Πολιτικές Διώξεις και Κρατική Καταστολή

Πολιτικές Διώξεις στο προσκήνιο

Ο περασμένος αιώνας σημαδεύτηκε από μια σειρά εργατικών αγώνων και κοινωνικών εξεγέρσεων αφήνοντας τους εργαζόμενους και τη νεολαία με σημαντικές κατακτήσεις, νίκες και ελευθερίες σε όλα τα επίπεδα. Τα αδιέξοδα που δημιούργησε η ίδια η κεφαλαιοκρατική πολιτική την οδηγούν στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και  στο τέλος των κοινωνικών συμβολαίων.

Ήδη με την ψήφιση του πρώτου μνημονίου ζούμε μια βαθύτατη επίθεση στις λαϊκές ελευθερίες και στα δημοκρατικά δικαιώματα. Το κοινωνικό ολοκαύτωμα της πολιτικής του κεφαλαίου που προωθούν Κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ φέρνει, εκτός από τη λιτότητα και την εξαθλίωση, τον αυταρχικό ολοκληρωτισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα, θέτοντας τη χώρα σε ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Ζούμε στην εποχή του δόγματος του σοκ: καθημερινή βία που ασκείται στον εργαζόμενο δια μέσου της ανεργίας και της φτώχειας, ιδεολογική τρομοκρατία με την κινδυνολογία περί άτακτης χρεοκοπίας, μονόδρομος της θυσίας. Σ’ αυτά προστίθεται και η ανοιχτή - γυμνή βία της αστυνομίας, των στρατών, των φασιστών, των δικαστηρίων και της φυλακής.

Σήμερα οι λαϊκοί αγώνες συνδέονται πιο άμεσα με την διεύρυνση των ελευθεριών. Έχοντας στον πυρήνα τους ακόμα περισσότερο την ανάγκη για έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης και ανάπτυξης της πάλης τους.

Απέναντι σε αυτό όλος ο συρφετός, κυβερνήσεων, της τηλεδικτατορίας, της δικαστικής εξουσίας, του παρακράτους, των νεοναζιστικών οργανώσεων, χρησιμοποιεί όλα τα όπλα που έχει στο οπλοστάσιο του. Προκειμένου να καταστείλει την ελεύθερη βούληση των εργαζομένων και της νεολαίας.

Ανοίγεται λοιπόν μια νέα περίοδος που στιγματίστηκε από μια σειρά κινηματικών διαδικασιών(Φοιτητικές κινητοποιήσεις, Δεκέμβρης 2008, αντιπολεμικό, απεργίες, πλατείες). Κατά την οποία το ίδιο το σύστημα έχει χάσει πλέον την ικανότητα του να στρατεύσει θετικά τους εργαζόμενους και την νεολαίας. Σε αντίθεση με μια προηγούμενη περίοδο όπου πλειοψηφικά κομμάτια της κοινωνίας είχαν πάρει ενεργό ρόλο σε στρατηγικές επιλογές για το κεφάλαιο(πχ. Ολυμπιακοί Αγώνες, όραμα ισχυρής Ελλάδας).  Καταρρίπτοντας λοιπόν σα χάρτινο πύργο τις θριαμβολογίες μιας προηγούμενης περιόδου περί τέλους της πάλης των τάξεων και περί παντοκρατορίας του καπιταλισμού.  Πλήρης κοινωνική απονομιμοποίηση στα μάτια της. Του συστήματος, των θεσμών και του πολιτικού του προσωπικού.

Δημιουργείται από πλευράς κυβέρνησης, μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Η οποία με πρόσχημα την υπέρβαση της κρίσης και την αναγκαιότητα του μνημονίου, περνά σε βαθύτερη και οξύτατη επίθεση στα δικαιώματα μας. Καταστολή οποιαδήποτε φωνής αντίστασης, είσοδο σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, στημένα κατηγορητήρια με δίκες παρωδία, απολύσεις λόγω συνδικαλιστικής δράσης, εισβολή σε σπίτια αγωνιστών, αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Θέλοντας με αυτό τον τρόπο να τρομοκρατήσουν και να καθυποτάξουν τον λαϊκό παράγοντα και την βούλησή του.  Προσπαθώντας όχι μόνο την απλή καταστολή των κινητοποιήσεων αλλά και τον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Για αυτό και υιοθετείται εντέχνως όλη η ακροδεξιά ατζέντα από κυβερνητικά και μιντιακά κέντρα. Αποτελώντας παράλληλα ένα νέο ποιοτικό στοιχείο μαζί και με την είσοδο των νεοναζί παρακρατικών της Χ.Α στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αποκρυπτογραφώντας με αυτό τον τρόπο το ζοφερό παρόν (σε πολιτικό και όχι μόνο επίπεδο) μιας κοινωνίας υπό κατάρρευση.

Αυτή η νέα πραγματικότητα φέρνει εκβιαστικά την ανάγκη για επαναθεμελίωση και συλλογική διεκδίκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Κάτι που το υπάρχον πολυδιασπασμένο και διαιρεμένο εργατικό κίνημα δε μπορεί να μπει σε μια προσπάθεια υπεράσπισης αλλά και διεκδίκησης- διεύρυνσης αυτών. Δίνοντας χώρο στη καταπάτηση των μέχρι τώρα κεκτημένων μας.  Αποτελώντας τροχοπέδη με τη λογική και την εικόνα την οποία έχει.

Δεν μας μένουν περιθώρια… Πρέπει να διαλέξουμε ένα άλλο δρόμο αυτόν της διεκδίκησης και της ανατροπής

ΑΓΩΝΑΣ- ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ο τρόπος μας.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ- ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

 ΠΟΛΙΤΩΝ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