Ήταν τέτοια μέρα (23 Ιουνίου του 2005 για την ακρίβεια) όταν έφευγε από τη ζωή ο μεγάλος ποιητής της μεταπολεμικής περιόδου Μανόλης Αναγνωστάκης.
Γεννήθηκε το 1925 και στρατεύτηκε από νεαρή ηλικία στην Αριστερά και στην ΕΠΟΝ. Καταδικάστηκε σε θάνατο, τον απαρνήθηκε η παραδοσιακή Αριστερά (ή και τον καπηλεύτηκε) και ο Μανόλης Αναγνωστάκης έγραψε για τα αδιέξοδά της, όπως όφειλε ως Αριστερός:
"Το θέμα είναι τι λες.
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες."
(Στόχος, 1970)
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 σταμάτησε να γράφει γιατί "δεν έβρισκε τα νοήματα που έπρεπε να συμπηκνώσουν οι λέξεις". Και αν είναι και αυτός ένας λόγος που κάποιοι τον χαρακτηρίζουν "ποιητή της ήτας" μάλλον κάνουν λάθος. Γιατί ο "ποιητής της ήττας" έγραψε για την ελπίδα και το μέλλον της στο παρελθόν, και αυτό δεν ακυρώνεται.
Έγραψε για τις δύσκολες μέρες πολύ πριν αυτές έρθουν, χωρίς να παραδεχθεί την ήττα, βλέποντας μέσα της πως ό,τι ελπιδοφόρο απέμεινε μπορεί να κινήσει και θα νικήσει...
"Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου