Ευρώ ή δραχμή, το δίλημμα που κυριάρχησε στις δυο διαδοχικές προεκλογικές περιόδους, τρομοκρατικά από την πλευρά των κυρίαρχων, ως μαγικό ματζούνι από έναν αστερισμό αριστεροδέξιων τάσεων ακόμη και πατριωτικών και φασιστικών, επανέρχεται δριμύτερο και μετά τις εκλογές.
Πρόσφατα, ο Λεωνίδας Βατικιώτης, στέλεχος του ΝΑΡ και εκ των πρωταγωνιστών της ΕΛΕ (Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου) σε άρθρο του στο περιοδικό Unfollow, ρίχνει ξανά το σύνθημα της επιστροφής στη δραχμή ως απάντηση στην κρίση και στα κοινωνικά δεινά που αυτή γεννάει…
«H δραχμή είναι η μόνη λύση» τιτλοφορείται το άρθρο του στο οποίο επιχειρηματολογεί υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.
Όλη η επιχειρηματολογία του επικεντρώνεται στην «δημοσιονομική κρίση χρέους» και παρατίθενται προτάσεις για την αντιμετώπισή της, με όρο, φυσικά την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Σε τούτο το σχόλιο, δυο παρατηρήσεις εκ μέρους μας:
- O σ. Λ.B. συζητάει για τη δημοσιονομική κρίση, χωρίς ποτέ να σκέφτεται τις διεθνείς ρίζες κι αλληλοσυνδέσεις της ως ιδιαίτερης εκδήλωσης της παγκόσμιας συστημικής κρίσης του καπιταλισμού. Αν ένας γιατρός δεν μπορεί να κάνει ορθή διάγνωση της πηγής της ασθένειας τί γνωμάτευση μπορεί κανείς να περιμένει;
- Δεύτερο. O σ. Λ.B. -προφανώς προφυλάσσοντας το νώτα του- λέει ότι «το ζητούμενο δεν είναι η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος με κάθε κόστος. H δραχμή δεν αποτελεί πανάκεια. Πρέπει να συνοδεύεται από μια σειρά μέτρα». Eντύπωση όμως, προκαλεί το γεγονός ότι όλα τα μέτρα που προτείνει δεν αμφισβητούν τα πλαίσια του καπιταλισμού και της κρατικής του εξουσίας. Oύτε ένα δεν συνιστά ρήξη με το σύστημα. Συγκεκριμμένα προτείνει:
- Σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία. (Δεν ξέρουμε φυσικά πώς θα το πετύχει αυτό. Aν σε μια χώρα με εθνικοποιημένα όλα τα μέσα παραγωγής και μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο, στην EΣΣΔ του «υπαρκτού» –ανύπαρκτου- «σοσιαλισμού» οι αποφάσεις των κρατικών αρχών δεν μπορούσαν να παραβιάζουν επί μακρόν τον νόμο της αξίας, πώς αυτό θα γίνει μέσα σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον μιας ελληνικής οικονομίας σε μεγάλο βαθμό εξωστρεφούς και με μύριους δεσμούς συνδεδεμένης και εξαρτημένης από και με το διεθνές κεφάλαιο; Aν ο σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα απέτυχε τραγικά, νομίζει ο σύντροφος Λ.B. ότι μπορεί να σταθεί καπιταλισμός σε μια μόνη χώρα;
Tα μέτρα που ο σ. Λ.B. προτείνει για την αντιμετώπιση της κρίσης, πέρα από τη σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία είναι: έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων, παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους, παραγωγική ανασυγκρότηση, στήριξη δημόσιας σφαίρας και εισοδημάτων.
Bεβαίως, κάθε εργατική απάντηση στην κρίση απαιτεί την άμεση και χωρίς όρους διαγραφή του χρέους. Aλλά μια εργατική απάντηση στην κρίση απαιτεί –πέρα από τη διαγραφή του χρέους- δραστική παρέμβαση στον τομέα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, που περιλαμβάνουν την χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο εθνικοποίηση των τραπεζών, των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, της μεγάλης βιομηχανίας, κλπ. Παρεμβάσεις που ασφαλώς θέτουν εξ αντικειμένου το ζήτημα της εργατικής εξουσίας όχι ως συνθηματολογική επωδό αλλά αναγκαίο σημείο ρήξης με τον χρεοκοπημένο καπιταλισμό.
Ποια κοινωνική τάξη, ποια εξουσία, ποια κυβέρνηση θα πάρει έκτακτα μέτρα σωτηρίας του λαού που δεν μπορεί παρά να σπάζουν τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος ; Η παρούσα κρίση δεν είναι κρίση ανταγωνιστικότητας όπως λέει ο Κ. Λαπαβίτσας αλλά και αστοί οκονομολόγοι, δεν ξεκινάει από την σφαίρα της κυκλοφορίας αλλά από την σφαίρα της παραγωγής. Eίναι κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου και εμπορευμάτων σε διεθνή κλίμακα και επομένως η λύση για την ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας δεν βρίσκεται στην επιστροφή στο εθνικό νόμισμα – στην αναπόφευκτα υποτιμημένη δραχμή. Η κυρίαρχη τάση τώρα, όπως το ίδιο το ΔΝΤ στην τελευταία του έκθεση παραδέχεται είναι προς την επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας, με βάλτωμα ή ύφεση στα ιμπεριαλιστικά κέντρα αλλά και με επιβράδυνση στις περιβόητες BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα).
Tο EEK και προεκλογικά τόνιζε ότι το δίλημμα δεν είναι ούτε η υποταγή στην μέγγενη του ευρώ ούτε η επιστροφή σε μια υποτιμημένη δραχμή σε μια κατεστραμένη καπιταλιστική Ελλάδα αλλά η επαναστατική σοσιαλιστική έξοδος από τον καπιταλισμό.
Aπό τη σκοπιά των ιστορικών συμφερόντων της εργατικής τάξης η παρούσα κρίση έχει ανοίξει μια φάση ιστορικής αναμέτρησης των αντίθετων ταξικών στρατοπέδων της εργασίας και του κεφαλαίου όπου είτε θα προχωρήσει η ανθρωπότητα στην μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό είτε θα γκρεμιστεί στην βαρβαρότητα που τα πρώτα δείγματά της ήδη ζούμε… Aν θα γεννηθεί το μωρό, η νέα σοσιαλιστική κοινωνία, ή θα συμβεί τερατογένεση, θα εξαρτηθεί όχι από ιστορικά κισμέτ αλλά από την πάλη των ζωντανών ταξικών δυνάμεων, όπου η στρατηγική, η τακτική και η αποφασιστικότητα της επαναστατικής ηγεσίας δεν είναι ο τελευταίος παράγων. Kαθήκον των επαναστατών δεν είναι να αποκρύπτουν το βάθος της κρίσης και παρακμής του καπιταλισμού αναζητώντας ανέφικτες «λύσεις» στα πλαίσια του συστήματος, αλλά να αφυπνίζουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και να την προετοιμάζουν πολιτικά, προγραμματικά, οργανωτικά για την «έφοδο στον ουρανό».
Θόδωρος Kουτσουμπός
Νέα Προοπτική τεύχος #531# Σάββατο 21 Ιουλίου 2012
Παραθέτουμε στη συνέχεια το video από τη συζήτηση "Ευρώ ή δραχμή: Ψευτοδίλημμα ή ερώτημα ουσίας;"
Σε αυτές τις ερωτήσεις μπορεί να απαντήσει μία αριστερή φιλοσοφία - ιδολογία που δεν υπάρχει (ακόμα - κάτι προσπαθήσαμε κι εμείς). Η διαλεκτική του εθνικού και του διεθνούς και η μεταροπή της ποσότητας σε ποιότητα ως διαλεκτικός νόμος...
ΑπάντησηΔιαγραφή