Μόλις είχε αρχίσει η πανευρωπαϊκή στάση εργασίας όταν, βγαίνοντας στον δρόμο, έπεσα πάνω σ' έναν γνωστό μου, ο οποίος διατηρεί εδώ δίπλα μαγαζί με ρούχα (κατάστημα νεωτερισμών το λέγαμε παλιά). Αντί για τον παλιό γνωστό χαμογελαστό χαιρετισμό γεια, πώς πάει και τα τοιαύτα, ο οποίος μας έχει αφήσει χρόνους εδώ και καιρό (πού να βρεθεί διάθεση για χαμόγελα τώρα πια;), με πλησίασε συνοφρυωμένος: "Ρε συ, που νογάς απ' αυτά, τί βλέπεις; Πού θα πάει αυτό το κακό;"... Δεν έχω χειρότερο. Τί να απαντήσεις σε απελπισμένους ανθρώπους;
Ευτυχώς, εκείνη την στιγμή με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, ο οποίος δουλεύει στον σταθμό διοδίων του Κιάτου. Ήθελε να με ενημερώσει ότι μόλις είχε περάσει από τα διόδια, με κατεύθυνση την Πάτρα, ένα γνωστό λεσβιάζον ζευγάρι για το οποίο γίνεται πολλή κουβέντα τώρα τελευταία: η Ανάπτυξη και η Ρευστότητα. Περιχαρής από την υπέροχη είδηση, έσπευσα να ενημερώσω τον γνωστό μου ώστε να κάνει λίγη υπομονή.
Πού θα πάει; Και στάση για κατούρημα να κάνουν... και στάση στα ΜακΝτόναλντ'ς για χάμπουργκερ και καφέ να κάνουν... και με σαράντα να πηγαίνουν στον δρόμο... πού θα πάει; Μέχρι το βράδυ θα έχουν φτάσει στην Πάτρα η Ανάπτυξη με την Ρευστότητα που μας υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μας!
Στο μεταξύ, βέβαια, πρέπει να κάνω κι εγώ, ο απλός λαός, κάποιες θυσίες, έτσι; Να μάθω να δουλεύω "ήλιο με ήλιο" α λα παλαιά, να βολεύομαι με ένα πιάτο κακομαγειρεμένο φαΐ που θα μου δίνει το αφεντικό μου και να δοξάζω και τον μεγαλοδύναμο που το έχω κι αυτό. Να συνειδητοποιήσω ότι θα μείνω στο κλαρί ίσαμε τα 70 μου τουλάχιστον, γιατί μέχρι τα 67 δεν γίνεται να έχω συμπληρώσει 12.000 ένσημα. Να κόψω τις για-ψύλλου-πήδημα επισκέψεις στο νοσοκομείο, γιατί από δω και πέρα θα χρειάζομαι τουλάχιστον ενάμιση βασικό μεροκάματο για να περάσω την πόρτα του. Να περιορίσω τα φάρμακά μου και να αντικαταστήσω όσα απ' αυτά δεν είναι "γενόσημα". Να κόψω όλες τις πολυτέλειες στις οποίες είχα καλομάθει όπως, για παράδειγμα, τις συχνές επισκέψεις στον οδοντίατρο (διάολε, 32 δόντια σου έδωσε ο θεός για νά 'χεις να πορεύεσαι, δεν τρέχει και τίποτε αν σου πέσουν τα μισά). Με δυο λόγια, η πατρίδα μού στέλνει την Ανάπτυξη και την Ρευστότητα αλλά πρέπει κι εγώ να κάνω κάποιες θυσίες...
Όχι, ρε! Δεν θα κάνω καμμιά θυσία παραπάνω. Αρκετά θυσιάστηκα γι' αυτή την πατρίδα. Θυσιάστηκα στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στην Σαλαμίνα και στις Πλαταιές...θυσιάστηκα στον Γρανικό, στην Ισσό και στον Υδάσπι...θυσιάστηκα στα Δερβενάκια, στην Αλαμάνα, στην Γραβιά και στην Τριπολιτσά...θυσιάστηκα στο Μπιζάνι, στο Σαραντάπορο, στο Σκρα και στα Γιάννενα...θυσιάστηκα στην Τραπεζούντα, στην Κερασούντα, στην Σαμψούντα και στην Λαοδίκεια...θυσιάστηκα στην Κιουτάχεια, στο Αϊδίνι, στο Εσκή-Σεχίρ και στην Σμύρνη...θυσιάστηκα στην Κορυτσά, στο Τεπελένι, στους Άγιους Σαράντα και στο Ρούπελ...θυσιάστηκα στον Γοργοπόταμο, στα Καλάβρυτα, στην Λέρο και στην Κρήτη...θυσιάστηκα στην οδό Μέρλιν, στην Κοκκινιά, στην Καισαριανή και στα στενά τής Αθήνας...θυσιάστηκα στην Μακρόνησο, στον Αη-Στράτη, στην Γυάρο και στα Γιούρα... Μπάστα, διάολε! Μπάστα!
Μπάστα, ρε πούστη μου! Δεν γίνεται εγώ να θυσιάζομαι συνέχεια και η πατρίδα να μου ζητάει να θυσιαστώ ξανά και ξανά. Τί διάολο; Τόσο βιτσιόζα είναι αυτή η πατρίδα; Δε γίνεται, κάποιος πρέπει να καπηλεύεται την αγάπη μου σ' αυτή την δόλια πατρίδα...
Πηγή:Cogito ergo sum
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου