εξόριστες νυχτερίδες

Ακρωτηριασμένα αγάλματα

πολεμούν τη φθορά του χρόνου
φωνές και άναρθρες κραυγές στη ζούγκλα
αντιμετωπίζουν τους θηρευτές τους.
Σε μουσεία στολίζονται με τον πλούτο
της φωτεινότητας του λευκού
την ένδεια διώχνοντας των χρωμάτων,
σε ίντερνετ καφέ σερφάρουν
η οργή να καταλαγιάσει.

Τα παιδιά κλαίνε όταν ξυπνάνε,
σα χάσουν το μητρικό παράδεισο
από μία καισαρική,
μόλις οι φωνές καλύψουν το σπίτι,
τα παιδιά ζουν την οργή,
ακούν το άγχος,
βλέπουν το φόβο,
αγγίζουν την μελαγχολία …

Ματωμένα δάκρυα
σκαλίζουν με μαχαίρι την όψη
τη φθαρμένη από πόνο.
από κουκούλι κραυγών το άγχος,
σε νυχτερίδα μεταμορφώνεται,
την ηρεμία πυροβολεί ως αντίποινα
μιας κατοχικής συμπεριφοράς.

Σε σπηλιές οι νυχτερίδες την οροφή μαυρίζουν,
από την απόλυση κρύβονται
τα νέα μην ανακοινώσουν
-γνωστά από καιρό μα δεν άκουσαν το θίασο-
και στο σκοτάδι πάλι κρύβονται.
Στο δρόμο της επιστροφής
μουσκεμένο το σαγόνι
απλώνει ένα άδειο πιάτο
στα μωρά που βυζαίνουν τη απελπισία.
Το κλάμα σβήνει την ησυχία,
αθώο θύμα που τρέμει στο χειμώνα…
________________
Το ποίημα είναι συμβολικό με έντονο το υπερρεαλιστικό στοιχείο. Και πάλι κεντρικό μας θέμα η κρίση που πλέον ξεπέρασε τα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης.

Πηγή:ποιητικές διαδρομές του δείμου του πολίτη