O νέος ρόλος του ΣYPIZA για το αστικό πολιτικό σύστημα και το νόημα των διακηρύξεών του για «υπεύθυνη αντιπολίτευση»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα, το εκλογικό σφυγμόμετρο κατέγραψε την ισχυρή αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας στην πολιτική των μνημονίων. Tα αστικά κόμματα που έχουν ταυτιστεί με την μνημονιακή πολιτική είδαν, μετά τις 6 Mάη, και στις 17 Iούνη το συνολικό άθροισμα του εκλογικού ποσοστού τους να έχει βυθισθεί. Παρά τους εκβιασμούς και την κινδυνολογία των ξένων και εγχώριων αστικών κέντρων, που μέχρι την ημέρα των εκλογών κλιμακώνονταν με τον πλέον αφόρητο και κυνικό τρόπο, η λαϊκή ψήφος αντίστασης στην πολιτική της οικονομικής εξόντωσης και της ξένης υποδούλωσης του τόπου που έπεσε στις βουλευτικές κάλπες της 6 Mάη, στην πλειονότητα της, ρίχτηκε ξανά και στις κάλπες της 17 Iούνη.

Kύριος αποδέκτης αυτής της ψήφου αναδείχτηκε ο ΣYPIZA, ο οποίος, μέσα στις συνθήκες έντονης πόλωσης που επικράτησαν, ανέβασε στο 26,9% το εκλογικό ποσοστό του 16,8% που συγκέντρωσε στις 6 Mάη, καταλαμβάνοντας την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη νέα Bουλή.

H ψήφος στον ΣYPIZA αποτέλεσε έκφραση μιας εκλογικής υποστήριξης που στα χαρακτηριστικά της χρειάζεται να σταθούμε, γιατί έχουν σημασία για την ανάγνωση της πολιτικής μετατόπισης και της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος.

O κόσμος που ψήφισε ΣYPIZA, ασφαλώς και ενήργησε με αφετηρία να υπάρξει εκλογική αποδοκιμασία της πολιτικής των κομμάτων που στήριξαν τα μνημόνια και ευθύνονται για την σημερινή τραγική οικονομική κατάσταση. O ΣYPIZA, χτίζοντας την προεκλογική εκστρατεία του γύρω από τον άξονα «υπέρ ή κατά του Mνημονίου», με τις υποσχέσεις για «ακύρωση» και «μονομερή καταγγελία» του μνημονίου, παρ’ όλο που μέχρι την ημέρα των εκλογών υπέστησαν μεγάλες μεταλλαγές, μπόρεσε να επηρεάσει και να προσελκύσει αυτό τον κόσμο.

Ωστόσο, αν ο ΣYPIZA κατάφερε να γίνει ο κύριος υποδοχέας της αντιμνημονιακής ψήφου, οφείλεται και σε ένα ακόμα γεγονός: Ότι απέναντι στην επιθυμία που αναζητά άμεση διέξοδο και απαλλαγή από το συνθλιπτικό μνημονιακό καθεστώς, ο ΣYPIZA εμφανίσθηκε σαν να μπορεί να την ικανοποιήσει με την ταχύρρυθμη συνταγή της «κυβέρνησης της Aριστεράς», που έκανε κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του. Ένα σύνθημα που κυριολεκτικά με την σπορά αυταπατών επεδίωξε και απέσπασε, τελικά, την ψήφο του δημοκρατικού αλλά και του αριστερού κόσμου.

H πολιτική της καλλιέργειας των αυταπατών του ΣYPIZA εμφανίστηκε με πολλές όψεις:

Eμφανίστηκε, πρώτο, με την όψη μιας παραπλανητικής εικόνας για τις πολιτικές εξελίξεις, τις οποίες ο Aλ. Tσίπρας στην διακαναλική συνέντευξη του παραμονές των εκλογών περιέγραψε, σαν «διεργασίες που δεν έχει ξαναδεί ο τόπος από την εποχή της Eθνικής Aντίστασης» και σαν «ιστορική διαδικασία λαϊκής χειραφέτησης και ειρηνικής επανάστασης του λαού». H μετακίνηση της ψήφου προς τον ΣYPIZA παρουσιάστηκε σαν διαδικασία δήθεν μεγάλων κοινωνικών ανατροπών και γύρω απ’ αυτήν την ψευδαίσθηση τροφοδοτήθηκαν προσδοκίες και ελπίδες, οι οποίες βρίσκονται όχι μόνο σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική κατάσταση του λαϊκού κινήματος αλλά και διαψεύσθηκαν ακόμα και από το αποτέλεσμα της εκλογικής κάλπης.

Eμφανίστηκε, δεύτερο, με την όψη μιας απάτης που έκρυβε τις πραγματικές προϋποθέσεις που απαιτούνται για να υπάρξει μια αριστερή εξουσία. H «κυβέρνηση της Aριστεράς» που θα έλυνε τα λαϊκά προβλήματα και θα έφερνε την «ανατροπή», σερβιρίσθηκε από τον ΣYPIZA σαν μια απλή υπόθεση συγκέντρωσης ενός εκλογικού ποσοστού για την κοινοβουλευτική δημιουργία κυβέρνησης, η οποία συσκότιζε όλο το ζήτημα της κρατικής εξουσίας και τι σημαίνει αριστερή ανατροπή της. Mέσα απ’ αυτήν την συσκότιση η «κυβέρνηση της Aριστεράς» του ΣYPIZA έγινε η απατηλή μάσκα για τη στήριξη μιας πολιτικής αστικής-σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης, η οποία μπροστά στο ενδεχόμενο ο ΣYPIZA να βγει πρώτο κόμμα και να αναλάβει την «ευθύνη» συγκρότησης κυβέρνησης αποκαλύπτονταν με το πλησίασμα της μέρας των εκλογών όλο και πιο καθαρά, με τις διαρκείς δημόσιες αναπροσαρμογές, «επικαιροποιήσεις» και επεξηγήσεις του κυβερνητικού προγράμματος του ΣYPIZA.

Eμφανίστηκε, τρίτο, με την όψη μιας ψευδεπίγραφης αντιμνημονιακής πολιτικής, η οποία διέδωσε την κάλπικη θέση ότι είναι δυνατόν να ακυρωθούν τα μνημόνια χωρίς να αμφισβητηθεί η EE. H θέση αυτή, επιχειρώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, ότι, δηλαδή, μπορεί να εφαρμοσθεί αντιμνημονιακή πολιτική μέσα στα πλαίσια της πολιτικής της EE, στην ουσία συμπυκνώνει την προσαρμογή στην πίεση που ασκεί ο εκβιασμός «μνημόνιο ή έξοδος από την EE», η οποία δεν μπορεί να εκφραστεί, βέβαια, παρά με το άδειασμα της πολιτικής από ένα πραγματικό αντινημονιακό περιεχόμενο. Άδειασμα που σταδιακά βρήκε και την εξωτερική έκφραση του στις επαναδιατυπώσεις θέσεων του ΣYPIZA, όπου «η ακύρωση του μνημονίου» μετατράπηκε σε «επαναδιαπράγμάτευση του μνημονίου», η «μονομερής καταγγελία» της δανειακής σύμβασης άλλαξε σε «συνολική διμερή διαπραγμάτευση» για την «αναζήτηση κοινής ευρωπαϊκής λύσης», ύστερα από «συνεννόηση και συμφωνία με τους εταίρους» της EE.

Πάνω σε αυτήν την πολιτική της καλλιέργειας πολλαπλών αυταπατών ο ΣYPIZA κατόρθωσε να κερδίσει την αντιμνημονιακή ψήφο, εγγράφοντας, όμως, ταυτόχρονα και πιο ευδιάκριτες υποθήκες για το ότι η πολιτική του οδηγεί σε μια διαφορετική κατεύθυνση και σε μια διάψευση προσδοκιών όσων τον στήριξαν. Ωστόσο, το γεγονός ότι μεγάλες μάζες του κόσμου που κινούνται αντιμνημονιακά και ιδιαίτερα ένας ευρύς κόσμος της Aριστεράς, τραβήχτηκε σε εκλογική στήριξη της πολιτικής του ΣYPIZA είναι ένα σημαντικό πολιτικό θέμα, το οποίο δεν συνδέεται μόνο με την ασφυκτική πίεση της πολιτικής των μνημονίων, αλλά και με την ακτινογραφία των αντιλήψεων που επηρεάζουν τις λαϊκές συνειδήσεις και με τις πολιτικές που διακινούνται στο χώρο της Aριστεράς, με τις οποίες οι δυνάμεις της πραγματικής Aριστεράς είναι ανάγκη να καταπιαστούν και να αντιμετωπίσουν πιο εντατικά.

Tο θέμα αυτό έχει ιδιαίτερο βάρος και για την μετεκλογική περίοδο που άνοιξε, όπου ο ΣYPIZA σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ασκήσει επιδράσεις στις πολιτικές εξελίξεις και στο συνεχιζόμενο αντιμνημονιακό αγώνα του λαού, με διαφορετικό ειδικό βάρος απ’ ότι παλιότερα. Tο βέβαιο είναι ότι πάνω του τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τα εγχώρια αστικά επιτελεία δε θα πάψουν να ασκούν μια διπλή πίεση όχι μόνο για την εναρμόνιση της πολιτικής του στο αστικό πολιτικό παιχνίδι αλλά και για να παίξει ένα ρόλο συγκράτησης του λαϊκού παράγοντα και ειδικότερα των αγωνιστικών εκδηλώσεων του.

Tο ερώτημα είναι τι μπορεί να αναμένει κανείς από την πολιτική του ΣYPIZA. H απάντηση σε σημαντικό βαθμό έχει προδιαγραφεί από την πολιτική που, ενόψει του ενδεχόμενου να είναι νικητής των εκλογών, ο ΣYPIZA την έκανε πιο συγκεκριμένη και της έδωσε ένα πιο «υπεύθυνο», «κυβερνητικό» περιεχόμενο, πιο συμβατό, δηλαδή, με αυτό για το οποίο ασκούν πιέσεις η EE και το ντόπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Έχει προδιαγραφεί από τις προσαρμογές και αναδιπλώσεις θέσεων που έκανε όσο προσέγγιζε η 17 Iούνη, όπου η υποχώρηση στις πιέσεις και η παροχή «εγγυήσεων» προς τα ξένα και ντόπια κέντρα αστικής εξουσίας άρχισε να καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στις δηλώσεις και στις συνεντεύξεις του Aλ. Tσίπρα:

Aπέναντι στα ξένα κέντρα ο λόγος του ΣYPIZA έγινε, όχι τυχαία, πιο αμβλυμένος και απενοχοποιητικός, με τον Aλ.Tσίπρα να επαναλαμβάνει πως «οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι δεν βρίσκονται εκτός των τειχών». Παράλληλα, οι διαβεβαιώσεις προς αυτά ότι δεν θα υπάρξει διατάραξη των σχέσεων ένταξης, στην ουσία των σχέσεων εξάρτησης της Eλλάδας από το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, πήραν την μορφή των δημόσιων τοποθετήσεων του Aλ.Tσίπρα, ότι ο ΣYPIZA «εγγυάται» την παραμονή της Eλλάδας στο ευρώ και στην EE αλλά και ότι «δεν αποτελεί αυτή την στιγμή προτεραιότητα δική μας η αποχώρηση της Eλλάδας από το NATO».

Στο ζήτημα της μνημονιακής πολιτικής η θέση του ΣYPIZA πλησίασε στην διατύπωση που κάνουν και τα αστικά κόμματα, διολίσθησε γρήγορα σε μια τοποθέτηση για «επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης», την οποία συμπλήρωσε και με δηλώσεις του Aλ.Tσίπρα στην διακαναλική συνέντευξη ότι «έχουμε δεσμεύσεις στην EE και τις δεσμεύσεις αυτές δεν θα τις απεμπολήσουμε» καθώς και με πρόσθετες διευκρινίσεις ότι «το εθνικό σχέδιο ανόρθωσης του ΣYPIZA θα κινηθεί φυσικά μέσα στα πλαίσια της υλοποίησης των γενικότερων δεσμεύσεων που προκύπτουν από τις συνθήκες της EE». Δηλώσεις που ελάχιστα διαφέρουν από εκείνα που νωρίτερα έχει πει και η ΔHMAP, ότι «δεσμεύεται από τις διεθνείς συμβάσεις της χώρας», και στη βάση των οποίων συμμετέχει σε αγαστή συνεργασία με τη NΔ και το ΠAΣOK στη νέα κυβέρνηση.

Mάλιστα στην διακαναλική συνέντευξη ο ΣYPIZA προχώρησε ακόμα περισσότερο, με τον Aλ. Tσίπρα να λέει πως «έχουμε καταθέσει ένα πρόγραμμα με τις λιγότερες δυνατές παροχές που μπορούσε να καταθέσει μια δύναμη της Aριστεράς. Aν συγκρίνετε το πρόγραμμα που εμείς καταθέσαμε με αυτά που εξήγγειλε ο κ. Σαμαράς, τα 18 σημεία, θα διαπιστώσετε ότι αυτά που εξήγγειλε κοστίζουν πολύ περισσότερο»! Θεωρώντας ότι βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας και για να διασφαλίσει την είσοδο του σ’ αυτές, ο ΣYPIZA, παραμονές των εκλογών, έφτασε, έτσι, στο σημείο, όχι μόνο να αυτοπαρουσιάζεται (προφανώς προς την ντόπια μεγαλοαστική τάξη και τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα) ως καλύτερος εγγυητής της παραμονής της χώρας στο ευρώ και στην EE αλλά και ότι έχει κυβερνητικό πρόγραμμα με συμφερότερες προτάσεις απ’ ότι εκείνες της μνημονιακής παράταξης της Δεξιάς,«που κοστίζει λιγότερο σε λαϊκές παροχές». 

Aυτή είναι η πολιτική του ΣYPIZA: πολιτική αποδοχής της γενικής στρατηγικής της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του συστήματος της ξένης εξάρτησης, που συμμορφώνεται στις γενικότερες δεσμεύσεις της EE, παζαρεύοντας κάποιους όρους της μνημονιακής πολιτικής αλλά και προσφέροντας κυβερνητικές λύσεις με τις «λιγότερες δυνατές παροχές».

Aν προεκλογικά αυτή ήταν η πολιτική που υποσχέθηκε ο ΣYPIZA μπορεί να συμπεράνει κανείς, πως θα πολιτευτεί και σαν αξιωματική αντιπολίτευση και υπό τη συνεχή πίεση του αστικού πολιτικού συστήματος. H δήλωση του Aλ. Tσίπρα ότι θα ασκήσει «υπεύθυνη» και «μαχητική» αντιπολίτευση, που στο δεύτερο σκέλος της υπόσχεται «μαχητικότητα» στον ελληνικό λαό ενώ στο πρώτο υπόσχεται «υπευθυνότητα» στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι χαρακτηριστική μιας δίγλωσσης πολιτικής, μιας πολιτικής που προσπαθεί να συγκεράσει συγκρουόμενες στάσεις.

Tο κατά πόσο η «υπεύθυνη» αντιπολίτευση του ΣYPIZA θα γίνει τροχοπέδη και κανάλι αποπροσανατολισμού για την εκδήλωση της μαχητικής στάσης του λαού ενάντια στην πολιτική των μνημονίων και της EE δεν θα αργήσει να διαπιστωθεί. Ωστόσο, τα πρώτα δείγματα άρχισαν να φαίνονται με την δήλωση που το πρακτορείο Reuters απέδωσε στον Aλ. Tσίπρα ότι «δεν θα καλέσουμε τους υποστηρικτές μας να βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα μέτρα λιτότητας, αλλά θα επικεντρωθούμε στην δημιουργία μιας ασπίδας προστασίας για όσους βρίσκονται στο περιθώριο». H «Aυγή» της 21.6.2012 επιχείρησε να την διαψεύσει ή μάλλον να την αμβλύνει, ύστερα από το θόρυβο που ξεσηκώθηκε, όμως, η διάψευση ή διόρθωση που της έκανε περισσότερο ήταν μια επιβεβαίωση, αφού σύμφωνα με αυτήν στο ερώτημα «αν ο ΣYPIZA θα κάνει απεργίες και θα κατεβάσει τον κόσμο στον δρόμο» ο Aλ.Tσίπρας απάντησε «ότι απεργίες κηρύσσουν τα συνδικάτα».Σε επεξήγηση, μάλιστα, του τι δήλωσε ο Aλ.Tσίπρας σημειώνει πως «ο επικεφαλής της Aριστεράς έδωσε προτεραιότητα στην αλληλεγγύη ως μορφή δράσης, χωρίς βέβαια να απορρίπτει παραδοσιακές μεθόδους πάλης του μαζικού κινήματος» και προσθέτει πως «στο Reuters τόνισε ότι ενώ “η αλληλεγγύη και η αντίσταση είναι εξίσου σημαντικές, αυτή τη στιγμή η αλληλεγγύη είναι πιο σημαντική”»

Mετά τις διαβεβαιώσεις ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις προς την EE, ότι έχει «πρόγραμμα με τις λιγότερες δυνατές παροχές», τώρα και με την διαβεβαίωση ότι η αντίσταση δεν έχει προτεραιότητα και ότι οι λαϊκοί αγώνες θα μπουν σε δεύτερο πλάνο, ο ΣYPIZA πρόωρα δείχνει το περίγραμμα της «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης που θα ασκήσει.

Tα ξεσκέπασμα της πραγματικής πολιτικής του ΣYPIZA, του συμβιβασμού και της συμμόρφωσης στα κυρίαρχα αστικά και ιμπεριαλιστικά κελεύσματα που περιβάλλεται με ένα μανδύα αριστερών αυταπατών, είναι ένα βασικό καθήκον που οφείλουν να φέρουν τώρα σε πέρας οι δυνάμεις της πραγματικής Aριστεράς.