Ουκρανία: όχι στο "διμέτωπο" και τις "ίσες αποστάσεις"!

Του Πάνου Κοσμά

Ύστερα από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2008, οι εξελίξεις δεν έπαψαν να θέτουν, το ένα μετά το άλλο, σκληρά διλήμματα στην Αριστερά: για το χαρακτήρα της κρίσης, για την απάντηση της Αριστεράς, για το αν αυτή η απάντηση μπορεί να είναι ένα αριστερό – κεϊνσιανό σχέδιο εξόδου από την κρίση του καπιταλισμού ή η σοσιαλιστική «έξοδος» από τον καπιταλισμό σε κρίση. Όλα τα «παλιά» θεωρητικά ζητήματα, σκεπασμένα από τη λήθη, την κατάπτωση σχεδόν δύο δεκαετιών σκληρής ήττας της Αριστεράς και των ιδεών της, μεγάλης υποχώρησης του παγκόσμιου κινήματος και ανυπαρξίας επαναστατικών αποπειρών ανατροπής του καπιταλισμού, ξαναβρέθηκαν απαιτητικά στο δρόμο της Αριστεράς.

Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. έχουν αγκα­λιά­σει την επα­νά­στα­ση (σ.σ. στην Ου­κρα­νία) σαν μια άλλη άν­θι­ση της δη­μο­κρα­τί­ας, ένα χτύ­πη­μα στον αυ­ταρ­χι­σμό και στη δια­φθο­ρά στην πρώην σο­βιε­τι­κή χώρα”.

New York Times της 1ης Μαρ­τί­ου 2014

Στο νέο ιστο­ρι­κό κύκλο της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης η Αρι­στε­ρά και τα κι­νή­μα­τα βρέ­θη­καν πρώτα στην αφε­τη­ρία: με τις εξε­γέρ­σεις – επα­να­στά­σεις της «αρα­βι­κής άνοι­ξης», με τα μα­ζι­κά κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, με το occupy wall street, δίπλα στις λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κές «εστί­ες» αντί­στα­σης στον ιμπε­ρια­λι­σμό και το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Στην πρό­κλη­ση των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης και των εξε­γέρ­σε­ων, ο κα­πι­τα­λι­σμός απά­ντη­σε με τα γνω­στά του όπλα: τη διε­θνή ορ­γά­νω­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης σε όλα τα μέ­τω­πα (από την Αρα­βία ως τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Ου­κρα­νία), τον ακρο­δε­ξιό και φα­σι­στι­κό «ρι­ζο­σπα­στι­σμό απ’ τα κάτω», το με­τα­σχη­μα­τι­σμό της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας στην Ευ­ρώ­πη σε σι­δε­ρό­φρα­κτη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αυ­ταρ­χία με διαρ­κώς ενι­σχυό­με­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κρά­τους “έκτα­κτης ανά­γκης”. Αφού ξε­πέ­ρα­σε το ξάφ­νια­σμα και τον πα­νι­κό της πρώ­της εκ­δή­λω­σης της κρί­σης, αφού διέ­θε­σε τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια στις δύο όχθες του Ατλα­ντι­κού για να ελέγ­ξει την τρα­πε­ζι­κή κρίση, αφού επέ­βα­λε ένα πλαί­σιο δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης με τη με­τα­τρο­πή των κρα­τι­κών χρεών σε δη­μό­σια και με την εγκα­τά­στα­ση ενός πα­γκό­σμιου μη­χα­νι­σμού υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­σης όπου οι ερ­γα­ζό­με­νοι όλου του κό­σμου γί­νο­νται δου­λο­πά­ροι­κοι του 21ου αιώνα για να ξε­πλη­ρω­θούν οι απαι­τή­σεις της τε­ρά­στιας μάζας του πλα­σμα­τι­κού κε­φα­λαί­ου πάνω στη ζω­ντα­νή ερ­γα­σία και να πάει σε όλο και με­γα­λύ­τε­ρο βάθος η δια­δι­κα­σία κα­τα­στρο­φής ζω­ντα­νής και νε­κρής ερ­γα­σί­ας, αφού έτσι πέ­τυ­χε μια προ­σω­ρι­νή και σχε­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος σε ΗΠΑ και Ευ­ρώ­πη, ύστε­ρα φό­ρε­σε τη «στολή εκ­στρα­τεί­ας» για να κα­τα­πνί­ξει τους θυ­λά­κους αντί­στα­σης σε όλο τον κόσμο!

Δεν έχου­με δι­καί­ω­μα να πα­ρα­γνω­ρί­σου­με τα μη­νύ­μα­τα των και­ρών! Η κα­πι­τα­λι­στι­κή αντε­πί­θε­ση προ­σλαμ­βά­νει πλέον τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και τη δυ­να­μι­κή διε­θνούς αντε­πα­νά­στα­σης που απει­λεί να πνί­ξει όλες τις εστί­ες αντί­στα­σης του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Από κει που στο άμεσο διά­στη­μα ύστε­ρα από το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης βρί­σκο­νταν ένα βήμα πίσω, οι δυ­νά­μεις του κα­πι­τα­λι­σμού και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης βρί­σκο­νται τώρα ένα -απο­φα­σι­στι­κό!- βήμα μπρο­στά: αφού επέ­βα­λαν στη Λιβύη ένα κα­θε­στώς-υβρί­διο Αλ Κάι­ντα, το­πι­κών φυ­λάρ­χων και ιμπε­ρια­λι­στι­κού προ­τε­κτο­ρά­του, αφού πέ­τυ­χαν τον εκ­φυ­λι­σμό της αι­γυ­πτια­κής επα­νά­στα­σης με την απο­κα­τά­στα­ση μέσα από στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα σε νέα εκ­δο­χή του κα­θε­στώ­τος Μπου­μπά­ρακ σε έναν εμ­φύ­λιο με τους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους, εκ­φυ­λί­ζο­ντας έτσι και αντι­στρέ­φο­ντας σε με­γά­λο βαθμό την ανα­τρε­πτι­κή δυ­να­μι­κή της «αρα­βι­κής άνοι­ξης», τώρα με το ’να χέρι στη­ρί­ζουν μια κυ­βέρ­νη­ση ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και να­ζι­στών στην Ου­κρα­νία και ορ­γα­νώ­νουν ένα νέο Ψυχρό Πό­λε­μο στην Ευ­ρώ­πη και με το άλλο στη­ρί­ζουν, χρη­μα­το­δο­τούν και κα­θο­δη­γούν την «αντε­πα­νά­στα­ση των πλου­σί­ων» στη Βε­νε­ζου­έ­λα. Αν πε­τύ­χουν σε αυτό το διπλό τους στόχο και μά­λι­στα χωρίς μια ση­μα­ντι­κή, ευ­ρω­παϊ­κή του­λά­χι­στον, αντί­δρα­ση και αντί­στα­ση της Αρι­στε­ράς, αυτό θα μπο­ρού­σε να είναι ένα απο­φα­σι­στι­κό ση­μείο κα­μπής υπέρ του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού, που πλέον για να δια­χει­ρι­στεί την κρίση του και τους αντα­γω­νι­σμούς του, έχει ανα­κα­λέ­σει στην ιστο­ρι­κή σκηνή το βα­μπίρ του να­ζι­σμού.

Η Ου­κρα­νία συ­νι­στά αναμ­φί­βο­λα την κο­ρυ­φαία και πιο «ανε­λέ­η­τη» δο­κι­μα­σία για μια Αρι­στε­ρά που για με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες του­λά­χι­στον ψά­χνει τα βή­μα­τά της -αν δεν «πα­ρα­πα­τά­ει»- στην ανα­μέ­τρη­ση με το πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα.
Στην ιστο­ρι­κή κλί­μα­κα, η σύ­ντο­μη κι­νη­μα­τι­κή ανα­γέν­νη­ση των Φό­ρουμ στο πρώτο μισό της πρώ­της δε­κα­ε­τί­ας του νέου αιώνα απο­δεί­χτη­κε μια σύ­ντο­μη και ασθε­νι­κή ανα­λα­μπή, καθώς ναυά­γη­σε στις πρώ­τες δο­κι­μα­σί­ες των βα­σι­κών πο­λι­τι­κών της στη­ριγ­μά­των (συμ­με­το­χή της Επα­νί­δρυ­σης στην κυ­βέρ­νη­ση Πρό­ντι, σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρος εκ­φυ­λι­σμός του βρα­ζι­λιά­νι­κου PT στην κυ­βέρ­νη­ση) αλλά και στη σύ­γκρου­ση με τις σκλη­ρές απαι­τή­σεις της «πραγ­μα­τι­κής» τα­ξι­κής πάλης και τις ανά­γκες του πε­ρά­σμα­τος «από το συμ­βο­λι­κό, στο πραγ­μα­τι­κό». Στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή επι­βάλ­λε­ται σκλη­ρά ο «νόμος» της αδυ­σώ­πη­της τα­ξι­κής ανα­μέ­τρη­σης. Η μα­κρό­χρο­νη αρι­στε­ρή δια­κυ­βέρ­νη­ση σε μια κα­τά­στα­ση αστα­θούς τα­ξι­κής ισορ­ρο­πί­ας απο­δει­κνύ­ε­ται χί­μαι­ρα: τώρα εί­μα­στε μπρο­στά στο άμεσο δί­λημ­μα είτε μιας απο­φα­σι­στι­κής στρο­φής στην κα­τεύ­θυν­ση του σο­σια­λι­στι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού είτε της επι­κρά­τη­σης της «εξέ­γερ­σης των πλου­σί­ων». Στο θέ­α­τρο της Ευ­ρώ­πης οι εξε­λί­ξεις στην Ου­κρα­νία τα­ράσ­σουν το σχέ­διο μιας «ήσυ­χης» πα­ρέμ­βα­σης της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και ανα­βαθ­μί­ζουν τους φό­βους όχι μόνο για με­γα­λύ­τε­ρη σκλή­ρυν­ση της «ευ­ρω­παϊ­κής Βα­στίλ­λης» αλλά και για τις εκλο­γι­κές επι­δό­σεις των ευ­ρω­παϊ­κών ακρο­δε­ξιών ή και φα­σι­στι­κών κομ­μά­των. Οι αντίρ­ρο­πες δυ­νά­μεις του ελ­λη­νι­κού «θυ­λά­κου» (με την ανα­με­νό­με­νη εκλο­γι­κή πρω­τιά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τη ρε­α­λι­στι­κή «απει­λή» της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς), αλλά και της «ξε­χα­σμέ­νης» εξέ­γερ­σης της Βοσ­νί­ας, έχουν να ανα­με­τρη­θούν με την πλημ­μυ­ρί­δα της ακρο­δε­ξιάς, του φα­σι­σμού και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης στο ευ­ρω­παϊ­κό έδα­φος, με την Ου­κρα­νία σε ρόλο αιχ­μής, την Ευ­ρω­ζώ­νη και Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση σε ρόλο ευ­ρω­παϊ­κής Ιερής Συμ­μα­χί­ας ενά­ντια στους λαούς (που με την Ου­κρα­νία «ξε­πλέ­νει» και επί­ση­μα πλέον το ρόλο του φα­σι­σμού) και τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό στο γνω­στό ρόλο του πα­γκό­σμιου αρ­χι­τρα­μπού­κου.

Αφυ­πνι­σμέ­νη βίαια από μια κα­τά­στα­ση «νάρ­κης της ήττας» και διαρ­κώς «εκ­βια­ζό­με­νη» από το συ­μπυ­κνω­μέ­νο πο­λι­τι­κό χρόνο, αλλά και τα όλο και πιο σκλη­ρά και απαι­τη­τι­κά «επει­σό­δια» της ανα­μέ­τρη­σης με το σύ­στη­μα, η Αρι­στε­ρά μοιά­ζει πιο αμή­χα­νη από ποτέ. Έχει πλήρη αμη­χα­νία με τη Βε­νε­ζου­έ­λα (τι πρέ­πει να γίνει, πέρα από την αυ­το­νό­η­τη αλ­λη­λεγ­γύη), δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει για την Ου­κρα­νία, δεν ξέρει τι να συ­μπε­ρά­νει και πώς να επα­να­προσ­διο­ρί­σει τη θέση της για την πο­ρεία της «αρα­βι­κής άνοι­ξης», δεν ξέρει καν τι να κάνει για τη «δική της» κοι­νω­νι­κή εξέ­γερ­ση στη Βοσ­νία, και στις κο­ρυ­φώ­σεις της ανα­μέ­τρη­σης πα­ρα­κο­λου­θεί με πα­τσι­φι­στι­κή «ανω­τε­ρό­τη­τα» τους φα­σί­στες να φτιά­χνουν πο­λι­το­φυ­λα­κές! Φο­βό­μα­στε λοι­πόν πως το πι­θα­νό­τε­ρο είναι ότι θα προ­τι­μή­σει, μέσα σε αυτό τον κα­τα­κλυ­σμό, αφού το­πο­θε­τη­θεί με τις “ίσες απο­στά­σεις”, στη συ­νέ­χεια απλώς να κάνει… εκλο­γές – έστω και αν ιδιαί­τε­ρα σε αυτές τις συν­θή­κες τα απο­τε­λέ­σμα­τά τους απο­κτούν τε­ρά­στια ση­μα­σία, πάνω απ’ όλα στην Ελ­λά­δα.

Σε αυτό το άρθρο μπο­ρού­με μόνο υπαι­νι­κτι­κά να τα ση­μειώ­σου­με όλα αυτά, για να έχου­με μια αί­σθη­ση της «με­γά­λης ει­κό­νας», γιατί επεί­γει να αφιε­ρω­θού­με στο τι να κά­νου­με στο «ου­κρα­νι­κό μέ­τω­πο». Τα γε­γο­νό­τα ισο­δυ­να­μούν με γε­νι­κό συ­να­γερ­μό – μόνο κου­φοί θα μπο­ρού­σαν να συ­νε­χί­ζουν τα «ει­ρη­νι­κά τους έργα» επει­δή δεν τον άκου­σαν!

Κάτω η κυ­βέρ­νη­ση των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και νε­ο­να­ζί του Κιέ­βου, όρ­γα­νο της διε­θνούς αντε­πα­νά­στα­σης!

Ας αρ­χί­σου­με απ’ αυτό, το πιο άμεσο και κα­θο­ρι­στι­κό, για να πιά­σου­με από την αρχή γερά την άκρη του νή­μα­τος. Και για να εί­μα­στε από την αρχή σα­φείς: εδώ η εκ­δο­χή των ίσων απο­στά­σε­ων και του “ούτε ούτε” θα ήταν τρα­γι­κό λάθος! Όσον αφορά το νέο κα­θε­στώς του Κιέ­βου, οι ίσες απο­στά­σεις και το “ούτε ούτε” θα μπο­ρού­σε να έχει την εξής μορφή: ούτε με τον Για­νου­κό­βιτς ούτε με τον Για­τσέ­νιουκ (ο πρω­θυ­πουρ­γός της νέας κυ­βέρ­νη­σης) – ούτε με το φι­λο­δυ­τι­κό τμήμα της αστι­κής τάξης ούτε με το φι­λο­ρω­σι­κό. Πτέ­ρυ­γες της αστι­κής τάξης – κυ­βερ­νή­σεις και κα­θε­στώ­τα εξί­σου εκ­με­ταλ­λευ­τι­κά και κα­τα­πιε­στι­κά, οπότε η Αρι­στε­ρά είναι εξί­σου ενά­ντια και στα δύο. Με αυτή τη λο­γι­κή, φυ­σι­κά, δεν υπήρ­ξε και καμιά ου­σια­στι­κή αλ­λα­γή κα­θε­στώ­τος στο Κίεβο: τα κα­θε­στώ­τα του Για­νου­κό­βιτς και του Για­τσέ­νιουκ είναι πο­λι­τι­κά “ομό­τι­μα”. (1)

Ακού­γε­ται ρι­ζο­σπα­στι­κό, ακόμη και επα­να­στα­τι­κό, αλλά είναι τρα­γι­κό λάθος! Διότι πα­ρα­γνω­ρί­ζει πλή­ρως δύο κα­θο­ρι­στι­κά ζη­τή­μα­τα: το χα­ρα­κτή­ρα του νέου κα­θε­στώ­τος και τη διε­θνή του ση­μα­σία.

Συ­γκε­κρι­μέ­να, το νέο κα­θε­στώς δεν είναι ένα απλώς αυ­ταρ­χι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­κό κα­θε­στώς, αλλά ένα βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς με ισχυ­ρό και κα­θο­ρι­στι­κό το ρόλο του νε­ο­να­ζι­στι­κού του βρα­χί­ο­να. Η πο­ρεία των εξε­λί­ξε­ων απά­ντη­σε σε πολ­λές «απο­ρί­ες» σχε­τι­κά με αυτό, αφού η ετυ­μη­γο­ρία των γε­γο­νό­των ήταν αμεί­λι­κτη. Πέρα από το συμ­βο­λι­κό (που όμως συ­μπυ­κνώ­νει το πο­λι­τι­κό) του γε­γο­νό­τος ότι ο νέος πρω­θυ­πουρ­γός Για­τσέ­νιουκ φω­το­γρα­φή­θη­κε να χαι­ρε­τά­ει να­ζι­στι­κά (2) ύστε­ρα από την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας, υπάρ­χουν σειρά από ου­σια­στι­κά δε­δο­μέ­να: Στην πρώτη της συ­νε­δρί­α­ση η ου­κρα­νι­κή Ράντα απο­φά­σι­σε με­τα­ξύ άλλων (3) να βγά­λει εκτός νόμου το ΚΚ Ου­κρα­νί­ας, να κα­ταρ­γή­σει το νόμο που ποι­νι­κο­ποιού­σε τη να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα, να κα­ταρ­γή­σει την επί­ση­μη χρήση των μειο­νο­τι­κών γλωσ­σών (ρω­σι­κά, ρου­μα­νι­κά, ουγ­γρι­κά, ελ­λη­νι­κά), να το­πο­θε­τή­σει υπουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών το να­ζι­στή Β. Αβά­κοφ και να διο­ρί­σει στε­λέ­χη του νε­ο­να­ζι­στι­κού Δε­ξιού Τομέα σε θέ­σεις-κλει­διά στο υπουρ­γείο, αλλά και στη Γε­νι­κή Ει­σαγ­γε­λία, να απο­λύ­σει από την υπη­ρε­σία αξιω­μα­τι­κούς και στρα­τιω­τι­κούς του στρα­τού και των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής για να προ­σλά­βει στη θέση τους μέλη και στε­λέ­χη του Σβό­μπο­ντα και του Δε­ξιού Τομέα, να εκ­δώ­σει ψή­φι­σμα για την αντι­με­τώ­πι­ση των συ­νε­πειών της σο­βιε­τι­κής κα­το­χής της Ου­κρα­νί­ας! Ασφα­λώς τα εγκλή­μα­τα του Στά­λιν, που ανέ­τρε­ψε τη διε­θνι­στι­κή πο­λι­τι­κή των Λένιν – Τρό­τσκι και την αντι­κα­τέ­στη­σε με τον παλιό με­γα­ρω­σι­κό σο­βι­νι­σμό, έχουν με­γά­λη ευ­θύ­νη για το γε­γο­νός ότι γι­γα­ντώ­θη­κε ο σο­βι­νι­σμός και ο να­ζι­σμός στην Ου­κρα­νία και άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Αλλά μόνο τον ιμπε­ρια­λι­σμό βοη­θά­ει να “ξε­πλέ­νο­νται” όλα με το επι­χεί­ο­ρη­μα των εγκλη­μά­των του Στά­λιν. (4)

Αν αυτά έγι­ναν στη Βουλή, στους δρό­μους και σιγά σιγά σε όλη τη χώρα, άρ­χι­σε να ξε­δι­πλώ­νε­ται ένα αντι­κομ­μου­νι­στι­κό φα­σι­στι­κό πο­γκρόμ, από πυρ­πο­λή­σεις γρα­φεί­ων κομ­μά­των και λιν­τσα­ρί­σμα­τα στε­λε­χών τους (5) μέχρι ει­σβο­λές ταγ­μά­των εφό­δου σε συ­νε­δριά­σεις δη­μο­τι­κών συμ­βου­λί­ων ακόμη και σε κω­μο­πό­λεις μα­κριά από το Κίεβο.

Δεν θέ­λου­με να κου­ρά­σου­με άλλο πα­ρα­θέ­το­ντας και άλλα στοι­χεία. Για μας είναι αρ­κε­τά για να τεκ­μη­ριώ­σουν το χα­ρα­κτη­ρι­σμό του νέου κα­θε­στώ­τος ως “βο­να­παρ­τι­στι­κού με ισχυ­ρό νε­ο­να­ζι­στι­κό βρα­χί­ο­να”. Θα μπο­ρού­σε κα­νείς εδώ να αντι­τεί­νει ότι “άρα λοι­πόν αυτό δεν είναι ένα κα­θα­ρά φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς σαν αυτά του Με­σο­πο­λέ­μου του 20ού αιώνα”. Μια τέ­τοια σκέψη θα ήταν ασυγ­χώ­ρη­τη για πολ­λούς λό­γους: Πρώτα απ’ όλα, μπο­ρεί να μην έχου­με ένα “κα­θα­ρά φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς” (για λό­γους που θα εξη­γή­σου­με πα­ρα­κά­τω), αλλά έχου­με “κα­θα­ρά να­ζι­στές” να συμ­με­τέ­χουν στην εξου­σία σε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο, και μά­λι­στα να έχουν κερ­δί­σει αυτό το ρόλο με τη δράση των ένο­πλων πο­λι­το­φυ­λα­κών τους με κα­τά­λη­ξη μια νι­κη­φό­ρα έφοδο για την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας. Αυτό είναι ένα ιστο­ρι­κά με­γά­λο γε­γο­νός, ένα ση­μείο κα­μπής, μια ποιο­τι­κή με­τα­βο­λή – και αλί­μο­νο στην Αρι­στε­ρά και ακόμη χει­ρό­τε­ρα στην Επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά και δη την τρο­τσκι­στι­κή (6) που όχι μόνο δεν το βλέ­πει και δεν το αξιο­λο­γεί πολύ ψηλά, αλλά το υπο­βαθ­μί­ζει και προ­σπα­θεί να το απο­κρύ­ψει! Σε πρό­σφα­το άρθρο του ο Άλεξ Κα­λί­νι­κος δια­σκε­δά­ζει “απ’ τ’ αρι­στε­ρά” το γε­γο­νός αυτό με τρόπο που κιν­δυ­νεύ­ει να γίνει απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρος από την “απ’ τα δεξιά” προ­σπά­θεια των NY Times, του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού, του Σουλτς και των ομοί­ων του. Ιδού τι λέει με­τα­ξύ άλλων το άρθρο του στην ιστο­σε­λί­δα του αγ­γλι­κού Socialist Workers (Ερ­γα­τι­κό Κόμμα) με ημε­ρο­μη­νία 3 Μαρ­τί­ου και με τίτλο “Ο Πού­τιν ανε­βά­ζει τον πήχη στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή κρίση στην Κρι­μαία” (με μια αδιό­ρα­τη από­κλι­ση προς το “ο κύ­ριος εχθρός είναι η Ρωσία”):

«Επι­πλέ­ον, χάρη στην ιστο­ρι­κή αδυ­να­μία της Αρι­στε­ράς στην Ου­κρα­νία, η ακρο­δε­ξιά έχει δια­δρα­μα­τί­σει ση­μα­ντι­κό ρόλο στην “Euromaidan” κα­τά­λη­ψη στο Κίεβο. Παρ’ όλα αυτά, όσοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι η ανα­τρο­πή του Για­νου­κό­βιτς ήταν ένα “φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα”, πα­πα­γα­λί­ζουν την προ­πα­γάν­δα της Μό­σχας. Ο Για­νου­κό­βιτς ανα­τρά­πη­κε γιατί το τμήμα της ολι­γαρ­χί­ας που προη­γου­μέ­νως τον υπο­στή­ρι­ξε απέ­συ­ρε την υπο­στή­ρι­ξή του (…) πέρα από μια από­φα­ση του Κοι­νο­βου­λί­ου στο Κίεβο περί απα­γό­ρευ­σης της ρω­σι­κής γλώσ­σας ως επί­ση­μης γλώσ­σας, τα στοι­χεία περί ύπαρ­ξης πραγ­μα­τι­κής απει­λής για τους Ρω­σό­φω­νους είναι λίγα».

Στο εδά­φιο αυτό συ­μπυ­κνώ­νο­νται όλα τα λάθη στην πο­λι­τι­κή αξιο­λό­γη­ση των γε­γο­νό­των που έφε­ραν την ανα­τρο­πή του Για­νου­κό­βιτς και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο στον πο­λι­τι­κό χα­ρα­κτη­ρι­σμό του νέου ου­κρα­νι­κού κα­θε­στώ­τος:

Πρώ­τον, η φράση “η ακρο­δε­ξιά έχει δια­δρα­μα­τί­σει ση­μα­ντι­κό ρόλο στη “Euromaidan” κα­τά­λη­ψη στο Κίεβο” εξα­φα­νί­ζει το ρόλο των να­ζι­στών (δεν είναι το ίδιο ακρο­δε­ξιά και να­ζι­στές) και δεν απα­ντά­ει στο ερώ­τη­μα: ποιος είχε την πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία και την ηγε­σία σε αυτή την κα­τά­λη­ψη και άρα ποιος σφρά­γι­σε το χα­ρα­κτή­ρα αυτού του κι­νή­μα­τος. Αν όχι απλώς η ακρο­δε­ξιά αλλά οι να­ζι­στές είχαν την ηγε­μο­νία και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την ηγε­σία, ορ­γά­νω­ναν και είχαν το γε­νι­κό πρό­σταγ­μα στη Μαϊ­ντάν, αν οι κυ­ρί­αρ­χοι της Μαϊ­ντάν ήταν οι δικές τους πο­λι­το­φυ­λα­κές και όχι βέ­βαια κά­ποιο μυ­θι­κό υπο­κεί­με­νο που θα χα­ρα­κτη­ρί­ζα­με “οπλι­σμέ­νο λαό”, τότε ήταν οι ίδιοι που ανέ­τρε­ψαν τον Για­νου­κό­βιτς και κα­τέ­λα­βαν την εξου­σία. Η “ξε­θυ­μα­σμέ­νη” φράση του Κα­λί­νι­κος συ­νι­στά μια πρω­το­φα­νή υπο­τί­μη­ση των γε­γο­νό­των που έχουν πλέον συ­ντε­λε­στεί, είναι “σε κοινή θέα” και απο­δει­κνύ­ουν την ηγε­μο­νι­κή θέση και τον ηγε­τι­κό ρόλο των φα­σι­στών.

Δεύ­τε­ρον, συ­νε­χί­ζο­ντας στο δρόμο της υπο­τί­μη­σης του ρόλου των φα­σι­στών, ο Κα­λί­νι­κος λέει ότι ο Για­νου­κό­βιτς δεν έπεσε από το δικό τους ένο­πλο κί­νη­μα (με την αμέ­ρι­στη πο­λι­τι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή συ­μπα­ρά­στα­ση, χρη­μα­το­δό­τη­ση και εξο­πλι­σμό από τους ιμπε­ρια­λι­στές βε­βαί­ως), αλλά επει­δή τον εγκα­τέ­λει­ψαν οι ολι­γάρ­χες της αστι­κής τάξης που τον στή­ρι­ζαν. Εδώ έχου­με μια ρηχή αντι­στρο­φή αι­τί­ου και απο­τε­λέ­σμα­τος: ήταν η πίεση των ιμπε­ρια­λι­στών και του κι­νή­μα­τος στη Μαϊ­ντάν υπό την ηγε­σία των φα­σι­στών (7) στην οποία ο Για­νου­κό­βιτς και οι δυ­νά­μεις ασφα­λεί­ας του δεν μπό­ρε­σαν να αντε­πε­ξέλ­θουν είτε ου­δε­τε­ρο­ποι­ή­θη­καν τρέ­φο­ντας φι­λι­κά αι­σθή­μα­τα προς τους πρω­τα­γω­νι­στές της Μαϊ­ντάν, ήταν η επι­τά­χυν­ση των εξε­λί­ξε­ων χάρη στην από­το­μη κλι­μά­κω­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης και τα “τε­τε­λε­σμέ­να” των φα­σι­στών που “έπει­σαν” τους ολι­γάρ­χες που τον στή­ρι­ζαν να τον εγκα­τα­λεί­ψουν πη­δώ­ντας στο φι­λο­δυ­τι­κό τρένο – δεν τον εγκα­τέ­λει­ψαν στα καλά του κα­θου­μέ­νου…

Απ’ τη στιγ­μή όμως που συμ­φω­νού­με ότι έγινε έτσι (έστω και δια­φω­νώ­ντας για τη σχέση αι­τί­ου και απο­τε­λέ­σμα­τος), τότε ποια είναι πλέον, ύστε­ρα απ’ όλα αυτά, η “άλλη πλευ­ρά” της αστι­κής τάξης, αυτή που είναι ενά­ντια στο νέο κα­θε­στώς; Η αστι­κή τάξη της… Κρι­μαί­ας; Και η σωστή γε­νι­κά απαί­τη­ση να μη μπλε­χτού­με, έστω και αθέ­λη­τα, στις εν­δο­α­στι­κές αντι­θέ­σεις, τι συ­γκε­κρι­μέ­να ση­μαί­νει πλέον; Από τη μια να εί­μα­στε ενά­ντια στο νέο κα­θε­στώς και από την άλλη ενά­ντια σε ποιον; Τι θα μπο­ρού­σε να ση­μαί­νει πια το “ούτε ούτε” προ­κει­μέ­νου για το κα­θε­στώς στην Ου­κρα­νία; Είναι μια απλή κα­τα­σκευή που το μόνο της πο­λι­τι­κό απο­τέ­λε­σμα είναι να ρίξει στα μα­λα­κά, να υπο­τι­μή­σει πο­λι­τι­κά το τε­ρά­στιο γε­γο­νός ότι να­ζι­στές κα­τέ­κτη­σαν ένο­πλα πε­ρί­ο­πτη θέση σε μια κυ­βέρ­νη­ση ευ­ρω­παϊ­κής χώρας στην αυγή του 21ου αιώνα!

Τρίτο, ανα­πό­φευ­κτα στο τέλος του συλ­λο­γι­σμού του ο Κα­λί­νι­κος ναυα­γεί εντε­λώς, λέ­γο­ντας πε­ρί­που ότι δεν υπάρ­χουν σο­βα­ροί λόγοι να φο­βό­μα­στε για τα δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των!!! Φυ­σι­κά, αν έχεις προ­α­πο­φα­σί­σει να υπο­τι­μή­σεις μέχρι δια­γρα­φής το ρόλο των να­ζι­στών, τότε δεν μπο­ρείς να ανη­συ­χείς για τα δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των – ούτε και των κομ­μου­νι­στών, των αρι­στε­ρών και των αναρ­χι­κών, ούτε βε­βαί­ως των Εβραί­ων (7) κ.λπ. κ.λπ.

Ανα­φέ­ρε­ται μά­λι­στα μόνο στη ρω­σι­κή γλώσ­σα, ενώ έχει απα­γο­ρευ­τεί η επί­ση­μη χρήση 4 γλωσ­σών – ίσως γιατί έτσι “κολ­λά­ει” κα­λύ­τε­ρα ο “δι­μέ­τω­πος” και οι ίσες απο­στά­σεις (φι­λο­δυ­τι­κοί – φι­λο­ρώ­σοι, Δύση – Ρωσία).

Αν, ύστε­ρα απ’ όλα αυτά, χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με το κα­θε­στώς του Κιέ­βου “βο­να­παρ­τι­στι­κό με ισχυ­ρό φα­σι­στι­κό εκτε­λε­στι­κό βρα­χί­ο­να”, είναι για δύο βα­σι­κούς λό­γους: Από τη μία, γιατί οι φα­σί­στες πριν βά­λουν πόδι στην εξου­σία, είχαν πάρει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά φα­σι­στι­κού ρεύ­μα­τος αλλά όχι μα­ζι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος απ’ τα κάτω, πα­ρό­λο που ει­δι­κά στη δυ­τι­κή Ου­κρα­νία οι πο­λι­το­φυ­λα­κές του Σβό­μπο­ντα και του Δε­ξιού Τομέα είχαν επε­κτα­θεί σε αξιό­λο­γη κλί­μα­κα. Δεν είναι ο φα­σι­σμός που έφτα­σε στην εξου­σία παίρ­νο­ντας τη μορφή μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος απ’ τα κάστω και δια­λύ­ο­ντας πλή­ρως τις ορ­γα­νώ­σεις της ερ­γα­τι­κής τάξης και της Αρι­στε­ράς, αλλά που έφτα­σε στην εξου­σία μέσα από ιδιό­μορ­φες συ­γκυ­ρί­ες και μέσα από ένα φα­σι­στι­κό – ιμπε­ρια­λι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα. Από την άλλη, γιατί αυτός ο φα­σι­σμός με αυτή την ιδιο­μορ­φία και με το γε­γο­νός ότι είναι φα­σι­σμός σε μια πε­ρι­φε­ρεια­κή χώρα, δεν θα κα­τά­φερ­νε μέχρι σή­με­ρα ό,τι κα­τά­φε­ρε χωρίς την αμέ­ρι­στη ιμπε­ρια­λι­στι­κή στή­ρι­ξη και χρη­μα­το­δό­τη­ση. Και δεν πρό­κει­ται να κα­τα­φέ­ρει και τί­πο­τα από δω και πέρα, χωρίς την αμέ­ρι­στη στή­ρι­ξη, όχι μόνο πο­λι­τι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή αλλά και οι­κο­νο­μι­κή, (8) των ιμπε­ρια­λι­στών συμ­μά­χων και πα­τρώ­νων. Οι οποί­οι όμως έχουν κάθε λόγο να φτια­σι­δώ­σουν σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση το νέο κα­θε­στώς, να ζη­τή­σουν και να επι­βά­λουν μέχρι εκεί που μπο­ρούν “αυ­το­συ­γκρά­τη­ση” από τους Ου­κρα­νούς φα­σί­στες – για προ­φα­νείς λό­γους. Εξάλ­λου, όπως είχε πει και ο Τρό­τσκι, από τη στιγ­μή που θα βρε­θεί στην εξου­σία ο φα­σι­σμός, ακόμη και ο “τυ­πι­κός” φα­σι­σμός του Με­σο­πο­λέ­μου του 20ού αιώνα, με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται στα­δια­κά σε ένα είδος γρα­φειο­κρα­τι­κού βο­να­παρ­τι­σμού – στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση λοι­πόν για ένα λόγο πα­ρα­πά­νω και ακόμη πιο έντο­να.

Από την άλλη όμως, ο ου­κρα­νι­κός φα­σι­σμός θα είναι απα­ραί­τη­το στή­ριγ­μα για την ου­κρα­νι­κή αστι­κή τάξη (που πλέον ενο­ποιεί­ται στη συ­ντρι­πτι­κή της πλειο­νό­τη­τα πίσω από το νέο κα­θε­στώς του Κιέ­βου) για να διεκ­δι­κή­σει και να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει την εξου­σία της σε όλη την έκτα­ση της Ου­κρα­νί­ας και θα αντλεί δύ­να­μη από αυτό το ρόλο. Τέλος, η επι­βο­λή ενός νέου σκλη­ρού “προ­γράμ­μα­τος προ­σαρ­μο­γής”, με τη δεύ­τε­ρη επι­δρο­μή του ΔΝΤ και του σι­να­φιού του, θα χρεια­στεί τους φα­σί­στες σε ρόλο τρα­μπού­κου. Όταν η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία στην Ελ­λά­δα έχει με­τα­τρα­πεί σε τρία μόλις χρό­νια κρί­σης και μνη­μο­νί­ων σε ένα απο­λυ­ταρ­χι­κό σκιά­χτρο με διαρ­κώς πιο έντο­να στοι­χεία κρά­τους “έκτα­κτης ανά­γκης”, όταν η ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντε­πα­νά­στα­ση χρη­σι­μο­ποιεί πλέον και “ξε­πλέ­νει” όχι απλώς δι­κτά­το­ρες τύπου Πι­νο­σέτ αλλά “κα­θα­ρούς” να­ζι­στές, (9) τότε θέλει πολλή και αστή­ρι­κτη “αι­σιο­δο­ξία” για να πι­στέ­ψου­με ότι το βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς της Ου­κρα­νί­ας θα βα­δί­σει σε μια πο­ρεία “εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού”.

