Θέσεις για τη φασιστική εξέγερση στην Ουκρανία

1. Οι γεωπολιτικές συγκρούσεις, που δεν σταμάτησαν με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και με το «τέλος της ιστορίας», συνεχίζονται εν μέσω κρίσης με περισσότερη ένταση αφήνοντας κάθε φορά ανοιχτή την απειλή ενός παγκόσμιου πολέμου.Επιπλέον το μακρύ κύμα ύφεσης του σαπισμένου και χρεωκοπημένου καπιταλισμού, με την δημοσιονομική κρίση και την επαναφορά του κοινωνικού κανιβαλισμού, συντελούν στηνανάδυση του μισητού προσώπου του φασισμού, που συνοδεύεται πάντα με την μισανθρωπία των ιδεολογημάτων της καθαρής φυλής, τον σκοταδισμό και το αντικομμουνιστικό μένος. Με αυτήν την έννοια τα γεγονότα στην Ουκρανία αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα εδαφοποίησης της κρίσης και πεδίο εκ νέου συμμόρφωσης στον παγκόσμιο ηγεμόνα
2. Πάνω και κυρίως μέσα στην Ουκρανία γίνεται μία αντιπαράθεση ανάμεσα στο ηγεμονικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ των ΗΠΑ-ΕΕ (με κύρια δύναμη την Γερμανία) και τη Ρωσία, διεκδικώντας την με λύσσα στη δυτική σφαίρα επιρροής. Η απόσπαση από πλευράς της Δύσης έστω και ενός μέρους της Ουκρανίας από το υπό διαμόρφωση ευρασιατικό μπλοκ, είναι μια στρατηγικής σημασίας νίκη, καθώς αποδυναμώνουν ένα ισχυρό αντίπαλο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο να επιβάλλουν την ημιφασιστική κυβέρνηση του Κιέβου που είναι συνδεδεμένη με το γερμανικό και το αμερικανικό κεφάλαιο (τα οποία βρίσκονται εξίσου σε ανταγωνισμό) σε ολόκληρη την χώρα καθώς στη χερσόνησο της Κριμαίας, βρίσκεται ο ρωσικός ναύσταθμος, το μοναδικό σημείο που δίνει στην Ρωσία πρόσβαση σε νότιες θάλασσες. Οι πιθανότητες να γίνει αποδεκτή η φασιστική εξέγερση, (που χρηματοδοτήθηκε και είχε την ανοικτή πολιτική στήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ), από την Ρωσία του Πούτιν,αναίμακτα, ή χωρίς έστω τον διαμελισμό της χώρας είναι απίθανές. Η Ρωσία που αναγκαστικά, θα υπερασπιστεί ακόμα και στρατιωτικά την Κριμαία, φιλοξενεί στα εδάφη της τον Γιανουκόβιτς και δίνει διαβατήριο στα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων που δεν υπακούουν η νέα κυβέρνηση. Η Ουκρανία άλλωστε χωρίζεται σε 24 περιφέρειες και μία αυτόνομη δημοκρατία, που υπάγεται στο ουκρανικό κράτος, αυτή της Κριμαίας. Ανάμεσα στα άλλα υπάρχουν και ιστορικοί δεσμοί. Η Ουκρανία υπήρξε μία από τις πρώτες σοβιετικές δημοκρατίες ενώ το 1923 ήταν η  πρώτη φορά που απέκτησε κρατική υπόσταση. Άλλωστε η Κριμαία άνηκε πάντοτε στο ρωσικό κράτος και πέρασε στην επικράτεια της Ουκρανίας για λόγους γραφειοκρατικών ισορροπιών μόλις το 1954 με μια αμφιλεγόμενη απόφαση του Χρουτσώφ. Ήταν αναμενόμενο με την εθνικιστική εκστρατεία συγκρότησης μιας Ουρανίας με ένα έθνος η εκκρεμότητα της Κριμαίας να τεθεί εκ νέου. Επιπλέον στην Ουκρανία ζουν 45 εκατ. εκ των οποίων τα 25 είναι ρωσόφωνα, οι συναλλαγές με τη Ρωσία αφορούν το 25-30% της οικονομίας και κάτω από αυτές τις συνθήκες η αρπαγή της από τη δύση δεν θα έμενε αναπάντητη.
   
   
    
3. Το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης και η αδυναμία εξυπηρέτησης των τοκοχρεολυσίων της Ουκρανίας,  έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων. Κάτι που γίνεται αντιληπτό αν παρακολουθήσει κανείς τα γεγονότα που προηγήθηκαν τις 21η Νοέμβρη, οπότε και διακόπηκαν οι διαπραγματεύσεις που αφορούσαν όχι την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ, αλλά μια εμπορική συμφωνία για τελωνιακή σύνδεση δίνοντας της 600 εκ. δολάρια. Ο  Γιανουκόβιτς, αναδείχθηκε Πρόεδρος της Ουκρανίας στις εκλογές του Φλεβάρη του 2010 έχοντας απέναντι του την Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία αποφυλακίστηκε (ήταν φυλακή εξαιτίας της συμμετοχής τη σε σκάνδαλα διαφθοράς) κατά την διάρκεια της φασιστικής εξέγερσης. Ο Γιανουκόβιτς που δεν είχε μόνιμη φιλορώσικη στάση, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του χρέους στράφηκε αρχικά στο ΔΝΤ, αλλά αρνήθηκε τους σκληρούς όρους που του επέβαλλε, όρους αντίστοιχους με αυτούς που επιβάλλει παντού το ΔΝΤ. Και εκεί αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με την Ρωσία, η οποία είναι διατεθειμένη να καλύψει μεγάλο μέρος του χρέους , προσφέροντας 15 δισεκατομμύρια, χαμηλότοκα δάνεια, και πολύ φτηνό φυσικό αέριο.
4. Η πορτοκαλί επανάσταση του 2004 με επικεφαλής των  Γιουσένκο και αργότερα την Τιμοσένκο, η ανοιχτάαντικομμουνιστική ρητορική και σε κάποια σημεία ακόμα και ηφιλοναζιστική προπαγάνδα (καθιερώθηκαν ως εθνικοί ήρωες, ναζιστές που πολέμησαν στο πλευρό του Χίτλερ), έστρωσαν το πολιτικό έδαφος που πάτησαν  και οι ναζιστές του «Σβόμποντα» και του «Δεξιού Τομέα». Το μπλοκ των κυβερνητικών πλέον κομμάτων αποτελείται από τρία κόμματα. Εκ των οποίων το μεγαλύτερο  κόμμα είναι η(της πρώην πρωθυπουργού Τιμοσένκο) «Πατρίδα» (Batkivschina), με αρχηγό τον Αρσένι Γιατσένιουκ ο οποίος αποτελεί την προτίμηση των ΗΠΑ. Το UDAR «Γροθιά» με επικεφαλής τον Βιτάλι Κλίτσκο με προσανατολισμό κυρίως προς τη Γερμανία. Τέλος το κόμμα «Ελευθερία» (Σβόμποντα-Свобода), του Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ. Αν το Udar και η Πατρίδα είναι δύο κόμματα που κινούνται -σχηματικά-  μεταξύ ΛΑΟΣ και ΝΔ, η “Ελευθερία” είναι ένα ουκρανικής κόπιας φασιστικό κόμμα που μέχρι πρότινος λεγόταν εθνικοσοσιαλιστικό, ενώ ο «Δεξιός Τομέας» ένα καθαρό ναζιστικό μέτωπο που ήδη οι δημοσκοπήσεις από 0% του δίνουν 10% και πλέον κατέχει στρατηγικές θέσεις (υπουργείο ασφάλειας, εσωτερικών) στην κυβέρνηση δίπλα στην επίσης πολυπληθή συμμετοχή του Σβόμποντα.
5. Η καπιταλιστική κρίση με το υψηλό δημόσιο χρέος, με την μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης, και οι αντιλαϊκές πολιτικές του  αστικού καθεστώτος Γιανουκόβιτς δημιουργούν ένα εύφλεκτο κοινωνικό υπόβαθρο. Μια οργή που διαχέεται ποικιλόμορφα. Το κίνημα της  «Μαϊντάν» που σημαίνει «πλατεία» στα ουκρανικά, καθοδηγήθηκε από τις πρώτες βδομάδες, από τους φασίστες, οι οποίοιδιεκδίκησαν και εξασφάλισαν (αφού τσάκισαν πρώτα αριστερούς και αναρχικούς) το μονοπώλιο της παρουσίας τους. Από τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη υπήρξαν ανακοινώσεις τόσο του Κ.Κ. Ουκρανίας όσο και άλλων αριστερών και αναρχικών οργανώσεων που κατέδειξαν ότι οι φασίστες έχουν τον απόλυτο έλεγχο στο κίνημα. Οι φασιστικές συμμορίες του «Σβόμποντα» και του «Δεξιού Τομέα» από τις 21 Νοέμβρη μέχρι τις 22 Φλεβάρη, μέσα από σκληρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, με τηνκατάληψη δημόσιων κυβερνητικών κτηρίων, με τηναπόρριψη του αρχικού σχεδίου της ΕΕ για συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με την ιδεολογική τους αντικομμουνιστική προπαγάνδα που συνοδεύτηκε από την καταστροφή των μνημείων του Λένιν, των ηρώων του σοβιετικού στρατού και των γραφείων όχι μόνο του ΚΚΟ αλλά και άλλων αριστερών οργανώσεων, τιμώντας παράλληλα τους αντίστοιχους ταγματασφαλίτες της περιόδου του Β’Π.Π., ανάγκασαν την προηγούμενη κυβέρνηση να τραπεί σε φυγή και κατέλαβαν με  ένοπλα μέσα την εξουσία, απέδειξαν πως μπορεί ένα πολιτικό επιτελείο να επιβάλει το δικό του σχέδιο μία πετυχημένη εξέγερση και παράλληλα την υποκρισία της «δημοκρατικής» Ευρώπης μαζί και της ελληνικής κυβέρνησης που έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να αναγνωρίζουν τη νέα κυβέρνηση παρόλο που προέκυψε μέσα από μια ένοπλη εξέγερση. Αυτό να το θυμούνται όταν έρθει η δική τους ώρα. Και αν η μνήμη τους δεν τους βοηθάει θα τους το θυμίσουμε εμείς.
6. Έπρεπε να έρθουν τα πρώτα μέτρα της φασιστικής κυβέρνησης για να σταματήσει η χαζοχαρούμενη αριστερά να χαιρετίζει με ενθουσιασμό το αυθόρμητο κίνημα του ουκρανικού λαού!!! Μέτρα όπως η απαγόρευση της δραστηριότητας του Κομμουνιστικού Κόμματος, η κατάργηση του νόμου που ποινικοποιούσε τη ναζιστική προπαγάνδα, ο διορισμός μελών του ναζιστικού κόμματος του «Σβόμποντα» σε νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού,  η κατάργηση του δικαιώματος των μειονοτήτων στη χρήση της γλώσσας τους (απαγορεύθηκαν τα Ρωσικά, τα Ρουμανικά, τα Ουγγρικά, τα Ελληνικά) τη στιγμή που ο ρωσόφωνος πληθυσμός είναι παραπάνω από τον μισό πληθυσμό της Ουκρανίας. Να τα απτά αποτελέσματα μίας κρίσης προσανατολισμού της ουκρανικής ολιγαρχίας που το αποτέλεσμα της έκβασής της αντιπαράθεσης είναι λέει αδιάφορο για την «καθαρή» αριστερά, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς… που δεν κατάφεραν να δουν το επερχόμενο φασιστικό πραξικόπημα παρακολουθώντας το με τα χέρια στις τσέπες σαλιαρίζοντας κάτι για ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Φανταζόμαστε ότι όλοι αυτοί εξίσου αδιάφορα θα παρακολουθούσαν τους ναζίδες το 1933 να αρπάζουν την εξουσία από την καταρρέουσα Βαϊμάρη με ανάλογους σχολιασμούς του στυλ «ακόμα μια ενδοαστική σύγκρουση που δεν μας αφορά. Εμείς ασχολούμεθα μόνον με τους χώρους δουλειάς και τα πραγματικά προβλήματα του λαού και του τόπου».
   
   

   Από την καταστροφή των γραφείων του ΚΚΟ στο Κίεβο. Οι αγκυλωτοί πάνω στην είσοδο είναι προϊόν του αυθορμητισμού του “μαζικού λαϊκού κινήματος”. Ρε ουστ από δω απολογητές των φασιστόμουτρων
7. Η φασιστική εξέγερση στην Ουκρανία, αποτελεί την πανηγυρική διάψευση όλων όσων υπερασπίζονται άκριτα την «αυθόρμητη κίνηση των μαζών». Διαψεύδει κατηγορηματικά την αρχή του αγνού και αδιαμεσολάβητου αγώνα, επιβάλει την αναγκαιότητα της διάκρισης του πολιτικά οργανωμένου εργατικού κινήματος (τάξη για τον εαυτό της) από την εργατική τάξη (αυτή κάθε αυτή), αποδεικνύει την τύφλωση που μπορεί να προκαλέσει η εξύμνηση μιας εκμεταλλευόμενης τάξης, πριν γίνει τάξη για τον εαυτό της. Η κοινωνική σύνθεση μίας εξέγερσης ή η συμμετοχή εργατικών στρωμάτων στα γεγονότα δεν αποτελεί ασφαλές κριτήριο για να πάρει κανείς θέση στα γεγονότα. Άλλωστε ακόμα και αυτοί που κλείνουν το μάτι στην εξέγερση δεν κρύβουν ότι στη Μαϊντάν δεν υπήρχε η παραμικρή συμμετοχή του προλεταριάτου. Οι δυνάμεις της αστικής αντίδρασης και της αστικής αντεπανάστασης αποδεικνύουν σε κάθε γωνιά του κόσμου ότι υιοθετούν σε ποιοτικά ανώτερο επίπεδο της πρακτικές εξεγέρσεων με αριστερόστροφο πρόσημο. Έτσι το απόλυτο κριτήριο για να πάρει κανείς θέση είναι το ποιες πολιτικές δυνάμεις κυριαρχούν κάθε φόρα σε κάθε κίνημα. Το παράδοξο μετά απ’ όλα αυτά είναι ότι το μοντέλο μιας ένοπλης εξέγερσης που έχει ξορκίσει η «μαζική και από τα κάτω» αριστερά του δημοκρατικού δρόμου, το υιοθετεί ο πιο μισητός μας εχθρός για να εδραιώσει την καπιταλιστική εξουσία.
8. Η “ανανεωτική”, “αδογμάτιστη”, αριστερά του διαφωτισμού, με την θέση που παίρνει για τα γεγονότα στην Ουκρανία έρχεται να αποδείξει για άλλη μία φορά πως ούτε δημοκρατική είναι, ούτε αριστερά. Η “πολιτικά ορθή”  ΔΗΜΑΡ με ευαισθησία στην υπεράσπιση των καπιταλιστικών δημοκρατικών θεσμών δεν έχει πρόβλημα με την ανατροπή μιας νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης μετά από ένα φασιστικό πραξικόπημα, εφόσον διασφαλίζεται η ευρωπαϊκή πορεία της Ουκρανίας. Το μοναδικό πρόβλημα των ΔΗΜΑΡιτών  είναι να ετεροπροσδιοριστούν με τον “αριστερό αρνητισμό”, και να χαϊδέψουν τα αυτιά του αστικού καθωσπρεπισμού.
9. Ο Σύριζα σε ανακοίνωση του υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, την ομαλότητα, την ειρήνη, και την εφαρμογή της καταστατικής χάρτας του ΟΗΕ(!!!), παραλληλίζοντας τα γεγονότα στην Ουκρανία με τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Αν υπήρχε ζήτημα υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας θα είχε νόημα μόνο με την απομάκρυνση της κυβέρνησης των φασιστών.  Η υπεράσπιση των εθνικών συνόρων δεν αποτελεί απαράβατη αρχή για την αριστερά. Αν αύριο ξεσηκωθεί το ρωσόφωνο τμήμα της ανατολικής Ουκρανίας ζητώντας την αυτοδιάθεση του, οφείλει η αριστερά να του αναγνωρίσει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του. Η  ρώσικη εθνότητα έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί το εαυτό της από το πογκρόμ που ετοιμάζουν και διακηρύττουν ανοιχτά τα φασιστόμουτρα του Κιέβου, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του κρατικού αποχωρισμού είναι πάνω από κάθε παραμύθι περί απαραβίαστου των εθνικών συνόρων που χάραξε η συμφωνία της Γιάλτας. Η έκκληση για ομαλότητα και ειρήνη, μέσω των «δημοκρατικών θεσμών» της ΕΕ, σε μια χώρα στην οποία έχουν καταλάβει οι φασίστες με ένοπλα μέσα την εξουσία, είναι απαράδεκτες, σέρνουν το εργατικό κίνημα σε αδράνεια και βέβαιη ήττα. Παρομοίως και κάθε έκκληση για αποφυγή ενός εμφυλίου πολέμου είναι ακόμα μια ηθικολογία άνευ περιεχομένου και ουσίας απ’ αυτές που συνηθίζει να πετάει η επίσης άνευ αντικειμένου πασιφιστική αριστερά. Η συντριβή των φασιστών είναι αδύνατη χωρίς έναν εμφύλιο πόλεμο, εκτός κι αν κανείς πιστεύει ότι θα φύγουν με εκλογές.
10. Η κρίση στην Ουκρανία δεν είναι μία απλή ενδοαστική- ενδοιμπεριαλιστική σύγκρουση όπως διακηρύσσει τόσο το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διάφορες άλλες οργανώσεις της αριστεράς. Πρόκειται για ένα πετυχημένο φασιστικό πραξικόπημα, στην καρδιά της Ευρώπης, την εποχή μιας κρίσης που παράγει πολιτικές συμπεριφορές που ευνοούν την εναλλακτική του φασισμού σε όλη την Ευρώπη. Η ουκρανική αριστερά και οι κομμουνιστές απέναντι σε μία ένοπλη φασιστική εξέγερση δεν έχουν καθήκον «να αναδείξουν τα πραγματικά προβλήματα του λαού»[ΑΝΤΑΡΣΥΑ], (που αλήθεια ποια είναι, μήπως το χρέος και το ΔΝΤ;), και ο μόνος τρόπος για «να απομονώσει ο ουκρανικός λαός τον φασισμό»[ΚΚΕ], που ένα κίνημα τον ανέδειξε στην εξουσία δεν είναι άλλος παρά μόνο με μία αντιφασιστική ένοπλη εξέγερση. Την προοπτική της ένοπλης αντιπαράθεσης με την φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, θα έπρεπε να προτάξουν οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί, και το οργανωμένο εργατικό κίνημα στην Ουκρανία, φτιάχνοντας ένοπλες πολιτοφυλακές, γεγονός που θα τους επέτρεπε αύριο να διεκδικήσουν εξολοκλήρου την εξουσία στην Ουκρανία τσακίζοντας τη φασιστική αντίδραση και όλες τις τάσεις της ολιγαρχίας που στηρίζουν οποιαδήποτε εξουσία αρκεί να τους εξασφαλίζει τα κέρδη τους. Και σε μία τέτοια προοπτική θα έπρεπε και οι διεθνείς δυνάμεις της αριστερά, οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί να ενισχύσουν ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να βρεθεί και ο Πούτιν μαζί και τα δικά του φερέφωνα εκτός παιχνιδιού. Αλλά γι’ αυτό δεν θα φροντίσει η ευρωπαϊκή αριστερά αλλά αυτή της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Η ευρωπαϊκή αριστερά ας ασχοληθεί με τα κατορθώματα του δικού της ιμπεριαλισμού και ας σταματήσει να κρύβεται πίσω από τα αντιμιλιταριστικά μανιφέστα της ρώσικης αριστεράς. Η αριστερή αντιρωσική ρητορική στη δύση το μόνο που καταφέρνει είναι να δίνει άλλοθι στην κυρίαρχη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Ας θυμηθεί αυτή η αριστερά που έχει καταντήσει σαν την οακκε και βλέπει παντού -μαζί με τα αφεντικά της- ρώσους ιμπεριαλιστές. «Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός».
