O Κόκκινος Τύπος για τις εκλογές: να στηριχθούν τα ψηφοδέλτια που συγκροτεί η αντικαπιταλιστική – επαναστατική και κομμουνιστική αριστερά

Στις 18 Μαΐου 2014 διεξάγεται  πανελλαδικά ο πρώτος γύρος των εκλογών για ανάδειξη των οργάνων της τοπικής διοίκησης σε Δήμους και Περιφέρειες.  Σε συνδυασμό με τις Ευρωεκλογές της 25^ης Μαΐου πρόκειται για μια εκλογική διαδικασία στην οποία οι δυνάμεις της επαναστατικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς καλούνται να δώσουν μια σημαντική μάχη.

Σε αυτή τη μάχη είναι αναγκαίο να μη διαφεύγει από τις μαχόμενες επαναστατικές δυνάμεις ο χαρακτήρας της ίδιας της μάχης. Ο Ένγκελς[1] σημειώνει χαρακτηριστικά: "[…] Και τέλος,
η ιδιοκτήτρια τάξη κυριαρχεί άμεσα μέσω του γενικού δικαιώματος ψήφου. Όσο η καταπιεζόμενη τάξη, δηλαδή στην περίπτωση μας το προλεταριάτο, δεν είναι ακόμα ώριμο για την αυτοαπελευθέρωσή του, θα αναγνωρίζει στην πλειοψηφία του το κοινωνικό καθεστώς που υπάρχει σαν το μόνο δυνατό, και πολιτικά θα είναι ουρά της τάξης των καπιταλιστών, η άκρα αριστερά της πτέρυγα. Στο μέτρο όμως που ωριμάζει για την αυτοαπελευθέρωσή του, συγκροτείται σε δικό του κόμμα, εκλέγει τους δικούς του εκπροσώπους και όχι τους εκπροσώπους της τάξης των κεφαλαιοκρατών. Το γενικό δικαίωμα ψήφου είναι έτσι ο δείκτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί και δεν θα είναι ποτέ κάτι παραπάνω μέσα στο σημερινό κράτος, αλλά κι αυτό φτάνει. Την ημέρα που το θερμόμετρο του γενικού δικαιώματος ψήφου θα δείχνει στο σημείο του βρασμού ανάμεσα στους εργάτες, θα ξέρουν κι αυτοί, όπως και οι κεφαλαιοκράτες, τι να κάνουν."

Στη μάχη αυτή οι κομμουνιστές και οι συλλογικές τους εκφράσεις – αναλογιζόμενοι σε αντίθεση με τα μικροαστικά στη βάση τους ρεύματα της αναρχοαυτονομίας τη σημασία της τακτικής - δεν μπαίνουν παρά για να αποτελέσουν αντίβαρο στην προσπάθεια ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης, να απεγκλωβίσουν κοινωνικές δυνάμεις από την επιρροή της αστικής πολιτικής και των μεταρρυθμιστικών αυταπατών, να συμβάλλουν και μέσω αυτής της διαδικασίας στη συγκέντρωση δυνάμεων για την συγκρότηση του πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου, για την προώθηση επαναστατικής στρατηγικής.

Είναι αλήθεια, ότι οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής - επαναστατικής και κομμουνιστικής αριστεράς στη συγκυρία της οικονομικής κρίσης αναπτύσσουν και δοκιμάζουν (και στην περίπτωση ιδιαίτερα των αυτοδιοικητικών εκλογών) διαφόρων αποχρώσεων πολιτικές μετωπικής συμπόρευσης οι οποίες εκτείνονται από το «σεχταρισμό» μέχρι το «λαϊκό μέτωπο» (σεχταρισμός-οπορτουνισμός). Εκτιμούμε καταρχήν ότι οι διάφορες αποχρώσεις στη μετωπική πολιτική αναπτύσσονται στο έδαφος υπαρκτών αναζητήσεων στο χώρο της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς. Ωστόσο, θεωρούμε πως όσο καταστροφικός είναι ο σεχταρισμός άλλο τόσο και σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό είναι υπαρκτός ο κίνδυνος δορυφοριοποίησης γύρω από το ρεφορμισμό (και την κυρίαρχη εκδοχή του, ΣΥΡΙΖΑ). Το ζητούμενο για την αντικαπιταλιστική – επαναστατική αριστερά δεν μπορεί να είναι σήμερα η προσπάθεια να αποτελέσει την «αριστερή πίεση» στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή θα μπορούσε (και πρέπει) να είναι ένα αποτέλεσμα (και όχι η αφετηρία) μιας διαδικασίας αυτοτελούς συγκρότησης της επαναστατικής αριστεράς και του πρωτοπόρου ρόλου της στην ανάπτυξη μαζικών εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων. Για να συμβεί κάτι τέτοιο οι κομμουνιστές είναι αναγκαίο να πρωτοστατήσουν στην ανασυγκρότηση και στη δημιουργία νέων μορφών συγκρότησης της σύγχρονης εργατικής τάξης.

Για τους θεσμούς τοπικής αυτοδιοίκησης

Οι εκλογές για αιρετά όργανα της τοπικής διοίκησης είναι οι δεύτερες μετά την ψήφιση του «Καλλικράτη», δηλαδή της νομοθετικής αναδιάρθρωσης που σύμφωνα και με την αιτιολογική έκθεση του νόμου  «εναρμονίζεται και συμβαδίζει με τις  αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Στην ουσία,  η διοικητική «μεταρρύθμιση» του 2010 είχε στόχο την προσαρμογή του αστικού κράτους στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Επεδίωκε να ισχυροποιήσει και να προσαρμόσει  τους περιφερειακούς - κρίκους του ώστε να διαχειριστούν κεντρικές λειτουργίες - που μέχρι πρότινος επιτελούσε το «κεντρικό κράτος» - με αποτελεσματικότητα, για λογαριασμό του κεφαλαίου. Και ακόμα, επεδίωκε να αποκτήσουν την ικανότητα πιο στενού και ουσιαστικού συντονισμού και ευελιξίας διασύνδεσης με τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, το κράτος  περιορίζει ή ακόμη και αποποιείται τις συνταγματικές υποχρεώσεις του σχετικά με τις κοινωνικές  παροχές,  με τη μεταφορά τους στην «τοπική αυτοδιοίκηση», χωρίς όμως και αντίστοιχους πόρους.

Τα παραπάνω ήταν σχεδιασμένα να συνδυαστούν με τις «μνημονιακές» ρυθμίσεις σύμφωνα με τις κοινές κατευθύνσεις της τρόικας (Ε.Ε. – Ε.Κ.Τ. – Δ.Ν.Τ) και των Ελληνικών κυβερνήσεων του κεφαλαίου, όπως πράγματι έγινε.

Τέσσερα χρόνια μετά τη ψήφιση του Ν.3852/2010 (πρόγραμμα Καλλικράτης), ενδεικτικά σημειώνουμε κάποιες φανερές επιπτώσεις που είχαν αρχικά επισημανθεί  όπως:  η επιτάχυνση  της διαδικασίας παραχώρησης τμημάτων ή ολόκληρων τομέων της διαχείρισης των υδάτινων πόρων και των απορριμμάτων, η παράδοση σε επιχειρηματικά συμφέροντα του φυσικού πλούτου, η συγκέντρωση της γης και η αλλαγή χρήσης της, η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας και πρόνοιας, η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, η υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων και  οι απολύσεις, η περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης στις Περιφέρειες και τους Δήμους.

Επιβεβαιώθηκαν, δηλαδή,  όλες οι προβλέψεις για πλήρη μετατροπή των δήμων σε μάνατζερς, φορομπήχτες, ανώνυμες εταιρίες, απολογητές της κυβερνητικής αδιαλλαξίας, υποστηρικτές και εκτελεστές της αντιλαϊκής πολιτικής της.

Φυσικά οι ιμάντες υλοποίησης των παραπάνω κατευθύνσεων ήταν οι δημοτικές αρχές που υποστηρίζονταν από Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΔΗΜ.ΑΡ. και σε αρκετές περιπτώσεις από ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Σε επίπεδο αντικαπιταλιστικής αριστεράς, οι διαπιστώσεις για τις κατευθύνσεις του «Καλλικράτη» ήταν έγκαιρες και σωστά διατυπωμένες. 

Για τις εκλογές καθαυτές

Με βάση και τις παραπάνω σύντομες επισημάνσεις θεωρούμε πως είναι σημαντικό και αναγκαίο να στηριχθούν τα ψηφοδέλτια που συγκροτεί η αντικαπιταλιστική – επαναστατική και κομμουνιστική αριστερά για τις ευρωεκλογές και τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, ακόμα και με τις αντιφάσεις τους. Κριτήρια στήριξης κατά τη γνώμη μας είναι:

α) ιδιαίτερα στην περίπτωση των ευρωεκλογών βαρύνουσα σημασία έχει η εναντίωση στην ΕΕ και η πάλη για την έξοδο από αυτήν (και άρα από το ΕΥΡΩ και όχι το αντίστροφο), η εργατική άρνηση του χρέους, η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης του κεφαλαίου και της τρόικας.

β) στην περίπτωση των αυτοδιοικητικών εκλογών σημαντική είναι η αποκάλυψη της αντιδραστικής μετάλλαξης των δήμων και περιφερειών σε μακρύ χέρι του αστικού κράτους. Οι δήμοι και οι περιφέρειες ως θεσμοί δεν είναι ούτε μπορούν να γίνουν «μετερίζια της λαϊκής πάλης». Γι’ αυτό και στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, όπου το διακύβευμα είναι η τελική επιλογή διαχειριστή, ΑΚΥΡΟ – ΑΠΟΧΗ. Δεν ψηφίζουμε για διαχειριστή, ακόμα και αν είναι «κόκκινος».

γ) σημαντικό είναι να στηριχθούν συνδυασμοί οι οποίοι προέκυψαν σαν αποτέλεσμα αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, υπάρχουν και δραστηριοποιούνται και έχουν δώσει μάχες στις τοπικές κοινωνίες ή/και εκφράζουν την προσπάθεια συγκρότησης μαχόμενων δημοτικών κινήσεων.

δ) η ταξική σύνθεση των ψηφοδελτίων αποτελεί επίσης κριτήριο στήριξης. είναι αναγκαίο να στηριχθούν ψηφοδέλτια που πλαισιώνονται από αγωνιστές της ταξικής πτέρυγας του εργατικού κινήματος και των αγώνων της νεολαίας.

kokkinostupos

---

[1] Ένγκελς Φρίντριχ (2008). Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους. Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή. σελ. 214