Μέχρι το Σάββατο 17 Νοέμβρη 2012, ο Κόκκινος Τύπος θα παρουσιάζει ένα εκτενές αφιέρωμα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το υλικό που αναρτάται έχει βασιστεί σε δευτερογενή δουλειά του blog του Δικτύου Σπάρτακος, του Πολιτικού Καφενείου και άλλων blogs.
Πηγή: archive.enet.gr
Στην τριακοστή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου υπάρχουν ακόμα αναπάντητα ερωτήματα για το τι έγινε εκείνο το ξημέρωμα της μεγάλης σφαγής στις 17 Νοεμβρίου του 1973.
Των ΓΙΑΝΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ, ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
Αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν μόνο τον αριθμό των νεκρών (24 αναφέρει το παραπεμπτικό βούλευμα, 32 το πόρισμα Τσεβά και πάνω από 70 καταγράφονται στους τόμους των δικών της χούντας), αλλά και το κύμα ανεξιχνίαστων αυτοκτονιών φοιτητών που ξέσπασε μετά την εξέγερση.
*Η «Κ.Ε.» παρουσιάζει σήμερα ένα ντοκουμέντο. Ο εφέτης της μεγάλης δίκης των σφαγέων του Πολυτεχνείου, μέλος της σύνθεσης που δίκασε τους υπεύθυνους, Γ. Μαρκουλάκης, μας παρέδωσε τις σημειώσεις του από τη δίκη, ενώ καταγράφει και τις εντυπώσεις του από τη συμπεριφορά των δικτατόρων Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη.
*Για πρώτη φορά μιλάει και ο πρόεδρος εκείνου του δικαστηρίου, Ι. Κουσουλός.
*Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζουν και οι πολιτικές διεργασίες που έγιναν μέσα στο Πολυτεχνείο, ο πολιτικός διάλογος μεταξύ των νεολαιών που συμμετείχαν. Τριάντα χρόνια μετά, εκείνοι που πήραν μέρος συμφωνούν ότι το Πολυτεχνείο δεν γκρέμισε τη χούντα, αλλά ματαίωσε τα σενάρια για μια «δημοκρατία αλά τούρκα».
Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται σε δύο ηρωικές μορφές που αποτελούν σύμβολα της αντίστασης κατά της χούντας: τον Αλέκο Παναγούλη και τον Σπύρο Μουστακλή.
Τριάντα χρόνια μετά, ένας από τους δικαστές που καταδίκασαν τους φυσικούς και τους ηθικούς αυτουργούς της σφαγής του Πολυτεχνείου, ο εφέτης, τότε, Γιώργος Μαρκουλάκης μιλάει στην «Κ.Ε» για τη δίκη και ακτινογραφεί την ψυχολογία των ανθρώπων που κάθισαν στο εδώλιο και πώς εκείνος βίωσε την «επανάσταση» των νέων που πρωταγωνίστησαν στην εξέγερση.
Μεταξύ των 32 κατηγορουμένων στις τελευταίες σειρές των εδωλίων κάθονταν οι Γ. Παπαδόπουλος και Δημ. Ιωαννίδης (έγκλειστος σήμερα στον Κορυδαλλό) και στα μάτια του εφέτη φάνταζαν «φοβισμένα ανθρωπάκια» και «χαμένοι ανάμεσα στους κατηγορούμενους». Απουσίαζαν, όπως περιγράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο που μας παρέδωσε, ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Π. Θεράπος που δήλωσε ασθένεια και ο φονιάς Τσιαπάρας που φυγοδικούσε.
Τον κ. Μαρκουλάκη συναντήσαμε στο διαμέρισμά του στην Καλλιθέα, σεμνό για τη μεγάλη δίκη που ασφαλώς σημάδεψε τη καριέρα του και με ζωντανές ακόμα τις μνήμες από την εκδίκαση της υπόθεσης, αλλά και τις εικόνες των σφαγέων που υπέβαλαν απανωτές ενστάσεις ή των θυμάτων που ζητούσαν δικαίωση.
Οι σκηνές που περιγράφει, έτσι όπως του τις μετέφεραν οι μάρτυρες, είναι ίσως το πλέον αξιόπιστο ντοκουμέντο για το τι έγινε το ξημέρωμα του Σαββάτου της 17ης Νοεμβρίου:
«Η δίκη της σφαγής του Πολυτεχνείου άρχισε στις 9 το πρωί της Πέμπτης 16 Οκτωβρίου 1975, στον Κορυδαλλό, στην αίθουσα που δικάστηκαν προηγουμένως οι Απριλιανοί με πρόεδρο τον εφέτη Ντεγιάννη.
»Η αντίσταση των φοιτητών στις 14, 15, 16 Νοέμβρη 1973, έκανε το Πολυτεχνείο σύμβολο δημοκρατικού αγώνα και συνάμα αποτέλεσε ένα από τα κύρια χτυπήματα εναντίον της δικτατορίας και έγινε μία από τις κυριότερες αιτίες διάλυσης του καθεστώτος.
Οι ηθικοί αυτουργοί
Φοβισμένα ανθρωπάκια παρουσιάστηκαν οι σφαγείς του Πολυτεχνείου στο δικαστήριο και ένας ένας δήλωναν στον πρόεδρο τα στοιχεία τους.
Στην πρώτη σειρά των εδωλίων κάθησαν οι εισβολείς, στη δεύτερη σειρά οι φυσικοί αυτουργοί της σφαγής, στην τρίτη οι αστυνομικοί και στο τέλος οι ηθικοί αυτουργοί.
»Ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης που είχαν το κουράγιο τους, κάθησαν στην προτελευταία σειρά των εδωλίων, χαμένοι μέσα στους 32 κατηγορούμενους, από τους οποίους απουσίαζαν δύο, ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Π. Θεράπος που δήλωσε ασθένεια, και ο φονιάς Τσιαπάρας που φυγοδικούσε.
»Μετά τις δηλώσεις των κατηγορουμένων ο εισαγγελεύς Γανώσης απήγγειλε το "Κατηγορώ" και ακολούθησε η εκφώνηση των μαρτύρων, που συνολικά υπερέβαιναν τους 350 μαζί με τους μάρτυρες υπεράσπισης.
»Η νύχτα της μεγάλης σφαγής ήταν το Σάββατο πρωί της 17 Νοέμβρη 1973. Το Πολυτεχνείο κάτω από τις ερπύστριες των τανκς είχε πέσει.
Οι νέοι όμως είχαν μείνει όρθιοι. Στρατός και αστυνομία με τεθωρακισμένα και αυτόματα έριχναν στο ψαχνό. Τα παιδιά, άοπλα, χτυπημένα ύπουλα από τους τυράννους πεταμένα έξω από το σπίτι τους, το Πολυτεχνείο, τριγύριζαν τους δρόμους και φώναζαν "Ελευθερία - Δημοκρατία - Κάτω ο φασισμός". Και τα πολυβόλα θέριζαν.
»Το Πενταμελές Εφετείο συνεδρίαζε κάθε εργάσιμη ημέρα στην αίθουσα του Κορυδαλλού μέχρι τέλους του έτους 1973, οπότε εκδόθηκε και η καταδικαστική απόφαση των σφαγέων του Πολυτεχνείου.
»Τα πρακτικά της δίκης της σφαγής του Πολυτεχνείου δημοσίευσαν με κάθε λεπτομέρεια όλες οι αθηναϊκές εφημερίδες και ο κόσμος ήταν ενήμερος εις όλα τα συμβαίνοντα στο δικαστήριο. Σήμερα εμείς δεν θα επεκταθούμε σ' όλη την υπόθεση της δίκης, αλλά θα περιοριστούμε σε μια ένσταση που υπέβαλαν στο δικαστήριο κατά τη δεύτερη ημέρα της δίκης οι συνήγοροι υπεράσπισης του κατηγορούμενου Γεωργίου Παπαδόπουλου (Καραγιαννόπουλος, Παπασπύρου και Στειρόπουλος), "περί αναρμοδιότητας του δικαστηρίου να δικάσει τον πελάτη τους, επειδή ως πρόεδρος της δημοκρατίας ήταν ανεύθυνος άρχων", επέμειναν δε το δικαστήριο να εκδώσει αμέσως απόφαση.
Η ένσταση Παπαδόπουλου
»Στο σημείο αυτό το δικαστήριο διέκοψε τη συνεδρίαση και αποσύρθηκε σε διάσκεψη. Μετά την επανάληψη της διαδικασίας το Εφετείο ανακοίνωσε την παμψηφεί απόρριψη της ένστασης με την εξής ιστορική απόφαση: "Το στασιαστικό κίνημα της 21ης Απριλίου, έργον ομάδας αξιωματικών και η εκ τούτου κατάστασις μέχρι της 23ης Ιουλίου απετέλεσε πραξικόπημα, δι' ου εσκοπείτο ο σφετερισμός της εξουσίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού. Αι εξ αυτού απορρεύσασαι κυβερνήσεις ήσαν κυβερνήσεις βίας.
»Επομένως σαφώς συνάγεται ότι άπαντες οι ασκήσαντες καθήκοντα κυβερνητικής εξουσίας υφ' οιοανδήποτε ιδιότητα ως και τοιαύτην ανωτάτου άρχοντος, δεν ήσκησαν πράγματι νόμιμον εξουσίαν και συνεπώς δεν προστατεύονται διά τας κατά την άσκησιν της εξουσίας ταύτης πράξεις των, υπό των διατάξεων των καθοριζουσών το ανεύθυνον.
»Κατά συνέπειαν και ο ιστάμενος κατηγορούμενος Γεώργιος Παπαδόπουλος, ασκήσας καθήκοντα προέδρου της δημοκρατίας κατά τον χρόνο καθ' ον ετελέσθησαν αι εις αυτόν αποδιδόμεναι διά του παραπεμπτικού βουλεύματος πράξεις, δεν ήτο νόμιμος πρόεδρος της δημοκρατίας και συνεπώς δεν προστατεύεται υπό των διατάξεων περί ανευθύνου".
Η επιστολή Κανελλόπουλου
»Στη συνέχεια ο συνήγορος του κατηγορούμενου Ιωαννίδη Γ. Αλφαντάκης υπέβαλε ένσταση διαχωρισμού και αναβολής της δίκης διότι το παραπεμπτικό βούλευμα δεν είναι πλήρως αιτιολογημένο και στο διατακτικό αυτού του βουλεύματος αναφέρεται ότι παρότρυνε ο Ιωαννίδης και έπεισε διοικητάς μονάδων να διαπράξουν κακουργήματα, αλλά δεν αναφέρεται ποιους ακριβώς παρότρυνε και έπεισε.
»Και την ένσταση αυτή απέρριψε το δικαστήριο, με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να αναιρέσει το βούλευμα.
»Και τέλος θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα ενός άρθρου-επιστολής του αείμνηστου Παναγιώτη Κανελλόπουλου (28 Οκτωβρίου 1975), που είχε εξεταστεί ως μάρτυρας κατηγορίας στην υπόθεση της σφαγής του Πολυτεχνείου:
"Η επανάστασις του Πολυτεχνείου επεκράτησε και μάλιστα όταν την κατέπνιγαν το "κράτος" και η "βία", που και αυτόν ακόμα τον Προμηθέα καθήλωσαν στο βράχο του Καυκάσου χωρίς τελικά να νικήσουν, όταν ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων νέων εξέπεμπε τις λέξεις "Εδώ Πολυτεχνείο" τα αυτιά μυριάδων Ελλήνων -και το αυτί της Ιστορίας- ήταν προσκολλημένα ορθάνοικτα στη φωνή εκείνη, που έγινε από τότε ένας τίτλος κεφαλαίου του Δικαίου της Ελευθερίας".
Και όταν οι νέοι και οι νέες του Πολυτεχνείου αντικρίζοντας τα άρματα μάχης και άλλες στρατιωτικές δυνάμεις, αποκαλούσαν τους στρατιώτες "αδέλφια" τους, εψήφιζαν με την κραυγή τους τον θεμελιωδέστερο κανόνα δικαίου ενός έθνους, τον κανόνα που θεσπίζει την ενότητα λαού και στρατού, ένα ιερό κανόνα που η δικτατορία της 21ης Απριλίου είχε καταπατήσει. Δεν εισακούστηκε τη στιγμή εκείνη η κραυγή των νέων.
