20 Οκτώβρη 2011: Όταν στην αριστερά έδειχναν το δάσος και αυτή κοιτούσε το δάχτυλο...

Αφορμή για αυτήν μας την ανάρτηση αποτελεί η 24ωρη απεργία στις 18/10 και τα όσα διαδραματίστηκαν στην διαδήλωση στην Αθήνα, σε συνδυασμό με τις ανακοινώσεις που εκδόθηκαν από κόμματα της αριστεράς (παρουσιάστηκαν στην ανάρτηση Ψεκάζουν, σκουπίζουν και όλα καλά;).

Οι παραπάνω ανακοινώσεις μας έφεραν στο νου όσα είχαν διαδραματιστεί στη δεύτερη μέρα της περυσινής 48ωρης απεργίας (19 κ 20 Οκτώβρη του '11), καθώς και τις αντίστοιχες ανακοινώσεις που την ακολούθησαν.

Ήταν τότε, που μια μεγαλειώδης διαδήλωση διαλύθηκε με ευθύνη πολύ συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, τότε που ο αγωνιστής του ΠΑΜΕ, Δημήτρης Κοτζαρίδης, κατέληξε από την δολοφονική μανία των ΜΑΤ που είχε μετατρέψει το κέντρο της Αθήνας σε θάλαμο αερίων.

Δεν έχουμε σκοπό να αναλύσουμε εκ νέου το τι συνέβη πραγματικά πριν 1 χρόνο. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν θα συνεισέφερε παρά σε μια ανακύκλωση της ανούσιας αντιπαράθεσης εντός της αριστεράς για το ποιος είναι πράκτορας του ταξικού εχθρού και ποιος όχι, ποιος ηγεμονεύει πολιτικά και ποιος οργανωτικά στο κίνημα, ποιος φοράει κουκούλα και ποιος όχι, ποιος θέλει να μπει στη βουλή και ποιος περιφρουρεί το κοινοβούλιο για να μην μπουν μέσα οι άλλοι και άλλα τέτοια ευτράπελα και βλακώδη επιχειρήματα.

Η 20η Οκτώβρη του 2011, πέρα από την καταγραφή της σαν ημέρα κρατικής δολοφονίας ενός ακόμη εργάτη (που ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο θυμάτων της εργατικής τάξης), σηματοδότησε από την μία την ένταση του σεχταρισμού του ΚΚΕ (αυτόν περιφρούρησε πέρυσι και όχι το κοινοβούλιο από τις...ορδές των ατάκτων) και από την άλλη την υποταγή στην αστική νομιμότητα, σύσσωμης της αριστεράς (κάτι που επικαιροποιήθηκε με τις ανακοινώσεις για το θάνατο του Ξενοφώντα Λουγάρη που δεν διέφεραν και πολύ ως προς την ουσία από την προβολή της είδησης από τα αστικά ΜΜΕ).

Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Κόκκινος Τύπος στις 20 Οκτώβρη, ένα χρόνο πριν.

Μια αναγκαία τοποθέτηση

Πόσες αλήθεια φορές έχουμε πει όλοι μας ότι ζούμε ιστορικές στιγμές; Ειδικά το τελευταίο διάστημα, αυτή η διαπίστωση επαναλαμβάνεται συνεχώς. Βέβαια αυτή η διαπίστωση έχει διττή σημασία. Από την μία πλευρά, γίνεται από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και από την άλλη από τον κόσμο της εργασίας. 

Διαφορετική σημασία έχει η ίδια διαπίστωση για την κάθε πλευρά: 
Από την μεριά των αστικών κομμάτων εξουσίας, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των υπόλοιπων που απαρτίζουν αυτό το γλοιώδες σινάφι, η διαπίστωση αυτή υπονοεί ότι το κεφάλαιο ζει ιστορικές στιγμές για την διεύρυνση των πεδίων κερδοφορίας του, για την μονιμοποίηση της εξαθλίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των νυν και μελλοντικών(;) εργαζομένων της χώρας. Στην κατεύθυνση αυτή, τα μνημόνια έρχονται το ένα μετά το άλλο, τα χαράτσια που οδηγούν σε μαζική απόγνωση το ίδιο, το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε το καλοκαίρι, η εφεδρεία (μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα) νομοθετείται, οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, τα "μέτρα" δεν έχουν τελειωμό. Όλα αυτά φυσικά, στο όνομα του δημοσίου χρέους το οποίο όχι απλά δεν μειώνεται αλλά φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη. Στόχος τους η απομύζηση των εργαζομένων μέσω της αφάνταστα σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής (έμμεσοι και άμεσοι φόροι, χαράτσια), της αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
 
Ιστορικές στιγμές όμως και για το σύνολο της υπόλοιπης κοινωνίας, το σύνολο της εργατικής τάξης και της νεολαίας, τους παραγωγούς του πλούτου, για την ανατροπή του χρεοκοπημένου μοντέλου "ανάπτυξης" της καπιταλιστικής κοινωνίας. Παράλληλα, τελευταία βλέπουμε ένα καινούριο ποιοτικό στοιχείο να εμφανίζεται στο πεδίο της ταξικής πάλης. Νέοι εργατικοί αγώνες βγαίνουν στο προσκήνιο, οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων πυκνώνουν (τελευταίο παράδειγμα οι καταλήψεις δημαρχείων από τους εργαζόμενος στους OTA), ολοένα και περισσότερος κόσμος βγαίνει στον δρόμο, ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σύρθηκε σε 48ωρη απεργία, η κρίση πολιτικής νομιμοποίησης του αστικού συνασπισμού εξουσίας, του αστικού πολιτικού συστήματος και του προσωπικού του διαρκώς διογκώνεται. 


Σε αυτό το φόντο, πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Οκτώβρη 48ωρη πανεργατική απεργία. Εκτός από την πρωτοφανή συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία, εξίσου συγκλονιστική ήταν και η συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων κόσμου στις διαδηλώσεις, τις μεγαλύτερες στη χώρα, εδώ και δεκαετίες. Την Τετάρτη, όλες οι πόλεις της χώρας κατακλύστηκαν από ποτάμια κόσμου, με ένα κομμάτι του ίσως να βγαίνει στο δρόμο για πρώτη φορά. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ. Η δυναμική αυτή παρουσία όμως, δεν εμπόδισε την κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσει επί της αρχής το νομοσχέδιο που θεσμοθετεί τους όρους για την είσοδο σε έναν ατέρμονο εργασιακό μεσαίωνα. Έτσι, το ραντεβού των διαδηλωτών ανανεώθηκε για την επόμενη μέρα, με στόχο την όσο πιο μαζική παρουσία έξω από τη βουλή, την ώρα που θα ψηφιζόταν και κατά άρθρο το φασιστικό νομοσχέδιο-έκτρωμα.

Η κινητοποίηση της Πέμπτης μύριζε μπαρούτι αρκετές μέρες πριν. Από την μια πλευρά όλοι περιμέναμε ότι το κράτος δεν θα άφηνε την κατάσταση να ξεφύγει εκτός ελέγχου, χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς του για να καταστείλουν μια μεγαλειώδη συγκέντρωση. Έχουμε συνηθίσει άλλωστε εδώ και 1,5 χρόνο τις σκηνές απίστευτης κρατικής βίας σε κάθε διαδήλωση. Ήταν γνωστό εκ των προτέρων ότι τα χημικά θα μετέτρεπαν το κέντρο της Αθήνας σε θάλαμο αερίων. 

Οι εξελίξεις είναι λίγο ως πολύ γνωστές:

Το ΚΚΕ – ΠΑΜΕ μετά από 1,5 χρόνο άλλαξε τον χώρο της κινητοποίησής του «μετακομίζοντας» για μια ημέρα στο σύνταγμα προαναγγέλλοντας μάλιστα το γεγονός στο ιστορικό πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη της 18^ης Οκτωβρίου (δείτε εδώ). Από χαράματα ο αποκλεισμός των εισόδων προς το Σύνταγμα από την περιφρούρηση. Στη συνέχεια η επίθεση στους διαδηλωτές στο μπλοκ του ΠΑΜΕ. Συμπλοκές περιφρούρησης με ομάδες της αναρχοαυτονομίας. Χημικά, τραυματισμοί. Λίγο αργότερα ο θάνατος του εργάτη και συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ. Το άδοξο τέλος μιας μεγαλειώδους παλλαϊκής κινητοποίησης χωρίς προηγούμενο.  

Έκτοτε, πολλά γράφτηκαν. Χιλιάδες λέξεις, ανακοινώσεις, καταλογισμός ευθυνών. Η μεθοδολογία στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ίδια: προβοκατορολογία, χαφιεδολογία, κκεδοφαγία, αναρχοφαγία, ίσες αποστάσεις. Κατά τη γνώμη μας αυτή η μεθοδολογία ή δεν οδηγεί σε κανένα συμπέρασμα για το μέλλον του κινήματος, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ή οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Θα εστιάσουμε σε ορισμένα σημεία στη συνέχεια επιχειρώντας μια ερμηνεία των γεγονότων.

Σημείο 1^ο          

Ένα βασικό συμπέρασμα, ίσως το βασικότερο, είναι πως η αιμοδιψής κυβέρνηση των δολοφόνων φέρει βαρύτατες πολιτικές ευθύνες για τον θάνατο του συνδικαλιστή-αγωνιστή του ΠΑΜΕ, ο οποίος υπέκυψε από το δολοφονικό όπλο που χρησιμοποιείται αλόγιστα στις διαδηλώσεις (δείτε εδώ). Η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και η προσπάθεια υπεράσπισής της από την πλευρά του κράτους και των μηχανισμών της είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι η εργατική τάξη και το μαζικό κίνημα προσθέτει στον μακρύ κατάλογο ακόμα ένα νεκρό δίπλα στη Βασιλακοπούλου, στον Κουμή, στην Κανελλοπούλου και τόσους άλλους. 

Αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να αποκρύπτεται (π.χ από την πρώτη ανακοίνωση του ΠΑΜΕ) ούτε να συμψηφίζεται μέσα «στα θολά νερά» της δράσης των τυχοδιωκτικών ομάδων (π.χ και στις ανακοινώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς). Μήπως επιδιώχθηκε κάποιου είδους «εκτόνωση» - στο άκουσμα της είδησης -ενός ενδεχόμενου εργατικού Δεκέμβρη για τον οποίο «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες»; Ερώτημα προς σκέψη. Ούτε και μπορεί να αξιοποιείται το τραγικό γεγονός στο βωμό της μάχης για την ηγεμονία στην αριστερά (αντιπαράθεση ΚΚΕ - Σύριζα).

Σημείο 2^ο

Η περιφρούρηση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων είναι απολύτως δικαιολογημένη και αναγκαία για την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής από οποιαδήποτε μορφή μπορεί αυτή να πάρει.

Είναι απερίφραστα καταδικαστέες οι πρακτικές επίθεσης (με μολότοφ και πέτρες) ενάντια σε διαδηλωτές, είτε από μπλοκ του χώρου της αναρχοαυτονομίας ή από το μεταμφιεσμένο σε κουκουλοφόρο παρακράτος. Οι πρακτικές αυτές δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το μαζικό κίνημα, όντας μάλιστα εχθρικές προς αυτό σε αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία. Εδώ όμως δεν πρέπει να μπει τελεία.

Το ρεύμα αυτό στις διάφορες παραλλαγές του, μικροαστικό στη βάση του, αρνείται την σύνδεση της επαναστατικής στρατηγικής με την αναγκαία τακτική και την πολιτική. Αποτέλεσμα αυτού, η μικρο – ιδιοκτησιακή αντίληψη και το μονοπώλιο της «επαναστατικότητας» και της «μαχητικότητας». Ωστόσο, δεν αποτελεί παρά «το τίμημα που πληρώνουν οι κομμουνιστές για τα οπορτουνιστικά και ρεφορμιστικά αμαρτήματά τους στο εργατικό κίνημα, για την στρατηγική ανεπάρκεια του κομμουνιστικού κινήματος». Ο δύσκολος - αλλά αναγκαίος - δρόμος είναι να το αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο. Ο εύκολος είναι η χαφιεδολογία και η πρακτορολογία. Η μεθοδολογία γνωστή από τις αρχές του 2000 στις υποθέσεις εξάρθρωσης των «τρομοκρατικών οργανώσεων», αλλά, καμιά σχέση δεν έχει με την απαιτούμενη ιδεολογική αντιπαράθεση με τα εν λόγω ρεύματα. Αντιθέτως, τροφοδοτεί την αστική επιχειρηματολογία για περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.  

Σε αυτές τις ομάδες λόγω της σύνθεσής τους και των ιδιαίτερων οργανωτικών χαρακτηριστικών τους είναι εύκολο να διεισδύσουν παρακρατικοί μηχανισμοί. Είναι γνωστό. Αυτό όμως είναι ένα αποτέλεσμα της ύπαρξής τους και όχι η αιτία. Καταστέλλοντας το αποτέλεσμα δεν απαλείφεται και η αιτία, πολύ περισσότερο η στρατηγική ανεπάρκεια της κομμουνιστικής αριστεράς.
         
Σημείο 3^ο
 

Η ευθύνη που βαραίνει την ηγεσία του ΚΚΕ για όσα συνέβησαν την Πέμπτη είναι εξαιρετικά μεγάλη. Η περικύκλωση της βουλής με όρους «τηλεοπτικού θεάματος» όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη κινητοποίηση (ενάμισι χρόνο μετά…), η «περιφρούρηση» - αποκλεισμός όλων των εισόδων προς το σύνταγμα (όχι όμως και για τους βουλευτές) με στραμμένη την περιφρούρηση προς τα μπλοκ των εργατικών σωματείων (που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ) και των φοιτητικών συλλόγων, η αναβίωση της βεντέτας ΚΚΕ – αναρχικών, η ταυτόχρονη εμφάνιση των ΜΑΤ με την αποχώρηση του ΚΚΕ από το σύνταγμα, δεν αποδεικνύουν παρά ένα ρόλο εγγυητή της ομαλότητας, της ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλίου, αναχώματος στην ανάπτυξη κινήματος ανατροπής της κυβέρνησης και της Τρόικας. 

Την ημέρα που έμπαινε ταφόπλακα στα εργασιακά δικαιώματα η ηγεσία του ΚΚΕ διάλεξε για να περιφρουρήσει - για ακόμα μια φορά - το σεχταρισμό του, να κάνει «επίδειξη» ηγεμονίας στην αριστερά και να πιστώσει εκλογικά ποσοστά. Αυτός είναι ένας επιπρόσθετος λόγος κριτικής και όχι «ενωτικού χαϊδέματος» προς την ηγεσία του ΚΚΕ.
Η στάση αυτή απορρέει από την θολή γραμμή της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, χωρίς ανατροπή,  που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα στο μέλλον … αλλά όχι τώρα. Σήμερα οι αγώνες δεν μπορούν να πετυχαίνουν νίκες και να ανεβάζουν την ταξική αυτοπεποίθηση, οικοδομώντας εντός και στην ανάπτυξη του κινήματος τις προϋποθέσεις επαναστατικής ανατροπής (μικρό δείγμα η πρόσφατη στάση του ΜΑΣ στο φοιτητικό κίνημα). Αυτή είναι η εκτίμηση του περισσού που την είδαμε να αναπαράγεται και ηλεκτρονικά με καρικατούρες του τύπου «…και θα μπαίνατε στη βουλή και θα έπεφτε ο καπιταλισμός…». Σε αυτή την ακίνδυνη – «υπεύθυνη» αριστερά αποσκοπούν τα εύσημα ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ προς την ηγεσία του Περισσού και όχι στην τάχα καλή περιφρούρηση (που σε τελευταία ανάλυση έσπασε). Οι αγωνιστές - μέλη του ΚΚΕ πρέπει να προβληματιστούν: "Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, γύρνα πίσω σου και κοίταξε πού έχεις κάνει λάθος" (ΛΕΝΙΝ).

Σημείο 4^ο

Προβληματίζουν ιδιαίτερα με βάση τα παραπάνω οι ανακοινώσεις πολλών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (με εξαίρεση τουλάχιστον το ΕΑΜ), στις οποίες πουθενά δεν γίνεται λόγος για την στάση και την πολιτική επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ, ενώ φτάνουν στο σημείο να ταυτιστούν με την λογική του Περισσού, αναπαράγοντάς την(ενδεικτικά οι ανακοινώσεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). 

Το βέβαιο είναι ότι η κατάσταση στην κοινωνία είναι έκρυθμη και αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν κοινωνικά ξεσπάσματα. Αυτά τα ξεσπάσματα φοβούνται η κυβέρνηση και το κεφάλαιο, γιατί θα σημάνουν αποσταθεροποίηση και ανακοπή της προσπάθειας υπέρβασης της κρίσης από τη σκοπιά τους. Αυτά τα ξεσπάσματα όμως φαίνεται να φοβάται και η ηγεσία του ΚΚΕ, αφού θα εντείνουν την κριτική τμημάτων της νεολαίας και των εργαζομένων και θα σημάνουν αποστοίχιση από το κόμμα. 

Κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα είναι να δουλέψουμε από σήμερα, ώστε στην επόμενη στροφή της ιστορίας που θα υπάρξουν κοινωνικές εκρήξεις να δώσουμε σε αυτές ελπιδοφόρα και νικηφόρα κατεύθυνση. Είναι από σήμερα ζήτημα να υπάρξουν και να αναπτυχθούν στην δυναμική του κινήματος όργανα επαναστατικής πολιτικής.
Πιστεύουμε ότι μόνο η επαναστατική αριστερά (στον βαθμό που υπάρξει με όρους κινήματος) μπορεί να συμβάλει σε μια τέτοια κατεύθυνση, υπερβαίνοντας και τις όποιες ψευδοαντιπαραθέσεις, θέτοντας άλλη ατζέντα για το εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική επαναστατική αριστερά, από σήμερα!

kokkinostupos