Ο φασισμός αποτελεί μείζον ζήτημα των καιρών μας. Οι αναφορές για αυτόν συνήθως μιλούν για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, την σχέση του με τους κρατικούς μηχανισμούς και ιδιαίτερα με αυτούς της καταστολής. Λιγότερες βέβαια είναι οι αναφορές για την οικονομική του φύση ή τα εργατικά του “ανδραγαθήματα”. Με αφορμή λοιπόν τις αρλούμπες για εθνικιστική πρωτομαγιά είπα να θυμίσω σε όλους μας, τι έκαναν οι φωστήρες και τα ινδάλματά των φασιστοειδών τέτοιες μέρες στην Ναζιστική Γερμανία.
Είναι 2 Μαΐου του 1933 το NSDAP (το κόμμα των Ναζί) προχωρά στην πρώτη μεγάλη του εργατική μεταρρύθμιση έχοντας αναλάβει το τιμόνι της Γερμανίας στις 30 Γενάρη του ίδιου χρόνου. Τι είναι λοιπόν η πρώτη εργατική μεταρρύθμιση που κάνουν; Καταργούν τα εργατικά σωματεία και τα αντικαθιστούν με το Γερμανικό Εργατικό Μέτωπο (DAF - Deutsche Arbeitsfront). Αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας απόφαση που είχε παρθεί από το ναζιστικό κόμμα στις (τι τυχαίο) 21 Απρίλη του ίδιου έτους και αφορούσε την σύλληψη των ηγετών των εργατικών σωματείων και την κατάσχεση της περιουσίας των σωματείων. Το μότο τους ήταν πως εξολοθρεύουν την παλιά ηγεσία. Δεν έμειναν όμως εκεί, δημιούργησαν μια λίστα “παράνομων” όπως την ονόμαζαν που αφορούσε εργαζόμενους και παλιά μέλη σωματείων που αντιμάχονταν την δράση των ναζί και δρούσαν στην αντίσταση. Η λίστα αυτή παρουσιάστηκε στα τέλη του Ιούνη του 1933 και απαγόρευε την εργασία των μελών της λίστας σε οποιοδήποτε εργοστάσιο της χώρας. Ας δούμε όμως τι ακριβώς ήταν η DAF, πώς λειτουργούσε και τι υπερασπιζόταν.
Η DAF αρχικά στελεχώθηκε (για τα μέλη θα πω πιο κάτω) από τις εργατικές οργανώσεις του ναζιστικού κόμματος την λεγόμενη NSBO (National Socialist Factory Cells Organization). Συγκεκριμένα αρχηγός και υπεύθυνος του DAF ορίστηκε ο Robert Ley που ήταν οργανωτικός υπεύθυνος του ναζιστικού κόμματος και δεξί χέρι του Χίτλερ από το 1931. Ουσιαστικό το DAF ήταν ένα τεράστιο κρατικά και κομματικά ελεγχόμενο όργανο εμπέδωσης της ναζιστικής ιδεολογίας. Για να το κάνουν προσφιλές οι Ναζί δοκίμασαν και το μαστίγιο και το καρότο. Από την μια ο Ley διατυμπάνιζε πως ήταν γιος φτωχού χωρικού και πως θα παλέψει για τα δικαιώματα των εργατών και την βελτίωση της ζωής τους ενώ από την άλλη αναλαμβάνει να εκπροσωπήσει του εργαζόμενους θέλοντας και μη. Ας εξηγηθώ στο συγκεκριμένο πιο αναλυτικά:
Η διαπραγμάτευση των σωματείων που κατάργησε το DAF αντικαταστάθηκε με την ηγετική αρχή των Ναζί (Fuehrerprinzip) το 1934, από εκεί και πέρα μετά την απόφαση της αρχής κανείς δεν είχε δικαίωμα να την αμφισβητήσει ή να υπογράψει άλλου είδους σύμβαση. Η αρχή τα έβρισκε με τους επιχειρηματικούς φορείς σε επίπεδο κορυφής και αυτό ήταν όλο. Να θυμίσω πως μεγάλα αστικά τζάκια βοήθησαν στην άνοδο των Ναζί στην εξουσία, περίφημο είναι εξάλλου και το γράμμα επιχειρηματιών που ζητούσε να παραδοθεί η Καγκελαρία στον Αδόλφο. Οπότε όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι διαπραγματεύσεις έκαναν οι Ναζί με τους αστούς για την τύχη των εργατών. Για απεργία ούτε λόγος μιας και κηρύχτηκαν παράνομες και απαγορεύθηκαν παντελώς. Και με τους μισθούς, τι γίνεται με τους μισθούς; Το DAF είχε παγώσει τους μισθούς από το 1933 ενώ είχε ξεκινήσει ήδη ένα πρόγραμμα υποχρεωτικών περικοπών μέσω της φορολογίας εισοδήματος για την ενίσχυση των κυβερνητικών προγραμμάτων.
Όλα αυτά την στιγμή που από την δημιουργία του DAF η εγγραφή όλων των εργαζόμενων σε αυτό ήταν υποχρεωτική ενώ υπήρχε και υποχρεωτική συνδρομή καθόλου αμελητέα για μια εποχή πείνας, φτώχειας και ανέχειας. Ήταν βλέπετε στα ντουζένια της η μεγάλη κρίση που ξεκίνησε το 1929.
Θα πει κάποιος πως δεν γίνεται να κάνεις υποχρεωτική την εγγραφή σε ένα τέτοιο μόρφωμα, γίνεται;
Το DAF δημιούργησε τα λεγόμενα εργατικά φύλλα που ήταν μια λεπτομερής καταγραφή της διαδρομής ενός εργαζόμενου. Ένα εργαζόμενος δεν μπορούσε να δουλέψει αν δεν είχε αυτό το φύλλο, οπότε ο αποκλεισμός από το DAF ισοδυναμούσε με αποκλεισμό από την εργασία. Έτσι οι ομάδες που στόχευε το καθεστώς εξολοθρεύονταν εύκολα. Από την άλλη για να μην χαθεί και το τεράστιο πεδίο προπαγάνδισης και γαλούχησης της εργατικής τάξης με τα ναζιστικά πρότυπα έγινε μεγαλύτερο με την υποχρεωτική εγγραφή όλων των εργαζομένων στο DAF. Ενώ η υποχρεωτική συνδρομή σήμαινε και λεφτά στα ταμεία. Με λίγα λόγια στον καιρό της μεγάλης ύφεσης, της πείνας για να βρεις δουλειά έπρεπε να πληρώνεις. Το ποσό που συγκεντρωνόταν ήταν τεράστιο αν σκεφτεί κανείς πως όλοι οι εργαζόμενοι έπρεπε να εγγράφονται στο DAF. Εκτιμήσεις αναφέρουν πως στο ξέσπασμα του πολέμου (1939) το DAF αριθμούσε 23 εκατομμύρια μέλη και 10 εκατομμύρια εταιρικά μέλη. Βέβαια όλα γινόταν τίμια, ε; Ναι καλά, ο Ley έχοντας κατασχέσει τις εγκαταστάσεις και τα χρήματα των σωματείων προχωρούσε και με άλλους τρόπους τον προσωπικό του πλουτισμό είτε αυτός πέρναγε από κατασχέσεις περιουσιών είτε από το χέρι στο ταμείο που μάζευε το DAF από τις συνδρομές.
Ο αντίλογος θα πει πως οι συνθήκες εργασίες φαίνονταν να βελτιώνονται επωφελούμενες της ναζιστικής λογικής της τάξης και της καθαρής φυλής. Όμως η εκμετάλλευση έπαιρνε την ανιούσα με 6ήμερο και 12 ωρο να αποτελούν το στάνταρ. Το DAF είχε και την δική του υπηρεσία ασφάλειας ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθούν άλλες εργατικές ενώσεις, αν και είχε γίνει μια προσπάθεια. Η προσπάθεια αυτή ήταν από μια ομάδα γύρω από τον Γερμανό κομμουνιστή Robert Uhrig και είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα δίκτυο αντιστασιακών οργανώσεων σε είκοσι εργοστάσια του Βερολίνου ενώ τύπωνε και την εφημερίδα Informationdienst. Το Φλεβάρη του 1942 όμως συνελήφθη με άλλα 200 μέλη του δικτύου και οδηγήθηκαν σε εκτέλεση.
Το ζοφερό του πράγματος όμως δεν σταματά εδώ. Το DAF δημιούργησε τα εργοστασιακά τάγματα (Werkscharen) από εθελοντές και από τα κυβερνητικά προγράμματα που χρηματοδοτούσε το DAF. Στόχος των ταγμάτων ήταν να αυξήσουν τους ρυθμούς παραγωγής και την δημιουργικότητα, ενώ όσοι εργάτες συμμετείχαν στα τάγματα κέρδιζαν την ευκαιρία να γίνουν υποψήφια για την χιτλερική αστυνομία. Βέβαια τα τάγματα αυτά που έλεγαν πως είναι για ιδεολογική κατήχηση λάμβαναν πλήρη εκπαίδευση από την αστυνομία και είχαν αντίστοιχη στολή όταν έκαναν την “δουλειά” τους. Το μεγαλύτερο πρόγραμμα που χρηματοδοτούσε το DAF ήταν το επονομαζόμενο και “Δύναμη μέσω της Χαράς” ή στα γερμανικά Kraft durch Freude που στην ουσία, προσπαθούσε δίνοντας φτηνά ανταλλάγματα να δικαιολογήσει την καθήλωση των μισθών. Το πρόγραμμα προσέφερε στους εργαζόμενους συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, διακοπές και άλλες φαντεζί υποσχέσεις πάντα όμως σε συνεργασία με συγκεκριμένες μερίδες του γερμανικού κεφαλαίου που επωφελούνταν από μια πελατεία που λόγω της κρίσης είχε εξαφανιστεί.
Και με τους νέους, τι γινόταν με τους νέους; Υπήρχε ειδική υπηρεσία του DAF για τους νέους από 18 έως 25. Το όνομα αυτής, Reichsarbeitsdienst όπου οι νέοι αυτοί δούλευαν υποχρεωτικά για ένα 6μηνο στην γερμανική κυβέρνηση. Από το 1931 είχαν ιδρυθεί τα λεγόμενα στρατόπεδα εργασίας που χρησιμοποιούσαν εθελοντική εργασία. Όμως με την άνοδο του ναζιστικού κόμματος έγινε υποχρεωτική η εγγραφή στα προγράμματα που στελέχωναν τα τεράστια δημόσια έργα που θα έδειχναν και καλά την ανωτερότητα του καθεστώτος. Κοινώς οι νέοι ήταν καταδικασμένοι να δουλεύουν στα εργοτάξια εξαντλητικά μιας και το καθεστώς είχε μεγαλοπρεπή σχέδια που ήθελε να τα πετύχει πολύ σύντομα. Το αποτέλεσμα ήταν η απόλυτη εκμετάλλευση κάθε εργαζομένου, με το μότο πως πρέπει ο καθένας να αποδίδει το καλύτερο που μπορεί, για την πατρίδα πάντα… αυτή έχει μόνο σημασία…
Και με τους μετανάστες, τους εργάτες των άλλων χωρών; Τι γινόταν με αυτούς; Πριν λοιπόν πείτε ότι τους γύρναγαν πίσω, τους έδιωχναν κι άλλα τέτοια, αναρωτηθείτε. Τι είναι το καλύτερο του φθηνού; Το τσάμπα. Έτσι λοιπόν οι ξένοι εργάτες, περισσότεροι εκ των οποίων ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, κατακτημένοι λαοί, κοινωνικές ομάδες που είχαν μπει στο στόχαστρο των Ναζί κτλ έγιναν κυριολεκτικά σκλάβοι. Μεταφέρονταν στην Γερμανία παρά την θέλησή τους δουλεύοντας χωρίς καμιά ανταμοιβή, στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα εργασίας με αβέβαιο το μέλλον τους. Υποχρεωμένοι εκτός από τον κάματο της δουλειάς να αντέχουν και τα πολυθρύλητα βασανιστήρια των SS. Κάποια στιγμή όμως το πολιτικό του θέματος μπήκε πιο μπροστά και πολλά από αυτά τα στρατόπεδα εργασίας έγιναν χώροι ολοκαυτώματος, τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Όμως δεν ήταν τόσο απλά η AEG το 1942 είχε το 35% του εργατικού δυναμικού της αποτελούμενο από ξένους εργάτες ενώ σε πολλά εργοστάσια οι ξένοι εργάτες ξεπερνούσαν τους Γερμανούς. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω δεινά υπήρχαν ειδικά σχολεία για τους Γερμανούς εργάτες όπου τους εκπαίδευαν για καταστολή εξεγέρσεων και κοινωνικών αντιστάσεων, τα σχολεία αυτά ήταν ελεγχόμενα από τα SS.
Τελικά βλέπουμε ένα καθεστώς που αντίθετα με αυτά που μας πλασάρουν επιτέθηκε σε όποιον έβγαζε την ζωή του ιδρώνοντας, τον κόσμο του μόχθου, τον κόσμο της εργασίας. Πλουτίζοντας, κάνοντας πομπώδεις τελετές και φλυαρίες όταν ο κόσμος πέθαινε στους δρόμους και στα χαρακώματα. Αυτό είναι το όνειρο της εθνικιστικής πρωτομαγιάς, του εθνικιστικού οράματος για την εργατική τάξη… Όλα για το έθνος, δηλαδή όλα για την αστική τάξη του έθνους και ας τρώγωμεν και πέτρες που έλεγε και ο κύριος καθαρά χέρια.
Όπου κι αν σκαλίσουμε στους αγώνες για την καλυτέρευση της εργασιακής ζωής, για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, θα βρούμε κομμουνιστές, αναρχικούς απλούς εργάτες που τον μόνο που πείραξαν ποτέ ήταν το κεφάλαιο. Για αυτό και όποιος διεκδικεί τον κατατάσσουν στις παραπάνω κατηγορίες… Ο δρόμος είναι μακρύς μπροστά μας, χρέος μας είναι όχι μόνο να θυμόμαστε και να αναπολούμε αλλά κυρίαρχα να φτάσουμε ως την νίκη…
Α και η φωτό είναι από γερμανικό στρατόπεδο εργασίας της εποχής…
anonymosprovokatoras via taxiki.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου