Απεργία ΟΛΜΕ: χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν γίνονται, άρα αυτοί που δεν γίνονται είναι χαμένοι

του Κόκκινου Τύπου

«όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,

έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή

έπρεπε να σώσω

πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες»

Μανόλης Αναγνωστάκης

Θα ήταν κουραστικό να αναφερθούμε - σε αυτό το σύντομο σημείωμα – διεξοδικά στο ιστορικό των γεγονότων. Η παρουσίασή τους βέβαια έχει την αξία της γι΄αυτό και επιστρέφουν στην «ιστορία» των γεγονότων κυρίως οι υπονομευτές αυτού του χαμένου αγώνα, για να την ξαναγράψουν προκειμένου να «υπερασπιστούν» την πύρρειο νίκη της αντίληψής τους, της τακτικής τους και της στάσης τους. Δεν έχει, ωστόσο, να προσφέρει τίποτα αυτή η διαδικασία στην πάλη των εργαζομένων καθώς συσκοτίζει τα πραγματικά γεγονότα και δημιουργεί σύγχυση στον κόσμο της εργασίας.

Πριν την αμαχητί πτώση

Τις μέρες που προηγήθηκαν της προδοσίας της απεργίας περάσαμε «ξυστά» από στιγμές ιστορικές, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά συνολικά για την υποταγμένη στη νεοφιλελεύθερης καθοδήγησης λιτότητα Ευρώπη. Η δήλωση του Σαμαρά «δεν υποχωρώ ακόμα και αν είναι να πέσει η κυβέρνηση» απηχεί την ιστορικότητα των στιγμών και των χαμένων για το εργατικό κίνημα και την αριστερά ευκαιριών.

Περιπαιχτικά τα μέλη του ΚΚΕ που διατηρούν blogs ή γράφουν σχόλια στο δικό μας blog ή αλλού, αναφέρουν «τι νομίζετε ότι θα κάνατε; την επανάσταση; επαναστάτες του γλυκού νερού» και άλλες ευφάνταστες αστειότητες που αν τις αντιστοιχίσουμε σε ιστορικά γεγονότα, ο Μπερνστάιν θα μοιάζει επαναστάτης μπροστά στα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ. Όχι δεν θα γινόταν επανάσταση αγαπητοί «σύντροφοι» του ΚΚΕ. Πιθανόν να μην γινόταν
τίποτε. Όμως αν σωστό είναι ότι δεν πας να δώσεις μια μάχη χωρίς τη στοιχειώδη τακτική (που ισχύει σε ένα βαθμό στην περίπτωση των Παρεμβάσεων), άλλο τόσο σωστό είναι και το ότι δεν πας να δώσεις μια μάχη με βεβαιότητα χαρτορίχτρας για την επιτυχή έκβασή της. Πας έχοντας στρατηγική, τακτική και κάνοντας πολιτική.

Τι θα μπορούσε να γίνει;

Τα τρία χρόνια επίθεσης από την πλευρά του κεφαλαίου-τρόικας-κυβερνήσεων, διάφοροι αγώνες έχουν αποτελέσει ορόσημο αντίστασης στην πάλη των εργαζομένων. Έφεραν την επανάσταση; ΟΧΙ. Ούτε καν την αποτροπή της επίθεσης. Θυμίζουμε μόνο τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών εργατών. Μήπως δεν έπρεπε να γίνουν καν (κατά την αντίληψη του ΚΚΕ που θέλει τους αγώνες να μην μπορούν να νικήσουν αν δεν φτάσουμε στο σοσιαλισμό πόσο μάλλον όταν είναι εκτός του ελέγχου του ή ακόμα χειρότερα κατά την αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ που τα πάντα θα λυθούν με την αστική διακυβέρνηση από αυτόν);;; Αυτοί οι αγώνες, με τα όριά τους, έγιναν από μικρά σωματεία μόλις μερικών δεκάδων εργαζομένων αλλά γέμισαν με τόση αυτοπεποίθηση χιλιάδες εργαζόμενους.

Οι καθηγητές αντιπροσωπεύουν περίπου το 13% του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Μιλάμε όχι απλά για μια κρίσιμη μάζα αλλά για ένα μεγάλο κομμάτι του εργατικού κινήματος που αν έβγαινε στο δρόμο θα συμπαρέσυρε ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Αυτό θα μπορούσε να γίνει στο βαθμό που δεν γινόταν α) το προβοκάρισμα από το ΚΚΕ στο δημόσιο λόγο του, στις διαδικασίες των ΕΛΜΕ και στην ΑΔΕΔΥ, β) η ακόμη χειρότερη και ευκαιριακή πρακτική του σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ, γ) το οικονουμενικής έμπνευσης (καταψήφισαν όλοι πλην Παρεμβάσεων) πραξικόπημα στη σύνοδο των προέδρων των ΕΛΜΕ.

Τα όρια της αριστεράς

Η έκβαση του αγώνα των καθηγητών έρχεται….από το παρελθόν. Δεν πρόκειται παρά για τα ιστορικά όρια των ρευμάτων της ρεφορμιστικής αριστεράς αλλά και για την αδυναμία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να βρει δρόμο πέραν της δορυφοριοποίησης γύρω από τους δύο πόλους του ρεφορμισμού και να μετατραπεί σε επαναστατική αριστερά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά ως πολλάκις επαναλαμβανόμενη φάρσα!!!

Δεν θα επαναλάβουμε ποια είναι τα όρια των ρευμάτων της ρεφορμιστικής αριστεράς. Ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στα διάφορα σημειώματα του Κόκκινου Τύπου. Θα σταθούμε στην αντικαπιταλιστική αριστερά που εν δυνάμει (αλλά μόνο εν δυνάμει) φέρει τη δυνατότητα υπέρβασης των ορίων της ρεφορμιστικής αριστεράς. Η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνιστωσών της (όπως εκφράστηκε μέσα από τις ανακοινώσεις τους), είναι εξαιρετικά άτολμη ως προς την κριτική της σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Η γνωστή μετωπική λογική (είτε στη στενή είτε στη διασταλτική της ερμηνεία) δεν αναιρείται στο ελάχιστο, επιβεβαιώνοντας την αδυναμία τμημάτων του «χώρου» να πάψει να αλληθωρίζει είτε προς το ΣΥΡΙΖΑ είτε προς μια πιο «αριστερή εκδοχή» της παναριστεράς με το ΚΚΕ μέσα ως αντίβαρο. Αυτή η λογική, σε κάθε εκδοχή της, χρεοκόπησε. Η πολυπόθητη – και ως πρώτη προϋπόθεση - «αγωνιστική συμπόρευση» των δυνάμεων της αριστεράς «ξεράστηκε» από τη ζωή την ίδια. Η λογική του «φτιάχνω ευρύτερα μέτωπα και προσπαθώ να ηγεμονεύσω μέσα σε αυτά» δεν είναι παρά νεολογισμοί και φαντασιώσεις και στην καλύτερη των περιπτώσεων μετωπική λογική βραχέος βεληνεκούς.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά – και για να γίνει επαναστατική αριστερά – οφείλει να εγκαταλείψει το φοβικά σύνδρομα απομόνωσης (από το ρεφορμισμό), τη λογική του μοχλού πίεσης (από τα πάνω) προς το ρεφορμισμό γιατί εξ αντικειμένου οδηγείται στην αποθέωση της κεντρικής – κοινοβουλευτικής σκηνής (θυμίζουμε τον κλαυσίγελο της συζήτησης για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βουλή πριν τις εκλογές του Ιούνη) υποτιμώντας τον καθοριστικό ρόλο του εργατικού κινήματος.

Τα όρια του συνδικαλιστικού κινήματος

Οι ξεπουλημένες ηγεσίες του εργατικού κινήματος αποκαλύφθηκαν για άλλη μια φορά. Μαζί με αυτές και οι συνοδοιπόροι τους (στην ΑΔΕΔΥ το ΠΑΜΕ, στην ΟΛΜΕ ΠΑΜΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση). Ωστόσο, η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο εργατικό κίνημα επιβάλλεται και δεν αφορά μόνο τις ηγεσίες ΠΑΣΚΕ –ΔΑΚΕ αλλά και τον απεγκλωβισμό αγωνιστικών δυνάμεων από το ΠΑΜΕ και την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (που σαν κολαούζος κολλάει πίσω από κάθε αγωνιστική κινητοποίηση και μετά την πουλάει στεγνά προκειμένου να δώσει ο Συριζα διαπιστευτήρια αστικής νομιμότητας). Η αδυναμία του υπάρχοντος εργατικού κινήματος αφορά και δείχνει τα όρια και για τον συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, ο οποίος λόγω της σύνθεσής του (δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αριστερό ρεύμα ΣΥΝ κλπ) δεν κατάφερε να πάρει θέση, να στηρίξει και να υποστηρίξει μια άλλη προοπτική για την απεργία.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Η προοπτική της απεργίας και του σπασίματος της επιστράτευσης – η οποία εκ των πραγμάτων απέκτησε κεντρικό ρόλο σχετικά ανεξάρτητο από το αν θα προχωρούσε η απεργία διαρκείας- έδωσε παρά την κατασυκοφάντηση ελπίδα σε ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων. Ωστόσο, η τελική έκβαση των πραγμάτων μας οδηγεί σε ένα πρώτο απογοητευτικό (αλλά πραγματικό) συμπέρασμα: έμεινε παρακαταθήκη για τους εργαζόμενους η τρομοκρατία της επιστράτευσης η οποία και δεν έσπασε γιατί για να έσπαγε θα έπρεπε να γίνει η απεργία τουλάχιστον την Παρασκευή. Αρνητική παρακαταθήκη που θα οδηγήσει, είτε το θέλουμε είτε όχι, σε ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες για το εργατικό κίνημα και την αντιπαράθεσή του με τη φτωχοποίηση, την όξυνση της εκμετάλλευσης, της καταστολής και του φασισμού, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Έδειξε όμως και τις χειραφετητικές τάσεις ενός σημαντικού τμήματος του κόσμου της εργασίας που σαν υπόγειο ρεύμα θα κινoύνται εφεξής και θα αναζητούν διεξόδους διαφυγής. Η συγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς πολιτικά, οργανωτικά και στο εργατικό κίνημα, θα καθορίσει το αν και κατά πόσο θα βρει το δρόμο και θα σκάψει ο τυφλοπόντικας…

Venceremos