Η περίοδος που ζούμε θα απαιτήσει Επαναστατική Αριστερά

Όταν η “πλατεία” φτάνει στο ίδιο αδιέξοδο μαζί με την αριστερά

Πηγή: http://gatouleas.wordpress.com/

Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στα 2008 έχει διαμορφώσει άλλες συνθήκες ισορροπίας ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Η ανυποχώρητη και αδιαπραγμάτευτη στάση των αφεντικών καθορίζεται από τις συνθήκες πιέσεις που ασκούνται από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Αυτή η πίεση μεταφέρεται στις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και τις αναγκάζει σε μεταβολή στρατηγικής. Έτσι η αδυναμία «διαπραγμάτευσης» έχει μετατρέψει το ρεφορμισμό από «δύναμη μεταρρύθμισης» σε «οργανωτή αξιοπρεπούς ήττας».

Η βασική ρεφορμιστική δύναμη στη σύγχρονη Ελλάδα είναι η ΠΑΣΚΕ και η ΓΣΕΕ. Αυτή είναι που εκφράζει την μέση αγανάκτηση μέσα από την οργάνωση των τελευταίων 12 24ώρων απεργιών.. αυτή είναι που «τραβάει» και την απεργία διαρκείας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Έτσι, αυτή είναι που, εν τέλει, έχει καθορίσει τη γραμμή υποχώρησης… «Αφού ψηφίστηκε, τι να κάνουμε;».  Αυτή είναι, πάντα, που ανακαλεί απεργίες ή διαδηλώσεις και αφήνει ακάλυπτα δικά της κομμάτια (όπως τις καθαρίστριες της Κούνεβα ή τους έκτακτους).

Η αριστερά σε αυτή τη διετία έχει προσπαθήσει, ανεπιτυχώς, να υπερβεί την υποχωρητικότητα της ΠΑΣΚΕ. Και το έχει προσπαθήσει μέσα από τρεις τρόπους. Το ΚΚΕ θεωρεί πως το πρόβλημα βρίσκεται στην οργανωτική  και ιδεολογική ηγεμονία της ΓΣΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΤΩΠΟ αναζητούν τη λύση μέσα από το «μαγικό σύνθημα».. μέσα από ένα μίνιμουμ πλαίσιο που αυθόρμητα θα ενοποιήσει ένα παλλαϊκό μαζικό μέτωπο. Η δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ επενδύει μέσα από μια ιδιόρρυθμη κινηματική/μαθηματική εξίσωση, όπου η αύξηση των εργατοωρών απεργιών και διαδηλώσεων θα επιφέρει και πολιτική μετατόπιση.

Ο αναρχικός χώρος μετά το Δεκέμβρη, προσπαθεί στην οργάνωση της Εξέγερσης. Είτε μέσα από ομάδες «αποφασισμένων» είτε μέσα από κλιμάκωση μαζικής βίας.

Το ξέσπασμα των Πλατειών

Η «πλατεία», λοιπόν, είναι ένα αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών. Η έμπνευση της δεν είναι η βίαιη και «πρωτόγονη» Ταχρίρ της Αιγύπτου, αλλά η πασιφιστική αυτοδιαχείριση των Ισπανικών πλατειών.

Θεωρεί πως για να υπερβεί τη συνθηκολόγηση της ΠΑΣΚΕ πρέπει να αντιπαλέψει δύο βασικούς αντιπάλους… την «στενοκέφαλη αριστερά» και τους «μπαχαλάκηδες» αναρχικούς.

Αποδέχεται, λοιπόν, όλη την «αφήγηση» της αριστεράς για το πώς μπορεί να νικήσει το κίνημα… Αποδέχεται το μίνιμουμ αντιμνημονιακό μέτωπο… αποδέχεται τις Αλαβανικές επικλήσεις «για να μείνουμε στην πλατεία»… αποδέχεται την Ανταρσυακή κινηματική κλιμάκωση του «όχι στις πορείες – λιτανείες»… αποδέχεται την πασιφιστική ΚΚέδικη και Συριζιακή εξέγερση(;) που «δε σπάσει ένα τζάμι»… αποδέχεται την προβοκατορολογία.

Ταυτόχρονα, όμως, θεωρεί πως για να τα υλοποιήσει αυτά χρειάζεται άλλο όχημα. Το «πλατύ αντιμνημονιακό» δεν μπορεί να είναι «κομμουνιστικό», «αριστερό» ή «εργατικό». Αναζητεί τον Λαό… Η μυθολογία του κόσμου της πλατείας θεωρεί πως ο λόγος που αριστερά δεν μπορεί να ηγηθεί του οράματος της, είναι γιατί μένει σε ιδεοληπτικούς και οργανωτίστικους ανταγωνισμούς. Έτσι, μέσα από μια δημοκρατική (δηλ. αμεσοδημοκρατική) και παλλαϊκή «ομπρέλα» (το Σύνταγμα) θα μπορέσει να εκφραστεί η σιωπηλή, ανοργάνωτη και διαταξική πλειοψηφία. Η μαζικοποίηση, δε, των κινητοποιήσεων θα αφοπλίσει και τις δυνάμεις εξουσίας και θα εμποδίσει τους 300 γραφικούς μπαχαλάκηδες να καταστρέψουν τον όμορφο αγώνα.

Ωραίο παραμύθι… αν είχε και δράκο θα πούλαγε σα τρελό…

Η «πλατεία» ανακαλύπτει τα αδιέξοδα του «οράματος» της

Οι ιδεολογίες, τα κόμματα και οι οργανώσεις δεν αποτελούν καμουφλάζ για να κρυφτούν από πίσω προσωπικά «μαγαζάκια» και μικροπολιτικοί ανταγωνισμοί (όσο κι αν αυτοί είναι υπαρκτοί). Ακόμα και οι γραφειοκρατικές εκδοχές τους ή οι συμβιβαστικές και ηττοπαθής αντιλήψεις, δεν οφείλονται από «προδότες» και «πουλημένους», αλλά έχουν πραγματική κοινωνική βάση. Δυστυχώς, δεν υπάρχει μια μυστική συνωμοσία που παρεμποδίζει το «ένα εκατομμύριο πολίτες» να κατέβουν σε συλλαλητήριο. Γρήγορα, λοιπόν, αρχίσανε οι κωλοτούμπες…

Η ανάγκη οργανωτικότητας και η προσπάθεια σύνταξης πολιτικού πλαίσιου, οδγεί στις γνωστές μήτρες. Η «Άμεση Δημοκρατία» ανακαλύπτει τη γοητεία της αντιπροσώπευσης, οι αριστερές οργανώσεις έστησαν τα τραπεζάκια τους και ανέλαβαν όλα τα πόστα και επιλέγονται οι πρωινές απεργίες του τριτοβάθμιου συνδικαλισμού ως μέρες κορύφωσης της πάλης.

Φυσικά στις 29 του Ιούνη, μετά την 24ώρη και 48ώρη απεργία της ΓΣΕΕ, την παταγώδη αποτυχία περικύκλωσης της Βουλής και το κλείσιμο της απεργίας διαρκείας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, η πλατεία ανακαλύπτει την ίδια αίσθηση αναποτελεσματικότητας της αριστεράς.

Το «πλήθος» όχι μόνο δεν προσέγγισε τον υπερφίαλο στόχο του «Ενός εκατομμυρίου» αλλά ήταν και λιγότερος από άλλες απεργίες ή Κυριακάτικα συλλαλητήρια. Οι απεργίες έγιναν και «διαρκείας» και «48ώρη» μετά από 20-τόσα χρόνια, αλλά το Μνημόνιο δεν κουνήθηκε ρούπι. Είτε με ομπρέλες «ΓΣΕΕ», είτε «ΠΑΜΕ», είτε «Πρωτοβάθμιου συντονισμού», είτε «Πλατείας» ο «κόσμος» ούτε απέργησε, ούτε διαδήλωσε…

«Με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω.. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;» αναρωτιέται ο τσοπάνης του ανέκδοτου.

Μετά τις πλατείες, τι;

Μετά το κλείσιμο αυτής της περιόδου θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε μερικά συμπεράσματα…

-          Θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε στις ρίζες των «πλατειών». Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως η ήττα των πλατειών ήταν η ανεκτικότητα απέναντι στην αριστερά και στα συνδικάτα. Να περιγράψουμε τα μαζικά Κυριακάτικα συλλαλητήρια ως όργανο πάλης και κηρύξουμε ανένδοτο αγώνα απέναντι σε καθετί αριστερό και «ταξικό». Να πεταχτούν κάθε τραπεζάκια, κάθε εφημερίδα της αριστεράς, κάθε μεταναστευτική ή σωματειακή οργάνωση εκτός συνέλευσης και πλατείας. Να τονιστεί η εθνολαϊκή ενότητα, να σκύψουμε στην κατσαρόλα του μικροαστού για να τον ξανακερδίσουμε.

-          Βέβαια, θα μπορούσαμε να επιμείνουμε στο ίδιο σχέδιο. Να βάλουμε να παίζει το V for Vendetta κάθε μέρα μέχρι να μαζευτεί αυτό το ένα εκατομμύριο πολίτες που θα μπουκάρει ειρηνικά στο κοινοβούλιο και θα κάνει τον αντίπαλο στρατό να ρίξει τα όπλα και να βάλει τα κλάματα από συγκίνηση. Αυτή η πολιτική εξέλιξη της «Πλατείας» θα δώσει νέες θέσεις δίπλα στον Τσίπρα για να περιμένουμε «το αυθόρμητο κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης»[1] που θα ανατρέψει το Μνημόνιο.

Θα μπορούσαμε, όμως, να δούμε και κάποια άλλα χαρακτηριστικά που παραμένουν αναπάντητα.

1)      Στις 29 Ιούνη είχαμε την εξής αντίφαση: η συμμετοχή στην απεργία και στο συλλαλητήριο ήταν μικρότερη από προηγούμενες, αλλά για πρώτη φορά μετά δεκαετίες έχουμε μαζική εμπλοκή εργαζομένων σε οδομαχίες.

2)      Στη 48ώρη απεργία της 28-29 Ιούνη έχουμε την 4^η!!!  εξεγερσιακή συνθήκη στην Ελλάδα την τελευταία διετία (μετά το «Δεκέμβρη», την αποτυχημένη απόπειρα εισβολής στη Βουλή στην περσινή απεργία του Μάη και την Κερατέα).

3)      Ο αναρχικός χώρος είναι ο μόνος χώρος στην Ελλάδα που δοκιμάζει επαναστατική ταχτική, δηλαδή ταχτική εξέγερσης. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει πάψει να είναι «γύρω από τα Εξάρχεια» ή κάποιες μαθητικές ομάδες. Συμμετέχει στις απεργίες, έχει συνδικαλιστική παρέμβαση, ομάδες παρέμβασης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και πανελλαδική δικτύωση μέσα από διάφορα στέκια. Μέσα σε 2 χρόνια ξεπερνά τον ιστορικό αρνητικό προσδιορισμό του και αποκτά κοινωνική νομιμοποίηση. Αν στη Μαρφίν «ηττήθηκε», αυτό του έδωσε εμπειρίες να το κάνει καλύτερα στην Κερατέα. Πολύ περισσότερο να δημιουργήσει ατζέντα που πόλωσε την «Πλατεία» και πλέον απευθύνεται στο μαλακό υπογάστριο της Αριστεράς. Το δίπολο «όχι στην εθνική ενότητα – όχι στον πασιφισμό»  έχει γίνει άξονας χτισίματος των αναρχικών, αφού η αριστερά πάει να αποβάλλει κάθε διεθνιστική και βίαια παράδοση της.  Δεν ισχυρίζομαι μια σφριγηλή και ομογενοποιημένη πολιτική δύναμη, αλλά ένα χώρο που μάχεται με τις αδυναμίες του, ξεπερνά ιστορικά «κολλήματα» και εμπόδια… τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο ή τυχαίο.

Η περίοδος που ζούμε θα απαιτήσει Επαναστατική Αριστερά. Ένα χώρο όχι αντιπολίτευσης, αλλά διεκδίκησης ηγεμονίας. Δεν χρειαζόμαστε «αυθόρμητα» κινήματα, αλλά κόμματα που διεκδικούν εξουσία, κόμματα που να ξαναθυμηθούν την «Τέχνη της Εξέγερσης», κόμματα που δεν κρύβονται πίσω από τον κόσμο και το αυθόρμητο αλλά οργανώνουν επαναστάσεις.

Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ δεν θέλουν άλλη απεργία διαρκείας, αυτή τη φορά 20ήμερη ή 1000μερη. 

Μία μέρα αρκεί…

Μία 24ώρη μόνο…

Μια 24ώρη, όμως, που επανασυνδέει τα απλήρωτα ρεύματα των φτωχών εργατικών οικογενειών και θα μπουκάρει στη διανομή ρεύματος για να κατεβάσει τους ρελέδες από τα κυβερνητικά κτήρια. Ίσως ούτε καν μία απεργία… αλλά μια επιτροπή εργατικού ελέγχου που θα υλοποιήσει το σχέδιο έξω και κόντρα σε όποια διστακτικότητα της ηγεσίας της ΓΕΝΟΠ.

Εεεεμμ!!

Αν δεν το κάνει η αριστερά θα το κάνει άλλος χώρος…