Αλλά δεν εδημιούργησαν δίκαιον όσοι κατέπνιξαν την κραυγή αυτή. Η κραυγή των ελευθέρων πολιορκημένων ήταν η Φωνή του Δικαίου».
Στην τριακοστή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου υπάρχουν ακόμα αναπάντητα ερωτήματα για το τι έγινε εκείνο το ξημέρωμα της μεγάλης σφαγής στις 17 Νοεμβρίου του 1973.
Των ΓΙΑΝΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ, ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
Αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν μόνο τον αριθμό των νεκρών (24 αναφέρει το παραπεμπτικό βούλευμα, 32 το πόρισμα Τσεβά και πάνω από 70 καταγράφονται στους τόμους των δικών της χούντας), αλλά και το κύμα ανεξιχνίαστων αυτοκτονιών φοιτητών που ξέσπασε μετά την εξέγερση.
*Η «Κ.Ε.» παρουσιάζει σήμερα ένα ντοκουμέντο. Ο εφέτης της μεγάλης δίκης των σφαγέων του Πολυτεχνείου, μέλος της σύνθεσης που δίκασε τους υπεύθυνους, Γ. Μαρκουλάκης, μας παρέδωσε τις σημειώσεις του από τη δίκη, ενώ καταγράφει και τις εντυπώσεις του από τη συμπεριφορά των δικτατόρων Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη.
*Για πρώτη φορά μιλάει και ο πρόεδρος εκείνου του δικαστηρίου, Ι. Κουσουλός.
*Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζουν και οι πολιτικές διεργασίες που έγιναν μέσα στο Πολυτεχνείο, ο πολιτικός διάλογος μεταξύ των νεολαιών που συμμετείχαν. Τριάντα χρόνια μετά, εκείνοι που πήραν μέρος συμφωνούν ότι το Πολυτεχνείο δεν γκρέμισε τη χούντα, αλλά ματαίωσε τα σενάρια για μια «δημοκρατία αλά τούρκα».
Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται σε δύο ηρωικές μορφές που αποτελούν σύμβολα της αντίστασης κατά της χούντας: τον Αλέκο Παναγούλη και τον Σπύρο Μουστακλή.
Τριάντα χρόνια μετά, ένας από τους δικαστές που καταδίκασαν τους φυσικούς και τους ηθικούς αυτουργούς της σφαγής του Πολυτεχνείου, ο εφέτης, τότε, Γιώργος Μαρκουλάκης μιλάει στην «Κ.Ε» για τη δίκη και ακτινογραφεί την ψυχολογία των ανθρώπων που κάθισαν στο εδώλιο και πώς εκείνος βίωσε την «επανάσταση» των νέων που πρωταγωνίστησαν στην εξέγερση.
Μεταξύ των 32 κατηγορουμένων στις τελευταίες σειρές των εδωλίων κάθονταν οι Γ. Παπαδόπουλος και Δημ. Ιωαννίδης (έγκλειστος σήμερα στον Κορυδαλλό) και στα μάτια του εφέτη φάνταζαν «φοβισμένα ανθρωπάκια» και «χαμένοι ανάμεσα στους κατηγορούμενους». Απουσίαζαν, όπως περιγράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο που μας παρέδωσε, ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Π. Θεράπος που δήλωσε ασθένεια και ο φονιάς Τσιαπάρας που φυγοδικούσε.
Τον κ. Μαρκουλάκη συναντήσαμε στο διαμέρισμά του στην Καλλιθέα, σεμνό για τη μεγάλη δίκη που ασφαλώς σημάδεψε τη καριέρα του και με ζωντανές ακόμα τις μνήμες από την εκδίκαση της υπόθεσης, αλλά και τις εικόνες των σφαγέων που υπέβαλαν απανωτές ενστάσεις ή των θυμάτων που ζητούσαν δικαίωση.
Οι σκηνές που περιγράφει, έτσι όπως του τις μετέφεραν οι μάρτυρες, είναι ίσως το πλέον αξιόπιστο ντοκουμέντο για το τι έγινε το ξημέρωμα του Σαββάτου της 17ης Νοεμβρίου:
«Η δίκη της σφαγής του Πολυτεχνείου άρχισε στις 9 το πρωί της Πέμπτης 16 Οκτωβρίου 1975, στον Κορυδαλλό, στην αίθουσα που δικάστηκαν προηγουμένως οι Απριλιανοί με πρόεδρο τον εφέτη Ντεγιάννη.
»Η αντίσταση των φοιτητών στις 14, 15, 16 Νοέμβρη 1973, έκανε το Πολυτεχνείο σύμβολο δημοκρατικού αγώνα και συνάμα αποτέλεσε ένα από τα κύρια χτυπήματα εναντίον της δικτατορίας και έγινε μία από τις κυριότερες αιτίες διάλυσης του καθεστώτος.
Οι ηθικοί αυτουργοί
Φοβισμένα ανθρωπάκια παρουσιάστηκαν οι σφαγείς του Πολυτεχνείου στο δικαστήριο και ένας ένας δήλωναν στον πρόεδρο τα στοιχεία τους.
Στην πρώτη σειρά των εδωλίων κάθησαν οι εισβολείς, στη δεύτερη σειρά οι φυσικοί αυτουργοί της σφαγής, στην τρίτη οι αστυνομικοί και στο τέλος οι ηθικοί αυτουργοί.
»Ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης που είχαν το κουράγιο τους, κάθησαν στην προτελευταία σειρά των εδωλίων, χαμένοι μέσα στους 32 κατηγορούμενους, από τους οποίους απουσίαζαν δύο, ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Π. Θεράπος που δήλωσε ασθένεια, και ο φονιάς Τσιαπάρας που φυγοδικούσε.
»Μετά τις δηλώσεις των κατηγορουμένων ο εισαγγελεύς Γανώσης απήγγειλε το "Κατηγορώ" και ακολούθησε η εκφώνηση των μαρτύρων, που συνολικά υπερέβαιναν τους 350 μαζί με τους μάρτυρες υπεράσπισης.
»Η νύχτα της μεγάλης σφαγής ήταν το Σάββατο πρωί της 17 Νοέμβρη 1973. Το Πολυτεχνείο κάτω από τις ερπύστριες των τανκς είχε πέσει.
Οι νέοι όμως είχαν μείνει όρθιοι. Στρατός και αστυνομία με τεθωρακισμένα και αυτόματα έριχναν στο ψαχνό. Τα παιδιά, άοπλα, χτυπημένα ύπουλα από τους τυράννους πεταμένα έξω από το σπίτι τους, το Πολυτεχνείο, τριγύριζαν τους δρόμους και φώναζαν "Ελευθερία - Δημοκρατία - Κάτω ο φασισμός". Και τα πολυβόλα θέριζαν.
»Το Πενταμελές Εφετείο συνεδρίαζε κάθε εργάσιμη ημέρα στην αίθουσα του Κορυδαλλού μέχρι τέλους του έτους 1973, οπότε εκδόθηκε και η καταδικαστική απόφαση των σφαγέων του Πολυτεχνείου.
»Τα πρακτικά της δίκης της σφαγής του Πολυτεχνείου δημοσίευσαν με κάθε λεπτομέρεια όλες οι αθηναϊκές εφημερίδες και ο κόσμος ήταν ενήμερος εις όλα τα συμβαίνοντα στο δικαστήριο. Σήμερα εμείς δεν θα επεκταθούμε σ' όλη την υπόθεση της δίκης, αλλά θα περιοριστούμε σε μια ένσταση που υπέβαλαν στο δικαστήριο κατά τη δεύτερη ημέρα της δίκης οι συνήγοροι υπεράσπισης του κατηγορούμενου Γεωργίου Παπαδόπουλου (Καραγιαννόπουλος, Παπασπύρου και Στειρόπουλος), "περί αναρμοδιότητας του δικαστηρίου να δικάσει τον πελάτη τους, επειδή ως πρόεδρος της δημοκρατίας ήταν ανεύθυνος άρχων", επέμειναν δε το δικαστήριο να εκδώσει αμέσως απόφαση.
Η ένσταση Παπαδόπουλου
»Στο σημείο αυτό το δικαστήριο διέκοψε τη συνεδρίαση και αποσύρθηκε σε διάσκεψη. Μετά την επανάληψη της διαδικασίας το Εφετείο ανακοίνωσε την παμψηφεί απόρριψη της ένστασης με την εξής ιστορική απόφαση: "Το στασιαστικό κίνημα της 21ης Απριλίου, έργον ομάδας αξιωματικών και η εκ τούτου κατάστασις μέχρι της 23ης Ιουλίου απετέλεσε πραξικόπημα, δι' ου εσκοπείτο ο σφετερισμός της εξουσίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού. Αι εξ αυτού απορρεύσασαι κυβερνήσεις ήσαν κυβερνήσεις βίας.
»Επομένως σαφώς συνάγεται ότι άπαντες οι ασκήσαντες καθήκοντα κυβερνητικής εξουσίας υφ' οιοανδήποτε ιδιότητα ως και τοιαύτην ανωτάτου άρχοντος, δεν ήσκησαν πράγματι νόμιμον εξουσίαν και συνεπώς δεν προστατεύονται διά τας κατά την άσκησιν της εξουσίας ταύτης πράξεις των, υπό των διατάξεων των καθοριζουσών το ανεύθυνον.
»Κατά συνέπειαν και ο ιστάμενος κατηγορούμενος Γεώργιος Παπαδόπουλος, ασκήσας καθήκοντα προέδρου της δημοκρατίας κατά τον χρόνο καθ' ον ετελέσθησαν αι εις αυτόν αποδιδόμεναι διά του παραπεμπτικού βουλεύματος πράξεις, δεν ήτο νόμιμος πρόεδρος της δημοκρατίας και συνεπώς δεν προστατεύεται υπό των διατάξεων περί ανευθύνου".
Η επιστολή Κανελλόπουλου
»Στη συνέχεια ο συνήγορος του κατηγορούμενου Ιωαννίδη Γ. Αλφαντάκης υπέβαλε ένσταση διαχωρισμού και αναβολής της δίκης διότι το παραπεμπτικό βούλευμα δεν είναι πλήρως αιτιολογημένο και στο διατακτικό αυτού του βουλεύματος αναφέρεται ότι παρότρυνε ο Ιωαννίδης και έπεισε διοικητάς μονάδων να διαπράξουν κακουργήματα, αλλά δεν αναφέρεται ποιους ακριβώς παρότρυνε και έπεισε.
»Και την ένσταση αυτή απέρριψε το δικαστήριο, με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να αναιρέσει το βούλευμα.
»Και τέλος θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα ενός άρθρου-επιστολής του αείμνηστου Παναγιώτη Κανελλόπουλου (28 Οκτωβρίου 1975), που είχε εξεταστεί ως μάρτυρας κατηγορίας στην υπόθεση της σφαγής του Πολυτεχνείου:
"Η επανάστασις του Πολυτεχνείου επεκράτησε και μάλιστα όταν την κατέπνιγαν το "κράτος" και η "βία", που και αυτόν ακόμα τον Προμηθέα καθήλωσαν στο βράχο του Καυκάσου χωρίς τελικά να νικήσουν, όταν ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων νέων εξέπεμπε τις λέξεις "Εδώ Πολυτεχνείο" τα αυτιά μυριάδων Ελλήνων -και το αυτί της Ιστορίας- ήταν προσκολλημένα ορθάνοικτα στη φωνή εκείνη, που έγινε από τότε ένας τίτλος κεφαλαίου του Δικαίου της Ελευθερίας".
Και όταν οι νέοι και οι νέες του Πολυτεχνείου αντικρίζοντας τα άρματα μάχης και άλλες στρατιωτικές δυνάμεις, αποκαλούσαν τους στρατιώτες "αδέλφια" τους, εψήφιζαν με την κραυγή τους τον θεμελιωδέστερο κανόνα δικαίου ενός έθνους, τον κανόνα που θεσπίζει την ενότητα λαού και στρατού, ένα ιερό κανόνα που η δικτατορία της 21ης Απριλίου είχε καταπατήσει. Δεν εισακούστηκε τη στιγμή εκείνη η κραυγή των νέων.
Αλλά δεν εδημιούργησαν δίκαιον όσοι κατέπνιξαν την κραυγή αυτή. Η κραυγή των ελευθέρων πολιορκημένων ήταν η Φωνή του Δικαίου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου