Ανακοινώσεις για την Προδομένη Απεργία των Καθηγητών

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Τα μαθήματα αγώνα και αντίστασης που πρόσφεραν οι εκπαιδευτικοί δεν σβήνουν

 Η αγωνιστική απόφαση των καθηγητών για απεργία στις εξετάσεις που καταγράφηκε στις δεκάδες μαζικές συνελεύσεις, ενώ ήταν ήδη γνωστό το θέμα της επιστράτευσης,  δείχνει ότι εργαζόμενοι οργανωμένα μπορούν να σπάσουν την ηττοπάθεια, να επιλέξουν τη σύγκρουση με στόχο τη νίκη. Μπορούν να αναμετρηθούν με το φόβο, με τον κοινωνικό αυτοματισμό-κανιβαλισμό, μπορούν να αναδείξουν αιτήματα που ενώνουν τους εργαζόμενους. Για αυτό και προκάλεσε τον πόλεμο από το μέτωπο κυβέρνησης, μνημονιακών ΜΜΕ και φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Αυτήν την αγωνιστικότητα ακύρωσε η αντιδημοκρατική ενέργεια των συνδικαλιστών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ να κλείσουν την απεργία μέσα από πρωτοφανείς μεθοδεύσεις στη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 15 Μάη.

Οι εκπαιδευτικοί έφεραν στο προσκήνιο την ανάγκη νικηφόρων αγώνων, ανέδειξαν το δικαίωμα στην εκπαίδευση, οδήγησαν σε απομόνωση την κυβέρνηση και τις αυταρχικές της επιλογές για επιστράτευση.

Όμως το κύμα συμπαράστασης και αγωνιστικής συμπόρευσης υπονομεύτηκε από την στάση των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που άδειασαν τους εκπαιδευτικούς και στήριξαν την κυβέρνηση. Είναι πιο αναγκαία από ποτέ η συζήτηση για ένα άλλο, ταξικό εργατικό κίνημα, δημοκρατικό, αγωνιστικό, μακριά από συμβιβασμένες ηγεσίες.

Η απόρριψη της απεργίας από το ΚΚΕ, τα μισόλογα «ναι μεν, αλλά» ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η σύμπραξή του με τις κυβερνητικές παρατάξεις είναι ξεκάθαρο ότι συνέβαλαν καθοριστικά στην αναδίπλωση. Φάνηκε ότι η αριστερά της υποταγής, η αριστερά που παραπέμπει είτε στην κυβερνητική λύση διαχείρισης του συστήματος είτε στη «λαϊκή εξουσία» οδηγεί σε αδιέξοδο και ήττα το λαό, αφήνει τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου να κυριαρχούν. Είναι ανάγκη του σήμερα η πάλη για μία άλλη αριστερά της ανατροπής, που στηρίζει και πιστεύει στους νικηφόρους αγώνες του κόσμου της εργασίας. Σε αυτό το δρόμο η αντικαπιταλιστική Αριστερά στους εκπαιδευτικούς στήριξε μέχρι τέλους τη γραμμή του αγώνα.

Οι χιλιάδες καθηγητές
που συμμετείχαν στις συνελεύσεις και υπερψήφισαν το «ναι» στην απεργία κόντρα στην επιστράτευση, αποτελούν τη βάση για την αγωνιστική, ενωτική ανασυγκρότηση του κινήματος και την επιστροφή του με ένα κύμα ακόμα πιο ισχυρό και συνειδητό, το οποίο θα σαρώσει τον κυβερνητικό ολοκληρωτισμό, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις ηττοπαθείς ταλαντεύσεις. Ούτε υποχώρηση, ούτε απαισιοδοξία: βγάζουμε τα συμπεράσματά μας και προχωράμε. Ο αγώνας για τη ζωή, τα δικαιώματα, τις ανάγκες και τις ελευθερίες του λαού και της νεολαίας συνεχίζεται μέχρι τη νίκη!

ΚΚΕ (μ-λ): Ο αγώνας των εκπαιδευτικών να βρει τη συνέχειά του!

Η χθεσινή συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ αποκάλυψε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το σχέδιο που απεργάστηκαν τα κυβερνητικά επιτελεία για την εξουδετέρωση των απεργιακών διαθέσεων του κλάδου των καθηγητών. Με έναν χειρισμό πραξικοπηματικού χαρακτήρα, το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στην ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ), με την αμέριστη στήριξη της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ και της παράταξής του (ΣΥΝΕΚ), δρομολόγησαν την αναστολή της απεργίας, την ουσιαστική της ματαίωση.

Αξιοποιώντας τις δικαιολογημένες αγωνίες και τα ερωτηματικά που έκφρασαν οι καθηγητές για το πώς θα αντιμετωπίσουν την φασιστικού χαρακτήρα επιστράτευση, κρυμμένοι πίσω από το περίφημο «όροι και προϋποθέσεις» (που οι ίδιοι φρόντισαν από νωρίς να πλασάρουν) και τη στάση της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, όχι μόνο αρνήθηκαν να υπηρετήσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των καθηγητών και το αγωνιστικό κλίμα που εκφράστηκε με πρωτόγνωρη μαζικότητα στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ μαζικά, αλλά τις υπονόμευσαν, τις διέβαλαν, τις απαξίωσαν. Άξιος ο μισθός τους!!!

Πιο «ειλικρινές» και «ξεκάθαρο» απ’ όλους το ΠΑΜΕ, φρόντισε ευθύς εξαρχής να βγάλει την κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση και να υπενθυμίσει για μια ακόμη φορά ότι η ρεφορμιστική Αριστερά αποτελούσε και αποτελεί πιστό σύμμαχο της αστικής τάξης στις πραγματικές κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις.

Η πραξικοπηματική στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι συνέχεια της στάσης που έχουν κρατήσει οι ανώτατες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες) όλα τα προηγούμενα χρόνια και ιδιαίτερα το τελευταίο τρίχρονο που η πολιτική της τρόικας των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων αστικών κυβερνήσεων προκάλεσε μαζικούς, αποφασιστικούς αγώνες των εργαζομένων και του λαού. Αλλά είναι και προοίμιο της ακόμη πιο υπονομευτικής στάσης που θα κρατήσουν το επόμενο διάστημα, όσο οι αγώνες ενάντια στην εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα θα ξετυλίγονται και θα δυναμώνουν.

Ας είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο: Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουν οι εργατικοί αγώνες προοπτική είναι να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους, να βάλουν στην άκρη τον υποταγμένο κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα ψευτοαριστερά δεκανίκια του!

Μπροστά μας βρίσκονται σκληρές ταξικές αναμετρήσεις. Το σύστημα θα εκμεταλλευτεί άμεσα αυτήν την αρνητική για το κίνημα εξέλιξη και θα κλιμακώσει την επίθεσή του. Γιατί φοβάται. Και αυτό πρέπει να σημάνει γενικό συναγερμό, τόσο για τον κλάδο των εκπαιδευτικών όσο και για το σύνολο των εργαζομένων. Δεν υπάρχει χώρος για απογοήτευση και μεμψιμοιρία. Οι αγωνιστικές διαθέσεις που κυριάρχησαν στις συνελεύσεις δεν παραγράφονται. Πρέπει να ενισχυθούν, να τροφοδοτηθούν, να οργανωθούν.

Γιατί η ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική βαρβαρότητα πρέπει να ανατραπεί, μπορεί να ανατραπεί! 

ΕΕΚ: Πολιτικο-Συνδικαλιστικό πραξικόπημα στην ΟΛΜΕ

Μιά απεργία που προκηρύχθηκε χωρίς να πραγματοποιηθεί. Μια απεργία που κηρύχθηκε παράνομη πριν καν αποφασιστεί. Μια απεργία όπου οι επιστρατευμένοι απεργοί ψήφιζαν ΝΑΙ στην απεργία σε ποσοστά πάνω από 90%. Μια απεργία που συγκλόνισε τη χώρα και κλόνισε την κυβέρνηση της Τρόικας, ενώ αντίθετα ενέπνευσε μαθητές και αγωνιζόμενους ανθρώπους. Μια απεργία ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ από την πολιτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

 

Ενώ δεκάδες χιλιάδες καθηγητές σε όλη την χώρα, αψηφώντας την κρατική τρομοκρατία της επιστράτευσης και τον πόλεμο λάσπης των ΜΜΕ, υπερψήφισαν με συντριπτικές πλειοψηφίες την πρόταση για απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις, ένα μαύρο μέτωπο πολιτικο-συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας επενέβη για να μπλοκάρει την απόφαση. Μετά τη μαζική υπερψήφιση της πρότασης για απεργία μέσα στις εξετάσεις από τις γενικές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα, με συντριπτικά ποσοστά, στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, την Τετάρτη 15/5, εκεί που όλοι περίμεναν την τυπική επικύρωση των αποφάσεων της βάσης των καθηγητών, ξαφνικά, αργά το βράδυ, μετά από 10ωρη συνεδρίαση, κατατέθηκε στο προεδρείο της ολομέλειας των προέδρων των ΕΛΜΕ κοινή πρόταση ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ-Αυτόνομη Παρέμβαση (ΠΑΣΟΚ -ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ) να εξεταστεί «αν υπάρχουν κοινωνικοί και πολιτικοί όροι στήριξης της απεργίας». 

Από το σημείο αυτό και μετά άρχισαν τα τραγελαφικά τερτίπια της γραφειοκρατίας που έβαλε σε ψηφοφορία δύο προτάσεις: μια για ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην απεργία και μια δεύτερη, ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο «αν υπάρχουν οι όροι…». Στην πρώτη ψηφοφορία προέκυψε 92% υπέρ της απεργίας. Ως προς το δεύτερο ερώτημα, φυσικά, δεν υπήρχαν αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, γιατί τέτοιο ερώτημα δεν είχε τεθεί. Έτσι, οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ ψήφιζαν αυθαίρετα με αποτέλεσμα να ψηφίσουν 24% ναι, 57% λευκό και 19% οχι. Με αυτόν το τρόπο, στηριζόμενη στο καταστατικό που απαιτεί 66% υπέρ για κήρυξη απεργίας, η ηγεσία της ΟΛΜΕ αυθαίρετα και απροσχημάτιστα αποφάσισε ότι δεν γίνεται η απεργία.

Το αίσχος της παραπάνω απόφασης το δικαιολόγησαν με το ότι την απεργία δεν την στήριζαν η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ. Ωστόσο, αυτή η προδοτική στάση των ανώτατων συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν γνωστή όταν οι τοπικές Γενικές Συνελεύσεις, την Τρίτη 15/5, έπαιρναν την απόφαση για την απεργία. Μάλιστα σε όλες τις Γ.Σ. καταγγελθηκε ως ανταπεργία η απεργία που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ στις 13/5, αντί για απεργία συμπαράστασης την Παρασκευή 17/5 πρώτη μέρα της απεργίας. Αυτή η διασπαστική, αποπροσανατολιστική και απεργοσπαστική, σε τελευταία ανάλυση, απεργία της ΑΔΕΔΥ προέκυψε ύστερα από πρόταση του ΠΑΜΕ. Αλλά το καινούργιο δεδομένο της Τετάρτης 15 Μαΐου ήταν η κήρυξη απεργίας από την ΔΟΕ (την ομοσπονδία των δασκάλων), σε συντονισμό με την πρόταση των καθηγητών, για απεργία την Παρασκευή, πρώτη ημέρα των πανελληνίων εξετάσεων και 5θήμερη απεργία την επόμενη εβδομάδα και γενικές συνελεύσεις. Αυτή ήταν και η αιτία που η τροϊκανή κυβέρνηση προχώρησε στην επίταξη των δημοτικών σχολείων. Επιπλέον, και άλλες ομοσπονδίες του Δημοσίου ήταν έτοιμες κάτω από την πίεση των εργαζομενων να προχωρήσουν σε παρόμοιες αποφάσεις. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ούτε το αναγκαίο «φύλλο συκής» για την απεργοσπαστική απόφαση του Δ.Σ της ΟΛΜΕ.

Καταγγέλουμε ότι το αντιαπεργιακό πραξικόπημα έγινε μετά από πολιτική συμφωνία κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι το βράδυ της Τετάρτης εμφανιζόταν υπέρμαχος της απεργίας επενέβη, την τελευταία στιγμή, για να την υπονομεύσει και να την σπάσει. Τις προηγούμενες ημέρες, ο αγώνας των καθηγητών δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις της κυβέρνησης και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, ούτε την συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, αλλά και την σταλινική γραφειοκρατία του Περισσού.

Ο ρόλος του ΠΑΜΕ ήταν από την πρώτη στιγμή υπονομευτικός της απεργίας. Όχι μόνο καταψήφισε την πρόταση για απεργία στο Δ.Σ της ΟΛΜΕ, αλλά και στη συνέχεια, στις Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου τα στελέχη του εμφάνισαν την μόνη αντίθετη πρόταση – πρόταση για μια 48ωρη ντουφεκιά, ενάντια στην απεργία διαρκείας στις εξετάσεις. Αυτό είχε σαν συνέπεια να εισπράξει το ΠΑΜΕ την μαζική αποδοκιμασία από το σύνολο των καθηγητών, σε όλες τις γενικές συνελεύσεις. Αλλά η τελική επίθεση, που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι, ήταν από το «Δούρειο Ίππο» του συστήματος, τον ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται ότι δίνει εξετάσεις στην κυρίαρχη τάξη ως εναλλακτική κυβερνητική λύση.

Φωτίζονται έτσι, στην πράξη, τα ανοίγματα του Τσίπρα προς την αστική τάξη την ντόπια (ομιλία στο ίδρυμα Καραμανλή, στους βιομηχάνους, άνοιγμα στον Καμμένο) όσο και στη διεθνή μπουρζουαζία ευρωπαϊκή και αμερικανική. Όλοι εκείνοι οι αγωνιστές που μπλοκαρίστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ στη βάση της ενότητας της αριστεράς και οι κεντριστικές ομάδες που έβαλαν πλάτη για να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να αναλογιστούν: αν από τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ προδίδει ανοιχτά τους αγώνες των εργαζομένων τί θα συμβεί αύριο αν έλθει στην εξουσία;

Το μάθημα που βγαίνει από αυτόν τον αγώνα είναι ότι η γραφειοκρατία δεν είναι απλώς ανίκανη να οργανώσει τις μάχες που απαιτούνται, αλλά είναι το κύριο εμπόδιο στην πάλη των εργαζομένων. Οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες που έχουμε μπροστά μας, μέσα στην κατάσταση καπιταλιστικής οικονομικής χρεοκοπίας και Μνημονίων, με το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τις φασιστικές παρακρατικές ομάδες, απαιτούν την πάλη για την οργάνωση από τα κάτω, με μαχητικά σωματεία, απεργιακές επιτροπές και Κέντρα αγώνα, συνελεύσεις γειτονιών και κάθε μορφής αυτο-οργάνωσης, της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας.

Είναι ο μόνος δρόμος των εργαζομένων για την ζωή ενάντια στην κοινωνική καταστροφή που προκαλεί η χρεοκοπία του καπιταλισμού και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν το σύστημα. Οι αγώνες πρέπει να έχουν στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και της Τρόικας, με την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ για την εργατική εξουσία.

ΞΕΚΙΝΗΜΑ: Δειλή, μοιραία και άβουλη η ΟΛΜΕ! Ντροπή σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ!

Οι αγωνιστές καθηγητές, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, ο κόσμος της Αριστεράς γενικά, προσπαθούν να συνέλθουν από το σοκ! Η βάση των καθηγητών ψήφισε συντριπτικά υπέρ της απεργίας αλλά η ηγεσία έκανε ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που ψήφισε η βάση!

Η απεργία των καθηγητών ξεπουλήθηκε (αυτό είναι κάτι στο οποίο έχουμε συνηθίσει) αλλά αυτή τη φορά στο «έγκλημα» συμμετείχε η Αριστερά: τα μαζικά κόμματα, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, και τα δύο, το καθένα με το δικό του τρόπο. Συνεπή στάση υπέρ της απεργίας κράτησαν μόνο οι «Παρεμβάσεις» οι οποίες συσπειρώνουν κόσμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς από διάφορους χώρους.

Με ποιο δικαίωμα η ηγεσία της ΟΛΜΕ, αυτοί που εκλέχτηκαν για να εκπροσωπήσουν τον κλάδο, αποφάσισαν ότι η απόφαση δεκάδων γενικών συνελεύσεων δεν τους δέσμευε, ή δεν τους αφορούσε, έτσι ώστε να την γράψουν κανονικά στις σόλες τους; Είχαν δηλαδή κάνει την πρόταση υπέρ της απεργίας (κόντρα στην επιστράτευση) ελπίζοντας να καταψηφιστεί από τις γενικές συνελεύσεις των εκπαιδευτικών;

 

Μαζικές συνελεύσεις, συντριπτικές πλειοψηφίες

Προς δυσάρεστη απ’ ότι φαίνεται έκπληξη των συνδικαλιστών, οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν:

▪        Σε συνελεύσεις πρωτοφανούς για τα τελευταία χρόνια μαζικότητας,

▪        Με συνολική συμμετοχή που ξεπέρασε τις 20.000 και που σε μερικές συνελεύσεις έφτανε το 80% του συνόλου

▪        Και παρά το γεγονός ότι τους είχαν ήδη επιδοθεί τα χαρτιά της επιστράτευσης

▪        Που σήμαινε πως αντιμετώπιζαν την απειλή της σύλληψης, της φυλάκισης και της απόλυσης

▪        Με ποσοστά γύρω στο 90% ψήφισαν υπέρ της απεργίας (στην ουσία διαρκείας) μέσα στις εξετάσεις!

Η απεργία αυτή των καθηγητών αφορούσε όλη την κοινωνία! Όχι μόνο γιατί η Παιδεία είναι υπόθεση όλων, όχι μόνο γιατί έπρεπε να απαντηθεί η «υποκρισία» των κυβερνώντων που έχυναν κροκοδείλια δάκρυα υπέρ των μαθητών, αυτών δηλαδή των οποίων το μέλλον έχουν καταστρέψει, αλλά και για ένα ακόμα λόγο: οι καθηγητές έδειξαν με τη ψήφο τους τη μαχητική τους διάθεση για να σπάσουν την επιστράτευση!

 

Σήκωσαν το γάντι

Από τις αρχές του χρόνου, δεν υπάρχει σημαντική απεργία που να μην επιστρατεύεται! Η άρχουσα τάξη και τα πιστά σκυλάκια της στα ΜΜΕ, δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Οι καθηγητές αποφάσισαν να σηκώσουν το γάντι που είχε ρίξει ο ψευτοπαλλικαράς πρωθυπουργός. Και τότε βρήκαν απέναντί τους την ηγεσία τους, αυτήν την ίδια που είχε προτείνει την απεργία που υπερψήφισαν οι καθηγητές. Κι αυτό, παρότι και οι δάσκαλοι (στην α’βάθμια εκπαίδευση) δήλωσαν χτες ότι θα ακολουθήσουν κι αυτοί μαζί στην απεργία των καθηγητών (της β’βάθμιας).

 

Η επιστράτευση δεν είναι ανίκητη!

Αν οι 80 χιλιάδες εκπαιδευτικοί, ή οι 20-30.000 που ήταν στις συνελεύσεις, ή έστω το 1/3 απ’ αυτούς, οι 10.000, αρνιόντουσαν την επιστράτευση, η κυβέρνηση τι θα έκανε; Θα τους έβαζε όλους φυλακή ή θα τους απόλυε όλους; Και θα έκανε το ίδιο με τους δασκάλους; Θα έβαζε λουκέτο σε όλη την παιδεία; Και τότε τι θα έκανε το υπόλοιπο εργατικό κίνημα; Θα παρακολουθούσε με απάθεια ή θα έμπαινε στη μάχη γιατί ξέρει πως και η Παιδεία αφορά όλους, η επιστράτευση το ίδιο, το ίδιο και οι συνολικές πολιτικές της κυβέρνησης;

Η επιστράτευση είναι στην πραγματικότητα μια μπλόφα απ’ τη μεριά του «παλλικαρά» πρωθυπουργού – μια μπλόφα που πιάνει όσο δεν υπάρχει απέναντι μια συνδικαλιστική ηγεσία που να έχει τα κότσια να παλέψει. Χρειάζεται ένας, μόνο ένας, ισχυρός κλάδος να σηκώσει το γάντι και τότε η μπλόφα θα αποκαλυφθεί. Όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τρέμουν ακριβώς την έκφραση της οργής και της μαχητικότητας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Γι’ αυτό η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ αρνήθηκε να καλέσει απεργία για να καλύψει τους εκπαιδευτικούς παρότι τους το ζήτησε η ΟΛΜΕ! Και η απαράδεκτη ΑΔΕΔΥ κάλεσε απεργία σε διαφορετική μέρα απ’ αυτή που της ζήτησε η ΟΛΜΕ, μπαίνοντας έτσι στο παιγνίδι της γελοίας υποκρισίας αυτών που «πονάνε για τους μαθητές»! Αυτούς βέβαια, τους μαθητές, δεν τους ρώτησε κανείς!

Ξανά λοιπόν η ίδια εικόνα: από τη μια ένα εργατικό κίνημα με εκπληκτική ιστορία και αγώνες που στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων έγραψε χρυσές σελίδες. Κι από την άλλη, μια ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων, ένας Δούρειος Ίππος μέσα στο κίνημα.

 

Δεν μας αξίζουν…

Δεν μας αξίζουν αυτοί οι συνδικαλιστές. Πρέπει να φύγουν. Και στη θέση τους να αναδείξουμε αγωνιστές, που ξέρουν να σέβονται αυτούς που τους εκλέγουν, και που να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί – η βάση δηλαδή να έχει το δικαίωμα να τους αλλάζει όταν δεν κάνουν τη δουλειά τους.

Δεν μας αξίζει ούτε αυτή η Αριστερά.

Το ΚΚΕ έδειξε για μια ακόμη φορά τον πραγματικό του χαρακτήρα. Πήρε θέση ενάντια σε μια πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση από την πρώτη στιγμή! Το έχει κάνει ξανά και ξανά: όποτε δεν ελέγχει ένα αγώνα τον καταγγέλλει και τον υπονομεύει. Η τελευταία φορά που το έκανε αυτό στο χώρο της Παιδείας ήταν το Φθινόπωρο του 2011, όταν ξεκίνησε ένα μεγάλο κύμα καταλήψεων στα πανεπιστήμια, και η ΚΝΕ (ΜΑΣ) ψήφισε μαζί με τη ΔΑΠ το κλείσιμο των καταλήψεων!

Αυτή τη φορά όμως η έκπληξη ήρθε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι πρόσφατα ξέραμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε όλους τους αγώνες. Μπορεί να μην έπαιρνε πρωτοβουλία γι’ αγώνες στο εργατικό κίνημα, μπορεί να μην πρότεινε σχέδιο γι’ αυτούς τους αγώνες, αλλά τουλάχιστο τους στήριζε. Σήμερα αλλάζει στάση και σπάει ένα αγώνα ο οποίος είναι επικίνδυνος για το σύστημα και την άρχουσα τάξη. Το θέμα βέβαια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πιθανά η επόμενη κυβέρνηση, ο φορέας στον οποίο εκατοντάδες χιλιάδες εναποθέτουν τις ελπίδες τους για να σωθούν από την καταστροφή των Μνημονίων!

Έτσι, μ’ αυτή την στάση θα κυβερνήσει και θα «υπηρετήσει» τα λαϊκά στρώματα ο ΣΥΡΙΖΑ;


Όμως βγαίνουν συμπεράσματα

Μέσα από τέτοιες εμπειρίες τα εργατικά και λαϊκά στρώματα βγάζουν συμπεράσματα! Συμπεράσματα για το σύστημα, συμπεράσματα για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, συμπεράσματα για τις ηγεσίες της Αριστεράς. Αυτό είναι το «θετικό» που μπορεί κάποιος να πει ότι προκύπτει μέσα από μια ήττα όπως τη σημερινή.

Αυτά τα συμπεράσματα επιτρέπουν στο κίνημα να προχωρήσει στο να διεκδικήσει τον εκδημοκρατισμό και να πάρει στα χέρια του τα συνδικάτα, γιατί είναι δικά του, του ανήκουν και δεν ανήκουν στον κάθε καρεκλοκένταυρο.

Του επιτρέπουν να βγάλει συμπεράσματα για τις σημερινές ηγεσίες της Αριστεράς και έτσι να παλέψει για το κτίσιμο μιας Αριστεράς, που δεν φοβάται, που δεν υποτάσσεται, που είναι διατεθειμένη να δώσει τη μάχη για τα εργατικά δίκαια και ενάντια στο σύστημα, μέχρι το τέλος.