Είναι μια απεργία, που αν πραγματοποιηθεί, παρόλες τις ωμές απειλές για επιστράτευση των εκπαιδευτικών, θα είναι παρά την έλλειψη ευθείας υποστήριξής της, ή και ευθείας απόρριψης της από όλα τα εντός κοινοβουλίου κόμματα.
Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, πέρασε στο περίφημο πρόσφατο πολυνομοσχέδιο, έναν πραγματικό καταιγισμό μέτρων ενάντια στην εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς, που ένα από αυτά είναι και η παράταση ωραρίου των καθηγητών. Τα γράφαμε ήδη από το προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας, όπου εξηγούσαμε όπου με αφορμή τις συγχωνεύσεις των σχολείων, ανοίγει ένα ευρύτατο πεδίο απολύσεων αναπληρωτών και
ωρομισθίων, παύση νέων προσλήψεων, μειώσεις μισθών, παράταση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, ενώ το «μενού» περιελάμβανε και δυσμενείς μεταθέσεις με πενιχρούς μισθούς, που οδηγεί τους ίδιους τους καθηγητές να παραιτηθούν από τις θέσεις τους, διαλύοντας κάθε ίχνος προσωπικού ή οικογενειακού προγραμματισμού. Αποψιλωμένα και διαλυμένα σχολεία, εκπαιδευτικοί σε πλήρη ηθικό και υλικό εξευτελισμό, είναι η εκπαίδευση που ετοιμάζει η κυβέρνηση, βάζοντας πλάτη στα ιδιωτικά σχολεία, βαθαίνοντας τα ήδη υπάρχοντα ταξικά ρήγματα μέσα στους μαθητές και τις οικογένειές τους. Η ίδια η απειλή της επιστράτευσης, με το υποκριτικό σκεπτικό, πως κάθε εργαζόμενος μπορεί να κάνει απεργία, αρκεί να μην πλήττει το κοινωνικό σύνολο, στην περίπτωσή μας όχι την περίοδο των πανελλαδικών, ουσιαστικά είναι παρακαταθήκη κατάργησης στην πράξη των απεργιών.
Σε αυτές τις επιλογές, καθώς και στο ενδεχόμενο επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, η κυβέρνηση βρίσκει έναν άμεσο σύμμαχο, τη Χρυσή Αυγή, η οποία χάριν του νόμου και της τάξης, καταγγέλλει τις αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ είναι βέβαιο πως θα είναι το κομμάτι εκείνο των «αγανακτισμένων» πολιτών που θα ζητάνε τα παιδιά να δώσουν εξετάσεις.
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με άλλο, σε ένα βαθμό, τρόπο, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, καταγγέλλουν την κυβέρνηση που δεν προχώρησε σε διάλογο, υποστηρίζοντας υποτίθεται από δημοκρατική ευαισθησία την απεργία των καθηγητών μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις, αφού έτσι αποφάσισε το συνδικαλιστικό τους όργανο, θέση που στην πραγματικότητα, αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για αποδοχή οποιουδήποτε συμβιβασμού της τελευταίας στιγμής, αποτελεί φτηνή εκλογική προσπάθεια εναγκαλισμού και των καθηγητών, αλλά και των γονιών που θα είναι κατά της απεργίας, αφού δεν υπάρχει σαφής δήλωση υποστήριξη της ανάγκης για απεργία μέσα στις εξετάσεις.
Με το ίδιο άλλωστε σκεπτικό, δηλαδή αυτό της απουσίας οποιουδήποτε διαλόγου από τη μεριά της κυβέρνησης, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο συμβιβασμού, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, ως προσωπική του θέση. Ενώ ταυτόχρονα, ο ίδιος ο τρόπος που συζητήθηκε το πώς θα αποφασίσουν οι καθηγητές για απεργία (με κάλπη, όλοι οι παρόντες στις συνελεύσεις, το 30%, ή ότι άλλο), δείχνει τα όρια που αποφασίζει και επιδιώκει να αγωνιστεί, το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Αλγεινή ωστόσο εντύπωση, και οργή, προκαλεί η στάση του ΠΑΜΕ, που ρίχνει τη μπάλα εκτός γηπέδου, με πρόταση για απεργία πριν τις εξετάσεις, δηλώνοντας, ταυτιζόμενο με τα πιο συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά, πως δεν θέλει έναν αγώνα που θα ταλαιπωρήσει τους μαθητές και τις οικογένειές τους, και δε θα απομονώσει τον αγώνα. Άραγε με το ίδιο σκεπτικό, οι απεργίες των ναυτεργατών, που το ΠΑΜΕ ηγεμονεύει σε ένα μεγάλο τμήμα τους συνδικαλιστικά, θα έπρεπε να γίνονται μέσα στις καλοκαιρινές διακοπές των «ταλαιπωρημένων» εργαζόμενων, ου αναζητούν λίγες μέρες αναψυχής; Είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη λογική που βάζει το ΠΑΜΕ, με ευρύτερη επίπτωση για το μέλλον, αγώνων, που αν δεν ενοχλήσουν, δεν αξίζει να γίνονται.
Σε αυτές τις ώρες πιστεύουμε πως δεν χωρά καμιά ταλάντευση στην υποστήριξη της απεργίας των εκπαιδευτικών. Παρόλο που ο τρόπος που πάρθηκε η απόφαση για αυτήν, δεν δίνει τις βέβαιες εγγυήσεις πραγμάτωσής της, θεωρούμε πως τώρα είναι η ώρα της, μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις. Είναι απίστευτα υποκριτικό το ξαφνικό ενδιαφέρον των πάντων για τους υποψήφιους των πανελλαδικών εξετάσεων και των οικογενειών τους. Αλλά ταυτόχρονα θέτουμε και ένα πλαίσιο, το οποίο κατά τη γνώμη μας θα βοηθούσε τον ίδιο τον αγώνα των εκπαιδευτικών, ανεξάρτητα από την έκβαση της απεργίας σε αυτή τη χρονική στιγμή. Και αυτό γιατί:
Η απεργία μέσα στις εξετάσεις, θα πρέπει να κοινοποιήσει σε κάθε εργατική οικογένεια, σε κάθε έφηβο που είναι έτοιμος να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις, πως η αποδοχή από τη μεριά τους, να γίνουν οι πανελλαδικές με αυτές τις συνθήκες, επιστράτευσης και κλίματος τρόμου για απολύσεις, είναι το μάθημα που προσφέρει έμπρακτα η κυβέρνηση και το κεφάλαιο που τη στηρίζει, για το πώς εννοούν τη ζωή των ίδιων των παιδιών. Η οποία εργασιακά προβλέπεται, αν δεν τους πετάξουμε από πάνω μας, ακόμα χειρότερη από τους γονείς τους. Η πραγματοποίηση της απεργίας, η ακύρωση οποιασδήποτε επιστράτευσης, είναι μάθημα για τα ίδια τα παιδιά, τα οποία θα δώσουν τις εξετάσεις τους, αλλά έχει σημασία με ποιον τρόπο. Όποιος γονιός επιτρέψει οι εξετάσεις των παιδιών να γίνουν με σιδηροδέσμιους καθηγητές, υπογράφει τη δική του καταδίκη, για αυτό που ζούμε, και για ότι επιτρέψουμε ακόμα να περάσει.
Η απεργία όμως, δεν αφορά μόνο τους μαθητές και τους γονείς που κατευθύνονται προς τις πανελλαδικές εξετάσεις. Η πραγματοποίηση και η νίκη της, είναι υπόθεση κάθε μαθητή, κάθε εργατικής οικογένειας, μια που σε ένα σχολείο αποψιλωμένο, με λιγότερους και υπό πίεση καθηγητές, με σχολεία εγκαταλελειμμένα, είναι βέβαιο πως θα υποχρεωθούν να στραφούν ευθέως προς την ιδιωτική εκπαίδευση, όχι μόνο με την αύξηση των φροντιστηρίων, αλλά και με την εγκατάλειψη του δημόσιου σχολείου, που είναι στόχος των κυβερνώντων, πριν την τελική πρόσδεσή τους με την ίδια την αγορά.
Η απεργία αφορά κάθε μαθητή, και ιδίως μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις, όπως και κάθε αγωνιζόμενη πτέρυγα του εργατικού κινήματος, γιατί τώρα είναι η στιγμή να φωνάξουμε πως η πρόσβαση στην επιστημονική γνώση, πρέπει να είναι ελεύθερη, με ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια, που μέσα στα αυτά κάθε νέος άνθρωπος, κάθε εργαζόμενος θα έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τις κλίσεις και τις δυνατότητές του. Και η καλύτερη στιγμή για να παλευτεί και να ειπωθεί κάτι τέτοιο είναι ακριβώς η κρεατομηχανή των πανελλαδικών εξετάσεων. Με ενοποίηση επιστημονικών κλάδων, ανοιχτή στα κοινωνικά και αγωνιστικά ερεθίσματα. Για την έκφραση και στο πεδίο της δουλειάς, επιστημονικών κλάδων, με κριτήριο την υπηρέτηση των εργατικών αναγκών και όχι το κέρδος.
Γύρω από αυτή την αναγκαία μέσα στις πανελλαδικές απεργία, πρέπει να συσπειρωθεί το εργατικό κίνημα, για να ακυρώσει την επιστράτευση των εκπαιδευτικών, να θέσει τέλος στην αθλιότητα συνολικά των επιστρατεύσεων. Το στρίμωγμα της κυβέρνησης με την παρουσία του εργατικού κινήματος έξω από τα εξεταστικά κέντρα, μπορεί και πρέπει να είναι η έμπρακτη προσπάθεια για να πέσει αυτή η κυβέρνηση, να ανοίξει συνολικά το σπάσιμο του αυταρχισμού.
Μαζί με τα προηγούμενα, θα πρέπει να πούμε, πως ο τρόπος που συζητήθηκε και συζητείται αυτή η απεργία, θέτει και το ζήτημα της διαφορετικής οργάνωσης του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών, στα πλαίσια της συνολικής προγραμματικής, αλλά και σε μορφές επανίδρυσης συνολικά του εργατικού συνδικαλισμού.
Από κάθε πλευρά που θέσαμε προηγουμένως, γίνεται καθαρό πως αυτή η απεργία πρέπει να γίνει, παρά και ενάντια στις ταλαντεύσεις μέρους του συνδικαλιστικού κινήματος των καθηγητών. Είναι μια απεργία, που ακόμα και αν δεν είχε τεθεί το ζήτημα από τους καθηγητές, θα έπρεπε οι επαναστατικές και μαχητικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα να την προωθούν και να πιέζουν για την πραγματοποίησή της.
*
Αναδημοσίευση του βασικού άρθρου του 18ου φύλλου της εφημερίδας Διεθνιστής που κυκλοφόρησε σήμερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου