τηλεφωνίας στα περισσότερα σημεία), θεωρούνταν παράδεισος από τους φαντάρους, τόσο επειδή ξέφευγαν από το κλίμα της μονάδας, αλλά κυρίως επειδή έβρισκαν χρόνο να κοιμηθούν.
Και μπορεί πολλές φωνές να μην υπήρχαν, αλλά οι φυλακές από το διοικητή σφύριζαν δεξιά αριστερά για πλάκα, πολλαπλάσιες του 5 σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις. Υπήρχαν άτομα που είχαν μαζέψει 70 και 80 μέρες φυλακή χωρίς να προλάβουν να καταλάβουν γιατί. Υπήρξε περίπτωση που επειδή το ψυγείο σε ένα φυλάκιο δεν ήταν καθαρό, έφαγαν όλοι όσοι ήταν στο φυλάκιο από 20 ως 40 μέρες. Φυλακές έπεφταν (40 ως 80 μέρες) και συνήθως γράφονταν και στο φάκελο όταν κάποιος έφευγε με "βυσματική" μετάθεση. Πράγμα που το προσπαθούσε η πλειοψηφία με δεδομένες τις επικρατούσες συνθήκες. Οι μεταθέσεις ήταν γενικώς πονεμένη ιστορία, οι περισσότεροι στέλνονταν για μια βδομάδα σε βραχονησίδα αφού τους είχε έρθει η μετάθεση και κατόπιν έφευγαν, ενώ ειδικά όσοι έφευγαν με βύσμα τιμωρούνταν περισσότερο: είχε υπάρξει άτομο που του έδωσαν ξένο όπλο για να κάνει σκοπιά οπωσδήποτε μια Κυριακή που γυρνούσε από άδεια.
Σε άλλη φάση η 324 τιμωρήθηκε με στέρηση εξόδου "μέχρι νεωτέρας" επειδή κάποιοι άφησαν 3 ποτηράκια του καφέ στο ΚΨΜ. Η "νεωτέρα" έκανε καμιά βδομάδα να έρθει... Την 25η Μαρτίου, επειδή ο διοικητής δεν ικανοποιήθηκε από την παρέλαση, έμεινε μέσα όλο το στρατόπεδο. Δεν μας έδωσαν ούτε καν υπηρεσιακά σημειώματα για να βγούμε να αγοράσουμε τσιγάρα και κάποια βασικά για να περάσουμε μια βδομάδα στις βραχονησίδες που θα πηγαίναμε την επόμενη μέρα.
Πολλά τραγελαφικά συνέβησαν την ίδια περίοδο και λίγο πριν την επίσκεψη του νέου διοικητή της ΑΣΔΕΝ τον Απρίλη. Ενώ οι υπηρεσίες ήταν μεταξύ 15-1 και 20-1, η επιστροφή πάνω από 15 ατόμων από άδειες έδειχνε ότι θα ξεμπλοκάρει την κατάσταση. Όλως τυχαίως, την ίδια μέρα, ο υπεύθυνος του όρχου διαμαρτυρήθηκε υποτίθεται στο διοικητή για σκασμένα λάστιχα οχημάτων και ζήτησε να ανοίξει εκεί σκοπιά, με αποτέλεσμα η εμπλοκή να συνεχιστεί. Εκείνες τις μέρες βγήκε σε πίνακα και για πρώτη φορά κατάσταση υπηρεσιών ΨΕΥΤΙΚΗ (προφανώς για την επίσκεψη του ΑΣΔΕΝάρχη) η οποία έδειχνε ότι μας πήγαινε περίπου 1-1. Όταν όμως ο -μάλλον υποψιασμένος- ΑΣΔΕΝάρχης ρώτησε κάθε πότε βγαίνουμε και ένας στρατιώτης του απάντησε ότι έχει να βγει 10 μέρες, η χρησιμότητα της σκοπιάς του όρχου εξαφανίστηκε και οι υπηρεσίες έπεσαν στο 2-1, 3-1, για πρώτη φορά.
Οι φυλακές ίσχυαν τουλάχιστον ως κρατήσεις και κανείς δεν ήξερε αν και πόσες θα γραφτούν στη μετάθεση, με αποτέλεσμα να αποτελούν το "μαστίγιο" στην επιλογή κάποιων να αρνηθούν το δικαίωμά τους για μετάθεση. Η εγγραφή των φοιτητικών αδειών ως κανονικών επίσης λειτουργούσε αποτρεπτικά για ορισμένους στο να φύγουν από τη μονάδα, όταν ήξεραν ότι η άδεια απολύσεώς τους θα βασιζόταν σε 4-5 μέρες κανονικής άδειας που τους απέμεναν εάν έπαιρναν μετάθεση.
Βέβαια, για την παραμονή σε μια τέτοια μονάδα υπήρχαν και καρότα. Έχοντας κάνει τόσες υπηρεσίες, πολλοί δεν ήθελαν να ξαναδούν σκοπιά. Όσοι λοιπόν δήλωναν προθυμία να δηλώσουν αμετάθετοι, έκαναν ελαφρότερες υπηρεσίες, ενώ υπήρχε και σαφής διαχωρισμός μεταξύ νέων και παλιών (που η μετάθεσή τους πλησίαζε), τόσο ως προς τη συχνότητα αλλά και ως προς τη δυσκολία των υπηρεσιών. Οι άδειες απολύσεως για τους αμετάθετους ξεκινούσαν από τις 40 μέρες. Ταυτόχρονα όσοι έμπαιναν σε γραφεία και άλλα πόστα γίνονταν βύσματα μέσα στο στρατόπεδο: Μάζευαν τόσες τιμητικές που έφταναν σύνολο 100 μέρες άδειας, δεν έκαναν καθόλου υπηρεσίες ή έκαναν ΒΑΥΔΜ κάθε 4 μέρες (σε περίοδο που τα "αποπαίδια" έπαιρναν έξοδο κάθε 10-15 μέρες). Όσοι βοηθούσαν δε σε τεχνικές εργασίες στη μονάδα, περνούσαν σε άλλο επίπεδο. Υπήρχε περίπτωση που -χωρίς υπερβολή- είναι ζήτημα αν οι μέρες που πραγματικά υπηρέτησε ήταν περισσότερες από τις μέρες άδειας. Και όταν λέμε "υπηρέτησε", μόνο τον πρώτο μήνα στη μονάδα έκανε υπηρεσίες. Από την άλλη μεριά είχαν φτάσει να πουν σε παιδί που είχε πόστο και τους είχε όντως βοηθήσει, "άμα θες τιμητικές μείνε αμετάθετος".
Δεν είναι επομένως τυχαίο που στις αρχές του 2013, τη στιγμή που η μονάδα ήταν πρώτη πανελλαδικά σε αμετάθετους της 321, στοιβάζονταν στο γραφείο του στρατηγού της Ρόδου οι φάκελοι των φαντάρων που πάλευαν να φύγουν από το Καστελόριζο.
Σε τελική ανάλυση όμως ο Λαγογιάννης πέτυχε το στόχο του, έχτισε το στρατόπεδο δείχνοντας μια εικόνα προς τα έξω ότι έχει τους στρατιώτες ευχαριστημένους. Εξάλλου δε σκόπευε να καθίσει και πολύ στη μονάδα, πριν συμπληρώσει χρόνο στο Καστελόριζο φεύγει για στρατόπεδο του ΝΑΤΟ στη Γερμανία... Μετά από όλα αυτά όμως η ηγεσία του υπουργείου και του ΓΕΣ θα είναι υπεύθυνη εάν του ξαναεμπιστευτεί τη διοίκηση στρατιωτών. Ταυτόχρονα, η ΔΑΝ Μεγίστης μπορεί να αποτελέσει μαύρο παράδειγμα για να κατανοήσει κανείς πόσο εφαρμόζονται οι νέες οδηγίες του υπουργείου προς τις μονάδες ή αν αποτελούν επικοινωνιακό πυροτέχνημα.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
http://diktiospartakos.blogspot.gr
Το στρατόπεδο του Καστελόριζου θεωρείται από πολλούς παραμεθόριος "τουρισμός" για τους φαντάρους. Τον Αύγουστο του 2012 όμως, προφανώς στο πλαίσιο των επικοινωνιακών αναγκών της ΝΔ για ένα show με θέμα την ΑΟΖ, η κατάσταση άλλαξε. Ο διοικητής Λαγογιάννης, φεύγοντας από τις μεταθέσεις του ΓΕΣ (...) κατέβηκε στο Καστελόριζο για να "σουλουπώσει" το στρατόπεδο, και να πάρει τα μόρια για τη συνέχεια της καριέρας του. Ακόμα και αν κανείς υποστηρίζει ότι τα στρατόπεδα πρέπει να είναι "προβλεπόμενα" και μάχιμα, δύσκολα μπορεί να δικαιολογήσει αυτό που ακολούθησε...
Η θητεία στο Καστελόριζο είναι από μόνη της δύσκολη, ακόμα και αν η διοίκηση είναι η επιεικέστερη δυνατή, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών: σπάνια δρομολόγια πλοίων, 25-26 ώρες διαδρομή ως την Αθήνα, 2 μέρες ως την Κρήτη από όπου προέρχονται πολλοί από τους φαντάρους, και με κομμένες τις καταστάσεις επιβίβασης, συχνοί αποκλεισμοί λόγω καιρού με αποτέλεσμα την έλλειψη πόσιμου νερού, βλάβες στο δίκτυο ύδρευσης και στα δίκτυα τηλεφωνίας. Το κουβάλημα των προμηθειών (μέσα στη νύχτα κάποιες φορές που καθυστερούσε το πλοίο) και η επάνδρωση των φυλακίων των βραχονησίδων επίσης δεν αποτελούν την ευκολότερη διαδικασία.
Σα να μην έφταναν αυτά, ο νέος διοικητής αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τους στρατιώτες όσο δεν πήγαινε. Οι εργασίες δεν τελείωναν ποτέ, οι υπηρεσίες συνολικά 8 ώρες τη μέρα (3 νούμερα) με αποτέλεσμα ο βραδινός ύπνος να είναι το πολύ 3,5 ώρες, 3 φορές την
εβδομάδα υπήρχε απογευματινή εκπαίδευση, άρα καθόλου απογευματινός ύπνος, ενώ και τις υπόλοιπες μέρες που οι στρατιώτες ήλπιζαν να κοιμηθούν συχνά "προέκυπταν" δουλειές και αγγαρείες. Οι εμπλοκές ήταν διαρκείς, έφτασαν τις 60, 70 ή και παραπάνω ημέρες συνεχόμενης υπηρεσίας για αρκετούς στην 321 και την 322, έπεσαν(!) στις 40 για την 323 ενώ η 324 μετά τις πρώτες 1-2 βδομάδες που είχε κάπως πιο φυσιολογικό πρόγραμμα, συνέχισε με 15 και 20 μέρες σερί.
Η κατάσταση δεν ήταν καλή και με τις άδειες, πολλές φορές έπρεπε να περιμένει κανείς ως την τελευταία στιγμή για να μάθει αν και πότε θα φύγει (με οικονομικό κόστος αφού τα αεροπορικά εισιτήρια ακρίβαιναν) ενώ σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι αποδεδειγμένα φοιτητικές άδειες χρεώθηκαν από τις κανονικές μέρες άδειας. Εκτός αυτού, τα ΤΑΠ δε δίνονταν ως "άδεια μεταθέσεως" στο φύλλο πορείας, όπως γίνεται στα περισσότερα στρατόπεδα της παραμεθορίου, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να τα "κουβαλάνε" μαζί τους στη μετάθεση, και να εξαρτώνται από τον επόμενο διοικητή για το αν θα τα πάρουν. Στην τακτική που ακολουθούσαν με τις άδειες έφερε ευθύνες και ο ΕΠΟΠ δεκανέας Καψιμάλης που εκτελούσε χρέη επιλοχία και δεν ενημέρωνε ή ήταν αινιγματικός προς τους στρατιώτες για τις μέρες άδειας που δικαιούνται, λόγου χάρη τα οδοιπορικά (σε μια μονάδα που οι Κρητικοί χρειάζονταν 2 μέρες για να πάνε σπίτι τους με κατάσταση επιβίβασης). Επίσης είχε συμβεί να δίνει σε δυο στρατιώτες διαφορετικό αριθμό ημερών άδειας για τον ίδιο λόγο (πχ αιμοδοτική άδεια), ενώ σε άλλους έδινε προκαταβολικά τα ΤΑΠ των επόμενων μηνών και σε άλλους όχι.
Δείγμα της πειθαρχίας ήταν και οι αλλαγές σκοπών που γίνονταν με δεκανέα αλλαγής τα όπλα στο επ' ώμου και βήμα! Σε όλες τις σκοπιές, καθώς και στην εκπαίδευση που γινόταν 9 στις 10 με όπλο-κράνος-εξάρτηση (και η εκπαίδευση υπήρχε πάντα όποτε δεν υπήρχαν εργασίες), οι φαντάροι φορούσαν εκτός των άλλων και γεμάτο το σακίδιο Μ71. Μπορεί να φαντάζει λεπτομέρεια, αλλά μετά από 3-4 μέρες με 13-14 ώρες ορθοστασία (συνδυασμός υπηρεσίας-εκπαίδευσης) αυτό το πράγμα σου τσάκιζε τη μέση.
Υπήρξε διάστημα όπου οι της 322 έκαναν 3 ώρες σκοπιά - 3 ώρες διάλειμμα (χωρίς αυτό να είναι χρόνος ξεκούρασης, ειδικά τα πρωινά) συνεχόμενα επί 2 βδομάδες. Και όσοι ευκολόπιστοι πίστεψαν ότι το πρόβλημα οφείλεται στην έλλειψη ατόμων, δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς η 323 έφαγε 40 μέρες εμπλοκή, ενώ είχε περισσότερα άτομα από το άθροισμα των 2 προηγούμενων ΕΣΣΟ. Στις συνεχόμενες υπηρεσίες συμπεριλαμβάνονταν και υπηρεσίες στα απομονωμένα φυλάκια των βραχονησίδων, αλλά έξοδος ούτε πριν ούτε μετά τη βραχονησίδα. Και μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ούτε ένας ΕΠΟΠ δεν έκανε ούτε μια ώρα σκοπιά.
Και ενώ τη τήρηση του προγράμματος ήταν αυστηρή, οι έξοδοι ήταν πάντα αργότερα από το προβλεπόμενο, στις 6 το απόγευμα τις περισσότερες μέρες, ακόμα και αν δεν υπήρχε απογευματινή εκπαίδευση. Τις περισσότερες μέρες το πρόγραμμα προέβλεπε και γυμναστική, χρήσιμη ίσως υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά μόνο γυμναστική δεν μπορούσε να κάνει κάποιος που κοιμόταν 3 ώρες τη μέρα επί 4-5 μέρες συνεχόμενα. Εκτός αυτού έπρεπε μετά να προλάβεις και να κάνεις μπάνιο και να φας και να είσαι έτοιμος για την ταγματική αναφορά που ακολουθούσε. Ελάχιστοι κατόρθωναν να τα συνδυάσουν. Και μέσα σε όλα αυτά, ως το Φλεβάρη τη νύχτα ο σκοπός της πύλης φύλαγε μονοσκοπιά. Πέραν της σωματικής κούρασης, είχαν υπάρξει και περιστατικά ψυχολογικής πίεσης, σε στυλ "κηρύγματος" από τον επικεφαλής των ειδικοδυναμιτών ότι εμείς δε θέλουμε "προδότες στο στρατό" και "έτσι και γίνει κάτι σε βραχονησίδα και δε ρίξει κάποιος έστω μια σφαίρα θα μείνει εκεί" (κήρυγμα που ξεκίνησε επειδή στρατιώτης αντέδρασε όταν ένας ειδικοδυναμίτης τον αποκάλεσε ζώο). Επεισόδιο με τον ίδιο πρωταγωνιστή είχε σαν αποτέλεσμα στρατιώτης να "σπάσει" σε βολή από την πίεση που δέχτηκε από τις φωνές και τις διαταγές για κάμψεις επειδή έκανε λάθη.
Όλη αυτή η κατάσταση δεν ήταν δυνατό να μην επηρεάσει κανέναν. Υπέρταση από την υπερκόπωση, επιδείνωση προϋπαρχόντων ιατρικών προβλημάτων για τα οποία οι παθόντες είχαν επανειλημμένως διαμαρτυρηθεί (μέχρι που έφτασαν σε βαθμό που δεν μπορούσαν να εκτελέσουν υπηρεσία, έφυγαν για το ΤΥΕΘ της Ρόδου ή το 401 και τους άλλαξαν Ι), μέχρι και λιποθυμία από την αϋπνία σε σκοπιά. Να φανταστεί κανείς ότι ο στρατιώτης που εκτελούσε υπηρεσία μαζί με αυτόν που λιποθύμησε, ρωτήθηκε την επόμενη μέρα από έναν ΕΠΟΠ-αυλοκόλακα του διοικητή, το Σακκαλή, εάν ο άλλος είχε πιει, λέγοντας του μάλιστα ότι αυτός έφταιγε αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο και ότι θα έπρεπε να τον είχε μυρίσει(!) για να το διαπιστώσει. Δεν έφτανε το σοκ από τη λιποθυμία του συναδέλφου, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και την καφρίλα. Η λιποθυμία ήταν το μόνο χρονικό σημείο που βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση, σε συνδυασμό με τις αυτοκτονίες στον Έβρο και την κεντρική διαταγή να χαλαρώσουν οι διοικητές, αλλά και τα πολλά παράπονα που είχαν γίνει στη μεραρχία και το ΓΕΣ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα φυλάκια των βραχονησίδων στα οποία οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν προφανώς δυσκολότερες (με νερό που ελάχιστοι έκαναν μπάνιο, με περιορισμούς στην κατανάλωση ρεύματος, χωρίς σήμα τηλεφωνίας στα περισσότερα σημεία), θεωρούνταν παράδεισος από τους φαντάρους, τόσο επειδή ξέφευγαν από το κλίμα της μονάδας, αλλά κυρίως επειδή έβρισκαν χρόνο να κοιμηθούν.
Και μπορεί πολλές φωνές να μην υπήρχαν, αλλά οι φυλακές από το διοικητή σφύριζαν δεξιά αριστερά για πλάκα, πολλαπλάσιες του 5 σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις. Υπήρχαν άτομα που είχαν μαζέψει 70 και 80 μέρες φυλακή χωρίς να προλάβουν να καταλάβουν γιατί. Υπήρξε περίπτωση που επειδή το ψυγείο σε ένα φυλάκιο δεν ήταν καθαρό, έφαγαν όλοι όσοι ήταν στο φυλάκιο από 20 ως 40 μέρες. Φυλακές έπεφταν (40 ως 80 μέρες) και συνήθως γράφονταν και στο φάκελο όταν κάποιος έφευγε με "βυσματική" μετάθεση. Πράγμα που το προσπαθούσε η πλειοψηφία με δεδομένες τις επικρατούσες συνθήκες. Οι μεταθέσεις ήταν γενικώς πονεμένη ιστορία, οι περισσότεροι στέλνονταν για μια βδομάδα σε βραχονησίδα αφού τους είχε έρθει η μετάθεση και κατόπιν έφευγαν, ενώ ειδικά όσοι έφευγαν με βύσμα τιμωρούνταν περισσότερο: είχε υπάρξει άτομο που του έδωσαν ξένο όπλο για να κάνει σκοπιά οπωσδήποτε μια Κυριακή που γυρνούσε από άδεια.
Σε άλλη φάση η 324 τιμωρήθηκε με στέρηση εξόδου "μέχρι νεωτέρας" επειδή κάποιοι άφησαν 3 ποτηράκια του καφέ στο ΚΨΜ. Η "νεωτέρα" έκανε καμιά βδομάδα να έρθει... Την 25η Μαρτίου, επειδή ο διοικητής δεν ικανοποιήθηκε από την παρέλαση, έμεινε μέσα όλο το στρατόπεδο. Δεν μας έδωσαν ούτε καν υπηρεσιακά σημειώματα για να βγούμε να αγοράσουμε τσιγάρα και κάποια βασικά για να περάσουμε μια βδομάδα στις βραχονησίδες που θα πηγαίναμε την επόμενη μέρα.
Πολλά τραγελαφικά συνέβησαν την ίδια περίοδο και λίγο πριν την επίσκεψη του νέου διοικητή της ΑΣΔΕΝ τον Απρίλη. Ενώ οι υπηρεσίες ήταν μεταξύ 15-1 και 20-1, η επιστροφή πάνω από 15 ατόμων από άδειες έδειχνε ότι θα ξεμπλοκάρει την κατάσταση. Όλως τυχαίως, την ίδια μέρα, ο υπεύθυνος του όρχου διαμαρτυρήθηκε υποτίθεται στο διοικητή για σκασμένα λάστιχα οχημάτων και ζήτησε να ανοίξει εκεί σκοπιά, με αποτέλεσμα η εμπλοκή να συνεχιστεί. Εκείνες τις μέρες βγήκε σε πίνακα και για πρώτη φορά κατάσταση υπηρεσιών ΨΕΥΤΙΚΗ (προφανώς για την επίσκεψη του ΑΣΔΕΝάρχη) η οποία έδειχνε ότι μας πήγαινε περίπου 1-1. Όταν όμως ο -μάλλον υποψιασμένος- ΑΣΔΕΝάρχης ρώτησε κάθε πότε βγαίνουμε και ένας στρατιώτης του απάντησε ότι έχει να βγει 10 μέρες, η χρησιμότητα της σκοπιάς του όρχου εξαφανίστηκε και οι υπηρεσίες έπεσαν στο 2-1, 3-1, για πρώτη φορά.
Οι φυλακές ίσχυαν τουλάχιστον ως κρατήσεις και κανείς δεν ήξερε αν και πόσες θα γραφτούν στη μετάθεση, με αποτέλεσμα να αποτελούν το "μαστίγιο" στην επιλογή κάποιων να αρνηθούν το δικαίωμά τους για μετάθεση. Η εγγραφή των φοιτητικών αδειών ως κανονικών επίσης λειτουργούσε αποτρεπτικά για ορισμένους στο να φύγουν από τη μονάδα, όταν ήξεραν ότι η άδεια απολύσεώς τους θα βασιζόταν σε 4-5 μέρες κανονικής άδειας που τους απέμεναν εάν έπαιρναν μετάθεση.
Βέβαια, για την παραμονή σε μια τέτοια μονάδα υπήρχαν και καρότα. Έχοντας κάνει τόσες υπηρεσίες, πολλοί δεν ήθελαν να ξαναδούν σκοπιά. Όσοι λοιπόν δήλωναν προθυμία να δηλώσουν αμετάθετοι, έκαναν ελαφρότερες υπηρεσίες, ενώ υπήρχε και σαφής διαχωρισμός μεταξύ νέων και παλιών (που η μετάθεσή τους πλησίαζε), τόσο ως προς τη συχνότητα αλλά και ως προς τη δυσκολία των υπηρεσιών. Οι άδειες απολύσεως για τους αμετάθετους ξεκινούσαν από τις 40 μέρες. Ταυτόχρονα όσοι έμπαιναν σε γραφεία και άλλα πόστα γίνονταν βύσματα μέσα στο στρατόπεδο: Μάζευαν τόσες τιμητικές που έφταναν σύνολο 100 μέρες άδειας, δεν έκαναν καθόλου υπηρεσίες ή έκαναν ΒΑΥΔΜ κάθε 4 μέρες (σε περίοδο που τα "αποπαίδια" έπαιρναν έξοδο κάθε 10-15 μέρες). Όσοι βοηθούσαν δε σε τεχνικές εργασίες στη μονάδα, περνούσαν σε άλλο επίπεδο. Υπήρχε περίπτωση που -χωρίς υπερβολή- είναι ζήτημα αν οι μέρες που πραγματικά υπηρέτησε ήταν περισσότερες από τις μέρες άδειας. Και όταν λέμε "υπηρέτησε", μόνο τον πρώτο μήνα στη μονάδα έκανε υπηρεσίες. Από την άλλη μεριά είχαν φτάσει να πουν σε παιδί που είχε πόστο και τους είχε όντως βοηθήσει, "άμα θες τιμητικές μείνε αμετάθετος".
Δεν είναι επομένως τυχαίο που στις αρχές του 2013, τη στιγμή που η μονάδα ήταν πρώτη πανελλαδικά σε αμετάθετους της 321, στοιβάζονταν στο γραφείο του στρατηγού της Ρόδου οι φάκελοι των φαντάρων που πάλευαν να φύγουν από το Καστελόριζο.
Σε τελική ανάλυση όμως ο Λαγογιάννης πέτυχε το στόχο του, έχτισε το στρατόπεδο δείχνοντας μια εικόνα προς τα έξω ότι έχει τους στρατιώτες ευχαριστημένους. Εξάλλου δε σκόπευε να καθίσει και πολύ στη μονάδα, πριν συμπληρώσει χρόνο στο Καστελόριζο φεύγει για στρατόπεδο του ΝΑΤΟ στη Γερμανία... Μετά από όλα αυτά όμως η ηγεσία του υπουργείου και του ΓΕΣ θα είναι υπεύθυνη εάν του ξαναεμπιστευτεί τη διοίκηση στρατιωτών. Ταυτόχρονα, η ΔΑΝ Μεγίστης μπορεί να αποτελέσει μαύρο παράδειγμα για να κατανοήσει κανείς πόσο εφαρμόζονται οι νέες οδηγίες του υπουργείου προς τις μονάδες ή αν αποτελούν επικοινωνιακό πυροτέχνημα.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
http://diktiospartakos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου