Για τα συμπεράσματα των εκλογών

Από τον Διεθνιστή


Εξ αρχής κρίνουμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών είναι δυσμενές για την εργατική τάξη. Δυσμενές όχι μόνο γιατί κάμφθηκαν οι δυσκολίες του αποτελέσματος της 6ης Μάη αλλά και γιατί δίνει κυβερνητική συνέχεια για την αστική πολιτική και μάλιστα με τις ίδιες δυνάμεις της προηγούμενης περιόδου. Μια κυβέρνηση διακηρυγμένης συνέχειας της αντεργατικής πολιτικής και των άμεσων στόχων της αστικής πολιτικής και των συμμαχιών της.


Κάτω από αυτό, που είναι το πρωτεύον, επανέφερε μερικώς τα κόμματα του παραδοσιακού δικομματισμού, Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, εμφάνισε εφεδρείες για άμεση κυβερνητική αξιοποίηση (ΔΗΜΑΡ), δίνοντας μια συνολική εικόνα αποδοχής της πλειοψηφίας στα μνημόνια, αλλά και εφεδρείες, αμέτοχες και ‘άφθαρτες’ προς το παρόν για ενδεχόμενη μελλοντική πολιτική και κυβερνητική αναδιάταξη (Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή). Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι προκύπτει και ακροδεξιάς κατεύθυνσης κοινοβουλευτική πλειοψηφία από Ν.Δ, Αν.Ελλ. και Χ.Α που μπορεί να χρησιμοποιηθεί αναλόγως με αιχμή τα εθνικά θέματα και τη μετανάστευση. Καθόλου αμελητέο επίσης, όχι η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ σαν αριστερή απάντηση στο ζήτημα της κυβέρνησης, αλλά η ένταξη του σαν μια δύναμη αστικής διαχείρισης, προγραμματικά προεκλογικά και σαν υπεύθυνη αντιπολίτευση μετεκλογικά.




Αξίζει να κρατήσουμε ότι για αυτή την ‘παλινόρθωση’ το αστικό μπλοκ εξουσίας δημιούργησε κλίμα τρομοκρατίας, διλλημάτων, καταστροφολογίας και διχασμού. Μπορεί να κέρδισε πάνω στο ερώτημα της κυβέρνησης, αλλά αυτό ήρθε με το σύνολο των δυνάμεων, κόμματα, ΜΜΕ, τράπεζες, διεθνή κέντρα να ανεβάζουν τον πήχη της αντιπαράθεσης σε μάχη ύπαρξης, να στήνουν δίπολα ομαλότητας-καταστροφής, να πισωγυρίζουν σε μια εμφυλιοπολεμική προπαγάνδα. Δεύτερο σημείο που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, η ένταξη όλων των κομμάτων (πλην ΚΚΕ) στην ατζέντα της Ε.Ε, του Ευρώ και της ανάπτυξης, των βασικών πολιτικών επιδιώξεων του αστικού κατεστημένου στην Ελλάδα, όπως είχαμε σημειώσει και στην προεκλογική μας ανάλυση. Η αντιπαράθεση για τη σωτηρία και γενικά μια πολιτική λύση απέναντι ‘στην καταστροφή της χώρας’ ήταν ψωμοτύρι στα τηλεοπτικά τραπέζια, ακόμα και από τα κόμματα της αριστεράς, άσχετα πως όριζε και τα δυο το κάθε κόμμα.


Μέσα στην εκλογική κίνηση αποτυπώνεται έντονα η πόλωση που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. Η αντίθεση δεξιάς-αριστεράς για την κυβέρνηση, η αντιπαράθεση τάξεων γύρω από τα κόμματα, η συγκράτηση της ακροδεξιάς στα ίδια ποσοστά και μετά την αποκάλυψη του προσώπου της, ο διχασμός των αστικών κέντρων είναι πολιτική αποτύπωση στο εκλογικό αποτέλεσμα της κοινωνικής πόλωσης, της έξαρσης της φτώχειας, της ανεργίας, της αναξιοπρέπειας σαν αποτέλεσμα της αστικής επίθεσης των τελευταίων χρόνων.


Υπάρχει αλλά? Ήταν, και κυρίως είναι ένα δυναμικό, αποτέλεσμα παντοδυναμίας τους? Σαφώς απαντάμε όχι. Όσο σαφές είναι ότι πέτυχαν μερικά κρίσιμα κοινοβουλευτικά αποτελέσματα προς όφελος τους, πιστεύουμε ότι τόσο καθαρό, είναι ότι πρόκειται για ένα εκλογικό αποτέλεσμα κινούμενη άμμος για τις αστικές δυνάμεις. Αύξηση της αποχής, συν 2,5% από το 35% του Μαίου, καμιά ταύτιση με το κόμμα που μόλις ψήφισε δηλώνει το ένα τρίτο των ψηφοφόρων την Κυριακή στα exitpolls, μετακινήσεις όλων σε όλους, αναζήτηση χωρίς όρια της εργατικής ψήφου και αντοχή απέναντι στα αστικά διλήμματα, στοιχεία απόρριψης του συνόλου του πολιτικού σκηνικού αλλά και απόγνωσης απέναντι του.


Η εκλογική πτώση στα μισά του ΚΚΕ, αποτελεί δείγμα ότι στις δύσκολες ταξικές μάχες της εποχής μας συντρίβεται η λογική της ψήφου διαμαρτυρίας απέναντι στον καπιταλισμό που τα θέλει όλα, ότι ζητούμενο είναι η ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία ως φρένο στις καπιταλιστικές ορέξεις, ότι αρκεί η πρόβλεψη για τα χειρότερα για να καταγράφεται μια συνολική πρόταση .


Αλλά και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά λεηλατήθηκε από τον κυβερνητικό καλπασμό του ΣΥΡΙΖΑ μη μπορώντας να αντιστρέψει μια εικόνα, έστω αριστερότερου, συμμάχου του που παρουσίασε στις διερευνητικές εντολές. Επανήλθε στα επίπεδα καταγραφής του 2009 γιατί κάτω από την απουσία πολιτικού σχεδίου ανατροπής δεν αντιστάθηκε και στα δυο κοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς. Είτε –περισσότερο- γιατί έμοιαζε προαγραμματικά στο ΣΥΡΙΖΑ σαν μια δύναμη επιστροφής στην προ μνημονίου εποχή, είτε –λιγότερο- έμοιασε στο ΚΚΕ σαν μια καθαρή αντιΕ.Ε και αντιΕυρώ δύναμη και μόνο.


Η εποχή μας απαιτεί συνολικό σχέδιο επαναστατικής τακτικής που απέναντι στα διλήμματα των κυρίαρχων, θα θέτουν στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη και δυνατότητα της εργατικής αυτοκυβέρνησης και εξουσίας, για την πλήρη κατάργηση κάθε εξουσίας, την κατάργηση των τάξεων. Και με αυτή τη λογική, σαν μέρος του, επείγει ένα πολιτικό σχέδιο άμεσης εργατικής απάντησης στο πρόβλημα της επιβίωσης, για κομμάτια της τάξης, ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, με την ενεργή συμμετοχή τους .