Όταν οι πλατείες είναι τόσο κοντά!

Μας συγκλονίζει η λαϊκή εξέγερση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη αυτές τις μέρες στην Τουρκία. Βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά, στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο οδόφραγμα στην πλατεία Ταξίμ τούτη την ώρα που τα αδέρφια μας στην Τουρκία γράφουν τη δικιά τους σελίδα στις εξεγέρσεις της εποχής μας. 

Ποιος το περίμενε? Η ευημερούσα Τουρκία, με τους υψηλούς δείκτες ανάπτυξης, της κοινωνικής ειρήνης, της πρόσφατης επανεκλογής Ερντογάν με ποσοστό 50%, της σταθερότητας και της ευημερίας, της ‘ειδικής σχέσης’ με την Ε.Ε, να ζει μια εξέγερση. Και όμως… ο ξεριζωμός κάποιων δέντρων στην πλατεία Ταξίμ, την κεντρική πλατεία της Κωνσταντινούπολης, γνωστής και στα μέρη μας από τους επεισοδιακούς εορτασμούς της Πρωτομαγιάς, αποτέλεσε την αφορμή. Η βίαιη καταστολή από την αστυνομία κάποιων δεκάδων διαδηλωτών που εμπόδιζαν του εκσκαφείς το πρωί της Πέμπτης ήταν το έναυσμα για την εκδήλωση της λαϊκής οργής όλες τις επόμενες μέρες, μέχρι και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Το κέντρο της Κωνσταντινούπολης διαρκές πεδίο μάχης με την αστυνομία, πορείες και συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, τη Σμύρνη, την Άγκυρα, τα Άδανα κλπ. Ο λαός στους δρόμους, η κυβέρνηση στον αέρα.

Προφανώς δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία.
Το ξέσπασμα ήρθε να απαντήσει στην ωμή καταστολή –ειδικά των εργατικών εκδηλώσεων- όλο το προηγούμενο διάστημα, στον καθημερινό αυταρχισμό. Απαγορεύσεις πορειών, φυλακίσεις δημοσιογράφων, κυνήγι συνδικαλιστών, φίμωση της αντίθετης άποψης βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Κοντράρεται με τη χρησιμοποίηση της θρησκείας σαν μέσο καταστολής σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής, όπως η απαγόρευση δημόσιας κατανάλωσης αλκοόλ που ψηφίστηκε τελευταία, την ανάδειξη του προτύπου του ενάρετου μουσουλμάνου. Πηγάζει από την θρησκευτική ανελευθερία, την καταπίεση των θρησκευτικών μειονοτήτων, την δίωξη των σεξουαλικά διαφορετικών. Η δύναμη της εξέγερσης προέρχεται και χτυπάει και αυτά, τα οποία συνθέτουν την καθημερινότητα στην Τουρκία. Πηγάζει όμως, στους μισθούς των τρακοσίων € και τις συνεχείς περικοπές, τη γενικευμένη φτώχεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Το οικονομικό θαύμα της Τουρκίας των τελευταίων χρόνων έχει επιφέρει σύνθλιψη των όρων ζωής και των προσδοκιών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, έχει εκτοξεύσει τις ανισότητες, έχει πολλαπλασιάσει την ανέχεια.

Πολλοί αστοί αναλυτές, στην Ελλάδα και διεθνώς, στο σχέδιο της κυβέρνησης Ερντογάν για ανέγερση τζαμιού στην κεντρική πλατεία και γκρεμίσματος του μουσείου του Κεμάλ Ατατούρκ είδαν στην εξέγερση την αντίδραση της ‘δημοκρατικής’, κοσμικής Τουρκίας στα σχέδια εξισλαμισμού που υλοποιεί όλο το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση Ερντογάν. Για να φτιάξουν ένα σχήμα έτσι, ότι η εξέγερση έχει χαρακτήρα φιλελευθεροποίησης και ευρωπαϊσμού, υπεράσπισης της ‘δημοκρατίας’, της ‘ελευθερίας’ της αστικής δημοκρατίας, ερμηνεύοντας σαν παρεκτροπή την πολιτική επίδειξη καθημερινού αυταρχισμού και την ωμή βία της καταστολής της τουρκικής κυβέρνησης. Η ταύτιση όμως, ακριβώς αυτών των στοιχείων με τον τρόπο που πολιτεύονται το σύνολο των αστικών κυβερνήσεων, στην Ευρώπη -της Ε.Ε, και όχι μόνο- στις Η.Π.Α και όλου του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, όταν οι αναταραχές, οι διαδηλώσεις, οι απεργίες είναι στην ‘αυλή’ τους αποδεικνύει κάτι άλλο. Οι εικόνες και οι εμπειρίες, από την Αθήνα το Δεκέμβρη του ’08 αλλά σχεδόν και σε κάθε απεργιακή πορεία, τη Στοκχόλμη μόλις πρόσφατα, κάθε μεγάλη πόλη της Βόρειας Αφρικής στη διάρκεια της αραβικής άνοιξης, τη Μαδρίτη, τη Ρώμη, τη Λισαββώνα και...σχεδόν κάθε πόλη, στέλνουν το μήνυμα της σιδερένιας αστικής δημοκρατίας του καιρού μας. Του καιρού της κρίσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης, της λυσσαλέας αφαίμαξης των εργαζομένων, του καπιταλισμού που δεν υπόσχεται τίποτα ελπιδοφόρο.

Ίσα ίσα, στην πλευρά μας είναι η ελπίδα. Πιστεύουμε ότι η τουρκική εξέγερση είναι ένα ακόμα κρίκος στη σειρά των εξεγέρσεων της εποχής μας. Αποτελεί απόδειξη ότι συσσωρεύονται οι όροι, διεθνώς για την εργατική τάξη, ένα δυναμικό κομμάτι να παλεύει για την ανατροπή της κυβέρνησης του. Αποτελεί μέρος μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου ταξικών συγκρούσεων και εξεγερτικών γεγονότων ενάντια στον καπιταλισμό της εποχής μας, στον κόσμο που δεν αντέχεται. Και ζούμε τις οδύνες του αγώνα για τον κόσμο που έρχεται, την κοινωνία που μας πρέπει.

Γίνεται στην Τουρκία την ίδια ώρα που στην Ε.Ε φωνές εκτιμούν ότι «η απογοήτευση των εκατομμυρίων νέων οι οποίοι είναι άνεργοι αποτελεί κίνδυνο για την δημοκρατία και για την νομιμοποίηση της Ευρώπης», ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας ‘προειδοποιεί’ ότι οι αναπτυγμένες χώρες θα βρεθούν αντιμέτωπες με ταραχές και μαζικές κινητοποιήσεις. Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα, μπορεί να επιτρέπεται η δημόσια κατανάλωση αλκοόλ αλλά επιπλήττεται η διδασκαλία του «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκη, δρομολογούνται οι πρώτες 2 χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και επίσημες εκθέσεις μιλάνε για συντάξεις 360€. Με αυτά στο μυαλό τους, και ειδήμονες αστοί αναλυτές στην Ελλάδα, σχεδόν οι ίδιοι που θεωρούσαν την Τουρκία παράδειγμα για το πώς βγαίνει κανείς από το ΔΝΤ, πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης και κυβερνητικής σταθερότητας, προκρίνουν στο δια ταύτα των αναλύσεων τους, την ομαλότητα για την Τουρκία, την απορρόφηση των κραδασμών από τον Ερντογάν, την ήττα και ενσωμάτωση της εξέγερσης.

Πηγή: diethnistis.gr