Εκτιμήσεις της 2ης Πανελλαδικής Ολομέλειας της ΚΕΑ

Πηγή: http://epanastatikiaristera.blogspot.com/

ΚΙΝΗΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ -ΚΕΑ

Εκτιμήσεις της 2^ης Πανελλαδικής Ολομέλειας

Πραγματοποιήθηκε το διήμερο 30 – 31 Ιουλίου η 2^η πανελλαδική ολομέλεια της Κίνησης Επαναστατικής Αριστεράς – ΚΕΑ η οποία και κατέληξε στις παρακάτω εκτιμήσεις που παρατίθενται συνοπτικά.

Α. Η πολιτική συγκυρία

Δεν χωρά αμφιβολία ότι την περίοδο που διανύουμε είναι σε εξέλιξη  η μεγαλύτερη σε βάθος και έκταση επίθεση σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας μεταπολιτευτικά.

Ήδη το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής στρατηγικής» αποτελεί νόμο του αστικού κράτους. Ένας νέος γύρος λεηλασίας των κατακτήσεων των εργαζομένων βρίσκεται σε εξέλιξη που περιλαμβάνει: ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις στο δημόσιο τομέα,  φορολογική αφαίμαξη των εργαζομένων. 

Δεν χωρά αμφιβολία ότι αποτελεί το αναγκαίο συμπλήρωμα του μνημονίου και των αναθεωρήσεών του, των αντεργατικών νόμων και διαταγμάτων (νόμοι Λοβέρδου - Κατσέλη) που σήμαναν την περικοπή σε ευρεία κλίμακα μισθών και συντάξεων, τον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών (υγεία, παιδεία), την περεταίρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την προσπάθεια καθήλωσης και διάλυσης του εργατικού κινήματος.

Ωστόσο, η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου δεν αποτελεί παρά μια πρόσκαιρη νίκη της κυβέρνησης καθώς δεν λύνει το πρόβλημα της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού. Εκτιμούμε πως το επόμενο διάστημα θα γίνει προσπάθεια να επιβληθούν νέα μνημόνια.

Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, παρ’ όλα αυτά, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες ευρείας αμφισβήτησης όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και του αστικού πολιτικού συστήματος και του προσωπικού του συνολικά. Οι τάσεις αμφισβήτησης εκφράστηκαν στους μεμονωμένους εργατικούς αγώνες (απεργίες κλάδων) αλλά και στο «κίνημα των πλατειών» με αντιφατικά χαρακτηριστικά.

Ιδιαίτερα σε σχέση με το κίνημα των πλατειών, χρειάζεται να κάνουμε την εκτίμηση ότι αυτό ηγεμονεύτηκε σε μεγάλο βαθμό από διαταξικές – εθνοκεντρικές και σε μεγάλο βαθμό μικροαστικές αντιλήψεις, ενώ πολλές φορές υπήρξε εχθρικό προς το εργατικό κίνημα. Σε αυτή την κατεύθυνση συνέβαλε και η στάση δυνάμεων της αριστεράς.

Σε σχέση με τους εργατικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν την προηγούμενη περίοδο, είναι προφανές πως αυτοί δεν ήταν αντίστοιχοι του βάθους και της έκτασης της αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου. Οι πανεργατικές απεργίες προκηρύχθηκαν υπό την πίεση της λαϊκής κατακραυγής και σε μια προσπάθεια να σωθεί η «τιμή» τα συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Είναι χρήσιμο, επίσης, να αναφέρουμε πως όσο θα βαθαίνει η αντεργατική επίθεση, θα βαθαίνει και η ολοκληρωτικού τύπου αναμόρφωση του αστικού κράτους καθώς και η θωράκισή του απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.   Χωρίς αμφιβολία το επόμενο διάστημα θα πρέπει να αναμένουμε και περαιτέρω αντιδραστική αναμόρφωση του νομικού πλαισίου που διέπει τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Η αντιμετώπιση από την πλευρά του κράτους με όργιο καταστολής της τελευταίας πανεργατικής απεργίας (28 – 29 Ιουνίου), η εφαρμογή του τρομονόμου και οι εξοντωτικές ποινές στην υπόθεση της «κατσαρόλας», η συζήτηση για χρήση νέων κατασταλτικών μέσων (πλαστικές σφαίρες, απαγόρευση διαδηλώσεων κλπ), αποτελούν ενδείξεις μόνο της αυταρχικής σκλήρυνσή του κράτους.

Στο μέτωπο της παιδείας, η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη και την καθήλωση του φοιτητικού κινήματος την προηγούμενη περίοδο, προχωρά εν μέσω καλοκαιριού στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την ανώτατη εκπαίδευση. Αιχμές του νομοσχεδίου αποτελούν: ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας διοίκησης των ιδρυμάτων και η κατάργηση του αυτοδιοίκητου, η κατάργηση του δωρεάν και δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η διάλυση του πανεπιστημιακού χαρακτήρα των σπουδών και η υπαγωγή τους στις τρέχουσες ανάγκες του κεφαλαίου, η ρευστοποίηση των εργασιακών σχέσεων των πανεπιστημιακών, η διεύρυνση της ελαστικής απασχόλησης, οι διαγραφές φοιτητών, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Στόχος είναι η συνολική μετατροπή του πανεπιστημίου σε ίδρυμα παροχής υπηρεσιών, που θα συνδέεται άμεσα με την επιχειρηματική δραστηριότητα και θα λειτουργεί με κριτήρια ανταγωνιστικότητας – ανταποδοτικότητας. Σε αυτό το πλαίσιο ευθυγραμμίζονται και τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που έχει το πανεπιστήμιο και συνεπώς επιτείνεται ο ρόλος του ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, δηλαδή ως μηχανισμός ενσωμάτωσης-υποταγής στην αστική ιδεολογία.

 

Β. Οι πολιτικές δυνάμεις

Σε σχέση με τις πολιτικές δυνάμεις, χρειάζεται να αναφέρουμε πως αν και φαινομενικά η ενότητα ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου δεν υπήρξε, στην πραγματικότητα επί των σημείων του νόμου ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ βάδισαν από κοινού.

Το ΚΚΕ εμμένοντας στη γραμμή της λαϊκής οικονομίας – εξουσίας (χωρίς ανατροπή) δεν κατάφερε (γιατί δεν θέλησε) να συμβάλλει στην ανάπτυξη μαχητικών εργατικών αγώνων. Σε ότι αφορά τις δυνάμεις που σε διάφορες εκδοχές προβάλλουν ένα αριστερό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα (άσχετα αν βαφτίζεται η όχι «αντικαπιταλιστικό») εντός του καπιταλισμού, είτε σαν αυτοσκοπό είτε σαν «βήμα», χωρίς να θέτουν στο σήμερα θέμα εργατικής εξουσίας: Ο ΣΥΝ/Συριζα, σε μεγάλο βαθμό ενεπλάκη με το κίνημα των πλατειών, ακροβατώντας ανάμεσα στον ευρωπαϊσμό και στην αυτοδύναμη (καπιταλιστική) εθνική ανάπτυξη της επιστροφής στη δραχμή.

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το προηγούμενο διάστημα συμμετείχαν στο κίνημα των πλατειών επιλέγοντας την σιωπή απέναντι στις πιο αντιδραστικές του πλευρές, όπως οι αποφάσεις της Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος για κατάργηση των κομμάτων και η άρνηση συντονισμού με σωματεία βάσης. Η ένταξή τους στον ευρύτερο χώρο της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας επιβεβαιώνεται από την σταθερή στήριξη της διαπλεκόμενης με τις διαφημίσεις και τις επιχορηγήσεις της Ε.Ε Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) και τις μετωπικές προσπάθειες με τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κίνημα που δεν διαφοροποιούνται ουσιαστικά από τη ΓΣΕΕ ή προτείνουν ένα μίνιμουμ πρόγραμμα «αντίστασης» χωρίς πολιτική  πρόταση (Δεν πουλάμε, Δεν χρωστάμε, Δεν πληρώνουμε). Ταυτόχρονα συγκροτήθηκε  πρόσφατα και «Πρωτοβουλία κατά της Ε.Ε», με δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΚΟΕ. Η πρωτοβουλία αυτή, παρά την αριστερή φρασεολογία προτείνει σαν άμεσο στόχο την «έξοδο από το Ευρώ» και την «ρήξη με την Ε.Ε» χωρίς εργατική εξουσία, δηλαδή από μια αστική κυβέρνηση.

Γ. Το πολιτικό μέτωπο της επαναστατικής αριστεράς

Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου εκτός από μια πρόσκαιρη νίκη της κυβέρνησης – όπως ήδη αναφέρθηκε – αντανακλά και την στρατηγική ήττα της αριστεράς, είτε στην παραδοσιακή είτε στην νεοκεϋνσιανή εκδοχή, να προτάξει μια επαναστατική – εργατική απάντηση στην κρίση.

Σε αυτές τις συνθήκες είναι κρίσιμη η εμφάνιση με μαζικούς όρους μιας επαναστατικής γραμμής αλλά και του πολιτικού μετώπου της επαναστατικής αριστεράς. Σε αυτή την κατεύθυνση θα εργαστούμε το επόμενο διάστημα για να υπάρξει το συντομότερο δυνατό ο καθοριστικός για την έκβαση της ταξικής πάλης παράγοντας του πολιτικού επαναστατικού μετώπου. Είναι σαφές για εμάς πως για την συγκρότηση του μετώπου δεν προσδοκούμε σε ένα μίνιμουμ πολιτική συμφωνία ως  αποτέλεσμα συνεννοήσεων – ποσοστώσεων – ή κάθε είδους οργανωτικών μέτρων πέρα και έξω από διαδικασίες του ίδιου του μετώπου. Αυτή η μεθοδολογία,  κατά τη γνώμη μας, έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει. Δεν προσδοκούμε σε ένα πολιτικό μέτωπο – άθροισμα συλλογικοτήτων. Κυρίως, προσδοκούμε, στο πολιτικό μέτωπο των μελών του και στην αναγκαία ανάπτυξη μέσα από αυτό του επαναστατικού προγράμματος.

Η διαδικασία συγκρότησης του πολιτικού μετώπου, με την σχετική της αυτοτέλεια, μπορεί να αναπτυχθεί παράλληλα, να τροφοδοτήσει και να τροφοδοτηθεί από την συγκρότηση και ανάπτυξη ανεξάρτητου κέντρου αγώνα στο επίπεδο του κινήματος. Στην παρούσα φάση μπορεί να εκφραστεί από την κοινή πάλη πολιτικών και εργατικών συλλογικοτήτων για να πέσει η κυβέρνηση του κεφαλαίου και των μνημονίων, για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ από τη σκοπιά της εργατικής εξουσίας. Μια τέτοια προσπάθεια δεν μπορεί παρά να οριοθετείται από λογικές «κατοχής» ή «εθνικών λύσεων» - οι οποίες και παραπέμπουν στη συμμαχία με την «ενδογενή»-«εθνική» αστική τάξη.  

Σε αυτή την κατεύθυνση θα πάρουμε και ανάλογες πρωτοβουλίες το επόμενο διάστημα.          

Δ. Άμεσα καθήκοντα  

Πρώτη σημαντική μάχη το επόμενο διάστημα αποτελεί η διαδήλωση στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ). Κινούμαστε στην κατεύθυνση ανεξάρτητης συγκέντρωσης και ανεξάρτητης πορείας στην διαδήλωση της ΔΕΘ. Ούτε με το ΠΑΜΕ της καθήλωσης των αγώνων, ούτε με την ΓΣΕΕ του ξεπουλήματος, της «παγωμένης εθνικής συλλογικής σύμβασης», του μνημονίου και της συνδιαλλαγής. Τόσο μέσα από το ήδη συγκροτημένο ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών όσο και μέσα από την δράση στα σωματεία, στις συλλογικότητες και τους χώρους δουλειάς, θα εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Επιπλέον, συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην πάλη ενάντια στην αντιδραστική αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για την ανάπτυξη του εκπαιδευτικού κινήματος και για την σύνδεση του γενικότερα με τους εργατικούς αγώνες, για την ανατροπή της κυβέρνησης του κεφαλαίου και του μνημονίου. 

Αθήνα, 3 Αυγούστου 2011