Στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέας Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, που έγιναν στις 31 Μάη και 1 Ιούνη του 2013, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο ΕΚ της χώρας με 110.000 περίπου ψηφίσαντες, σε πρώτη δύναμη αναδείχθηκε η «Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία» (ΔΑΣ) η οποία στηρίζεται και συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ. Η πρωτιά της οφείλεται κυρίως στην πτώση και διάσπαση των δυνάμεων της ΠΑΣΚΕ, η οποία είχε την πλειοψηφία μέχρι πρότινος στο ΕΚΑ. Το γεγονός ότι καμία δύναμη δεν συγκέντρωνε την απόλυτη πλειοψηφία τα προηγούμενα χρόνια, η στάση των υπόλοιπων δυνάμεων -πέραν της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ- πού ήταν στάση εξυπηρέτησης μικροπαραταξιακών σκοπιμοτήτων, και η ανυπαρξία ενιαιομετωπικής πολιτικής ήταν κάποιοι από τους παράγοντες οι οποίοι έχουν οδηγήσει στην απραξία και σε τέλμα το ΕΚΑ, εδώ και αρκετά χρόνια.
Από τις πρόσφατες εκλογές όμως αναδείχθηκαν νέοι συσχετισμοί των δυνάμεων. Οι δυνάμεις πέραν των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά ακόμα και των διασπάσεών τους, έχουν πλέον την πλειοψηφία των εδρών στη νέα Διοίκηση. Ως εκ τούτου, θα μπορούσαν να σχηματίσουν Προεδρείο στη βάση των αποφάσεων των Συνελεύσεων των Αντιπροσώπων, και στη βάση του προγράμματος της πρώτης σε ψήφους δύναμης, πρόγραμμα το οποίο είναι επαρκές για το σκοπό αυτό.
Αυτό όμως δεν έγινε με ευθύνη της ΔΑΣ του ΠΑΜΕ, το οποίο, όχι μόνο δεν κινήθηκε για τη συγκρότηση Προεδρείου, αλλά αντίθετα: δήλωσε ότι δεν συμμετέχει καν σε αυτό με τη δικαιολογία ότι «…οι συσχετισμοί δεν άλλαξαν»! Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προσθέτουν
αυθαίρετα όλες τις άλλες δυνάμεις σε ένα ενιαίο σύνολο και τις τοποθετούν απέναντι!
Η μεγαλύτερη ευθύνη για αυτή του την απόφαση βαραίνει τον πολιτικό του φορέα, το ΚΚΕ. Και αυτό διότι το ΚΚΕ αρνείται επίμονα να βάλει μέσα στους αγώνες την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά και να αναλάβει πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση του ενιαίου εργατικού μετώπου με το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, τσουβαλιάζοντας όλες τις κυβερνήσεις (καπιταλιστικές και εργατικές).
Η ηγεσία του ΠΑΜΕ στην προκειμένη περίπτωση εφάρμοσε την πολιτική της Παπαρήγα, η οποία, στις εκλογές του 2012, δήλωσε ότι «εμείς αν πάρουμε την εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης θα την παραδώσουμε»! Ακόμα χειρότερα έπραξαν οι δυνάμεις της ΔΑΣ και του ΠΑΜΕ στο ΕΚΑ: πήραν εντολή από την εργατική τάξη για τη συγκρότηση αγωνιστικού Προεδρείου με ένα εργατικό πρόγραμμα και την εντολή αυτή την παρέδωσαν στις δυνάμεις οι οποίες έχουν την κύρια ευθύνη για την αδράνεια του ΕΚΑ, στις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ –ΔΑΚΕ!!!
Πρόκειται κυριολεκτικά για δραπέτευση από τις ευθύνες οι οποίες προέκυψαν από την ανάδειξη των δυνάμεων του ΠΑΜΕ σε πρώτη δύναμη στο ΕΚΑ! Πρόκειται για εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας συσπείρωσης των εργατικών δυνάμεων για την απόκρουση της καπιταλιστικής επίθεσης και την εργατική αντεπίθεση! Πρόκειται για διευκόλυνση των καπιταλιστών και της κυβέρνησής τους για την πλήρη υλοποίηση της πολιτικής των μνημονίων και το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος της εργατικής τάξης με την ισοπέδωση όλων των δικαιωμάτων και κατακτήσεών της. Πρόκειται τελικά-τελικά για προδοσία της εργατικής υπόθεσης.
Το ΕΚΑ θα μπορούσε να παίξει το ρόλο που δεν θέλει και δεν μπορεί να παίξει η ηγεσία της ΓΣΕΕ: του οργανωτή, συντονιστή και καθοδηγητή των εργατικών αγώνων. Παίρνοντας υπόψη ότι αντίστοιχοι με το ΕΚΑ συσχετισμοί υπάρχουν ήδη το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, του οποίου ο Πρόεδρός πρόσκειται στο ΠΑΜΕ, δημιουργούταν συνθήκες εργατικού συντονισμού και αντεπίθεσης.
Η εργατική τάξη δεν έχει τίποτα το καλό να περιμένει από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του πολιτικού του φορέα, το ΚΚΕ, μετά και από αυτή την εξέλιξη. Ούτε στα μικρά της, αλλά ούτε και στα μεγάλα προβλήματά της. Όσο οι δυνάμεις αυτές θα απομακρύνονται από το να θέτουν άμεσους στόχους και να τους πραγματοποιούν, άλλο τόσο θα μεγαλώνουν οι «επαναστατικές» τους κορώνες και η διασπαστική τους δράση και πρακτική. Η εργατική τάξη δεν έχει τίποτα το καλό να περιμένει στο αμέσως επόμενο διάστημα από μια τέτοια πολιτική η οποία, στο επίπεδο του κινήματος παραμένει διασπαστική και σεχταριστική, πολεμική σε κάθε άλλη δύναμη, χωρίς καμιά δυνατότητα να συμβάλει στην ενιαιομετωπική δράση του κινήματος και την απόκρουση της καπιταλιστικής και κυβερνητικής επίθεσης, και στο επίπεδο της πολιτικής πρότασης εξουσίας, παραπέμπει τα πράγματα σε κάποιο μακρινό μέλλον.
Οι καπιταλιστική κρίση βαθαίνει ακόμα περισσότερο και αγκαλιάζει χώρες οι οποίες ήταν εκτός της κρίσης. Η ύφεση εξαπλώνεται στην Ευρωζώνη, στον πυρήνα της. Στην Ελλάδα, για 6 συνεχόμενη χρονιά, ζούμε τις καταστροφικές συνέπειες της κρίσης και της ύφεσης. Η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της. Οι καπιταλιστές για να ξεπεράσουν την κρίση τους είναι αναγκασμένοι να περάσουν σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα εργατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις, 100 και πλέον χρόνων. Ο καπιταλισμός δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, οι καπιταλιστές για να ξεπεράσουν την κρίση τους σπρώχνουν την εργατική τάξη στην εξαθλίωση και τον αφανισμό.
Παρόλα αυτά οι καπιταλιστές δεν μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση τους και βρίσκονται διαρκώς μπροστά σε νέα αδιέξοδα. Από εδώ και στο εξής, πρέπει να αναμένουμε μια ακόμα πιο λυσσασμένη επίθεση στα εργατικά, κοινωνικά, δημοκρατικά δικαιώματα. Οι ΕΡΤ θα πολλαπλασιαστούν, όπως και ο τρόπος που την έκλεισαν. Κάθε εργοστάσιο και επιχείρηση, κάθε δημόσιος οργανισμός θα είναι και μια εν δυνάμει ΕΡΤ.
Μόνη άμεση προοπτική είναι η γενικευμένη καταστροφή,το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών και του δημόσιου πλούτου συνολικά στους κεφαλαιοκράτες, οι μαζικές απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η απλήρωτη εργασία, η αύξηση της φορολόγησης για την εξυπηρέτηση των τοκογλύφων της Τρόικας, η λήψη νέων μέτρων τα οποία θα συμπεριλάβουν την εκ νέου μείωση των μισθών και συντάξεων και τη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων αλλά και των ιδιωτικών καταθέσεων, η μετατροπή της χώρας σε μια μεγάλη ειδική οικονομική ζώνη στην οποία θα βασιλεύει η καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Απέναντι στην προοπτική της γενικευμένης καταστροφής, η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματίες που καταστρέφονται και γίνονται εργάτες ή άνεργοι, η νεολαία, έχουν συμφέρον να παλέψουν για την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, με γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Η κυβέρνηση Σαμαρά τρεκλίζει κάτω από το βάρος των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων. Τώρα είναι η ώρα της οργάνωσης της εργατικής και λαϊκής πάλης, για το γκρέμισμα της κυβέρνησης Σαμαρά!
Η πάλη των εργατών πρέπει να κατατείνει στο να αναδείξουν μια δική τους κυβέρνηση η οποία θα καταργήσει τους αντεργατικούς νόμους και τα μνημόνια, θα διαγράψει το Δημόσιο χρέος (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία) και μαζί τα χρέη των εργατικών και φτωχών νοικοκυριών, θα κρατικοποιήσει χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο τις τράπεζες, τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Θα αξιοποιήσει και θα αναπτύξει παραγωγικά προς όφελος της εργατικής τάξης τον πλούτο της χώρας –έξω από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους περιορισμούς που επιβάλουν– θα δώσει δουλειά με δικαιώματα σε όλους, θα ικανοποιήσει τα αιτήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, Θα διαλύσει τις φασιστικές και ναζιστικές οργανώσεις. Με ενιαίο εργατικό μέτωπο και το σύνθημα-στόχο της εργατικής κυβέρνησης να δώσει η εργατική τάξη την απάντηση που ταιριάζει στους τοκογλύφους, στους τραπεζίτες, στους καπιταλιστές συνολικά και στο πολιτικό τους προσωπικό!
Η συγκρότηση της «Συμπόρευσης» δυνάμεων και αγωνιστών, αποτέλεσε ελπίδα για πολλούς κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές του κινήματος. Ελπίδα η οποία δεν πρέπει να διαψευστεί. Ο μόνος τρόπος γι αυτό είναι να αναλάβει δράση στην κατεύθυνση του ενιαίου εργατικού πολιτικού μετώπου με το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης. Με αυτή την πολιτική πρέπει άμεσα να πάρει την πρωτοβουλία και να απευθυνθεί σε όλες τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη με το πρόγραμμα των 6 σημείων, για την υιοθέτησή και την διεκδίκησή του από το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα στην κατεύθυνση της άμεσης ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά κάτω από το βάρος των αγώνων, και για την έναρξη της υλοποίησής του από μια εργατική κυβέρνηση! Μόνο μια τέτοια ενιαιομετωπική πολιτική μπορεί να είναι αποτελεσματική, να δώσει ώθηση στις διεκδικήσεις, να ενοποιήσει τους αγώνες και να τους καταστήσει αποτελεσματικούς. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να αναπτερώσει τις ελπίδες της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού. Μόνο μια τέτοια πολιτική μπορεί να υπάρξει ως αυτοτελής εργατική πολιτική, χωρίς να άγεται ούτε να φέρεται από ξένα συμφέροντα, να μην είναι επιρρεπής και ευάλωτη, χωρίς δηλαδή να υπόκειται σε χειραγωγήσεις. Η πρόταση για την από κοινού υλοποίηση του προγράμματος των 6 σημείων της «Συμπόρευσης» πρέπει να απευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, σε ανένταχτους αγωνιστές του κινήματος. Πρέπει να απευθύνεται στην εργατική τάξη, στους άνεργους, στη νεολαία, στη φτωχή αγροτιά, στον εργαζόμενο και εκμεταλλευόμενο λαό. Δηλαδή, σε όλους όσους έχουν συμφέρον από την υλοποίηση αυτού του προγράμματος αιχμές του οποίου είναι η καταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, η κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων, η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, ο σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Η Έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την ΕΕ.
Το πρόγραμμα των 6 σημείων αποτελεί μια επαρκή βάση για την σύμπτυξη ενιαίου εργατικού πολιτικού μετώπου, για την υλοποίησή του από ένα σύνολο δυνάμεων από τη θέση της κυβερνητικής εξουσίας, σαν εργατική κυβέρνηση, η οποία αποτελεί την μοναδική κυβέρνηση η οποία μπορεί να ξεκινήσει την υλοποίησή του.
Κάτω η αστική κυβέρνηση του Σαμαρά και των λοιπών αστικών δυνάμεων! Έξω η Τρόικα- Διαγραφή του δημόσιου χρέους!
Ενιαίο Εργατικό Πολιτικό μέτωπο-Εργατική κυβέρνηση!
Κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ
Ευτυχώς που το ΚΚΕ δεν συμφώνησε στις παραπάνω ασυναρτησίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας που δεν είναι ΚΚΕ.
"Μιζέριας"