Με αφορμή τρία κουτιά γάλα

Πριν λίγες ημέρες, μια μητέρα συνελήφθη ύστερα από καταγγελία του ιδιοκτήτη τοπικού super market, επειδή προσπάθησε να πάρει κρυφά τρία κουτιά γάλα για τα παιδιά της χωρίς να πληρώσει, γιατί δεν είχε.

Η μητέρα αφέθηκε ελεύθερη, ως ένδειξη ανοχής από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, επειδή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα. Τα παιδιά φυσικά έμειναν χωρίς γάλα, ενώ οι δικαστές, επιδεικνύοντας ένα εξαιρετικά «φιλάνθρωπο» πρόσωπο, ευθυγραμμίστηκαν με τη γραμμή Βενιζέλου, την περίοδο που ακόμα «πάσχιζε» να πάρει 13% το ΠΑΣΟΚ, δηλώνοντας τότε, πως μια μητέρα οκτώ επί παραδείγματι παιδιών, μπορεί να μην πληρώσει ίσως το χαράτσι της ΔΕΗ.


Υπό το βάρος της σύνθλιψης των όρων ζωής και επιβίωσης, για χιλιάδες εργαζόμενους και άνεργους, εδώ και αρκετό καιρό έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο πλέγμα «φιλάνθρωπων» δράσεων, διανομής συσσιτίων προς αναξιοπαθούντες. Εδώ και καιρό η εκκλησία και τα τοπικά κράτη της λεγόμενης Αυτοδιοίκησης, κοινωνικά παντοπωλεία από οικολόγους μέχρι τον ΛΑΟΣ, φαγητό που μοιράζει μέχρι και η Χρυσή Αυγή. Και φυσικά να μην ξεχνάμε, τις επιδοτούμενες αδρά από την Ευρωπαϊκή Ένωση διάφορες ΜΚΟ, που σταθερά υποτίθεται πως δικαιολογούν την ύπαρξή τους, μέσα από τέτοιες κινήσεις.

Την ανάγκη να είμαστε παρόντες στις προσπάθειες αλληλοβοήθειας ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, όταν η ζωή τους παίρνει τέτοιες «στροφές», δεν τη λοιδορούμε. Άλλωστε, η κατάσταση αυτή αγγίζει συντρόφους, φίλους και συναγωνιστές, που δίνουν καθημερινά ο καθένας με το δικό του τρόπο, τη μάχη ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου. Όποια συλλογικότητα δεν το εκτιμά αυτό, μάλλον θα πρέπει να δει καλύτερα την ταξική της σύνθεση, και την ποιότητα των κοινωνικοπολιτικών της σχέσεων.

Το ζήτημα της επιβίωσης θα κριθεί το επόμενο διάστημα, για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της τάξης. Είναι δεδομένο, πως στα χτυπήματα του κεφαλαίου και του κράτους που ετοιμάζονται, για απολύσεις στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, θα έχει την δική του αξία, από το υστέρημα μας, να δημιουργήσουμε απεργιακά ταμεία, να ανάψουμε τα δικά μας καζάνια για φαγητό. Θα είναι και αυτά μέσα, ή πρέπει να είναι, με οργανωμένο μαζικό και συλλογικό τρόπο, στο ρεπερτόριο των ταξικών επαναστατικών δυνάμεων.

Όμως με τους όρους του σήμερα, το ζήτημα της επιβίωσης και της ποιότητας ζωής μας, είναι συνδεδεμένο με τους γενικούς όρους οργάνωσης της ζωής. Με το αν μπορούμε να επιχειρήσουμε να διαμορφώσουμε δομές που θα φέρουν στοιχεία δυαδικότητας της εξουσίας, που θα πλήττουν κεντρικά και συνολικά το σχέδιο του κεφαλαίου. Που θα παλεύουν τελικά για την εργατική αυτοκυβέρνηση.

Με αυτή την έννοια, εκεί κυρίως που θα κριθούμε, είναι αν θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε όρους μόνιμης, ποσοτικά διευρυμένης, και οργανωμένης με τους ίδιους τους πληττόμενους παρέμβασης. Δεν αρκεί να αναπαράξουμε μόνο την εκπροσώπηση ακόμα και για το φαγητό. Δεν είναι το πρόσημο μιας επαναστατικής προσπάθειας, να αντικαθιστά όταν μπορεί το ρασοφόρο, ή το φασίστα, που δίνοντας φαγητό στον άνεργο, επιχειρεί να του κάνει το μυαλό χυλό, να τον προσδέσει με το καπιταλιστικό παρόν.

Η παρέμβαση που μας αντιστοιχεί, και που για εμάς θα μπορούσε να είναι στοιχείο της συζήτησης για μια κοινωνικοπολιτική παρέμβαση στην Αθήνα, περνάει μέσα από τη δημιουργία επιτροπών ταξικής αλληλοβοήθειας και αγώνα. Με το βάρος και στα δυο, και στην αλληλοβοήθεια και στον αγώνα.

Οι ουρές που τώρα συγκεντρώνει για παράδειγμα η εκκλησία, πρέπει να γίνουν από εμάς πεδίο παρέμβασης και οργάνωσης, όπου ο άστεγος, ο άνεργος ή ο πεινώντας εργαζόμενος, θα είναι ο ίδιος κομμάτι μιας ευρύτερης προσπάθειας επίλυσης του προβλήματός του, του προβλήματός μας, χωρίς να περιμένει πάντα κάποιον πίσω από τις κατσαρόλες να το κάνει, όταν και όποτε το εκτιμά.
Με αυτή την έννοια, αυτές οι επιτροπές, θα πρέπει να κινητοποιηθούν στα κεντρικά σημεία άσκησης της εξουσίας. Ο πόνος της ουράς για ένα πιάτο φαγητό, πρέπει να γίνει στοιχείο διεκδίκησης, αποκλεισμών και συγκρούσεων, με τους φορείς της εξουσίας. Να διεκδικηθεί χωρίς όρους, ένα σύγχρονο αναγκαίο επίπεδο ζωής για κάθε εργαζόμενο μέσα ή έξω από τη δουλειά.

Από την άλλη μεριά, ως κομμάτι μιας μαζικής και πραγματικής κίνησης ανθρώπων, πρέπει να γίνει στοιχείο της πάλης, η κατάληψη αποθηκών τροφίμων μεγάλων αλυσίδων, σε κοινή οργάνωση με τους εργαζόμενους του επισιτισμού, και του τομέα των υπηρεσιών στο χώρο των τροφίμων.
Σε πολλές περιπτώσεις, η Αργεντινή έχει γίνει θέμα συζήτησης της αριστεράς στην Ελλάδα. Για τα ευρύτερα οικονομικά φαινόμενα, αλλά πολύ σπάνια, για τα παραδείγματα που μπορεί να μας δώσει, στο ζήτημα της πάλης για την επιβίωση και την ποιότητα ζωής. Αυτές τις ώρες δεν έχουμε την πολυτέλεια να κρίνουμε γενικά. Πρέπει πολύ γρήγορα να προετοιμαστούμε.

Για το ζήτημα αυτό, πολύ άμεσα, θα πρέπει να συζητήσουν τα ήδη υπάρχοντα σωματεία και επιτροπές αγώνα, μια που σε πάμπολλες περιπτώσεις τα εργοδοτικά χτυπήματα επιφέρουν φοβερά χτυπήματα σε χιλιάδες εργαζόμενους. Αν γίνουν κάποια από αυτά τα βήματα, θα μπορούμε πλέον να πούμε, να κλείσουν όλα τα «φιλανθρωπικά» παραμάγαζα, που πίσω από το πιάτο του πεινασμένου, επιδιώκουν ψήφους στις κάλπες, ροπαλοφόρους εναντίον των μεταναστών και του εργατικού κινήματος, πρόσδεση στα πιο σκληρά καπιταλιστικά ιδεολογήματα. Και κυρίως στην αναπαραγωγή της καπιταλιστικής πραγματικότητας.

Στο ζήτημα θα επανέλθουμε. Γιατί υπάρχουν και άλλα, ιστορικά παραδείγματα που ενισχύουν το σκεπτικό μας. Και κυρίως η ίδια η δυνατότητα του εργατικού και επαναστατικού κινήματος να τα υλοποιήσει.


Πηγή:Διεθνιστής