Τί­πο­τε απ’ όλα αυτά όμως, καμία εκτί­μη­ση ή υπο­λο­γι­σμός για την αν­θε­κτι­κό­τη­τα και το μέλ­λον του βο­να­παρ­τι­στι­κού κα­θε­στώ­τος του Κιέ­βου, δεν δι­καιο­λο­γεί μια στάση υπο­τί­μη­σης, σαν να μην άλ­λα­ξε κάτι ου­σια­στι­κό ή να μη συμ­βαί­νει κάτι ση­μα­ντι­κό. Στην κυ­βέρ­νη­ση του Κιέ­βου έχου­με τους φα­σί­στες που “αντι­στοι­χούν” σε αυτή τη φάση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και του τα­ξι­κού αγώνα. Αυ­τούς πρέ­πει να στο­χο­ποι­ή­σου­με και να αντι­με­τω­πί­σου­με χωρίς καμία υπο­τί­μη­ση και χωρίς ίσες απο­στά­σεις – άλ­λω­στε, όπως εί­πα­με και πα­ρα­πά­νω, απέ­να­ντι στον βο­να­παρ­τι­στι­κό πόλο του Κιέ­βου, ποιος είναι ο άλλος πόλος εξου­σί­ας; Σί­γου­ρα πά­ντως δεν μπο­ρού­με να πε­ρι­μέ­νου­με, κα­θη­συ­χά­ζο­ντες και κα­θη­συ­χα­σμέ­νοι, την “χη­μι­κώς κα­θα­ρή” εκ­δο­χή του φα­σι­σμού με τα πρό­τυ­πα του Με­σο­πο­λέ­μου του 20ού αιώνα, τον “κα­νο­νι­κό” φα­σι­σμό, για να κά­νου­με αυτά που πρέ­πει.

Πρέ­πει λοι­πόν η Αρι­στε­ρά να κι­νη­το­ποι­η­θεί διε­θνώς ενά­ντια στο βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και νε­ο­να­ζί του Κιέ­βου, θέ­το­ντας στρό­χο την απο­μό­νω­ση και την ανα­τρο­πή του. Απέ­να­ντί μας θα έχου­με τους ιμπε­ρια­λι­στές των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, και το σύ­νο­λο σχε­δόν της ου­κρα­νι­κής αστι­κής τάξης, που θα θέ­λουν να στε­ρε­ώ­σουν την εξου­σία αυτού του κα­θε­στώ­τος σε όλη την έκτα­ση της Ου­κρα­νί­ας. Είναι δική τους δου­λειά να πε­ρι­μέ­νουν τιες εκλο­γές της 25ης Μαΐου για να το φτια­σι­δώ­σουν κοι­νο­βου­λευ­τι­κά. Η διε­θνής Αρι­στε­ρά και ιδιαί­τε­ρα η Αρι­στε­ρά της Ευ­ρώ­πης, αλλά και οι κομ­μου­νι­στές, αρι­στε­ροί, αναρ­χι­κοί και αντι­φα­σί­στες της Ου­κρα­νί­ας πρέ­πει τώρα να θέ­σουν στόχο την ανα­τρο­πή αυτού του κα­θε­στώ­τος κι όχι τον “εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό” του ορ­γα­νώ­νο­ντας τον αγώνα ενά­ντια στο πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής που έρ­χε­ται μαζί με το ΔΝΤ, ενά­ντια στο φα­σι­σμό, για την υπε­ρά­σπι­ση των πο­λι­τι­κών, κοι­νω­νι­κών, εθνι­κών δι­καιω­μά­των, ενά­ντια στο σο­βι­νι­σμό.

Μόνο έτσι θα έχουν ελ­πί­δες, σε μια νέα έξαρ­ση του κι­νή­μα­τος, ενά­ντια πλέον στο βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς, να πα­λέ­ψουν για την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία σε αυτό.

Διε­θνής κι­νη­το­ποί­η­ση της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος για την ήττα ΗΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ στην Ου­κρα­νία!

Ανα­φέ­ρα­με ήδη στην ει­σα­γω­γή πώς το­πο­θε­τεί­ται η Ου­κρα­νία στην αλυ­σί­δα των γε­γο­νό­των και στη γε­νι­κή δυ­να­μι­κή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πί­θε­σης ενά­ντια στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και την Αρι­στε­ρά. Η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού είναι ήδη κρίση του ιμπε­ρια­λι­σμού και αυτό πα­ρά­γει ασφα­λώς όξυν­ση του εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού, πα­ρά­γει όμως επί­σης και ταυ­τό­χρο­να και μια δια­δι­κα­σία διε­θνούς αντε­πα­νά­στα­σης. Η Ου­κρα­νία στην καρ­διά της Ευ­ρώ­πης και η Βε­νε­ζου­έ­λα στη Λ. Αμε­ρι­κή είναι αυτή τη στιγ­μή τα πιο κρί­σι­μα θέ­α­τρα της κα­πι­τα­λι­στι­κής – ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης. (10) Αν η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα συ­ντρι­βούν σε αυτά τα δύο μέ­τω­πα, τότε ο πα­γκό­σμιος συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης θα γίνει εξαι­ρε­τι­κά δυ­σμε­νής – εκτός αν υπάρ­ξουν αντίρ­ρο­πες δυ­να­μι­κές από την Ελ­λά­δα, τη Βοσ­νία ή αλλού, αλλά σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση, γιατί να τις σπα­τα­λή­σου­με για να “ισο­φα­ρί­σου­με” μια ήττα στην Ου­κρα­νία και τη Βε­νε­ζου­έ­λα που έτσι και αλ­λιώς δύ­σκο­λα θα “ισο­φα­ρί­ζο­νται”;

Οι θέ­σεις μας δεν μπο­ρεί παρά να είναι: Κάτω το κα­θε­στώς ακρο­δε­ξιών και φα­σι­στών του Κιέ­βου! Ήττα της εκ­στρα­τεί­ας και του αντε­πα­να­στα­τι­κού “πει­ρά­μα­τος” ΗΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ στην Ου­κρα­νία!

Ούτε εδώ χω­ρούν δι­μέ­τω­πος, ίσες απο­στά­σεις και “ούτε ούτε”. Στο βαθμό πά­ντως που οι υπο­στη­ρι­κτές των ίσων απο­στά­σε­ων και του “ούτε ούτε” οχυ­ρώ­νο­νται πίσω από το επι­χεί­ρη­μα περί ου­δε­τε­ρό­τη­τας στον εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό, έχου­με να πούμε τα εξής:

Πρώτο και ση­μα­ντι­κό­τε­ρο όλων, την αντε­πα­νά­στα­ση στην Ου­κρα­νία ορ­γα­νώ­νουν οι δυ­τι­κοί ιμπε­ρια­λι­στές και όχι ο ρω­σι­κός κα­πι­τα­λι­σμός και μι­λι­τα­ρι­σμός. Όχι γιατί ο δεύ­τε­ρος είναι λι­γό­τε­ρο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κός από τους άλ­λους, δεν έχει επε­κτα­τι­κές βλέ­ψεις κ.λπ. αλλά γιατί δεν έχει τα μέσα να το κάνει. Μέχρι πρό­σφα­τα μας έδει­ξε τι είναι το πε­ρισ­σό­τε­ρο που είναι ικα­νός να κάνει: να διεκ­δι­κεί να δια­τη­ρή­σει υπό την επιρ­ροή του το κα­θε­στώς του Κιέ­βου, με τον Για­νου­κό­βιτς παρ’ όλα αυτά να τα­λα­ντεύ­ε­ται. Ύστε­ρα από την ανα­τρο­πή του Για­νου­κό­βιτς και τη με­τα­στρο­φή του φι­λο­ρω­σι­κού κομ­μα­τιού της αστι­κής τάξης υπέρ του νέου κα­θε­στώ­τος, η Ρωσία έχει χάσει κάθε σο­βα­ρό μέσον (προ­σβά­σεις στην αστι­κή τάξη, την κυ­βέρ­νη­ση και την εξου­σία) για να επη­ρε­ά­σει το κα­θε­στώς. Ένα κα­θε­στώς υπάρ­χει στην Ου­κρα­νία και είναι αυτό των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και φα­σι­στών του Κιέ­βου με την υπο­στή­ρι­ξη όλου του δυ­τι­κού ιμπε­ρα­λι­σμού! Ο ρω­σι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός ένα μόνο στόχο μπο­ρεί να έχει τώρα: να δια­τη­ρή­σει τον έλεγ­χο της Κρι­μαί­ας, στέλ­νο­ντας “ανε­πί­ση­μα” στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις εκεί και απει­λώ­ντας με οι­κο­νο­μι­κά κυ­ρί­ως αντί­με­τρα (αύ­ξη­ση της τιμής του φυ­σι­κού αε­ρί­ου, ανα­γνώ­ρι­ση σαν νό­μι­μης κυ­βέρ­νη­σης της κυ­βέρ­νη­σης… Για­νου­κό­βιτς, ξε­πού­λη­μα των δια­θε­σί­μων σε δο­λά­ρια κ.λπ.) και να πιέ­σει για στρα­τιω­τι­κή ου­δε­τε­ρο­ποί­η­ση της Ου­κρα­νί­ας ώστε να μη βρε­θούν στα δυ­τι­κά του σύ­νο­ρα με τηην Ου­κρα­νία ΝΑ­ΤΟι­κοί πύ­ραυ­λοι. Πέρα από τις εκα­τέ­ρω­θεν απει­λές περί οι­κο­νο­μι­κών κυ­ρώ­σε­ων, που είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ένα παι­χνί­δι εντυ­πώ­σε­ων, (11) η Ρωσία δεν έχει πλέον προ­σβά­σεις στο νέο κα­θε­στώς. Από κει που επη­ρέ­α­ζε σο­βα­ρά το κα­θε­στώς Για­νου­κό­βιτς και προς στιγ­μή επει­λή­θη­κε να γεί­ρει η πλά­στιγ­γα της επιρ­ρο­ής προς το μέρος της Ρω­σί­ας, τώρα η Ρωσία πρέ­πει να δια­πραγ­μα­τευ­τεί μόνο με τις δυ­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις με μά­ξι­μουμ στόχο να μη μπει η Ου­κρα­νία στο ΝΑΤΟ και να μεί­νει στρα­τιω­τι­κά ου­δέ­τε­ρη. Αυτός είναι ο μά­ξι­μουμ στό­χος που μπο­ρεί να θέσει, αν και μοιά­ζει μη ρε­α­λι­στι­κός. Αυτό είναι το σο­βα­ρό συ­γκε­κρι­μέ­νο τεκ­μή­ριο του εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού που πρέ­πει να μας οδη­γή­σει σε “δι­μέ­τω­πο” και “ίσες απο­στά­σεις” με το δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό και την αντε­πα­νά­στα­ση που ορ­γασ­νώ­νει και στη­ρί­ζει στην Ου­κρα­νία; Και να θυ­μί­σου­με ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη στρα­τιω­τι­κές βά­σεις σε από­στα­ση βολής από τα ρω­σι­κά σύ­νο­ρα στη Ρου­μα­νία, τη Γε­ωρ­γία και τη Βουλ­γα­ρία.

Φυ­σι­κά, θε­ω­ρη­τι­κά δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί το εν­δε­χό­με­νο να ει­σβά­λει στην Ου­κρα­νία, αλλά τότε θα μι­λά­με για την έναρ­ξη ενός με­γά­λου ευ­ρω­παϊ­κού (του­λά­χι­στον) πο­λέ­μου. Μέχρι κά­ποιος να πα­ρου­σιά­σει (ή όλοι μαζί να συμ­φω­νή­σου­με) ότι αυτό γί­νε­ται ένα ισχυ­ρό και επι­κεί­με­νο εν­δε­χό­με­νο, οπότε δεν θα μι­λά­με για την Ου­κρα­νία αλλά για κάτι πολύ ευ­ρύ­τε­ρο που θα του αντι­στοι­χεί μια συ­νο­λι­κή επα­νε­κτί­μη­ση, η πο­λι­τι­κή “ίσων απο­στά­σε­ων” ανά­με­σα στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή Δύση και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ρωσία” πρα­κτι­κά πο­λι­τι­κά ση­μαί­νει τα εξής: Πρώτο, ότι ανα­γνω­ρί­ζου­με τη “νο­μι­μό­τη­τα” του κα­θε­στώ­τος του Κιέ­βου και της “νό­μι­μης” εξου­σί­ας του σε όλη την έκτα­ση της Ου­κρα­νί­ας. Δεύ­τε­ρο, ότι ανα­γνω­ρί­ζου­με την επέ­κτα­ση της εξου­σί­ας του στην Κρι­μαία και γε­νι­κά στις πε­ριο­χές των ρω­σό­φω­νων και Ρώσων, στο όνομα της μη επέμ­βα­σης της Ρω­σί­ας στην Ου­κρα­νία. Ση­μαί­νει δη­λα­δή ότι ανα­γνω­ρί­ζου­με το κα­θε­στώς του Κιέ­βου και όλα τα “δι­καιώ­μα­τα” του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού – άρα και το “ούτε ούτε” είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ψευ­δε­πί­γρα­φο: απλά ηγε­μο­νευό­μα­στα από τα προ­τάγ­μα­τα και τους στό­χους της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης και του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού ενά­ντια στο ρω­σι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Και συ­νο­ψί­ζο­ντας: Δεν έχου­με να κά­νου­με με κά­ποιο εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό για την άσκη­ση επιρ­ρο­ής σε ένα σχε­τι­κά “νορ­μάλ” από κα­πι­τα­λι­στι­κή άποψη κα­θε­στώς της Ου­κρα­νί­ας ούτε με κά­ποιο θερμό ιμπε­ρια­λι­στι­κό μέ­τω­πο για να πούμε ότι δεν εί­μα­στε με κα­νέ­ναν από τους εμπό­λε­μους και ορ­γα­νώ­νου­με τη συμ­φι­λί­ω­ση στα χα­ρα­κώ­μα­τα. Εί­μα­στε σε μια κα­τά­στα­ση όπου τα μόνα επί­μα­χα ζη­τή­μα­τα όσον αφορά την ίδια την Ου­κρα­νία είναι δύο: Πρώ­τον, τι στάση κρα­τά­με απέ­να­ντι στο (ένα και μο­να­δι­κό) κα­θε­στώς της Ου­κρα­νί­ας και δεύ­τε­ρον, τι λέμε για το δι­καί­ω­μα των εθνο­τή­των στην ανα­το­λι­κή και νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νία στην αυ­το­διά­θε­ση. Και ακόμη πιο ιδιαί­τε­ρα και πρα­κτι­κά της Κρι­μαί­ας. Σε αυτά δεν χω­ρά­ει κα­νέ­νας δι­μέ­τω­πος, γιατί στην πράξη δεν θα είναι καν δι­μέ­τω­πος αλλά “νον­μι­μο­ποί­η­ση” των πο­λι­τι­κών και διε­θνών στό­χων και “προ­ταγ­μά­των” του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού!

Και πέρα απ’ όλα αυτά, στο τέλος τέλος θα πε­ρί­με­νε κα­νείς του­λά­χι­στον από επα­να­στά­τες διε­θνι­στές όπως ο Άλεξ Κα­λί­νι­κος, ακόμη και αν θε­ω­ρούν ότι εδώ έχου­με απλώς μια εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή ανα­μέ­τρη­ση, να στο­χο­ποι­ή­σουν πρώτα απ’ όλα το δικό τους κα­πι­τα­λι­σμό και ιμπε­ρια­λι­σμό: Ο Κα­λί­νι­κος και η επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά της Μ. Βρε­τα­νί­ας (πρέ­πει να) έχουν πρώ­τι­στο στόχο να ητ­τη­θεί η δική τους αστι­κή τάξη και ο δικός τους ιμπε­ρια­λι­σμός της “Γη­ραιάς Αλ­βιώ­νος” και πρώ­τι­στο κα­θή­κον να ξε­σκε­πά­σουν τα δικά της ψέ­μα­τα και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση στην Ου­κρα­νία και τη στή­ρι­ξη και χρη­μα­το­δό­τη­ση ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και “κα­θα­ρών” να­ζι­στών, κι όχι να “υπο­κα­θι­στούν τη ρω­σι­κή επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά στα δικά της κα­θή­κο­ντα πάλης ενά­ντια στο ρω­σι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Και γε­νι­κό­τε­ρα: το θε­με­λιώ­δες κα­θή­κον της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να είναι η κα­ταγ­γε­λία της ιμπε­ρια­λι­στι­κής στά­σης της Ε.Ε. στην Ου­κρα­νία, η κα­ταγ­γε­λία της “υιο­θέ­τη­σης” των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και να­ζι­στών του Κιέ­βου και η πίεση με όλα τα μέσα ενά­ντια σε αυτό το κα­θε­στώς. Αν ακόμη και κομ­μά­τια της επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς στην Ευ­ρώ­πη θε­ω­ρούν πρώ­τι­στο κα­θή­κον τους να ξε­σκε­πά­σουν τον… Πού­τιν κι όχι τον Ομπά­μα και τη Μέρ­κελ, τότε δεν έχου­με χάσει απλώς το μέτρο και τις εμ­φά­σεις, αλλά και τα επα­να­στα­τι­κά – διε­θνι­στι­κά μας κρι­τή­ρια!

Μέχρι τώρα, γνω­ρί­σα­με κομ­μά­τια της ευ­ρω­παιό­φι­λης ρε­φορ­μι­στι­κής Αρι­στε­ράς που είχαν τα­χθεί υπέρ ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων θε­ω­ρώ­ντας την Ε.Ε. και το δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό φορέα κά­ποιου “εκ­πο­λι­τι­στι­κού πνεύ­μα­τος” ή “απε­λευ­θε­ρω­τι­κών προ­ταγ­μά­των”. (12) Γνω­ρί­σα­με κομ­μά­τια της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς που είχαν μια γραμ­μή “δι­μέ­τω­που” ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό αλλά και ενά­ντια στην Αλ Κάι­ντα (προ­κει­μέ­νου για την επέμ­βα­ση στο Αφ­γα­νι­στάν) ή το Ιράκ του Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν. Πρό­σφα­τα, γνω­ρί­σα­με ακόμη και κομ­μά­τια -σχε­δόν σε όλο το εύρος της Αρι­στε­ράς- που υπο­στή­ρι­ξαν ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις με την αυ­τα­πά­τη ότι αυτές θα σώ­σουν εξε­γέρ­σεις από την κα­τα­στο­λή κα­θε­στώ­των (Λιβύη του Κα­ντά­φι, Συρία του Άσαντ). Αν τώρα, στη σειρά αυτών των τρα­γω­διών, προ­σθέ­σου­με και μια νέα, με κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς η οποία μέχρι τώρα αντι­στά­θη­κε στους “δι­μέ­τω­πους” στη Συρία, το Ιράκ κ.λπ. να προ­σχω­ρούν και αυτά στη λο­γι­κή του δι­μέ­τω­που στην πε­ρί­πτω­ση της Ου­κρα­νί­ας και μά­λι­στα με ζήλο που οδη­γεί στην υπο­τί­μη­ση του ίδιου του φα­σι­σμού, τότε θα μι­λά­με πλέον για μια ιδε­ο­λο­γι­κή “αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή” που θα μας πάει πολύ πίσω.

Υπε­ρά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος αυ­το­διά­θε­σης μέχρι και τον απο­χω­ρι­σμό των εθνο­τή­των στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νία!

“Όσο η αστι­κή τάξη του κα­τα­πιε­ζό­με­νου έθνους πα­λέ­βει ενά­ντια στο έθνος που κα­τα­πιέ­ζει, τόσο εί­μα­στε πάντα και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση και πιο απο­φα­σι­στι­κά απ’ όλους υπέρ, γιατί εί­μα­στε οι πιο τολ­μη­ροί και συ­νε­πείς ερ­χθροί της κα­τα­πί­ε­σης. Στο βαθμό που η αστι­κή τάξη του κα­τα­ποιε­ζό­με­νου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστι­κού εθνι­κι­σμού, εμείς εί­μασ­στε κατά. Πάλη ενά­ντια στα προ­νό­μια και τη βία του έθνους που κα­τα­πιέ­ζει και καμιά ενοχή της επι­δί­ω­ξης προ­νο­μί­ων από μέ­ρους του κα­τα­πιε­ζό­με­νου έθνους. Αν δεν βά­λου­με και δεν συ­μπε­ρι­λά­βου­με στη ζύ­μω­σή μας το σύν­θη­μα για το δι­καί­ω­μα απο­χω­ρι­σμού, θα πα­πι­ξου­με το παι­χνί­δι οόχι μο­νά­σχα της αστι­κής τάξης αλλά και των φε­ου­δαρ­χών και του έθνους που κα­τα­πιέ­ζει”.

(Κρι­τι­κά ση­μειώ­μα­τα πάνω στο εθνι­κό ζή­τη­μα – για το δι­καί­ω­μα αυ­το­διά­θε­σης των εθνών, εκ­δό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή, σελ. 61)

“Το γε­γο­νός ότι η πάλη για την εθνι­κή ελευ­θε­ρία ενά­ντια σε μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη μπο­ρεί, κάτω από ορι­σμέ­νες συν­θή­κες, να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί από μια άλλη “με­γά­λη” δύ­να­μη για δι­κούς της εξί­σου ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σκο­πούς, μπο­ρεί τόσο λίγο να ανα­γκά­σει τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία να πα­ραι­τη­θεί από την ανα­γνώ­ρι­ση του δι­κια­ώ­μα­τος αυ­το­διά­θε­σης των εθνών, όσο μπο­ρούν να ανα­γκά­σουν τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες να αρ­νη­θούν το δη­μο­κρα­τι­σμό τους οι πο­λυά­ριθ­μες πε­ρι­πτώ­σεις χρη­σι­μο­ποί­η­σης από την αστι­κή τάξη των δη­μο­κρα­τι­κών συν­θη­μά­των με σκοπό την πο­λι­τι­κή απάτη και την οι­κο­νο­μι­κή λη­στεία”.

(Κρι­τι­κά ση­μειώ­μα­τα πάνω στο εθνι­κό ζή­τη­μα – για το δι­καί­ω­μα αυ­το­διά­θε­σης των εθνών, εκ­δό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή, σελ. 111-112)

Πώς πρέ­πει να το­πο­θε­τη­θού­με στο ζή­τη­μα του δι­καιώ­μα­τος αυ­το­διά­θε­σης για τους Ρώ­σους και Ρω­σό­φω­νους της ανα­το­λι­κής και νό­τιας Ου­κρα­νί­ας; Θα υπε­ρα­σπι­στού­με αυτό τους το δι­καί­ω­μα; Εμείς λέμε ναι! Αν πά­ντως δεν πούμε ναι, τότε ένας δρό­μος μένει: να το­πο­θε­τη­θού­με υπέρ της “εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας της Ου­κρα­νί­ας”, που ση­μαί­νει ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος του βο­να­παρ­τι­στι­κού κα­θε­στώ­τος του Κιέ­βου να επε­κτεί­νει τη “νό­μι­μη” εξου­σία του σε όλη την ου­κρα­νι­κή επι­κρά­τεια. Και να μας συ­μπα­θά­ει ο σ. Κα­λί­νι­κος, αλλά σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση όχι εμείς αλλά οι Ρώσοι και ρω­σό­φω­νοι και οι άλλες εθνι­κές μειο­νό­τη­τες έχουν ισχυ­ρούς λό­γους να θέ­λουν να διεκ­δι­κή­σουν αυτό το δι­καί­ω­μα. Και να θυ­μί­σου­με ότι σε όλες τις πε­ρι­πτώ­σεις που εθνό­τη­τες σε όλη την έκτα­ση των χωρών του πρώην “υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού” διεκ­δί­κη­σαν την εθνι­κή τους αυ­το­διά­θε­ση η πλειο­νό­τη­τα της Αρι­στε­ράς υπο­στή­ρι­ξε αυτό τους το δι­καί­ω­μα: Κό­σο­βο, Βοσ­νία, Τσε­τσε­νία κ.λπ. Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, γιατί όχι; Επει­δή αυτή η αυ­το­διά­θε­ση είναι η πρώτη στην αλυ­σί­δα των γε­γο­νό­των εθνι­κού κα­τα­κερ­μα­τι­σμού στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ και της Γιου­γκο­σλα­βί­ας που είναι ενά­ντια στα σχέ­δια του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού κι όχι ενά­ντια στα σχέ­δια του ρω­σι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και σο­βι­νι­σμού όπως στις προη­γού­με­νες πε­ρι­πτώ­σεις;.. Ή μήπως η εθνι­κή αυ­το­διά­θε­ση στη Βοσ­νία, το Κό­σο­βο κ.λπ. πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν σε “κενό” ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δια­σμών, επεμ­βά­σε­ων κ.λπ.;

Στην πε­ρί­πτω­ση μιας τέ­τοιας υπο­στή­ρι­ξης βέ­βαια, η Αρι­στε­ρά που έχει ανα­γά­γει σε απα­ρα­βί­α­στη “αξία” την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα των χωρών, (13) στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση μένει του­λά­χι­στον αμή­χα­νη αν όχι προ­δο­μέ­νη από τα παλιά της λάθη. Είναι ώρα να ξα­να­θυ­μη­θού­με τις πα­λιές, καλές επα­να­στα­τι­κές αρχές ότι το δι­καί­ω­μα στην εθνι­κή αυ­το­διά­θε­ση δεν μπο­ρεί να πα­ρα­γρά­φε­ται στο όνομα της “εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας” (υπάρ­χουν και “προ­σβο­λές” της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας που είναι και σω­στές και δί­καιες), όπως επί­σης και ότι δεν είναι όλοι οι πό­λε­μοι “κακοί” (υπάρ­χουν και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κοί και τα­ξι­κοί δί­καιοι πό­λε­μοι).

Μπο­ρού­με όμως να φα­ντα­στού­με μια αντίρ­ρη­ση: ναι, αλλά εδώ δεν εκ­φρά­στη­κε δη­μο­κρα­τι­κά η διά­θε­ση και το αί­τη­μα για αυ­το­διά­θε­ση, απλώς μπή­καν τα ρω­σι­κά στρα­τεύ­μα­τα στην Κρι­μαία. Μα αυτό ακρι­βώς λέει η ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα, μόνο που δεν είναι αλή­θεια. Για την ακρί­βεια, η Κρι­μαία έχει έτσι κι αλ­λιώς κα­θε­στώς αυ­το­νο­μί­ας και η το­πι­κή της κυ­βέρ­νη­ση δή­λω­σε ότι δεν ανα­γνω­ρί­ζει την πα­ρά­νο­μη κυ­βέρ­νη­ση του Κιέ­βου, προ­κη­ρύσ­σο­ντας ταυ­τό­χρο­να δη­μο­ψή­φι­σμα για την πλήρη ανε­ξαρ­τη­σία της. Επί­σης, είναι γνω­στό ότι η Κρι­μαία ανήκε ιστο­ρι­κά στη Ρωσία μέχρι και το 1954 που ο Ου­κρα­νός την κα­τα­γω­γή Νι­κί­τα Χρου­στσόφ με μια από­φα­ση εσω­τε­ρι­κής συ­νο­ρια­κής διευ­θέ­τη­σης (που τότε, στο πλαί­σιο της ΕΣΣΔ, δεν είχε καμία ου­σια­στι­κή επί­πτω­ση), τη “με­τέ­θε­σε” διοι­κη­τι­κά στην Ου­κρα­νία. Ήταν ανα­πό­φευ­κτο, στην πο­ρεία του διαρ­κούς εθνι­κού κα­τα­κερ­μα­τι­σμού ύστε­ρα από την ανα­τρο­πή της πο­λυ­ε­θνι­κής ΕΣΣΔ, το εθνι­κό ζή­τη­μα της Κρι­μαί­ας να ξα­να­τε­θεί – και η ώρα ήρθε με την άνοδο στην εξου­σία στο Κίεβο του Γιά­τσε­νιουκ και της πα­ρέ­ας του.

Ύστε­ρα, για ποια “ρω­σι­κή ει­σβο­λή” στην Κρι­μαία γί­νε­ται λόγος; Πέραν του κα­θε­στώ­τος αυ­το­νο­μί­ας, η πλειο­νό­τη­τα του πλη­θυ­σμού είναι Ρώσοι και ρω­σό­φω­νοι. (14) Στην Κρι­μαία υπήρ­χαν ήδη ρω­σι­κές στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις πριν τα τε­λευ­ταία γε­γο­νό­τα, χωρίς κα­νείς να θέσει ζή­τη­μα, στο βαθμό που μέχρι τώρα ο δυ­τι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός δεν μπο­ρού­σε να αμ­φι­σβη­τή­σει άμεσα το ρω­σι­κό αγκυ­ρο­βό­λιο στην Κρι­μαία. Δεν είναι λοι­πόν τυ­χαίο ότι οι “χωρίς δια­κρι­τι­κά” επι­πλέ­ον ρω­σι­κές δυ­νά­μεις που ει­σχώ­ρη­σαν στην Κρι­μαία αντι­με­τω­πί­στη­καν φι­λι­κά και με αι­σθή­μα­τα ανα­κού­φι­σης από το ρω­σι­κό και ρω­σό­φω­νο πλη­θυ­σμό. Πότε ξα­νά­γι­νε “ει­σβο­λή” χωρίς να πέσει ούτε μια ντου­φε­κιά στον αέρα; (15)

Αλλά και πέρα απ’ όλα αυτά: επει­δή στην Κρι­μαία έχει συμ­φέ­ρο­ντα και πα­ρου­σία ο ρω­σι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός δεν μας αφορά το ζή­τη­μα; Επ’ αυτού, το χωρίο από το κεί­με­νο του Λένιν που πα­ρα­θέ­σα­με πα­ρα­πά­νω είναι κα­τα­λυ­τι­κό. Σε αντί­θε­ση λοι­πόν με κά­ποια “Αρι­στε­ρά των αξιών”, που ανα­χω­ρεί από όλα τα πεδία της τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης όταν αυτά δεν είναι “κα­θα­ρά” από την άποψη των αξιών της Αρι­στε­ράς, εί­μα­στε ενά­ντια σε μια τέ­τοια κουλ­τού­ρα πο­λι­τι­κού ανα­χω­ρη­τι­σμού. Μι­λά­με για μια Αρι­στε­ρά διεκ­δι­κη­τι­κή, που πα­ρεμ­βαί­νει και ανα­τρέ­πει δε­δο­μέ­να και συ­σχε­τι­σμούς ακόμη και στις πιο δύ­σκο­λες πε­ρι­στά­σεις, κι όχι για μια Αρι­στε­ρά που κρα­τά­ει τη ση­μαία των αξιών σαν το σταυ­ρό του μαρ­τυ­ρί­ου της και απο­μο­νώ­νε­ται κλαυθ­μη­ρί­ζο­ντας στη γωνιά της.

Μι­λώ­ντας γε­νι­κά, θα πούμε τούτο: Αν υπήρ­χε ένα διε­θνές “κέ­ντρο” της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος και αν στην ανα­το­λι­κή και νότια, αλλά και γε­νι­κά στην Ου­κρα­νία υπήρ­χε μια επα­να­στα­τι­κή και διε­θνι­στι­κή Αρι­στε­ρά, τα κα­θή­κο­ντά της όσον αφορά το συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα θα ήταν ετού­τα: Να δώσει τη μάχη στη δυ­τι­κή Ου­κρα­νία και στις μη μειο­νο­τι­κές πε­ριο­χές για τα δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των (πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της αυ­το­διά­θε­σης μέχρι και κρα­τι­κού απο­χω­ρι­σμού) ενά­ντια στο δι­κάιω­μα του κυ­ρί­αρ­χου έθνους να κα­τα­πιέ­ζει, για την απο­κα­τά­στα­ση της επί­ση­μης χρή­σης των 4 γλωσ­σών που κα­ταρ­γή­θη­κε, για δι­καιώ­μα­τα για όλους, ανε­ξάρ­τη­τα από γλώσ­σα, εθνι­κό­τη­τα, θρη­σκεία και φυλή, σαν κομ­μά­τι της μάχης για την ανα­τρο­πή του βο­να­παρ­τι­στι­κού κα­θε­στώ­τος του Κιέ­βου. Να πει κα­θα­ρά και ξά­στε­ρα ότι μόνο αν ανα­τρα­πεί η κυ­βέρ­νη­ση των ακρο­δε­ξιών εθνι­κι­στών και φα­σι­στών και υπάρ­ξει πλέ­ρια απο­κα­τά­στα­ση των δι­καιω­μά­των για όλους μπο­ρεί να υπάρ­ξει πο­λυ­ε­θνι­κή συμ­βί­ω­ση των εθνο­τή­των και μειο­νο­τή­των. Και όταν οι φα­σί­στες πάνε για να επι­βά­λουν την κυ­ριαρ­χία τις κυ­βέρ­νη­σής τους στις μειο­νο­τι­κές πε­ριο­χές, να τρέ­ξουν σε βο­ή­θεια των θυ­μά­των τους. Ταυ­τό­χρο­να, στην ανα­το­λι­κή και νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νία, οι επα­να­στά­τες διε­θνι­στές θα έπρε­πε να κα­λέ­σουν το λαό να φτιά­ξει αντι­φα­σι­στι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές και μια λαϊκή αυ­το­διοί­κη­ση από τα κάτω, να κα­τα­λά­βει τα ερ­γο­στά­σια και να δια­κη­ρύ­ξει ότι δεν ανα­γνω­ρί­ζει τη βο­να­παρ­τι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση και ότι με τους φα­σί­στες στην κυ­βέρ­νη­ση του Κιέ­βου δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να διεκ­δι­κή­σουν και κα­το­χυ­ρώ­σουν στην πράξη και πλή­ρως το δι­καί­ω­μα στην αυ­το­διά­θε­ση και ότι θα σπεύ­σουν σε βο­ή­θεια όσων δε­χτούν φα­σι­στι­κές επι­θέ­σεις. Και την ίδια στιγ­μή να πα­λεύ­ει ενά­ντια στο ρω­σι­κό σο­βι­νι­σμό στην κα­τα­πιε­ζό­με­νη ρω­σι­κή εθνό­τη­τα. Και φυ­σι­κά, πέρα από τα δια­φο­ρε­τι­κά συ­γκε­κρι­μέ­να κα­θή­κο­ντα όσον αφορά τα πο­λι­τι­κά και εθνι­κά δι­καιώ­μα­τα, τόσο στη δυ­τι­κή όσο και στην ανα­το­λι­κή Ου­κρα­νία θα έπρε­πε να διε­ξά­γουν συν­δυα­σμέ­να απο­φα­σι­στι­κή ζύ­μω­ση ενά­ντια στην τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή της νέας κυ­βέρ­νη­σης, το επερ­χό­με­νο “πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής” του ΔΝΤ, για την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού και το σο­σια­λι­σμό, επι­χει­ρη­μα­το­λο­γώ­ντας γιατί τόσο τα πο­λι­τι­κά και εθνι­κά όσο και τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα μπο­ρούν να κα­το­χυ­ρω­θούν με μό­νι­μο και ου­σια­στι­κό τρόπο μόνο μέσα από αυτό το δρόμο, που θα δώσει τη δυ­να­τότ­ξη­τα πο­λυ­ε­θνι­κής συ­νέ­νω­σης και συ­να­δέλ­φω­σης των λαών αν­βε­ξάρ­τη­τα από γλώσ­σα, εθνι­κό­τη­τα και θρή­σκευ­μα.

Το εν­δε­χό­με­νο ξε­σπά­σμα­τος μιας ευ­ρύ­τε­ρης πο­λε­μι­κής σύ­γκρου­σης από την “εστία” της Ου­κρα­νί­ας δεν αλ­λά­ζει σε τί­πο­τε αυτά τα πο­λι­τι­κά κα­θή­κο­ντα. Ίσα ίσα μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση μας κάνει πιο ικα­νούς να το­πο­θε­τη­θού­με και να δρά­σου­με, στην Ου­κρα­νία και διε­θνώς, αν τα πράγ­μα­τα εξε­λι­χτούν σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση, που πά­ντως αυτή τη στιγ­μή δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το δεύ­τε­ρο σε­νά­ριο.

Πλή­ρης και απο­φα­σι­στι­κή αυ­το­νο­μία της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος από το ρω­σι­κό κα­πι­τα­λι­σμό και τα σχέ­διά του! Καμία αυ­τα­πά­τη, καμία “συμ­μα­χία” με τη Ρωσία!

Όλα αυτά ση­μαί­νουν ότι “εί­μα­στε με τη Ρωσία” ή “νο­μι­μο­ποιού­με” τη ρω­σι­κή στρα­τιω­τι­κή πα­ρου­σία στην Κρι­μαία; Χί­λιες φορές όχι! Όμως όπως στην Κύπρο θε­ω­ρού­με προ­ϋ­πό­θε­ση μιας λύσης την ύπαρ­ξη ισχυ­ρών στοι­χεί­ων αυ­το­διοί­κη­σης των Τουρ­κο­κυ­πρί­ων σε μια δι­ζω­νι­κή – δι­κοι­νο­τι­κή ομο­σπον­δία, χωρίς αυτό να ση­μαί­νει ότι “νο­μι­μο­ποιού­με” την πα­ρου­σία των τουρ­κι­κών στρα­τευ­μά­των (που μά­λι­στα στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση είναι εκεί ύστε­ρα από μια “κα­νο­νι­κή” ει­σβο­λή!), έτσι και στην Κρι­μαία η πα­ρου­σία ρω­σι­κών δυ­νά­με­ων όπως αυτή που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω δεν μας απο­τρέ­πει από το ανα­γνω­ρί­ζου­με το δι­καί­ω­μα της Κρι­μαί­ας στην αυ­το­διά­θε­ση μέχρι κρα­τι­κού απο­χω­ρι­σμού!

Στο ση­μείο αυτό δεν μπο­ρού­με όμως να μη σχο­λιά­σου­με ότι μας φαί­νε­ται του­λά­χι­στον πε­ρί­ερ­γο να μας απευ­θύ­νουν τέ­τοιες κα­τη­γο­ρί­ες κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς που θε­ώ­ρη­σαν σωστό να επέμ­βουν οι ιμπε­ρια­λι­στές στη Λυβύη (με βομ­βαρ­δι­σμούς και άλλα αν­θρω­πο­κτό­να μέσα), για πα­ρά­δειγ­μα, ή στη Συρία με την αυ­τα­πά­τη ότι τάχα θα σώ­σουν τους εξε­γερ­μέ­νους (με ή χωρίς ει­σα­γω­γι­κά) από τη σφαγή, ενώ στην Κρι­μαία σκί­ζουν τα ιμά­τιά τους για τη “ρω­σι­κή ει­σβο­λή”. Όσο για τους ιμπε­ρια­λι­στές χο­ρη­γούς του Γιά­τσε­νιουκ, που σκού­ζουν για τη “ρω­σι­κή ει­σβο­λή” στην Κρι­μαία και την “πα­ρα­βί­α­ση του διε­θνούς δι­καί­ου” από τη Ρωσία, να θυ­μί­σου­με ότι η Ρωσία στην Κρι­μαία έχει το άλ­λο­θι της αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε ρω­σι­κό πλη­θυ­σμό που ζει στα σύ­νο­ρά της και σε μια πε­ριο­χή που μόνο από ιστο­ρι­κή “πα­ρα­ξε­νιά” δεν είναι τμήμα της ίδιας της Ρω­σί­ας. Οι αν­θρω­πο­κτό­νοι βομ­βαρ­δι­σμοί και τα εμπάρ­γκο στο Ιράκ ή τη Σερ­βία, εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες μίλια μα­κριά από τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρε­τα­νία, τη Γαλ­λία και τη Γερ­μα­νία ποιο άλ­λο­θι έχουν; Το… εν­δια­φέ­ρον για τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, που τώρα ανέ­θε­σαν την υπε­ρά­σπι­σή τους στον κ. Γιά­τσ­νιουκ και το Δεξιό Τομέα;

Να λοι­πόν γιατί το να εί­μα­στε ενά­ντια στη θε­ω­ρία των ίσων απο­στά­σε­ων δεν ση­μαί­νει ότι “εί­μα­στε με τη Ρωσία” – και αντί­στρο­φα: το ότι δεν θε­ω­ρού­με το ρω­σι­κό κα­πι­τα­λι­σμό και μι­λι­τα­ρι­σμό “σύμ­μα­χο”, το ότι δεν έχου­με καμία αυ­τα­πά­τη για τον εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό και απο­λυ­ταρ­χι­κό χα­ρα­κτή­ρα του, το ότι έχουκ­με πλήρη συ­νεί­δη­ση ότι αυτός είναι επί­σης φο­ρέ­ας του με­γα­λο-ρω­σι­κού σο­βι­νι­σμού και θα­νά­σι­μος αντί­πα­λος της Αρι­στε­ράς, δεν ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να υιο­θε­τή­σου­με μια γραμ­μή δι­μέ­τω­που και ίσων απο­στά­σε­ων στο ζή­τη­μα της Ου­κρα­νί­ας.

Όταν λοι­πόν αγω­νι­ζό­μα­στε στην ίδια την Αρι­στε­ρά -και μά­λι­στα την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και επα­να­στα­τι­κή- της Δύσης από εντε­λώς μειο­ψη­φι­κές θέ­σεις πάνω σε μια τέ­τοια γε­νι­κή γραμ­μή, δεν είναι κα­θό­λου πε­ρί­ερ­γο ότι πολ­λοί απ’ αυ­τούς/ές που ξε­φεύ­γουν από τη δα­γκά­να των “ίσων απο­στά­σε­ων” (που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπως εί­πα­με, δεν είναι καν ίσες) πέ­φτουν στο ρε­α­λι­σμό να πε­ρι­μέ­νουν τη “σω­τη­ρία από τους Ρώ­σους”. Όλα αυτά είναι πολύ δύ­σκο­λα, σκέ­φτο­νται. Και εξάλ­λου δεν υπάρ­χουν οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, ούτε εδώ αλλά κυ­ρί­ως ούτε εκεί, που να έχουν μια τέ­τοια γραμ­μή και να δώ­σουν μια τέ­τοια μάχη. Είναι πιο απλό και εύ­κο­λο να “κα­θα­ρί­σουν οι Ρώσοι” – και εξάλ­λου θα το κά­νουν ούτως ή άλλως για τους δι­κούς τους λό­γους. Ας ανε­βού­με κι εμείς σε αυτό το τρένο, δια­τη­ρώ­ντας βε­βαί­ως τις ιδιαί­τε­ρες από­ψεις μας… Σε αυτή τη βάση, ένας απο­λί­τι­κος “φι­λο­ρω­σι­σμός” απο­κτά­ει μια μειο­ψη­φι­κή αλλά αξιό­λο­γη επιρ­ροή στην ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά. Ο οποί­ος καλ­λιερ­γεί την αυ­τα­πά­τη ότι ότι όλα όσα επι­διώ­κει η Αρι­στε­ρά στην Ου­κρα­νία, όλα όσα θέ­λου­με για τους κα­τα­πιε­σμέ­νους στην Κρι­μαία, θα ευο­δω­θούν κάτω από τα ρω­σι­κά όπλα ή τη ρω­σι­κή ασπί­δα.

Αν μια τέ­τοια στάση στη­ρί­ζε­ται σε μια αί­σθη­ση αδυ­να­μί­ας και εμπνέ­ε­ται από το δί­καιο και πη­γαίο πεί­σμα να αντι­στα­θού­με ή να “τι­μω­ρή­σου­με” τους Δυ­τι­κούς ιμπε­ρια­λι­στές μέσω του Πού­τιν, υπάρ­χουν και πιο επι­κίν­δυ­νες εκ­δο­χές “φι­λο­ρω­σι­σμού” στην Αρι­στε­ρά. Και είναι αυτές που βλέ­πουν στη Ρωσία ένα στή­ριγ­μα για τα “εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα”. (16)

Πρέ­πει λοι­πόν να ξε­κα­θα­ρί­σου­με ότι το κρι­τή­ριο για την Αρι­στε­ρά πρέ­πει να είναι το διε­θνι­στι­κό μας κα­θή­κον και όχι τα συμ­φέ­ρο­ντα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Αν πρό­κει­ται για τα δεύ­τε­ρα, ξέ­ρουν κα­λύ­τε­ρα η αστι­κή τάξη, ο Σα­μα­ράς και ο Βε­νι­ζέ­λος – και από αυτή την άποψη είναι συ­χνό­τα­τα και εξαι­ρε­τι­κά “ρε­α­λι­στές”. Αν όμως πρό­κει­ται για το πρώτο, να εί­μα­στε σί­γου­ροι ότι δεν θα εξυ­πη­ρε­τη­θεί από το ρω­σι­κό κα­πι­τα­λι­σμό και μι­λι­τα­ρι­σμό – ίσα ίσα, αυτός θα είναι θα­νά­σι­μος εχθρός του, ακρι­βώς γιατί είναι κα­πι­τα­λι­σμός και μι­λι­τα­ρι­σμός. Στην Κρι­μαία θα θέλει να έχει τον πρώτο λόγο και όχι να προ­στα­τεύ­ει πα­θη­τι­κά τους Ρώ­σους κα­τοί­κους και σί­γου­ρα δεν θα ανε­χτεί τη δη­μιουρ­γία ορ­γά­νων λαϊ­κής εξου­σί­ας από τα κάτω. Όχι μόνο αυτό, αλλά οι Ρώσοι και ρω­σό­φω­νοι της Κρι­μαί­ας -και όχι μόνο- πα­λεύ­ο­ντας ενά­ντια στο σο­βι­νι­σμό και τους φα­σί­στες του Κιέ­βου, θα πρέ­πει να απο­φύ­γουν να πέ­σουν στις “δα­γκά­νες” του με­γα­λο­ρω­σι­κού σο­βι­νι­σμού και του ρω­σι­κού φα­σι­σμού, που μέσα από αυτά τα γε­γο­νό­τα θε­ρει­ύ­ει.

Κια για να το δούμε από μια άλλη οπτι­κή γωνία, σε όσους βλέ­πουν στη Ρωσία και την Κίνα κάτι ιστο­ρι­κά αντί­στοι­χο με τους “Συμ­μά­χους” του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου και θε­ω­ρούν ότι μπο­ρεί η Αρι­στε­ρά να στη­ρι­χτεί σε μια συμ­μα­χία μαζί τους ενά­ντια στο δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό, θα θυ­μί­σου­με τα πικρά δι­δάγ­μα­τα από το Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο. Τότε που δεν ονο­μά­στη­κε απλώς αντι­φα­σι­στι­κή η αντί­στα­ση ενά­ντια στη γερ­μα­νι­κή κα­το­χή στις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες όπως η Ελ­λά­δα, αλλά χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε “αντι­φα­σι­στι­κός” συ­νο­λι­κά ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πό­λε­μος, με απο­τέ­λε­σμα να θε­ω­ρη­θούν “Σύμ­μα­χοι” οι Αμε­ρι­κα­νοί, Βρε­τα­νοί και Γάλ­λοι ιμπε­ρια­λι­στές. (17) Ήταν πάνω σε αυτό το θε­με­λιώ­δες λάθος, σε συν­δυα­σμό με τη στρα­τη­γι­κή της εθνι­κής ενό­τη­τας, που οδή­γη­σε στο να τεθεί ο Σκό­μπι επι­κε­φα­λής των ελ­λη­νι­κών Ένο­πλων Δυ­νά­με­ων (πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του… ΕΛΑΣ), να συμ­με­τά­σχει το ΕΑΜ στην κυ­βέρ­νη­ση “εθνι­κής ενό­τη­τας” με πρω­θυ­πουρ­γό τον Γε­ώρ­γιο Πα­παν­δρέ­ου και να έρ­θουν ο Λί­βα­νος, η Γκα­ζέρ­τα και η Βάρ­κι­ζα…

Για την Αρι­στε­ρά και ιδιαί­τε­ρα για την επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά, η πλή­ρης πο­λι­τι­κή, προ­γραμ­μα­τι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή της ανε­ξαρ­τη­σία από τέ­τοιους “συμ­μά­χους” είναι θε­με­λιώ­δες κρι­τή­ριο που πρέ­πει να οι­κειο­ποι­η­θού­με ξανά. Δεν πρό­κει­ται τόσο για κά­ποιο πρα­κτι­κό κίν­δυ­νο να γίνει η Αρι­στε­ρά αθέ­λη­το όρ­γα­νο των επι­διώ­ξε­ων του ρω­σι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, αλλά κυ­ρί­ως για την ανά­γκη να μην επα­να­λαμ­βά­νου­με παλιά λάθη και να σφυ­ρη­λα­τή­σου­με τα πο­λι­τι­κά μας κρι­τή­ρια για να μην οδη­γη­θού­με σε νέες τρα­γω­δί­ες.

Έξω η Ελ­λά­δα από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα! Καμία εμπλο­κή στη νέα «ου­κρα­νι­κή εκ­στρα­τεία» του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού! Δια­κο­πή δι­πλω­μα­τι­κών σχέ­σε­ων και διε­θνής απο­μό­νω­ση του κα­θε­στώ­τος του Κιέ­βου!

Η μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση των Σα­μα­ρά – Βε­νι­ζέ­λου και μά­λι­στα με την ιδιό­τη­τα της προ­ε­δρεύ­ου­σας στην Ε.Ε. γι’ αυτό το εξά­μη­νο, έκανε ό,τι θα πε­ρί­με­νε κα­νείς: λει­τούρ­γη­σε σαν θλι­βε­ρή ορ­ντι­νάν­τζα των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στών, τι­μώ­ντας τις συμ­μα­χί­ες που της δί­νουν “ψωμί”, δη­λα­δή που στη­ρί­ζουν την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη στον αγώνα της να στε­ρε­ώ­σει την εξου­σία της και να ξε­φύ­γει από τους κλυ­δω­νι­σμούς της δο­μι­κής κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Εκτός από την οι­κο­νο­μι­κή “βο­ή­θεια” των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων και την πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη (που έσωσε μέχρι τα τώρα την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη από το διπλό κίν­δυ­νο της δικής της βα­θιάς κρί­σης και του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς), η συμ­με­το­χή στην Ευ­ρω­ζώ­νη (ο με­γά­λος στό­χος της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης), ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός άξο­νας Ισ­ρα­ήλ – Κύ­προς – Ελ­λά­δα και η προσ­δο­κία συμ­με­το­χής στα ενερ­γεια­κά παί­γνια στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο είναι χο­ντρι­κά η ση­με­ρι­νή ιστο­ρι­κή βάση τού δόγ­μα­τος “Ανή­κο­μεν εις την Δύσιν”.

Οι Σα­μα­ράς και Βε­νι­ζέ­λος, λοι­πόν, κά­νουν αυτά που πε­ρι­μέ­να­με και που επι­τάσ­σει το συμ­φέ­ρον της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης. Το ζή­τη­μα είναι τι κάνει η Αρι­στε­ρά.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εξέ­δω­σε μια ανα­κοί­νω­ση (18) στην οποία μι­λά­ει για “λε­γό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας στο Κίεβο” και για τη συμ­με­το­χή σε αυτήν ακρο­δε­ξιών και να­ζι­στι­κών μορ­φω­μά­των, λέει ότι “η νο­μι­μο­ποί­η­ση μιας τέ­τοιας κυ­βέρ­νη­σης από την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά ενέ­χει ανυ­πο­λό­γι­στους κιν­δύ­νους για τη δη­μο­κρα­τία και τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα” (το ότι θέτει ζή­τη­μα νο­μι­μο­ποί­η­σης -μό­νος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απ’ όλη την ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά- γι’ αυτή την κυ­βέρ­νη­ση είναι ση­μα­ντι­κό, αλλά πε­ριο­ρί­ζει το λόγο στη δη­μο­κρα­τία και τα ανμ­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα σε συν­δυα­σμό με την “προ­στα­σία” της ελ­λη­νι­κής μειο­νό­τη­τας, κάτι που γεννά την υπο­ψία περί “εθνι­κών” κι­νή­τρων), παίρ­νει εμ­μέ­σως πλην σαφώς θέση δι­μέ­τω­που αλλά δεν στο­χο­ποιεί την Ε.Ε. (βλέ­πει κιν­δύ­νους για την ει­ρή­νη και για νέο “Ψυχρό Πό­λε­μο” από τη “γε­ω­στρα­τη­γι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση Ουά­σινγ­κτον και Βρυ­ξελ­λών με τη Μόσχα”) και θέτει ζή­τη­μα για την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ότι γί­νε­ται ου­ρα­γός “σε επι­κίν­δυ­νους σχε­δια­σμούς”.

Το ΚΚΕ (19) είναι για μία ακόμη φορά στη γραμ­μή του “δι­μέ­τω­που”. Με σχε­δόν… κα­κε­ντρε­χές ύφος προει­δο­ποιεί στε­ρε­ό­τυ­πα ότι πολλά δεινά θα μας βρουν ακόμη αν δεν φύ­γου­με από την Ε.Ε. και δεν ανα­τρέ­ψου­με τον κα­πι­τα­λι­σμό. Και επει­δή δεν είναι ώρι­μες οι συν­θή­κες για να το κά­νου­με αυτό τώρα, ας ασκη­θού­με στην υπο­μο­νή και ας δυ­να­μώ­σου­με γε­νι­κώς το κόμμα και τους αγώ­νες – αλλά προς θεού, μην κά­νου­με πο­λι­τι­κή με συ­γκε­κρι­μέ­να αι­τή­μα­τα και αιχ­μές, γιατί όλα αυτά μυ­ρί­ζουν εν­σω­μά­τω­ση στο σύ­στη­μα! Τέλος, κα­τα­λή­γει στο δι­μέ­τω­πο και τις ίσες απο­στά­σεις.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, (20) στη λο­γι­κή του δι­μέ­τω­που κι αυτή, ση­μειώ­νει το ρόλο των φα­σι­στών στη νέα κυ­βέρ­νη­ση του Κιέ­βου, κα­ταγ­γέλ­λει την Ε.Ε. που τους κα­λύ­πτει και χρη­μα­το­δο­τεί, αλλά κα­τα­λή­γει στην ανα­κοί­νω­σή της όσο πιο αφη­ρη­μέ­να γί­νε­ται: “Η ελ­πί­δα βρί­σκε­ται στην πάλη ενά­ντια στο φα­σι­σμό, τον εμ­φύ­λιο πό­λε­μο, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και την κα­πι­τα­λι­στι­κή λε­η­λα­σία”. Τα πάντα όλα, αλλά καμία συ­γκε­κρι­μέ­νη αιχμή – τι μένει; ο δι­μέ­τω­πος!

Δυ­στυ­χώς, έχου­με μάθει από την πείρα μας πως η ελ­λη­νι­κή Αρ­τι­στε­ρά δυ­σκο­λεύ­ε­ται πολύ να συμ­φω­νή­σει όταν πρέ­πει, και όταν συμ­φω­νεί σε κάτι, 9 φορές στις 10 δεν είναι για καλό! Έτσι και τώρα, που ο κοι­νός πα­ρο­νο­μα­στής όλων των ανα­κοι­νώ­σε­ων είναι ο δι­μέ­τω­πος.

Υπάρ­χουν ασφα­λώς τα θε­τι­κά ση­μεία που ση­μειώ­σα­με, αλλά δεν αρ­κούν. Η ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει:

Να κα­ταγ­γεί­λει τη στάση των ΗΠΑ και Ε.Ε. όχι μόνο γιατί “ευ­λο­γούν” το κα­θε­στώς του Κιέ­βου, αλλά και γιατί χρη­μα­το­δό­τη­σαν και εξό­πλι­σαν τους “κι­νη­μα­τί­ες” φα­σί­στες και ακρο­δε­ξιούς. Γιατί νο­μι­μο­ποιούν το φα­σι­σμό και φα­σι­στι­κές κυ­βερ­νη­τι­κές πρα­κτι­κές (απα­γό­ρευ­ση γλωσ­σών, πο­γκρόμ ενά­ντια σε αρι­στε­ρούς, κομ­μου­νι­στές, αναρ­χι­κούς, μειο­νο­τι­κούς). Με λίγα λόγια να κα­ταγ­γεί­λουν όχι γε­νι­κά τον… εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό (κα­τα­ρα­μέ­νος να είναι, αλλά αυτό δεν λέει τί­πο­τε για τα συ­γκε­κρι­μέ­να, δεν συ­νε­πά­γε­ται καμία συ­γκε­κρι­μέ­νη δέ­σμευ­ση).

Να κα­λέ­σει σε διε­θνή απο­μό­νω­ση του κα­θε­στώ­τος του Κιέ­βου με στόχο την ανα­τρο­πή του και να κα­λέ­σει τη διε­θνή -πρώ­τα απ’ όλα την ευ­ρω­παϊ­κή- Αρι­στε­ρά και τα κι­νή­μα­τα σε πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και κι­νη­το­ποι­ή­σεις σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Ιδιαί­τε­ρα ενό­ψει ευ­ρω­ε­κλο­γών, πρέ­πει να το θέμα να είναι ψηλά στην ατζέ­ντα της ελ­λη­νι­κής και της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς.

Ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος στην αυ­το­διά­θε­ση μέχρι κρα­τι­κού απο­χω­ρι­σμού για τις εθνι­κές μειο­νό­τη­τες της Ου­κρα­νί­ας και ιδιαί­τε­ρα της Κρι­μαί­ας.

Καμία εμπλο­κή της Ελ­λά­δας στην “ου­κρα­νι­κή εκ­στρα­τεία” του ιμπε­ρια­λι­σμού, ρήξη με τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς άξο­νες (ΝΑΤΟ, συ­μα­χία Ισ­ρα­ήλ – Κύ­πρου – Ελ­λά­δας, ενερ­γεια­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες), δια­κο­πή δι­πλω­μα­τι­κών σχέ­σε­ων με το κα­θε­στώς του Κιέ­βου.

Να «χτί­σου­με το κόμμα», να πα­λέ­ψου­με για την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία στο κί­νη­μα, για να μη μας «κλέ­βουν τις εξε­γέρ­σεις»!

Τι κί­νη­μα ήταν αυτό που έφερε τον Γιά­τσε­νιουκ στην εξου­σία; Ση­μα­ντι­κό τμήμα της Αρι­στε­ράς απα­ντά­ει ότι επρό­κει­το για ένα “γνή­σιο λαϊκό κί­νη­μα” που το “σφε­τε­ρί­στη­καν” οι φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στές δυ­τι­κό­φι­λοι, οι ακρο­δε­ξιοί εθνι­κι­στές και οι φα­σί­στες για να πά­ρουν την εξου­σία. (21)

Αμέ­σως αμέ­σως, όμως, προ­κύ­πτει ένα ερώ­τη­μα: ώστε μπο­ρεί ένα “γνή­σιο λαϊκό κί­νη­μα”, κι ακόμη πιο εμ­φα­τι­κά, μια “γνή­σια λαϊκή εξέ­γερ­ση”, να φέρει στην εξου­σία άμεσα, τη στιγ­μή της νίκης του, ένα ημι­φα­σι­στι­κό ή βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς; Εδώ υπάρ­χει ένα πε­λώ­ριο λο­γι­κό, πο­λι­τι­κό και θε­ω­ρη­τι­κό χάσμα! Διότι είναι τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κό να πα­ρέμ­βει ο στρα­τός ή οι φα­σι­στι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές ενά­ντια σε ένα κί­νη­μα ή σε μια εξέ­γερ­ση και να επι­βά­λουν ένα βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς και εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό πράγ­μα το βο­να­παρ­τι­στι­κό κα­θε­στώς να ξε­πη­δή­σει μέσα από το κί­νη­μα ή την εξέ­γερ­ση, να τα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει σαν όρ­γα­νά της και σαν εφαλ­τή­ριο, για να εγκα­θι­δρυ­θεί! Εδώ δεν μι­λά­με για “παρά φύσιν” εξέ­λι­ξη, αλλά για “κατά φύσιν” εξέ­λι­ξη. Το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος της Αρι­στε­ράς ακόμη προ­σπα­θεί να εξη­γή­σει το “μυ­στή­ριο”, αλλά χωρίς ούτε στιγ­μή να θέτει σε ερώ­τη­μα την αρ­χι­κή πα­ρα­δο­χή πως επρό­κει­το για γνή­σιο λαϊκό κί­νη­μα και λαϊκή εξέ­γερ­ση.

Οι ερ­μη­νεί­ες που δί­νο­νται με­τα­θέ­τουν το ζή­τη­μα από την πο­λι­τι­κή και την τα­ξι­κή λο­γι­κή σε μια “κοι­νω­νιο­λο­γία των υγιών κι­νή­τρων”: οι εξε­γερ­μέ­νοι είχαν υγιή κί­νη­τρα, αλλά… εξα­πα­τή­θη­καν από τους ακρο­δε­ξιούς εθνι­κι­στές και τους φα­σί­στες γιατί η Αρι­στε­ρά ήταν αδύ­να­μη.

Λοι­πόν ας εγκα­τα­λεί­ψου­με μια και καλή την “κοι­νω­νιο­λο­γία των υγιών κι­νή­τρων” και το… φρο­ϋ­δο­μαρ­ξι­σμό, ας στα­μα­τή­σουν οι θρή­νοι για τις τόσες καλές ψυχές που κα­τέ­βη­καν στο δρόμο για τα βά­σα­νά τους (λες και δεν είναι πάντα αυτός ο λόγος που οι άν­θρω­ποι κα­τε­βαί­νουν στο δρόμο) και εξα­πα­τή­θη­καν, και ας γυ­ρί­σου­με στο μαρ­ξι­σμό και ακόμη πιο ιδιαί­τε­ρα στο λε­νι­νι­σμό. Το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα είναι ένα: είχαν την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία οι φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στές δυ­τι­κό­φι­λοι, οι ακρο­δε­ξιοί εθνι­κι­στές και οι φα­σί­στες στην πλα­τεία Μαϊ­ντάν στην τε­λι­κή φάση των γε­γο­νό­των; Αν είχαν και την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία, σε συν­δυα­σμό με επί­πε­δα μα­ζι­κό­τη­τας που επέ­τρε­παν τον από­λυ­το έλεγ­χό τους στις εξε­λί­ξεις, τότε δεν επρό­κει­το για κί­νη­μα και εξέ­γερ­ση με προ­ο­δευ­τι­κά και τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, αλλά για κί­νη­μα και εξέ­γερ­ση με αντι­δρα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Δεν είναι αντι­δρα­στι­κά τα βά­σα­να των αν­θρώ­πων που τους βγά­ζουν στο δρόμο (σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση πάντα), μπο­ρούν όμως κάλ­λι­στα να είναι αντι­δρα­στι­κές οι ιδέες που επι­κρα­τούν στα κε­φά­λια τους. Και στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση έγινε ακρι­βώς αυτό! (22)

Για να γίνει πιο κα­τα­νοη­τό, ας χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με δύο δικά μας, ελ­λη­νι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Το πρώτο: Ήταν προ­ο­δευ­τι­κή μορφή κι­νή­μα­τος τα μα­κε­δο­νι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90; Όχι, ήταν αντι­δρα­στι­κή μορφή κι­νή­μα­τος και καλά έκα­ναν τα κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς που δεν συμ­με­τεί­χαν σε αυτά ούτε τα στή­ρι­ζαν. (23) Ε, λοι­πόν, το κί­νη­μα της πλα­τεί­ας Μαϊ­ντάν ήταν πολύ πιο αντι­δρα­στι­κό από τα δικά μας μα­κε­δο­νι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, γιατί του­λά­χι­στον στη δική μας πε­ρί­πτω­ση η Αρι­στε­ρά μπο­ρού­σε να συμ­με­τά­σχει χωρίς να ξυ­λο­κο­πη­θεί και πε­τα­χτεί έξω από φα­σί­στες και στο κάτω κάτω τα μα­κε­δο­νι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια δεν ανέ­τρε­ψαν την κυ­βέρ­νη­ση για να ανε­βά­σουν στην εξου­σία κά­ποιους από τους πρω­τα­γω­νι­στές τους. Το δεύ­τε­ρο: Πώς θα χα­ρα­κτη­ρί­ζα­με το δικό μας “κί­νη­μα των αγα­να­κτι­σμέ­νων” του 2011, αν στο Σύνταγ­μα “μά­χο­νταν” καμιά δε­κα­ριά ή το πολύ 20.οοο άν­θρω­ποι, σε αυτό έπαιρ­νε την ηγε­μο­νία το “πάνω Σύ­νταγ­μα”, (24) ενι­σχυ­μέ­νο μά­λι­στα και με τη Χρυσή Αυγή στη φάση που έγινε μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα, αυτό το κί­νη­μα κα­τα­λάμ­βα­νε την ελ­λη­νι­κή Βουλή με αιχμή του δό­ρα­τος τις φα­σι­στι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές, ανέ­τρε­πε την κυ­βέρ­νη­ση Πα­παν­δρέ­ου, όρ­κι­ζε πρω­θυ­πουρ­γό τον Κα­ρα­τζα­φέ­ρη και υπουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών τον Κα­σι­διά­ρη, έβγα­ζε εκτός νόμου τα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα και πυρ­πο­λού­σε τα γρα­φεία τους, άρ­χι­ζε πο­γκρόμ (όχι απλώς “επι­χει­ρή­σεις σκού­πα”) κατά των με­τα­να­στών; Και όλα αυτά υπό την μπα­γκέ­τα του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού; Θα ήταν ένα “γνή­σιο λαϊκό κί­νη­μα”, μια “γνή­σια λαϊκή εξέ­γερ­ση”, και θα λέ­γα­με ότι είτε η κυ­βέρ­νη­ση Πα­παν­δρέ­ου είτε η κυ­βέρ­νη­ση Κα­ρα­τζα­φέ­ρη με υπουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών τον Κα­σι­διά­ρη μας κά­νουν το ίδιο γιατί είναι και οι δύο κυ­βερ­νή­σεις του κε­φα­λαί­ου; (Αν φυ­σι­κά ύστε­ρα από την πυρ­πό­λη­ση των γρα­φεί­ων μας και αφού μας είχαν βγά­λει εκτός νόμου θα εί­χα­με καν τα μέσα και το σθέ­νος να πούμε οτι­δή­πο­τε…)

Κι όμως, υπάρ­χουν χώροι της Αρι­στε­ράς, και μά­λι­στα της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς, που ακόμη και ύστε­ρα από όσα έγι­ναν (βλέπε ση­μεί­ω­ση 2), με τον Για­τσέ­νιουκ πρω­θυ­πουρ­γό, τον Αβά­κοφ υπουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών και τα πρω­το­πα­λί­κα­ρα του Δε­ξιού Τομέα στα κρί­σι­μα πόστα του σκλη­ρού πυ­ρή­να του κρά­τους, εξα­κο­λου­θούν να μι­λά­νε για λαϊκή εξέ­γερ­ση. Δεν είναι απί­στευ­το και συ­ντρι­πτι­κά απο­γοη­τευ­τι­κό; (25)

Στη βάση όλης αυτής της πο­λι­τι­κής “τρα­γω­δί­ας” βρί­σκο­νται τέσ­σε­ρα θε­με­λιώ­δη θε­ω­ρη­τι­κά και πο­λι­τι­κά σφάλ­μα­τα:

1. Η πα­ρα­γνώ­ρι­ση του θε­ω­ρη­τι­κά και πρα­κτι­κά τεκ­μη­ριω­μέ­νου γε­γο­νό­τος ότι από το πέ­ρα­σμα του κα­πι­τα­λι­σμού στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό του στά­διο και ιδιαί­τε­ρα ύστε­ρα από το ξέ­σπα­σμα του Πρώ­του Πα­γκό­σμιου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου το 1914, όχι μόνο δεν έχουν όλα τα κι­νή­μα­τα αυ­το­νό­η­τα προ­ο­δευ­τι­κό πρό­ση­μο αλλά ιδιαί­τε­ρα στις πε­ριό­δους δο­μι­κών κα­πι­τα­λι­στι­κών κρί­σε­ων (όπως στο Με­σο­πό­λε­μο ή σή­με­ρα) η αστι­κή τάξη με το φα­σι­σμό και την ακρο­δε­ξιά διεκ­δι­κεί τη ηγε­μο­νία και την ηγε­σία σε κι­νή­μα­τα, ανα­πτύσ­σο­ντας ακρο­δε­ξιό και φα­σι­στι­κό “ρι­ζο­σπα­στι­σμό από τα κάτω”. Σε τέ­τοιες ιδιαί­τε­ρα πε­ριό­δους, η ηγε­μο­νία και η ηγε­σία στη μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή δυ­σα­ρέ­σκεια κερ­δί­ζε­ται από την Αρι­στε­ρά με σκλη­ρούς ιδε­ο­λο­γι­κούς και πο­λι­τι­κούς αγώ­νες – αλ­λιώς μπο­ρεί να κερ­δη­θεί από την ακρο­δε­ξιά και το φα­σι­σμό.

2. Η επι­στρο­φή σε προ­λε­νι­νι­στι­κές μορ­φές πα­ρερ­μη­νεί­ας του μαρ­ξι­σμού και ιδιαί­τε­ρα στη με­τα­φυ­σι­κή και ου­σιο­κρα­τι­κή θε­ω­ρία του “ερ­γα­τι­κού DNA” ή “κοι­νω­νι­κού DNA”. Σύμ­φω­να με αυτήν, από τη στιγ­μή που τα βά­σα­νά τους θα βγά­λουν στο δρόμο ερ­γα­τι­κά και φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα, νε­ο­λαία κ.λπ., η συμ­με­το­χή στο κί­νη­μα και η ίδια τους η πείρα θα τα οδη­γή­σει στο να βγά­λουν τα σωστά συ­μπε­ρά­σμα­τα και να κι­νη­θούν αρι­στε­ρά και όλο και πιο ρι­ζο­σπα­στι­κά. Πρό­κει­ται για ανα­βί­ω­ση του μπερν­σταϊ­νι­σμού και με­τα­φυ­σι­κή του κοι­νω­νι­κού υπο­κει­μέ­νου που μας πάει πίσω από το “Τι να κά­νου­με;”. Όταν ο Λένιν έλε­γες στο συ­γκε­κρι­μέ­νο έργο του ότι η “συ­νεί­δη­ση έρ­χε­ται απ’ έξω”, δεν εν­νο­ού­σε έξω από τις εμπει­ρί­ες ή τη συμ­με­το­χή των ερ­γα­τών. Εν­νο­ού­σε ότι η εμπει­ρία και η συμ­με­το­χή δεν γεν­νά­ει από μόνη της σο­σια­λι­στι­κές ιδέες. Αυτές “έρ­χο­νται απ’ έξω”, από το συ­γκρο­τη­μέ­νο φορέα αυτών των ιδεών, από το κόμμα. Η συμ­με­το­χή στο κί­νη­μα και η πείρα από αυτή τη συμ­με­το­χή δεν αρ­κούν, χρειά­ζε­ται ο “κα­τα­λύ­της” των σο­σια­λι­στι­κών ιδεών, που γι’ αυτό έρ­χο­νται απ’ έξω. Αλ­λιώς, το κί­νη­μα όντως θα ήταν το παν όπως έλεγε ο Μπερν­στάιν, και το κόμμα αχρεί­α­στο. Και να τι μπο­ρεί να συμ­βεί όταν δεν υπάρ­χει το κόμμα και οι ιδέες για να κα­τα­λύ­σουν την εμπει­ρία που απο­κτά­ει ο κό­σμος από τη συμ­με­το­χή του στο κί­νη­μα: επι­κρα­τεί ο ακρο­δε­ξιός και φα­σι­στι­κός “κα­τα­λύ­της” και ο κό­σμος ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιεί­ται στο δρόμο στην κα­τεύ­θυν­ση της ακρο­δε­ξιάς και του φα­σι­σμού! Αυτό ακρι­βώς που έγινε στην Ου­κρα­νία.

3. Η υπο­τί­μη­ση της ιδε­ο­λο­γί­ας και η αντι­κα­τά­στα­σή της από την “κοι­νω­νιο­λο­γία των υγιών κι­νή­τρων”. Ο Ερ­νέστ Μα­ντέλ μι­λού­σε για τον ενιαίο χα­ρα­κτή­ρα των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων, για να πει ότι δεν μπο­ρεί ο κα­πι­τα­λι­σμός να κα­τα­τμη­θεί ώστε να ξε­περ­νιέ­ται τμη­μα­τι­κά χωρίς να ανα­τρέ­πε­ται συ­νο­λι­κά. Κάτι ανά­λο­γο ισχύ­ει κι εδώ: τα άτομα γί­νο­νται “υπο­κεί­με­να” της δρά­σης τους όταν με­τα­σχη­μα­τί­ζουν τα κί­νη­τρά τους, τις ανά­γκες τους και τα βά­σα­νά τους σε σκο­πούς. Και αυτό γί­νε­ται μέσω των ιδεών, της ιδε­ο­λο­γί­ας, που κερ­δί­ζει τα μυαλά τους. Χωρίς αυτό το με­τα­σχη­μα­τι­σμό, τα “υγιή κί­νη­τρα” από μόνα τους δεν λένε τί­πο­τε, αφού μπο­ρούν να κι­νη­το­ποι­ή­σουν τα άτομα σε πολ­λές και δια­φο­ρε­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις.

4. Η πα­ρα­γνώ­ρι­ση – υπο­τί­μη­ση της δυ­να­μι­κής που ανα­πτύσ­σει η ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντε­πα­νά­στα­ση ύστε­ρα από την πτώση των κα­θε­στώ­των του “υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού”. Σε μια τέ­τοια πα­ρα­γνώ­ρι­ση – υπο­τί­μη­ση οδη­γούν πολ­λοί πα­ρά­γο­ντες: Πρώτο, η “επι­πό­λαιη” υπο­δο­χή από με­γά­λα τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς και ιδιαί­τε­ρα της επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς της πτώ­σης των κα­θε­στώ­των του “υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού” σαν μο­νο­διά­στα­τα θε­τι­κού γε­γο­νό­τος. Υπο­τι­μή­θη­κε έτσι το γε­γο­νός ότι η “απ’ τα δεξιά” πτώση αυτών των κα­θε­στώ­των φού­σκω­σε τα πανιά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης. Αυτή η υπο­τί­μη­ση σχε­τί­ζε­ται και με ένα θε­ω­ρη­τι­κό λάθος: το γε­γο­νός ότι τα κα­θε­στώ­τα αυτά δεν ήταν σο­σια­λι­σμός δεν σή­μαι­νε ότι δεν ήταν συ­νυ­φα­σμέ­να με τον πα­γκό­σμιο συ­σχε­τι­σμό του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. (26) Μόνο αν ανα­τρέ­πο­νταν από τα αρι­στε­ρά, η πτώση τους θα επε­νερ­γού­σε θε­τι­κά στον πα­γκό­σμιο συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά. Όμως αυτή η προ­ο­πτι­κή έκλει­σε νωρίς, με ση­μείο κα­μπής το φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό εκ­φυ­λι­σμό της “Αλ­λη­λεγ­γύ­ης” στην Πο­λω­νία. Από κει και πέρα, στα­δια­κά εγκα­τα­στά­θη­κε μια διαρ­κώς ενι­σχυό­με­νη ιμπε­ρια­λι­στι­κή ηγε­μο­νία στις δια­δι­κα­σί­ες ανα­τρο­πής αυτών των κα­θε­στώ­των, συ­στη­μα­τι­κά ενορ­χη­στρω­μέ­νη από τον πα­γκό­σμιο ιμπε­ρια­λι­σμό. Στο βαθμό που με­γά­λα τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς αντι­με­τώ­πι­σαν τις διά­φο­ρες “πορ­το­κα­λί επα­να­στά­σεις” σαν απλώς αυ­θόρ­μη­τα λαϊκά ξε­σπά­σμα­τα με αυ­το­νό­η­τα θε­τι­κό και προ­ο­δευ­τι­κό πρό­ση­μο, ένας συν­δυα­σμός αυ­τα­πα­τών και υπο­τί­μη­σης της ενορ­χη­στρω­μέ­νης ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης άρ­χι­σε να κάνει όλο και με­γα­λύ­τε­ρη ζημιά. Δεύ­τε­ρο, από την έναρ­ξη της κρί­σης και ύστε­ρα, εκ­δη­λώ­θη­κε μια ακόμη βα­ρύ­τε­ρη μορφή υπο­τί­μη­σης, στο βαθμό που δεν κα­τα­νο­ή­θη­κε ότι το “χρώμα” της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης άρ­χι­σε να με­τα­κι­νεί­ται τα­χύ­τα­τα από το πορ­το­κα­λί προς το φαιό. “Υιο­θε­τώ­ντας” τον Γιά­τσε­νιουκ, τον Γιά­ρος και τους νε­ο­να­ζι­στές του, ο δυ­τι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός μάς λέει ότι δεν θα δι­στά­σει να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει όλα τα μέσα, να βγά­λει “βρό­μι­κη δου­λειά” και με να­ζι­στές, για να δια­χει­ρι­στεί τις συ­νέ­πειες της κρί­σης του. (27)

Τρίτο, κα­μέ­να στο χυλό της στα­λι­νι­κής συ­νω­μο­σιο­λο­γί­ας, με­γά­λα κομ­μά­τια της μη στα­λι­νι­κής Αρι­στε­ράς υπο­τί­μη­σαν τη συ­στη­μα­τι­κή και μα­κρο­χρό­νια προ­ε­τοι­μα­σία και ενορ­χή­στρω­ση τόσο των πορ­το­κα­λί όσο και των φαιών (αντ)επα­να­στά­σε­ων, αντι­με­τω­πί­ζο­ντά τες σαν γνή­σιες λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις με δι­καιο­λο­γη­μέ­να από τις δε­κα­ε­τί­ες της στα­λι­νι­κής κα­τα­πί­ε­σης φι­λε­λεύ­θε­ρα, φι­λο­δυ­τι­κά και εθνι­κι­στι­κά ιδε­ο­λο­γι­κά επι­φαι­νό­με­να.

Τέ­ταρ­το, υπο­τι­μή­θη­καν η ιδε­ο­λο­γία και το κόμμα στην πα­γκό­σμια διά­στα­σή τους. Ότι το “κόμμα” είναι πα­γκό­σμιος ιδε­ο­λο­γι­κός και πο­λι­τι­κός συ­σχε­τι­σμός. Στη Λιβύη ή στην Ου­κρα­νία, για να πά­ρου­με δύο πα­ρα­δείγ­μα­τα, το “κόμμα” έλει­ψε και με τις δύο υπο­στά­σεις του: και σαν συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­γκρό­τη­ση αλλά και σαν πα­γκό­σμιος ιδε­ο­λο­γι­κός και πο­λι­τι­κός συ­σχε­τι­σμός, δη­λα­δή σαν ενερ­γός διε­θνι­σμός. Πρέ­πει να γίνει αντι­λη­πτό ότι όσο αυτό το κενό χά­σκει, θα είναι δύ­σκο­λο να απο­φύ­γου­με την “κλοπή των εξε­γέρ­σε­ων”. Γι’ αυτό, η επα­νοι­κο­δό­μη­ση διε­θνών δι­κτύ­ων και πρω­το­βου­λιών σε όλα τα επί­πε­δα, του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, πρέ­πει να γίνει επεί­γου­σα προ­τε­ραιό­τη­τα.

Αν λοι­πόν θέ­λου­με να ανα­κό­ψου­με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντε­πα­νά­στα­ση, αν θέ­λου­με να μη “μας κλέ­βουν τις εξε­γέρ­σεις” φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές, εθνι­κι­στι­κές, ακρο­δε­ξιές και φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις, τότε να ποιο είναι συ­νο­πτι­κά το συ­μπέ­ρα­σμα: πρέ­πει να “χτί­σου­με το κόμμα” σαν συ­γκε­κρι­μέ­νη υπό­στα­ση αλλά και σαν ιδε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης, στις επι­μέ­ρους χώρες αλλά και πα­γκό­σμια, να χτί­σου­με τους “μη­χα­νι­σμούς” του ενερ­γού διε­θνι­σμού, να πά­ψου­με να υπο­τι­μού­με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντε­πα­νά­στα­ση και τη με­τα­τό­πι­σή της από το πορ­το­κα­λί στο φαιό, να πά­ψου­με να βλέ­που­με τις μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις σαν εξ ορι­σμού προ­ο­δευ­τι­κές, να δώ­σου­με σκλη­ρή μάχη για να κερ­δί­σου­με την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία στα κι­νή­μα­τα, γιατί αλ­λιώς θα το κά­νουν άλλοι! Αυτή είναι συ­νο­πτι­κά η πικρή και δι­δα­κτι­κή εμπει­ρία της Ου­κρα­νί­ας!

Ση­μειώ­σεις

(1) Στις ανα­κοι­νώ­σεις των σχη­μα­τι­σμών της Αρι­στε­ράς γί­νε­ται λόγος απλώς για κυ­βερ­νη­τι­κή αλ­λα­γή. Στην ανα­κοί­νω­ση του Γρα­φεί­ου Τύπου της Κ.Ε. του ΚΚΕ λέ­γε­ται: “Η αλ­λα­γή κυ­βέρ­νη­σης στην Ου­κρα­νία δεν συ­νι­στά ούτε “ανα­τρο­πή” ούτε ση­μα­το­δο­τεί κά­ποια αλ­λα­γή πο­λι­τι­κής υπέρ του ου­κρα­νι­κού λαού”. Στην ανα­κοί­νω­ση της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ υπάρ­χει η έκ­φρα­ση “πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κού τύπου κυ­βερ­νη­τι­κή αλ­λα­γή” και κα­ταγ­γέλ­λε­ται η Ε.Ε. σαν ορ­γα­νώ­τρια του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος. (οι υπο­γραμ­μί­σεις δικές μας) Και στις δύο ανα­κοι­νώ­σεις κα­ταγ­γέλ­λε­ται η συμ­με­το­χή νε­ο­να­ζί στη νέα κυ­βέρ­νη­ση, αλλά αυτό δεν οδη­γεί σε κά­ποια θέση για κα­θε­στω­τι­κή αλ­λα­γή, δη­λα­δή για ποιο­τι­κή δια­φο­ρά του νέου κα­θε­στώ­τος σε σχέση με το παλιό. Η επι­λο­γή των ίσων απο­στά­σε­ων και του δι­μέ­τω­που δεν επι­τρέ­πει κάτι τέ­τοιο…

(2) Πα­ρό­λο που τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά ΜΜΕ, αλλά και κά­ποια δικά μας με προ­ε­ξάρ­χου­σα την ΔΤ του Καψή, προ­σπά­θη­σαν να υπο­βαθ­μί­σουν το γε­γο­νός, αυτό υπάρ­χει και έχει την αυ­το­νό­η­τη ση­μα­σία του. Εξάλ­λου, δεν είναι έκ­πλη­ξη, αφού γνω­ρί­ζα­με από πριν το χα­ρα­κτή­ρα του κόμ­μα­τός του (“Ελευ­θε­ρία”, Σβό­μπο­ντα στα ου­κρα­νι­κά). Βλέπε σχε­τι­κά, πιο ανα­λυ­τι­κά το άρθρο “Ποιος πήρε την εξου­σία στην Ου­κρα­νία”, www.​rproject.​gr 24/2/2014.

(3) Η Ράντα της Ου­κρα­νί­ας,στις 23/2/14 ,”ψή­φι­σε” τους εξής νό­μους:

4201 – Σχέ­διο από­φα­σης για την απα­γό­ρευ­ση των δρα­στη­ριο­τή­των του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ου­κρα­νί­ας.
4217 – Σχέ­διο ψη­φί­σμα­τος για την αντι­με­τώ­πι­ση των συ­νε­πειών της σο­βιε­τι­κής κα­το­χής της Ου­κρα­νί­ας.
4176 – Σχέ­διο Νόμου για την κα­τάρ­γη­ση του νόμου που ποι­νι­κο­ποιού­σε τη να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα.
4184 – Σχέ­διο από­φα­σης για τον διο­ρι­σμό ως υπουρ­γού Εσω­τε­ρι­κών της Ου­κρα­νί­ας του V.​Avakov και τον διο­ρι­σμό μελών της νε­ο­να­ζι­στι­κής ομά­δας «Δε­ξιός Το­μέ­ας» στο υπουρ­γείο.
4215 – Σχέ­διο από­φα­σης για το «Πάν­θε­ον των εθνι­κών ηρώων».
4203 – Σχέ­διο δια­τάγ­μα­τος για την ει­σα­γω­γή δη­μο­σιο­νο­μι­κών πε­ριο­ρι­σμών.
4215 – Σχέ­διο ψη­φί­σμα­τος από­δο­σης τιμής στους συμ­με­τέ­χο­ντες στις ένο­πλες συ­γκρού­σεις κατά τη διάρ­κεια ει­ρη­νι­κών δια­δη­λώ­σε­ων.
4197 – Σχέ­διο από­φα­σης για το διο­ρι­σμό του μέ­λους του κόμ­μα­τος “Svoboda” Α. Mahnitskiy στο Γρα­φείο του Γε­νι­κού Ει­σαγ­γε­λέα.
4204 – Σχέ­διο Νόμου για τα κα­θή­κο­ντα του Προ­έ­δρου της Ου­κρα­νί­ας.
4191 – Σχέ­διο από­φα­σης για τον διο­ρι­σμό του μέ­λους του (φι­λο­γερ­μα­νι­κού) κόμ­μα­τος “UDAR” V.A. Nalivaychenko ως επό­πτη της Υπη­ρε­σί­ας Ασφα­λεί­ας της Ου­κρα­νί­ας.
4211 – Σχέ­διο από­φα­σης της από­λυ­σης από την υπη­ρε­σία των στρα­τιω­τών και αξιω­μα­τι­κών των σω­μά­των ασφα­λεί­ας. (στη θέση τους προ­σλαμ­βά­νο­νται μέλη των ακρο­δε­ξιών ομά­δων)
4 199- Σχέ­διο από­φα­σης κα­τάρ­γη­σης του δι­καιώ­μα­τος των μειο­νο­τή­των στην επί­ση­μη χρήση της γλώσ­σας τους. (αφορά τα ρω­σι­κά, τα ρου­μα­νι­κά, τα ουγ­γρι­κά, τα ελ­λη­νι­κά)

(4) 25 χρό­νια μετά την πτώση των κα­θε­στώ­των του “υπαρ­κτού σα­σια­λι­σμού”, με μιά­μι­ση γενιά να έχει με­γα­λώ­σει μετά από αυτό, με την Ου­κρα­νία να έχει ήδη γνω­ρί­σει μια κα­τα­στρο­φι­κή οι­κο­νο­μι­κή κρίση το 2008 και να έχει “γευ­τεί” τις… πε­ρι­ποι­ή­σεις του ΔΝΤ, θα ήταν τρο­με­ρό να έχουν πέ­ρα­ση και στην Αρι­στε­ρά τα πα­ρα­μύ­θια των Ου­κρα­νών εθνι­κι­στών, ακρο­δε­ξιών και ναζί ότι τάχα με αυτό τον τρόπο εξα­κο­λου­θεί να εκ­φρά­ζε­ται “αυ­θόρ­μη­τα” κά­ποιο “αντι­σο­βιε­τι­κό λαϊκό αί­σθη­μα”. Μήπως είναι το ίδιο “πη­γαίο λαϊκό αί­σθη­μα” που βλέ­πει… σο­βιε­τι­κό κίν­δυ­νο στις μειο­νο­τι­κές γλώσ­σες πέρα από τα ρω­σι­κά (ουγ­γρι­κά, ελ­λη­νι­κά, ρου­μα­νι­κά) ώστε η κα­τάρ­γη­ση της επί­ση­μης χρή­σης τους να είναι ένα από τα νο­μο­σχέ­δια της πρώ­της συ­νε­δρί­α­σης της Βου­λής ύστε­ρα από την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης Για­νου­κό­βιτς; Δεν πρέ­πει να ανα­γνω­ρί­ζου­με στο “λαό του φα­σι­σμού” (δη­λα­δή στον κόσμο που έχει κερ­δη­θεί σε ένα πο­λι­τι­κό κί­νη­μα υπό την ηγε­σία της ακρο­δε­ξιάς και του φα­σι­σμού) τέ­τοια ελα­φρυ­ντι­κά, όταν το ιμπε­ρια­λι­στι­κό “πορ­το­κα­λί” των προη­γού­με­νων δε­κα­ε­τιών έχει γίνει πλέον φαιό.

(5) Ο σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της υπο­ψή­φιος για την προ­ε­δρία της Κο­μι­σιόν Σουλτς εκτέ­θη­κε ανε­πα­νόρ­θω­τα σε συ­νέ­ντευ­ξή του, όταν προ­σπά­θη­σε να ξε­πλύ­νει το να­ζι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα του “Σβό­μπο­ντα” και βρήκε απέ­να­ντί του την επι­κε­φα­λής του Προ­ο­δευ­τι­κού Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ου­κρα­νί­ας Να­τά­λια Βι­τρέν­κο που κα­τήγ­γει­λε πως απει­λή­θη­κε η ίδια της η ζωή, ότι τα γρα­φεία του κόμ­μα­τός της και όλων των άλλων αρι­στε­ρών κομ­μά­των έχουν πυρ­πο­λη­θεί και έχουν επι­τό­που δο­λο­φο­νη­θεί πολ­λοί από τους ερ­γα­ζό­με­νους σε αυτά κατά τις επι­θέ­σεις των ταγ­μά­των εφό­δου των νε­ο­να­ζί – που πλέον είναι ο ισχυ­ρός βρα­χί­ο­νας της εξου­σί­ας.

(6) Ο Άλεξ Κα­λί­νι­κος δεν είναι δυ­στυ­χώς μόνος σε αυτή την εκτί­μη­ση.

(7) Είναι -με­τα­ξύ άλ­λων- γνω­στή η έκ­κλη­ση του αρ­χι­ρα­βί­νου του Κιέ­βου προς τους Εβραί­ους της πόλης να φύ­γουν για να σώ­σουν τις ζωές τους. Όσοι κα­τοι­κούν στην Ου­κρα­νία και δεν έχουν την από­στα­ση ασφα­λεί­ας με­ρι­κών εκα­το­ντά­δων χι­λιο­μέ­τρων και της θε­ω­ρη­τι­κής ενα­τέ­νι­σης των πραγ­μά­των από αυτή την από­στα­ση, κα­τά­λα­βαν πολύ καλά με ποιους έχουν να κά­νουν και τι είναι αυτό από το οποίο κιν­δυ­νεύ­ουν.

(8) Σε πάνω από 15 δισ. ευρώ υπο­λο­γί­ζουν οι δυ­τι­κοί ιμπε­ρια­λι­στές την οι­κο­νο­μι­κή “βο­ή­θεια” που χρειά­ζε­ται άμεσα η Ου­κρα­νία για να μη χρε­ο­κο­πή­σει, ενώ το κα­θε­στώς του Κιέ­βου την υπο­λο­γί­ζει σε του­λά­χι­στον 30 δισ. ευρώ. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι γύρω στα 35!

(9) Βλέπε πάνω σε αυτό το πολύ ση­μα­ντι­κό άρθρο του Δη­μή­τρη Μπε­λα­ντή στο www.​rproject.​gr 6/3/2014 με τίτλο “Η Ευ­ρώ­πη, η Ου­κρα­νία και μεις”.

(10) Για το πώς ενορ­χη­στρώ­νε­ται η ιμπε­ρια­λι­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση και υπο­κί­νη­ση στις διά­φο­ρες “πορ­το­κα­λί” επα­να­στά­σεις (όπως στην Ου­κρα­νία το 2004), “επα­να­στά­σεις των ρόδων” (όπως στη Γε­ωρ­γία) ή σε γε­γο­νό­τα που ξε­κι­νούν σαν λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις αλλά στη συ­νέ­χεια χει­ρα­γω­γού­νται από τον ιμπε­ρια­λι­σμό, μέσω ιδρυ­μά­των, ΜΚΟ κ.λπ. που χρη­μα­το­δο­τού­νται αδρά από τον ιμπε­ρια­λι­σμό, βλέπε τα στοι­χεία που πα­ρα­θέ­τει ο Αν­δρέ­ας Ζα­φεί­ρης στο άρθρο του στην Iskra 4/3/2014 με τίτλο “5 δισ. για ένα πρα­ξι­κό­πη­μα”.

(11) Αν εξαι­ρέ­σου­με το φυ­σι­κό αέριο και τις τιμές του, τα υπό­λοι­πα είναι απει­λές της πλά­κας. Όπως βέ­βαια είναι απει­λές της πλά­κας και οι πε­ρί­φη­μες οι­κο­νο­μι­κές κυ­ρώ­σεις των δυ­τι­κών. Πέρα από τις εκα­τέ­ρω­θεν απει­λές περί οι­κο­νο­μι­κών κυ­ρώ­σε­ων, που είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ένα παι­χνί­δι εντυ­πώ­σε­ων, η Ρωσία δεν έχει πλέον προ­σβά­σεις στο νέο κα­θε­στώς. Από κει που επη­ρέ­α­ζε σο­βα­ρά το κα­θε­στώς Για­νου­κό­βιτς και προς στιγ­μή επει­λή­θη­κε να γεί­ρει η πλά­στιγ­γα της επιρ­ρο­ής προς το μέρος της Ρω­σί­ας, τώρα η Ρωσία πρέ­πει να δια­πραγ­μα­τευ­τεί μόνο με τις δυ­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις με μά­ξι­μουμ στόχο να μη μπει η Ου­κρα­νία στο ΝΑΤΟ και να μεί­νει στρα­τιω­τι­κά ου­δέ­τε­ρη. Αυτός είναι ο μά­ξι­μουμ στό­χος που μπο­ρεί να θέσει, αν και μοιά­ζει μη ρε­α­λι­στι­κός. Αυτό είναι το σο­βα­ρό τεκ­μή­ριο του εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού που πρέ­πει να μας οδη­γή­σει σε “δι­μέ­τω­πο” και “ίσες απο­στά­σεις”;

(12) Όπως, για πα­ρά­δειγ­μα, η υπο­στή­ρι­ξη των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων σε Σερ­βία, Ιράκ κ.λπ.

(13) Το ζή­τη­μα δεν είναι ούτε θε­ω­ρη­τι­κό ούτε κά­ποιου απώ­τε­ρου χρό­νου, αφού το Κοι­νο­βού­λιο της αυ­τό­νο­μης Κρι­μαί­ας έχει προ­κη­ρύ­ξει δη­μο­ψή­φι­σμα για την επό­με­νη Κυ­ρια­κή 16 Μαρ­τί­ου.

(14) Η ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα μι­λά­ει για “φι­λο­ρώ­σους” (κάτι σαν πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες δη­λα­δή…) ή στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση για “Ρω­σό­φω­νους”. Ρω­σό­φω­νοι, που δεν αυ­το­προσ­διο­ρί­ζο­νται σαν εθνι­κά Ρώσοι, ασφα­λώς υπάρ­χουν στην ανα­το­λι­κή Ου­κρα­νία γε­νι­κά, αλλά στην Κρι­μαία η πλειο­νό­τη­τα είναι Ρώσοι. Αλλά και οι Ρω­σό­φω­νοι για ποιο λόγο να μην αι­σθά­νο­νται απει­λή από το κα­θε­στώς του Κιέ­βου ύστε­ρα από την κα­τάρ­γη­ση της ρω­σι­κής γλώσ­σας ως επί­ση­μης γλώσ­σας σε μια πε­ριο­χή που το 56% είναι Ρώσοι και κοντά στο 90% είναι ρω­σό­φω­νοι;

(15) Πριν την ει­σχώ­ρη­ση των επι­πλέ­ον ρω­σι­κών δυ­νά­με­ων, μια προ­σπά­θεια ομά­δας “Τα­τά­ρων αυ­το­νο­μι­στών” (έτσι τους χα­ρα­κτή­ρι­σαν τα ίδια τα δυ­τι­κά ΜΜΕ, ξε­χνώ­ντας βέ­βαια να πουν ότι είναι ακρο­δε­ξιοί και από­γο­νοι συ­νερ­γα­τών των ναζί στον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο) να δη­μιουρ­γή­σουν επει­σό­διο έξω από το Κοι­νο­βού­λιο της Κρι­μαί­ας “κα­τε­στά­λη” με γυμνά χέρια από Ρώ­σους κα­τοί­κους. Ήταν αρ­κε­τή όμως για να εντεί­νει τα δι­καί­ως εχθρι­κά αι­σθή­μα­τα του ρω­σι­κού -και όχι μόνο- πλη­θυ­σμού προς το νέο κα­θε­στώς του Κιέ­βου, αφού ήταν φως φα­νά­ρι ότι λει­τουρ­γού­σε σαν αφορ­μή και “κά­λε­σμα” για επι­βο­λή της νέας εξου­σί­ας του Κιέ­βου και στην Κρι­μαία…

(16) Βλέπε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά το άρθρο στην Iskra του Θέμη Δη­μη­τρα­κό­που­λου στις 3/3/2014 με τίτλο “Με τη Ρωσία του Πού­τιν λοι­πόν;”.

(17) Πα­ρό­τι δεν είναι το θέμα μας εδώ, η πλειο­νό­τη­τα της Αρι­στε­ράς στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ -και όχι μόνο- εξα­κο­λου­θεί να μη δια­κρί­νει τις απο­φα­σι­στι­κές δια­φο­ρές ανά­με­σα: α) στην αντι­φα­σι­στι­κή αιχμή της Αντί­στα­σης ενά­ντια στους Γερ­μα­νούς, β) το κοι­νω­νι­κό πε­ριε­χό­με­νο και τον τε­λι­κό στόχο του κι­νή­μα­στος του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και γ) το χα­ρα­κτή­ρα του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου ως τέ­τοιου, ταυ­τί­ζο­ντας την αιχμή της Αντί­στα­σης με τον τε­λι­κό στόχο του κι­νή­μα­τος και με το χα­ρα­κτή­ρα του πο­λέ­μου συ­νο­λι­κά.

(18) Πα­ρα­θέ­του­με ολό­κλη­ρη την ανα­κοί­νω­ση του Γρα­φεί­ου Τύπου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ:

«Ο υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών, Ε. Βε­νι­ζέ­λος, κατά την επί­σκε­ψή του στην Μα­ριού­πο­λη, πα­ρό­λο που  είχε ως στόχο να “κα­θη­συ­χά­σει” τους έλ­λη­νες της Δια­σπο­ράς, δεν έκανε καμιά ανα­φο­ρά στην λε­γό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας στο Κίεβο, στην οποία συμ­με­τέ­χουν ακρο­δε­ξιά και νε­ο­να­ζι­στι­κά μορ­φώ­μα­τα, και η οποία, με ένα από τα πρώτα νο­μο­σχέ­δια που ψή­φι­σε, κα­τάρ­γη­σε όλα τα δι­καιώ­μα­τα των  τεσ­σά­ρων μειο­νο­τή­των της χώρας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των Ελ­λή­νων.

Η νο­μι­μο­ποί­η­ση μιας τέ­τοιας κυ­βέρ­νη­σης από την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά ενέ­χει ανυ­πο­λό­γι­στους κιν­δύ­νους για την δη­μο­κρα­τία και τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα.

Ταυ­τό­χρο­να, η άκρως επι­κίν­δυ­νη γε­ω­στρα­τη­γι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση της Ουά­σινγ­κτον και των Βρυ­ξελ­λών με την Μόσχα φέρ­νει την Ευ­ρώ­πη ένα βήμα πριν από έναν κλι­μα­κού­με­νο νέο «ψυχρό πό­λε­μο», με ανυ­πο­λό­γι­στους κιν­δύ­νους για την ει­ρή­νη.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νος στην ανά­γκη να μην γίνει ου­ρα­γός η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση σε επι­κίν­δυ­νους σχε­δια­σμούς».

(19) Ανα­κοί­νω­ση του Γρα­φεί­ου Τύπου της Κ.Ε. του ΚΚΕ, 27/2/2014

(20) Ανα­κοί­νω­ση της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, Δευ­τέ­ρα 3 Μαρ­τί­ου 2014.

(21) Ένας μα­κρύς κα­τά­λο­γος άρ­θρων και το­πο­θε­τή­σε­ρων από ευρύ φάσμα της Αρι­στε­ράς και της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής – επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς έχει αυτή την προ­σέγ­γι­ση. Εν­δει­κτι­κά ανα­φέ­ρου­με το άρθρο του Φελίξ Σαρ­τρέ στην “Αυγή” 5/3/2014 με τίτλο “Ποια άνοι­ξη στην Ου­κρα­νία;” (που ξε­κι­νά­ει δι­θυ­ραμ­βι­κά ως εξής “Η ου­κρα­νι­κή επα­νά­στα­ση απο­τε­λεί τομή τόσο για την ίδια τη χώρα όσο και για τον υπό­λοι­πο με­τα­κομ­μου­νι­στι­κό κόσμο”…) και το άρθρο του Σ. Κο­ντο­γιάν­νη από την Ερ­γα­τι­κή Αλ­λη­λεγ­γύη στις 5 Μαρ­τί­ου με τίτλο “Η κρίση στην Ου­κρα­νία: ούτε Ουά­σινγ­κτον ούτε Μόσχα” όπου ανα­φέ­ρε­ται με πλά­γιο” τρόπο το εξής: “Ο κό­σμος, όμως, που έδωσε ακόμα και τη ζωή του στην Πλα­τεία Μαϊ­ντάν για να ανα­τρέ­ψει την διε­φθαρ­μέ­νη εξου­σία του Για­νου­κό­βιτς δεν έχει κα­νέ­να λόγο να πα­νη­γυ­ρί­ζει”.

(22) Ακόμη και από τους πλέον έν­θερ­μους της θε­ω­ρί­ας περί “γνή­σιου λαϊ­κού κι­νή­μα­τος”, δεν πα­ρα­τί­θε­νται στοι­χεία για τη μα­ζι­κό­τη­τά του στην τε­λευ­ταία κρί­σι­μη φάση πριν την ανα­τρο­πή του Για­νου­κό­βιτς. Ο Άλαν Γουντς, πά­ντως, που βάσει της άπο­ψής του δεν μπο­ρεί να κα­τη­γο­ρη­θεί ότι έχει λό­γους να υπο­βαθ­μί­ζει τη μα­ζι­κό­τη­τα του κι­νή­μα­τος της Μαϊ­ντάν στην τε­λι­κή του φάση, ισχυ­ρί­ζε­ται ότι η μα­ζι­κό­τη­τα δεν ξε­πέ­ρα­σε τα 20.000 άτομα. Ας πούμε όμως ότι ήταν δι­πλά­σια και ας συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με τους εξής πα­ρά­γο­ντες: ότι οι ακρο­δε­ξιοί και οι φα­σί­στες είχαν κάνει γε­νι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση και συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων απ’ όλη τη δυ­τι­κή Ου­κρα­νία, ότι στο “κί­νη­μα” κυ­ριάρ­χη­σαν από­λυ­τα πο­λι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά οι φι­λο­δυ­τι­κοί, ακρο­δε­ξιοί εθνι­κι­στές και φα­σί­στες, ότι η ισ­ραη­λι­νή “Χα­α­ρέτς” πα­ρα­δέχ­στη­κε ότι στα γε­γο­νό­τα συμ­με­τεί­χαν κο­μά­ντος εκ­παι­δευ­μέ­νοι στο Ισ­ρα­ήλ, ότι υπήρ­χαν ελεύ­θε­ροι σκο­πευ­τές από την πλευ­ρά των “δια­δη­λω­τών”, ότι η ιμπε­ρια­λι­στι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση της “πορ­το­κα­λί” επα­νά­στα­σης στην Ου­κρα­νία έχει πίσω της του­λά­χι­στον 15 χρό­νια προϊ­στο­ρία και ότι τα 40.000 (καθ’ υπερ­βο­λήν) άτομα της “εξέ­γερ­σης” στην Ου­κρα­νία των 46 εκατ. κα­τοί­κων αντι­στοι­χούν σε 10.000 άτομα στο Σύ­νταγ­μα, τότε μπο­ρού­με να σχη­μα­τί­σου­με μια σί­γου­ρη ιδέα για ποια “εξέ­γερ­ση” μι­λά­με.

(23) Βε­βαί­ως, η Αρι­στε­ρά καλά θα κάνει να πα­ρεμ­βαί­νει ακόμη και στα αντι­δρα­στι­κά κι­νή­μα­τα (Ο Λένιν έλεγε ότι πρέ­πει να πρεμ­βαί­νου­με και στα αντι­δρα­στι­κά συν­δι­κά­τα), αλλά είναι άλλο η πα­ρέμ­βα­ση και άλλο η συμ­με­το­χή και στή­ρι­ξη και μά­λι­στα με δι­θυ­ραμ­βι­κούς χα­ρα­κτη­ρι­σμούς για λαϊκή εξέ­γερ­ση κ.λπ.

(24) Στο Σύ­νταγ­μα δεν συ­νέ­βη­σαν όλα αυτά γιατί η Αρι­στε­ρά απέ­τρε­ψε τη επι­κρά­τη­ση της “πάνω πλα­τεί­ας”, κυ­ρί­ως με τον όγκο της πα­ρου­σί­ας της και με το γε­νι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης στην κοι­νω­νία παρά με την πο­λι­τι­κή της γραμ­μή πα­ρέμ­βα­σης στο κί­νη­μα, αλλά και γιατί η Χρυσή Αυγή δεν είχε ανα­πτυ­χθεί ακόμη σαν μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα και δεν είχε ακόμη την ετοι­μό­τη­τα και αυ­το­πε­ποί­θη­ση να διεκ­δι­κή­σει την ηγε­σία ενός τέ­τοιου κι­νή­μα­τος δια­μαρ­τυ­ρί­ας – γι’ αυτό εξάλ­λου και δεν συμ­με­τεί­χε στην “πάνω πλα­τεία”.

(25) Οι “αμε­τα­νό­η­τοι” της Μαϊ­ντάν.

(26) Αυτό το ζή­τη­μα σχε­τί­ζε­ται, χωρίς κατ’ ανά­γκη και να ταυ­τί­ζε­ται, με το ζή­τη­μα του αντι­φα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα αυτών των κα­θε­στώ­των. Όσοι τα θε­ω­ρού­σαν απλά μια ιδιό­μορ­φη εκ­δο­χή κα­πι­τα­λι­σμού, είναι λο­γι­κό να αντι­με­τω­πί­ζουν την πτώση τους σαν μο­νο­σή­μα­ντα θε­τι­κή.

(27) Για τη ση­μα­σία αυτού του γε­γο­νό­τος ιδιαί­τε­ρα σε ό,τι αφορά την Ε.Ε., βλέπε το άρθρο του Δη­μή­τρη Μπε­λα­ντή “Η Ευ­ρώ­πη, η Ου­κρα­νία κι εμείς” στο www.​rproject.​gr στις 6/3/2014.

Πηγή:rproject.gr