    
    

    Η αισθητική του ενός “αστικού” στρατοπέδου από το άλλο βγάζει μάτια
11. Σε μια τέτοια βίαιη αναμέτρηση ο επαναστατικός κομμουνισμός διαλέγει ξεκάθαρα μέτωπο, όπως θα διάλεγε, τον Αύγουστο του 1917 στη Ρωσία,  στην Ιταλία το 1922, στη Γερμανία το 1933, στην Ισπανία του 1936, χωρίς καμία πολιτική υποστήριξη στον κάθε Γιανουκόβιτς και την ρωσόφιλη αστική τάξη που τον υποστηρίζει, με τον ίδιο τρόπο που ο αγώνας ενάντια στους φασίστες ή σε οποιοδήποτε αστικό στρατιωτικό πραξικόπημα, δεν σήμαινε συμμετοχή ή οποιαδήποτε άλλη υποστήριξη σε οποιαδήποτε δημοκρατική αστική κυβέρνηση (και για να μην ξεχνιόμαστε τέτοια ήταν και της Ισπανίας το 36).  Οι δεκάρικοι για την ειρήνη όταν αρχίσουν οι κανονιές δεν έχουν κανένα νόημα. Εκτός αν είναι ένας άδικος πόλεμος απ’ όλες τις μεριές.  Όσο η δυτική Ουκρανία ανέχεται -ή καλύτερα αναγκάζεται να ανέχεται κάτω από την φασιστική τρομοκρατία- την ημιφασιστική κυβέρνηση του Κίεβου, υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα οποιαδήποτε άλλη κίνηση θα οδηγήσει ή θα βοηθήσει στη συντριβή της.  Αυτό είναι το άμεσο και επείγον καθήκον αυτή τη στιγμή στο ουκρανικό ζήτημα. Η Ουκρανία μπορεί να διεκδικήσει την ενότητά της, μόνο με ένα καθεστώς που δεν θα θέτει ζητήματα ύπαρξης σε οποιαδήποτε εθνότητα και μειονότητα που ζει πάνω στη χώρα και που σε αυτό δεν θα έχουν καμία θέση οι ναζιστικές συμμορίες που απειλούν με φυσική εξόντωση την αριστερά και το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Οποιαδήποτε ad hoc συμμαχία πάνω σε αυτή την προοπτική είναι θεμιτή και αναγκαία. Τέλος είναι σίγουρο ότι η συντριβή των πραιτοριανών φασιστών πρακτόρων του δυτικού ιμπεριαλισμού θα χαροποιήσει αφάνταστα τα εκατομμύρια ξεβράκωτων της Βενεζουέλας που αντιμετωπίζουν ένα αντίστοιχο αντεπαναστατικό πραξικόπημα στη χώρα τους,  υπό την αιγίδα του ηγεμόνα και παγκόσμιου εγγυητή του σαπισμένου καπιταλιστικού συστήματος. Αλλά και όλο τον κόσμο που από ένστικτο εύχεται την κατάληψη όχι μόνο του Κιέβου αλλά και του Βερολίνου. Μια ήττα που θα την αισθανθεί επίσης ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός που δεν διαστάσει προκειμένου να πετύχει τους γεωπολιτικούς του σκοπούς να συνεργάζεται άψογα με τον φασιστικό υπόκοσμο. Και για να τελειώνουμε. Σε μια αντιπαράθεση που από τη μια βρίσκονται οι οπαδοί του Χίτλερ και του Μπαντερα κραδαίνοντας τους αγκυλωτούς να απειλούν να εγκαταστήσουν το πρώτο φασιστικό καθεστώς στην Ευρώπη μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και από την άλλη ο κόσμος που υπερασπίζεται τα αγάλματα του Λένιν και του αντιφασιστικού αγώνα, εμείς διαλέγουμε ανεπιφύλακτα στρατόπεδο. Με τον ίδιο τρόπο που θα διαλέγαμε αν από τη μια βρισκόταν ο ΕΛΑΣ  και από την άλλη οι ταγματασφαλίτες. Οι υπόλοιποι ας κλαίγονται για την ειρήνη, τα σύνορα της Γιάλτας, τον εμφύλιο πόλεμο που χτυπάει την πόρτα της καπιταλιστικής -πλην πολιτισμένης- Ευρώπης. 100 χρόνια μετά το 1914, και 6 χρόνια μετά το 2008, ο πόλεμος συναντάει την κρίση στο κέντρο της Ευρώπης. Και όπως έχει συμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις δοκιμάζεται ταυτόχρονα και η αντοχή της αριστεράς, ιδιαίτερα εκείνης των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων, που κρυπτόμενες πίσω από κάθε είδους ιδεολογήματα αρνούνται να πάρουν θέση, αν δεν γίνονται ουρά της δικής τους αστικής τάξης. Όπως και να χει εμείς υποστηρίζουμε την ήττα του δικού μας ιμπεριαλισμού ταυτόχρονα με τη συντριβή του φασιστικού υπόκοσμου στο Κίεβο.

• Ενάντια στην απαγόρευση της κομμουνιστικής δραστηριότητας στην Ουκρανία
• Ενάντια σε κάθε νόμο που καταργεί τα δικαιώματα  της ρώσικης εθνότητας, και κάθε εθνικής και θρησκευτικής μειονότητας
• Υπερασπιζόμαστε τα αιτήματα των καταπιεσμένων εθνοτήτων, ακόμα και αυτό του κρατικού τους αποχωρισμού
• Να ενισχυθεί κάθε αγώνας που συντελεί στην ανατροπή της φασιστικής κυβέρνησης της Ουκρανία

Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση