Αποτελεί πια απόλυτη κοινοτυπία να πει κανείς πως βρισκόμαστε στη δίνη της πιο άγριας αντεργατικής επίθεσης. Κάθε συνάδελφος, στον κλάδο του βιβλίου αλλά και γενικότερα, συνειδητοποιεί μέσα από την ίδια του την εμπειρία, ότι η εργοδοσία, σαν έτοιμη από καιρό, δίνει με λύσσα τη μάχη να μη μείνει τίποτα όρθιο στους χώρους δουλειάς. Κι όταν λέμε τίποτα, εννοούμε ΤΙΠΟΤΑ. Αν στο προηγούμενο διάστημα προτεραιότητα κυβέρνησης-τρόικας-εργοδοτών- τραπεζιτών ήταν να περάσουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, τώρα είναι η ώρα που όλα αυτά θα πρέπει να εφαρμοστούν, να γίνουν πράξη.
Τώρα οι εργοδότες θεωρούν πως είναι η μεγάλη ευκαιρία τους να μειώσουν δραστικά τους μισθούς, να ξηλώσουν τις συλλογικές συμβάσεις, να γενικεύσουν την ελαστική απασχόληση και την απλήρωτη εργασία, να τσακίσουν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, αλλά και να επιβάλουν τη μαζική υπογραφή ατομικών συμβάσεων και την ατομική εκβιαστική διαπραγμάτευση με τους συναδέλφους. Με δυο λόγια, αξιοποιώντας το πιο δυνατό τους όπλο, το φόβο της ανεργίας, στρώνουν το έδαφος για το ιδεατό γι΄ αυτούς εργασιακό μοντέλο «εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις».
Σε αυτή την «πρόκληση» προσπαθούν να απαντήσουν και οι εργοδότες στο χώρο του βιβλίου. Ξέρουν ότι σε αυτούς τους καιρούς της ακραίας επίθεσης σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων θα βάλουν τα θεμέλια της κερδοφορίας τους για το μέλλον. Η σύσταση της ΕΝΕΛΒΙ, με τη συμμετοχή των πιο δυναμικών εξ αυτών, δεν είναι παρά μια επιθετική κίνηση συσπείρωσης και κοινής στάσης-δράσης απέναντι σε βασικά ζητήματα (κατά βάση απέναντι στους εργαζομένους), ώστε να διασώσουν τα κέρδη τους. Η εργοδότες δίνουν μαθήματα πώς μπορούν να ξεπερνούν τις διαφορές τους όταν πρόκειται για το κοινό τους συμφέρον. Επομένως, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι και οι επιθέσεις που γίνονται στους χώρους δουλειάς δεν είναι κάτι μεμονωμένο, αλλά ενταγμένο στον ενιαίο στόχο τους, να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τα εργατικά δικαιώματα και τις αντιστάσεις στους χώρους δουλειάς. Γι΄ αυτό και στην αιχμή της επίθεσης βρίσκονται οι πιο δυναμικοί εκδοτικοί, που δίνουν τον τόνο στον κλάδο…
Χαρακτηριστική περίπτωση της προσπάθειας για μείωση του εργατικού κόστους είναι το Μεταίχμιο. Ο εκδότης είχε κάνει πριν από μήνες κρούση στους εργαζομένους για μειώσεις μισθών, αλλά υπό το βάρος της αντίδρασής τους δεν προχώρησε τότε σε αυτές.
Φυσικά επανήλθε με επιβολή εκ περιτροπής εργασίας σε δύο συναδέλφισσες (για να μάθουν να αρνούνται τις μειώσεις!) και μειώσεις ως και 22%, στις οποίες και προχώρησε, απαξιώνοντας και να απαντήσει στους εργαζομένους που του έστειλαν επιστολή ζητώντας του να μην προβεί σε τέτοιες μειώσεις και, τουλάχιστον, να δεσμευτεί ότι θα διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας. Παράλληλα, ο Σύλλογος του γνωστοποίησε ότι η κλαδική μας σύμβαση βρίσκεται σε ισχύ και τον κάλεσε να μην προχωρήσει σε τροποποιήσεις συμβάσεων.
Παρόλα αυτά οι μειώσεις έγιναν και ταυτόχρονα, όπως αναμενόταν, ήρθαν και οι απολύσεις και η καθυστέρηση μισθών… Για να αποδειχτεί για ακόμη μια φορά ότι ένα βήμα πίσω από την πλευρά των εργαζομένων όχι μόνο δεν ικανοποιεί τους εργοδότες, αλλά ανοίγει το δρόμο για μεγαλύτερη επίθεση.
Μάλιστα, η παρέμβαση του Συλλόγου ήταν τόσο ενοχλητική, που ο εργοδότης σε συνάντηση με τους εργαζομένους εξέφρασε την απορία του για το ότι ο Σύλλογος βάζει στο στόχαστρο το Μεταίχμιο, αφήνοντας υπαινιγμούς για σκοπιμότητες, ενώ τον στοχοποίησε ως υπεύθυνο για το κόψιμο των υπερωριών, σε μια προσπάθεια να στρέψει τους συναδέλφους εναντίον του. Από την πλευρά μας ξεκαθαρίζουμε το εξής: το να μας κατηγορούν οι εργοδότες δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο ούτε καν πρωτότυπο. Για την ακρίβεια, ανάλογες κατηγορίες εξαπολύονται σε βάρος μας από κάθε εργοδότη που παραβιάζει τα εργατικά δικαιώματα και έρχεται αντιμέτωπος με τον Σύλλογο. Η δύναμη όμως του Συλλόγου είναι πως όλα αυτά τα χρόνια με την αταλάντευτη και μαχητική στάση του έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων των συναδέλφων, που γνωρίζουν πως η μοναδική σκοπιμότητα στην οποία υποτάσσεται είναι η υπεράσπιση των εργαζομένων και ο αγώνας για αξιοπρεπείς όρους δουλειάς και ζωής.
Στο χορό των μειώσεων και των απολύσεων μπήκε πολύ πρόσφατα και ο Πατάκης. Ο εκδοτικός οίκος «που έχει εκδώσει τους περισσότερους νέους τίτλους το 2011» δεν αρκέστηκε στις απολύσεις που τα τελευταία χρόνια ξεπερνούν τις 60, αλλά ακολουθεί πιστά την στρατηγική της ΕΝΕΛΒΙ και των συναδέλφων του εργοδοτών. Ξεκινά με κλιμακωτές μειώσεις μισθών ανάλογα με το μισθολογικό κλιμάκιο. Αφήνει να εννοηθεί ότι δεν θα συνεχίσει και δεν θα «πειράξει» όσους είναι στο βασικό. Λίγο καιρό μετά όμως επανέρχεται δριμύτερος με 4ημερο, το οποίο δεν δηλώνει επίσημα ως εκ περιτροπής -γιατί έτσι δεν μπορεί να απολύσει!- αλλά καλεί τους συναδέλφους να υπογράφουν άδειες άνευ αποδοχών κάθε εβδομάδα. Έχοντας λοιπόν παγιώσει τις μειώσεις μισθών, ολοκληρώνει το έργο του με μαζικές απολύσεις. Κλείνει την αποθήκη στην Θεσσαλονίκη και απολύει άλλους τρεις στα γραφεία εδώ στην Αθήνα, οι οποίοι είχαν δεχτεί μειώσεις…
Στο ίδιο μοτίβο κινείται και ο Παπασωτηρίου, με βασικό στόχο στην αρχή να ακυρώσει την ισχύ της σύμβασης, αποβλέποντας στο επόμενο στάδιο που είναι οι ατομικές συμβάσεις. Αυτό γίνεται και με τη συνδρομή του υπουργείου εργασίας, όπου η ερμηνεία των νόμων γίνεται απροκάλυπτα υπέρ των εργοδοτών. Στέλνει μάλιστα επιστολή στους εργαζόμενους για να αποσπάσει τη συναίνεσή τους, χωρίς βέβαια να βρίσκει πρόσφορο το έδαφος.
Τις τελευταίες μέρες προστίθεται η χωρίς όρια επιθετική στάση της εργοδοσίας Χριστάκη. Απολύει και ταυτόχρονα επιχειρεί να αποσπάσει εκβιαστικά ατομικές συμβάσεις με μειώσεις που φτάνουν σε ποσοστό ακόμα και το 30%!
Στην προσπάθεια που κάνουν στο Μεταίχμιο, στον Πατάκη, στον Παπασωτηρίου, στον Χριστάκη και αλλού:
Να κουρελιαστούν οι Συλλογικές Συμβάσεις και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, ώστε να μπορούν έπειτα, μέσω εκβιαστικών ατομικών διαπραγματεύσεων, να καταποντιστούν οι μισθοί.
Να τσακιστεί κάθε αντίσταση και διάθεση αγώνα στους χώρους δουλειάς.
Θα μας βρουν απέναντί τους!
Απέναντι σε όλα αυτά ο δικός μας δρόμος δεν μπορεί να είναι η υποταγή και η υποχώρηση. Άλλωστε ούτε αυτή εγγυάται τίποτα. Δεκάδες είναι στον κλάδο οι περιπτώσεις όπου οι εργαζόμενοι δέχτηκαν με καλή πίστη να υπογράψουν μειώσεις μισθών συναισθανόμενοι τη «δύσκολη θέση της επιχείρησης», για να υποστούν οι ίδιοι αμέσως μετά απολύσεις.
Μόνη ελπίδα για μας τους εργαζόμενους είναι η συλλογική μας αντίσταση. Μόνο αυτή μπορεί να βάλει φρένο στις επιδιώξεις τους. Ήδη υπάρχει σημαντική εμπειρία από χώρους που βρεθήκαν στο στόχαστρο: οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων και η οργανωμένη τους αντίδραση είναι ο εφιάλτης των εργοδοτών. Φαίνεται μεγάλο και δύσκολο να αντιταχτούμε σε όσα μας επιφυλάσσουν. Όμως αν δεν αναμετρηθούμε με το φόβο και δεν τους αναγκάσουμε με τους αγώνες μας να συναισθανθούν εκείνοι «τη δική μας δύσκολη θέση», θα κάνουμε συνεχώς βήματα πίσω. Γι΄ αυτό επιμένουμε να δίνουμε τη μάχη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, με γενικές συνελεύσεις, με επιχειρησιακά σωματεία ή σωματειακές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς. Χτίζουμε δεσμούς αλληλεγγύης με τους συναδέλφους. Συσπειρωνόμαστε στον Σύλλογο και συμμετέχουμε ενεργά κόντρα σε λογικές ανάθεσης του αγώνα και της τύχης μας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου