Ανθόσπαρτοι δρόμοι και μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν: αριστερό πρόγραμμα διεξόδου και ενωτική - μετωπική δράση

Παθητικοί ψηφοφόροι ή αγωνιζόμενοι πολίτες; 

Βουβές εκλογές, αποκαρδιωμένος και με αυξημένη καχυποψία κόσμος, νεολαία που βρίσκεται σε απόγνωση, αλλά είτε αδιαφορεί για την πολιτική είτε «παρασύρεται» από τα βρόμικα ποτάμια και τις δηλητηριώδεις αυγές, αυτό μοιάζει να είναι το προεκλογικό σκηνικό. Κι όμως υπάρχει πληθωρισμός οργής και διάθεσης για τιμωρία. Και κάποια βασικά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα: Γιατί δεν ενώνεται ο κόσμος, γιατί δεν αντιδρά, δεν εξεγείρεται, ενώ είναι βέβαιο πως δεν έχει πειστεί από το μνημονιακό τροϊκανόδουλο στρατόπεδο των όμοιων κομμάτων (Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) και των ρεταλιών τους (Ποτάμι, Ελιά και υπόλοιποι);

Βαδίζουμε προς τις κάλπες με τεράστιο για πρώτη φορά έλλειμμα πίστης σε αυτό που θα ψηφίσει ο καθένας μας. Απασχολεί και ενοχλεί άραγε αυτό την Αριστερά ή βασιλεύει η αφασία – αμηχανία – αυταρέσκεια των κομματικών μηχανισμών της; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στις συμπληγάδες του ευρωπαϊσμού και του συστημισμού του, αθροίζει τους μετανάστες του ΠΑΣΟΚ ξαναβαφτίζοντας στην αντιμνημονιακή κολυμπήθρα και όσους συμμετείχαν στο «σάπιο σύστημα», αποδέχεται το διεθνές πλαίσιο Ε.Ε. και ευρωζώνης, προσαρμόζεται διαρκώς προς τα δεξιά περιμένοντας να έρθει στην κυβέρνηση σαν η επόμενη ώριμη λύση. Μας καλεί να ψηφίσουμε για να φύγουν. Τόσο απλά, τόσο εύκολα, τόσο υποτιμά τρόικα-Ε.Ε.-σύστημα, τόσο πολύ υποβιβάζει τον κόσμο… Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν υποκείμενα αλλαγής παρά μόνο η αριθμητική των ψήφων. Η υπόλοιπη Αριστερά επιδιώκει να μένει στο περιθώριο, να αναμένει και να εμφανίζει (ΚΚΕ) τη λαϊκή εξουσία σαν «Δευτέρα Παρουσία», να συνθηματολογεί και να φλυαρεί («εκτός των τειχών» Αριστερά) για μέτωπο που ποτέ δεν οικοδομεί, στοχεύοντας στα γνωστά επί τριακονταετία εκλογικά ποσοστά και να περιμένει την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιωθεί, ξεχνώντας πως αυτή η ήττα θα βαρύνει στο σύνολο της Αριστεράς και του λαού.

Υπήρξε επί τρία χρόνια μεγάλη κοινωνική αντίδραση. Όμως οι αγώνες που έγιναν κυρίως μέσα από τις απεργίες στις οποίες καλούσαν οι αμαρτωλοί-υποταγμένοι της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και οι «πλατείες», έμειναν κατακερματισμένοι, χωρίς ενιαία πολιτική στόχευση και διέξοδο, χωρίς να δημιουργήσουν ένα συνειδητό ριζοσπαστικό κίνημα. Επαληθεύτηκε για άλλη μια φορά πως οι αντιστάσεις για τα αυτονόητα δεν μπορούν από μόνες τους να δώσουν την πολιτική λύση. Αυτό είναι κυρίως ευθύνη της Αριστεράς. Συμπερασματικά, υπάρχει ένα δίδυμο βασανιστικό πολιτικό έλλειμμα. Αυτό σχετίζεται από τη μια με την ύπαρξη αξιόπιστου πολιτικού φορέα-μετώπου και από την άλλη με το πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων και εξόδου από την κρίση, το οποίο αναγκαστικά βρίσκεται σε σύγκρουση με το οικονομικό-πολιτικό-διεθνές πλαίσιο που οδήγησε στην κρίση και τη διαρκή επίθεση υποβάθμισης-υποτίμησης των εργαζομένων του χεριού και του μυαλού. Ταυτόχρονα δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τα 30 και πλέον χρόνια αποϊδεολογικοποίησης, αριστερής θεωρητικο-πολιτικής φτώχειας και νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στον τρόπο σκέψης και ζωής μας, καθώς και τη συστημική ενσωμάτωση της Αριστεράς…

Τι να κάνουμε; Το δίδυμο έλλειμμα παραπέμπει σε ένα διπλό καθήκον: να οικοδομηθούν παράλληλα το μέτωπο-φορέας και το πρόγραμμά του. Το πολιτικό–οικονομικό–κοινωνικό πλαίσιο καθορίζεται από την αντιπαράθεση με τον βασικό πυρήνα και αντίστοιχο πλαίσιο των αντιπάλων μας. Η Ε.Ε. και το ευρώ από την κατασκευή τους είναι η προκρούστεια κλίνη για τις κατακτήσεις, τις ζωές και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το κέντρο της σύγκρουσης των εχθρικών πλαισίων βρίσκεται εκεί. Βεβαίως ένα αριστερό πρόγραμμα διεξόδου, όπως έχει εκτεθεί σε κείμενο των Σ. Μαυρουδέα, Δ. Μητρόπουλου, Δ. Σαραφιανού, δεν είναι ούτε συνθηματολογικό ούτε μονοθεματικό. Ανθόσπαρτοι δρόμοι και μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.

Ανθρώπινο υλικό υπάρχει. Βρίσκεται μέσα στην κοινωνική και την πολιτική Αριστερά, στους διανοούμενους που δεν είναι ευρωποδίαιτοι και κρατικοδίαιτοι, σε αληθινούς αντιιμπεριαλιστές πατριώτες και όχι εθνικιστές. Αρκεί αυτό το δυναμικό να τολμήσει. Να αρνηθεί τον κομματικό σοβινισμό, την κομματοκρατία, την αντίληψη του μικρού χωριού και του μεγάλου αρχηγού, τον εγκλωβισμό στις μεσσιανικές λογικές και την πρακτική αναχωρητισμού, τα ατομικά μικροσυμφέροντα και φιλοδοξίες, τους μηχανισμούς και τις κρατικές επιχορηγήσεις… Αυτό σημαίνει υπερβάσεις… Ναι. Γιατί όσοι μιλάνε για ΕΑΜ ξεχνάνε ότι το συγκριτικό πλεονέκτημα το κέρδισε από την αυτοθυσία των μελών του.

Απέναντι στα αισθήματα της αδυναμίας, του φόβου, της παθητικότητας, της ατομικής αναδίπλωσης, χρειάζεται ο λόγος, η κίνηση, η καθημερινότητα, να κυριαρχηθεί από την ενωτική-μετωπική δράση, από την ενεργητική πράξη που θα τολμήσει μια νικηφόρα αξιόπιστη και αποτελεσματική σύγκρουση που η φωνή όλων αυτών θα έχει μαζική απήχηση και θα συγκροτεί κινήματα. Δεν είναι αργά, παρόλο που έχει χαθεί χρόνος, έχουν χαθεί δικαιώματα, κατακτήσεις, ζωές… Αυτή η ευθύνη πρέπει να αναληφθεί.

Νίκος Γαλάνης, μηχανικός

Γιάννης Καραχάλιος, ιδιωτικός υπάλληλος

Γιάννης Ραχιώτης, δικηγόρος

* Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 12/5.