Τα παραμύθια του εθνικού κορμού για τις γερμανικές αποζημιώσεις

Την ώρα που η κυβέρνηση έφερνε με διαδικασίες κατ’ επείγοντος το πολυνομοσχέδιο σκούπα (μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση ωραρίου εκπαιδευτικών, μονιμοποίηση χαρατσιού, ρυθμίσεις ασφαλιστικών και φορολογικών οφειλών, κ.α) που ψηφίστηκε την Κυριακή, πρώτο θέμα στα κανάλια και τη βουλή με πρωτοβουλία μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι… γερμανικές αποζημιώσεις. Ένα θέμα που εδώ και βδομάδες έχει σηκώσει ο δημοσιογραφικός πατριωτικός -και δήθεν αντιμνημονιακός- συρφετός, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα μόνιμο θέμα στις αναρτήσεις των πιο απίθανων φασιστοσελίδων που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο. Γιατί όμως τόσο ενδιαφέρον από τα κυρίαρχα συγκροτήματα των ΜΜΕ για τις γερμανικές αποζημιώσεις; Και γιατί η αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο βιολί, να σέρνει το χορό; Διότι όλη αυτή η φλυαρία εξυπηρετεί ένα και μόνο σχέδιο. Την εκ νέου εμπέδωση στην ελληνική κοινή γνώμη ότι για τα δεινά που υφίσταται δεν φταινε ούτε αυτοί που κυβερνάνε τη χώρα, ούτε οι κρατικοδίαιτοι καπιταλιστές, εφοπλιστές, τραπεζίτες, βιομήχανοι, μαφιόζοι στυλ Μανωλάδας και λοιπές κατασκευαστικές εταιρίες, αλλά οι “Γερμανοί που μας χρωστούν 1,2 τρις ευρώ και δεν τους χρωστάμε”. Δηλαδή αν έδιναν τις “αποζημιώσεις” τότε “θα απαλλασσόμασταν μια και καλή από τα χρέη μας”. Μετά την αγανάκτηση και τους “πολιτικούς που τα φάγανε”, τώρα η κοινή γνώμη συγκλίνει σε μια πιο “εμπεριστατωμένη” άποψη για το “τι μας έφερε μέχρι εδώ”. Προφανώς οι επίορκοι αλλά και οι άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι που πρέπει να απολυθούν εδώ και τώρα, όπως επίσης και οι παχυλές συντάξεις όλων αυτών που από την εποχή του Αντρέα και ύστερα φόρτωσαν τα ταμεία με όλα αυτά τα χρέη. Και ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός; μα φυσικά η αριστερά που υπέθαλπε όλες αυτές τις συντεχνίες αναγκάζοντας τους κακόμοιρους που κυβερνούσαν κατά την μεταπολίτευση να υποχωρούν στις εξωφρενικές απαιτήσεις όλων αυτών που κάθε τρεις και λίγο έκλειναν τους δρόμους για να μην μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας. Και μας έφεραν και τους μετανάστες για να ρίξουν τα μεροκάματα. 

Πάνω σ’ αυτά τα κανιβαλικά επιχειρήματα το αστικό καθεστώς μετά από δύο χρόνια κοινωνικής αναταραχής ανασυγκροτεί τον εθνικό κορμό και όπως αντιλαμβάνεται κανείς στη νέα αυτή εθνική ενότητα η χρυσή αυγή έχει αναλάβει την από τα κάτω επιβολή του νόμου και της τάξης στα μιάσματα που για 38 χρόνια ταλαιπωρούν το έθνος και δεν το αφήνουν να σταθεί στα πόδια του. Αν αυτή είναι η εθνική αφήγηση της κρίσης, τα πετρέλαια στο Αιγαίο, οι απολύσεις στο δημόσιο, το απαρτχάιντ στους μετανάστες και οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι η τελική λύση. Μετά από όλα αυτά μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί την Κυριακή 28/4 όταν η βουλή ψήφιζε ακόμα μια επικαιροποίηση του μνημονίου στην πλατεία διαδήλωναν καμιά 500αριά άνθρωποι, αντί για 100000 ή και 200000 όπως πριν 2 χρόνια.

Αριστερά και αποζημιώσεις

Το σουρεαλιστικό σκηνικό της ελληνικής βουλής την προηγούμενη βδομάδα (24/4) με όλα τα κόμματα από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη χρυσή αυγή και φυσικά την εσωτερική τρόικα και τους καμένους έλληνες, να υπερθεματίζουν για τις γερμανικές αποζημιώσεις θα προξενούσε έκπληξη σε κάποιον που είχε να μάθει νέα για την Ελλάδα από τη δεκαετία του 1970. Τότε το θέμα το μονοπωλούσε η αριστερά και αποτελούσε μια από τις επιθετικές αιχμές του αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής “εξάρτησης”. Η αστική τάξη -και τα κόμματά της- τότε είχε άλλες προτεραιότητες από το να κάνει, εξ’ αποστάσεως βέβαια, τσάμπα αντίσταση στους γερμανούς και τους αμερικάνους. Ωστόσο ορισμένες φορές αυτός ο αντιιμπεριαλισμός γινόταν ενοχλητικός όταν έβαζε σε δοκιμασία τις γεωστρατηγικές συμμαχίες του ελληνικού καπιταλισμού που συμπυκνώνονταν στο περιληπτικό ρητό του αειμνήστου “ανήκομεν εις τη δύσην”.

Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους μέχρι την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και το τέλος του ψυχρού πολέμου. Από κει και πέρα οι αιχμές του αριστερού πατριωτισμού των δεκαετιών 50-80 υιοθετούνταν πλέον από έναν αναδυόμενο δεξιό εθνικισμό εξ αφορμής του “μακεδονικού”, των ελληνορθόδοξων τόξων, της παγκοσμιοποίησης που απειλεί το έθνος, τις ταυτότητες, τη Σερβία και την Κύπρο και τώρα μιας αντιγερμανικής υστερίας που προωθείται συστηματικά από τους ίδιους κύκλους. Αυτό δηλώνει άλλωστε και η παρουσία του στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό με το ΛΑΟΣ και τώρα με τη χρυσή αυγή αλλά και κατά κάποιο τρόπο με τους ΑνΕλ.

Αυτός ο ρηχός αριστερός πατριωτισμός, έδειξε όλη του τη γύμνια στην ανικανότητα των φορέων του να αντιληφθούν το τι μαγειρεύτηκε στην πλατεία συντάγματος το καλοκαίρι του 2011 και φυσικά τώρα με τις περιβόητες γερμανικές αποζημιώσεις. Άλλωστε αυτές αποτελούν συνέχεια μιας ακόμα εθνικής αφήγησης της κρίσης παρουσιάζοντας σαν υπαίτιο την ΕΕ, το ΔΝΤ, το “γερμανικό” ευρώ, το 4^ο Ράιχ, τη Μέρκελ ντυμένη Χίτλερ με μπόλικο κιτς και φολκλόρ, γλείφοντας το μέσο όρο, με την βαθύτερη πεποίθηση ότι έτσι επεκτείνεται η επιρροή της αριστεράς σε παραδοσιακά συντηρητικά ακροατήρια. Την κρίση λοιπόν πρέπει να την πληρώσουν οι γερμανοί (όλοι αφεντικά και εργάτες), όχι οι καπιταλιστές, όχι οι τραπεζίτες, όχι “αυτοί που τα φάγανε”, αλλά κάποιοι άλλοι που βρίσκονται έξω από τη χώρα. Και επειδή για ακόμα μια φορά ο “εχθρός” είναι μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, το μόνο αποτέλεσμα είναι η αμνηστία της εγχώριας αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων, που ευθύνονται μόνο γιατί υποχωρούν στις πιέσεις των γερμανών. Να πως μια καπιταλιστική κρίση και το φόρτωμά της στους μισθωτούς δούλους, με όλες αυτές τις αλχημείες μετατρέπεται σε “κατοχή της χώρας” και ένα σωρό άλλες ανοησίες, προκειμένου η κοινωνική οργή να εκτονωθεί σε αόρατους εχθρούς και το σύστημα να τη βγάλει λάδι.

Εκεί είμαστε τώρα. Αυτό χρειάζεται και ο ελληνικός καπιταλισμός. Μετά από μια περίοδο που η αστική τάξη “δεν μπορούσε να κυβερνήσει όπως θα ήθελε”, το αστικό μπλοκ εξουσίας ανασυγκροτείται στην πιο αντιδραστική και μαύρη εκδοχή του με συστατικό στοιχείο, όχι κάποια ταξική συνεννόηση (κοινωνικό συμβόλαιο με ολίγην από Κέυνς και σοσιαλδημοκρατία), αλλά την εθνική ταυτότητα κόντρα σε μετανάστες, μασόνους, γερμανούς και εθνομηδενιστικά μιάσματα που απειλούν τη φυλετική καθαρότητα και είναι φορείς της ανομίας, της αταξίας και του εθνικού διαχωρισμού. Τα κακό είναι ότι η αριστερά, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν βλέπει τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά νομίζει ότι ο κόσμος που τυλίγεται με την ελληνική σημαία και με το λέιζερ στο χέρι χτυπιέται έξω από τη βουλή, αποτελεί μια εν δυνάμει εκλογική πελατεία. Και προφανώς τα ξεφτέρια του αριστερού κοινοβουλευτικού μάρκετινγκ πιστεύουν ότι θα την κερδίσουν γλείφοντας τις πατριωτικές της αυταπάτες. Εδώ κολλάει και η φλυαρία περί γερμανικών αποζημιώσεων.

Ας δούμε όμως αναλυτικά τι περιλαμβάνουν οι περιβόητες αυτές διεκδικήσεις.

Το κατοχικό δάνειο

Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι οι “γερμανικές αποζημιώσεις” αφορούν τρεις ξεχωριστές ενότητες. 1^ον το κατοχικό δάνειο, 2^ον τις επανορθώσεις υπέρ του ελληνικού δημοσίου για καταστροφές υποδομών, και 3ον τις αποζημιώσεις υπέρ των θυμάτων που αφορούν αγωγές συγγενών κυρίως από τα ολοκαυτώματα, όπως του Δίστομου κατά του γερμανικού κράτους. Αυτό για να ξεκαθαριστεί μια πρώτη σύγχυση, από τις μπούρδες που κυκλοφορούν και αφήνουν να εννοηθεί ότι από τις αποζημιώσεις θα απαλλαχτεί η χώρα από το δημόσιο χρέος. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τουλάχιστον όσον αφορά τις αποζημιώσεις αυτό δεν ισχύει εκτός αν οι ενάγοντες συγγενείς θυμάτων του Δίστομου κοκ εκχωρήσουν τα ποσά που διεκδικούν στο ελληνικό δημόσιο. Ας τα δούμε όμως αναλυτικά.

Το κατοχικό δάνειο (Μάρτιος 1942) σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας που ηγείται ο Μ. Γλέζος εκτιμάται με σημερινές τιμές και χωρίς τόκους στα 54 δις ευρώ. Το νούμερο αυτό προκύπτει από το αρχικό 3,5 δις δολάρια σε τιμές 1938 που σύμφωνα πάντα με το Συμβούλιο ήταν το ποσό που εκταμίευσε το γερμανικό κράτος την περίοδο 1942-43. Ακριβώς στα ποσά αυτά συμφωνεί ο Μαργιάς των ΑνΕλ (Επίκαιρα: 20/01/2011) και κατ’ επανάληψη το ΚΚΕ μέσα από τον Ριζοσπάστη με πιο πρόσφατο το άρθρο του Μπογιόπουλου στις 25/4/2013 που αναδημοσιεύεται χωρίς πρόβλημα στις πιο απίθανες ιστοσελίδες. Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζονται περισσότερες διευκρινήσεις για τη θέση του πάνω στα προαναφερόμενα ποσά, αρκεί που ο Μ. Γλεζος ηγείται του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας. Και το πώς αντιλαμβάνεται τη διεκδίκησή τους αρκεί επίσης η τοποθέτηση του Μ.Γλεζου στην βουλή για το “εθνικό” αυτό θέμα όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε: “Όποια κυβέρνηση θέσει θέμα γερμανικών οφειλών, θα έχει όλο το λαό μαζί της”… “Περιμένουμε από την κυβέρνηση να κάνει το βήμα. Να καλέσει την γερμανική κυβέρνηση και να πει ελάτε να συζητήσουμε”. (24/4/2013). Επιτέλους! Να ένας λόγος για να υποστηρίξει κανείς την κυβέρνηση. Ε βέβαια άμα κάνει σωστά τη δουλιά της…

Ας επανέλθουμε όμως. Πάνω στα 54δις οι προαναφερθέντες στο σύνολό τους προσθέτουν 500 δις τόκους για να καταλήξουν στη διεκδίκηση 550 δις. Στα ποσά αυτά συμφωνεί και η χρυσή αυγή όπως τόνισε μέσα από την τοποθέτηση του ο Χ.Παππάς στις 24/4 στη Βουλή μιλώντας για μεταξάδες και για 510 ως 575 δις που πρέπει να γίνουν άμεσα απαιτητά από τη Γερμανία. Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; 

Όλα αυτά βέβαια είναι παραμύθια της χαλιμάς. Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ, με πολύχρονες έρευνες στο συγκεκριμένο ζήτημα, σε συνέντευξή του στο Έψιλον (26/06/2011) αναφέρει τα εξής: “Ανακάλυψα στα μέσα της δεκαετίας του ’70, στα υπόγεια των γερμανικών αρχείων, ένα εκτενέστατο υπόμνημα της τράπεζας του Ράιχ. Υπολογίζει ότι τα ποσά του Κ.Δ. ανέρχονται στα 568 εκατομμύρια μάρκα, από τα οποία οι Γερμανοί είχαν επιστρέψει 92 εκατομμύρια μάρκα – την τελευταία δόση, μάλιστα, στις 6/10/1944, έξι μέρες προτού να αποχωρήσουν από την Αθήνα … Ισολογισµοί της Τραπέζης της Ελλάδος (µε αντιστοιχία 215 εκατ. δολάρια για το 1944-45) δεν απέχουν πολύ από τη γερµανική εκτίµηση. Με τη σηµερινή αγοραστική αξία, το χρέος του Κ.Δ. άτοκα, όπως το επέβαλαν οι κατακτητές το 1942 ανέρχεται περίπου στα 6 δισεκατοµµύρια ευρώ”. Έχουμε λοιπόν 568 εκ μάρκα Ράιχ μείον 92, απομένουν 476 εκ. Αυτό το νούμερο επαναλαμβάνεται από τον ίδιο σε άρθρο της καθημερινής στις 14/12/2012: “Λίγες εβδομάδες πριν από την οριστική κατάρρευση της ναζιστικής Γερμανίας, εμπειρογνώμονες υπολόγιζαν το “χρέος του Ράιχ απέναντι στην Ελλάδα” σε 476 εκατ. μάρκα! “Με σημερινή αξία περίπου 6-7 δισ. ευρώ – άτοκα“. Δεν υπάρχει καμία σοβαρή πηγή που να αμφισβητεί αυτά τα νούμερα. Ο Τάσος Ηλιαδάκης καθηγητής στη Σχολής Εθνικής Ασφάλειας και από τους πρωτεργάτες διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού γερμανικού δανείου με πλούσια αρθρογραφία υπογραμμίζει: “Το ύψος του δανείου κατά την Τράπεζα Ελλάδος ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε 227.940.201 εκ. δολ. το 1944 και κατά τον Αλτενμπουργκ 400 εκ. μετακατοχικά μάρκα“. (Κατοχικό Δάνειο: Μιά Άγνωστη Αλήθεια) Από το link της δημοσίευσης του άρθρο κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει για την ελληνοπρέπεια της πηγής και να κατηγορηθούμε για πλαστογράφηση των στοιχείων. Τα 400 εκ. μετακατοχικά μάρκα είχαναναλογία με το δολάριο 1 προς 4. Εδώ επομένως η εκτίμηση το υπολογίζει στα 100 εκ. δολ. Η πιο υψηλή εκτίμηση είναι αυτή που αναφέρει ο Άγγελος Αγγελόπουλος (στο βιβλίο ”Από την Κατοχή στον Εμφύλιο-Η μεγάλη ευθύνη των Συμμάχων”) κάνοντας λόγο για 38εκ χρυσές λίρες αγγλίας (βασίζεται στην εκτίμηση του γερμανού εκπροσώπου στην ΤτΕ Νέστλερ σύμφωνα με τον τότε διοικητή Σπ.Χατζηκυριάκο), υπολογίζοντας με ένα πολύ χαμηλό τόκο 3% η οφειλή αυτή να έφτανε το 1994 στα 13 δισεκατομμύρια Δολάρια ΗΠΑ. Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά τα νούμερα σε σημερινές αξίες;

Καταρχήν υπάρχουν οι εκτιμήσεις των ιστορικών που αναφέρονται στο θέμα κάνοντας λόγο για ποσά γύρω στα 6 που με τους τόκους φτάνουν τα 13 δις. Πως προκύπτουν όμως αυτά τα ποσά; Το γερμανικό Μάρκο του Ράιχ σε σημερινές τιμές αξίζει γύρω στα 10 ευρώ. Πολλαπλασιάζοντας λοιπόν τα 476 εκ μάρκα με το 10 προκύπτουν 4,7 δις ευρώ σημερινά. Επίσης μπορούμε να υπολογίσουμε μέσω της αναγωγής των μάρκων σε δολάρια εκείνης της εποχής. Η σχέση δολαρίου μάρκου ήταν 1 προς 2,5. Αν η Τράπεζα Ελλάδος υπολόγισε το δάνειο στα 228 εκ δολ τότε πολλαπλασιάζοντας με το 2,5 βγαίνει το αρχικό ποσό που δίνει ο Φλάισερ δηλαδή τα 570 εκ μάρκα. Το δολάριο της εποχής εκείνης έχει σημερινή αγοραστική δύναμη κατά μέσο όρο 20 δολάρια ή 15 ευρώ. Στα 15 ευρώ τα εκτιμά και το Συμβούλιο αφού υπολογίζει τα 3,5 εκ δολ τότε σε 54 δις ευρώ σημερινά, δηλαδή ένα δολάριο τότε 15 σημερινά. Που σημαίνει ότι τα 228 εκ. σημαίνουν σήμερα 3,4 δις. ευρώ Το χαμηλότερο ποσό είναι αυτό που δίνει ο Αλτενμπουργκ 100 εκ δολ. σημερινά περί τα 1,5 δις ευρώ. Εδώ υπάρχει μια ιστοσελίδα που μπορεί ο καθένας να κάνει τους υπολογισμούς του.(πηγή) Να πούμε μόνο ότι αν πάμε με το δείκτη πληθωρισμού η σχέση είναι 1 προς 13 και αν υπολογίσουμε με τις τρέχουσες αξίες σε χρυσό τότε η σχέση αυγή γίνεται 1 προς 38. Επομένως μπορούμε να υπολογίσουμε έτσι ότι με βάση τα 228 εκ δολάρια που υπολόγισε η ΤΕ το ποσό αυτό σε σημερινές τιμές είναι από 4 μέχρι 12 δις δολάρια ή από 3 μέχρι το πολύ 9 δις ευρώ σε σημερινές πάντα αξίες. Ο μέσος όρος λοιπόν βρίσκεται στα 6 δις ευρώ, το ποσό που δίνουν όλοι οι σώφρονες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα Για να εξαντλήσουμε και τους τρόπους υπολογισμού μπορεί κανείς να αναγάγει τα 38 εκ χρυσές λίρες που δίνει ο Αγγελόπουλος με την αξία που έχουν οι λίρες σήμερα. Σύμφωνα με το δελτίο τιμών της ΤΕ η λίρα σήμερα κοστίζει 254 ευρώ. Επομένως 38 εκ επί 254 μας κάνει 9,6 δις. Αυτά φυσικά τώρα που η κρίση έχει μετατρέψει το χρυσό σε ακόμα μια αγορά φούσκα. Αυτό είναι και το απόλυτο όριο στο οποίο μπορεί κανείς να αναγάγει το κατοχικό δάνειο σε σημερινές αξίες. 

Και τι ακούμε δεξιά και αριστερά; Ότι η Γερμανία χρωστάει 54 δις μόνο για το κατοχικό δάνειο. 900% επιπλέον. Και μάλιστα χωρίς τόκους. Με τους τόκους το ποσό αυτό φτάνει τα 550 δις!!! Εδώ πραγματικά η υπόθεση γίνεται εντελώς αστεία. Ο τόκος δεν μπαίνει στο τελικό ποσό που προκύπτει αφού ενσωματώσει κανείς τον πληθωρισμό 70 χρόνων, αλλά στο αρχικό, με αρχικό κεφάλαιο εκκίνησης τα 228 εκ δολάρια. Χωρίς ανατοκισμό με 3% το χρόνο θα είχαμε σήμερα 680 εκ δολάρια Με ανατοκισμό 3% που είναι και το σωστό (γιατί οι τόκοι δεν αποδόθηκαν στον ενδιάμεσο χρόνο) θα προέκυπταν σημερινά 1,7 δις. Μόνο με 5% ανατοκιζόμενο πάντα θα έφτανε στα 6,2 δις. Όπως και να χει ο υπολογισμός θα γίνει είτε έτσι, είτε με αναγωγή του δανείου σε σημερινές αξίες. Τα υπόλοιπα που ακούγονται για 54 δις και πάνω σ’ αυτά ανατοκισμός με 3% για να προσθέσουν μισό τρις τόκους, είναι μόνο για κουβέντες καφενείου της κακιάς ώρας. Τα λέμε αυτά γιατί η όλη κουβενταρία γίνεται στη βάση του διεθνούς -καπιταλιστικού για να μην ξεχνιόμαστε- δικαίου, και βάση αυτού γίνεται και η διεκδίκηση και όχι να αποδοθεί ταξική δικαιοσύνη για τα θύματα του ναζισμού. Για αυτή τη δικαιοσύνη θα μιλήσουμε στο τέλος, αλλά για να μην μπερδευόμαστε δεν πρόκειται να αποδοθεί ούτε στον Άρειο Πάγο, ούτε στο δικαστήριο της Χάγης.

Για να αντιληφθούμε πάντως το μέγεθος των 3,5 δις δολαρίων της εποχής εκείνης αρκεί να πούμε ότι το ΑΕΠ το 1940 δεν άγγιζε ούτε από 1 δις δολάρια με διαρκή πτώση μέχρι το 1945. Αντιλαμβανόμαστε ότι για βγαίνουν τα 3,5 δολ που δίνει το Συμβούλιο θα έπρεπε όλο το ΑΕΠ για τα χρόνια της κατοχής να πήγαινε στο κατοχικό δάνειο. Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι μια καταλυμένη χώρα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι υποχρεωμένη να καλύπτει τις δαπάνες του στρατού κατοχής. Προφανώς αυτό κατοχυρώθηκε για να μην γίνεται αυτή η χώρα αντικείμενο περαιτέρω λεηλασίας από τις δυνάμεις κατοχής. Οι δαπάνες της Βέρμαχτ εκείνη την περίοδο αλλά και των ιταλών δαπανούσαν ήδη ένα μεγάλο μέρος του ΑΕΠ, σχεδόν το 60-70%. Αυτό προκύπτει και από τη Σύμβαση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου: “Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2). Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής ΤΕ), άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3)”. Τα ποσά αυτά στη συνέχεια αναπροσαρμόζονταν αναλόγως του πληθωρισμού. Έτσι το δάνειο ήταν ένας ανοιχτός λογαριασμός και όχι ένα ποσό που προκαθορίστηκε από την αρχή. Γι’ αυτό και το ύψος του, προκύπτει κατά τη διάρκεια του δανείου. Πάντως αν υποθέσουμε ότι έτσι κι αλλιώς και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο οι κατοχικές δυνάμεις κατανάλωναν “νόμιμα” ένα τεράστιο μέρος του ΑΕΠ τότε θα ήταν αδύνατον να συγκεντρωθούν 3,5 δις δολάρια δηλαδή 4 τουλάχιστον επιπλέον ΑΕΠ και υποθέτοντας ότι τα 7 εκατομμύρια ντόπιου πληθυσμού δεν κατανάλωναν απολύτως τίποτα. Ας είναι, ο παραλογισμός δεν έχει όρια.

Επανορθώσεις: από τη Γιάλτα στο Παρίσι

“Οι επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισεκ. Δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938. Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, υπολογίζονται έως τον Μάρτιο του 2010 στο ποσό των 108,43 δισεκ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους (με το ελάχιστο επιτόκιο του 3% σε τιμές του 1938 υπερβαίνουν σήμερα το 1 τρις ευρώ, τρεις φορές περίπου πάνω από το δημόσιο χρέος)”. Αυτή είναι η θέση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας, και σημειώνουμε την προσπάθεια συσχέτισης με το δημόσιο χρέος. Εννοείται ότι με αυτή τη θέση συμφωνούν όλες οι συναφή δυνάμεις από την σοσιαλπατριωτική αριστερά μέχρι και τη χρυσή αυγή. Για το μαθηματικό του πράγματος το Συμβούλιο ακολουθεί την ίδια αναλογία για τη σχέση δολαρίου 1938 με δολάριο 2010 δηλαδή 1 προς 15. Τουλάχιστον εδώ υπάρχει μια συνέπεια. Στην πραγματικότητα όμως, όλα αυτά είναι αέρας κοπανιστός. Όχι γιατί δεν τα διεκδίκησε ο Καραμανλής, όπως φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος, αλλά γιατί ποτέ δεν κατοχυρώθηκε το ποσό αυτό, τα 7,1 δις, για το οποίο γίνεται τόσος ντόρος. Εξηγούμαστε αμέσως, λέγοντας ότι η διεκδίκηση δεν μπορεί να είναι προϊόν κάποιων μονομερών εκτιμήσεων αλλά κάποιας συμφωνίας που υποτίθεται έχει γίνει. 

Στην Διάσκεψη της Γιάλτας (Φλεβάρης 1945) “το ζήτημα των επανορθώσεων είχε περιληφθεί σε ειδικό εδάφιο της διασυμμαχικής διακήρυξης. Ωστόσο, οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις δεν κατέληξαν σε ένα συνολικό ποσό, παρότι η σοβιετική πλευρά είχε προτείνει 20 δισ. δολάρια (αξίας του 1938)”. (Καθημερινή 14/12/2012) Επαναλαμβάνουμε 20 δις για όλους. Για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Πέντε μήνες αργότερα (Ιούλιος – Αύγουστος 1945) και όταν πλέον είχε καταληφθεί το Βερολίνο (Μάης), στη Διάσκεψη του Πότσνταμ (20 χλμ από τη γερμανική πρωτεύουσα), “οι αμερικανικές και βρετανικές αντιπροσωπείες προέτασσαν την αποπληρωμή της αμερικανικής ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γερμανία, καθώς και την καταβολή των εξόδων κατοχής έναντι οποιασδήποτε άλλης αξίωσης κατά της Γερμανίας εκ μέρους τρίτων. Οι Σοβιετικοί επανέλαβαν την πρόταση ενός συνολικού ποσού επανορθώσεων, κατεβάζοντας την οροφή στα 12 δισ. δολάρια, από τα οποία το μισό θα ελάμβαναν η ΕΣΣΔ και η Πολωνία και το άλλο μισό όλα τα υπόλοιπα συμμαχικά κράτη, ακόμη και όσα δεν είχαν τελέσει υπό κατοχή“.(Καθημερινή 14/12/2012) Επαναλαμβάνουμε, 6 δις για τα υπόλοιπα συμμαχικά κράτη και επομένως κάτι από κει και για την Ελλάδα. Άρα τα 7,1 δις δολάρια ήδη έκαναν φτερά. Το σκεπτικό ήταν απλό: “Η Γερμανία είχε προκαλέσει τόση καταστροφή που ήταν πρακτικά αδύνατον να πληρώσει το αντίστοιχο ποσό… Επιπροσθέτως, ο Ψυχρός Πόλεμος έκανε τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία να επιθυμούν μια ισχυρή Δυτική Γερμανία στα σύνορα με το σοβιετικό μπλοκ”. (Καθημερινή 14/12/2012) Για να το πούμε διαφορετικά. Αυτό που ενδιέφερε τη δύση εκείνη τη στιγμή, ήταν να μοιραστούν οι σφαίρες επιρροής σε μια στιγμή μάλιστα που ο κόκκινος στρατός θα μπορούσε να κάνει περίπατο μέχρι τη μεσόγειο. Το πρόβλημα δεν μπορούσε να διευθετηθεί όπως στον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο. Το 1945 προείχε ο “κίνδυνος εξ ανατολών” και μερικά πανίσχυρα ΚΚ στη δύση. Και μια Ελλάδα που ο εμφύλιος είναι σε εξέλιξη. Μόνο ανόητοι θα μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να φορτώσουν τη Γερμανία με μερικές εκατοντάδες δις δολάρια επανορθώσεις. Το μόνο που θα κατάφερναν είναι να τινάξουν την Ευρώπη ξανά στον αέρα, σε μια εποχή μάλιστα που η επανάσταση ήταν στην ημερήσια διάταξη. Οι άνθρωποι ήθελαν να σώσουν τον καπιταλισμό και όχι να δώσουν αποζημιώσεις στα θύματα του ναζισμού. Και φυσικά ούτε τους πέρναγε από το μυαλό ότι αυτό θα μπορούσε να εγείρει ζητήματα ύστερα από 65 χρόνια από διάφορους που θέλουν απλά να τις πατσίσουν με το δημόσιο χρέος. Γιατί πως αλλιώς να ερμηνεύσουμε τα λεγόμενα της πλέον καθεστωτικής εφημερίδας γνωστού συγκροτήματος όταν διαβάζουμε ότι: “Το βάρος, η ιστορική ευθύνη, πέφτει πλέον στην τρικομματική κυβέρνηση να αποκαλύψει όλα τα στοιχεία και να καθορίσει την εθνική στάση απέναντι στο ευαίσθητο αυτό ζήτημα που “σκάει σαν βόμβα” την ώρα που είμαστε κάτω από την ασφυκτική πίεση των δανειστών για το ελληνικό χρέος”. (Βήμα, 7-4-2013) Ή κάποιους άλλους που ψάχνουν ευκαιρία να το παίξουν ελληναράδες. Και μην μας πούνε τώρα ότι όλο αυτό το πατριδομάνι που το σκασε από τα σκυλάδικα της δεκαετίας του 90 και του μιλένιουμ και από τα νταβατζιλίκια της παραλιακής για να πιάσει δουλειά στη ΧΑ, ήξερε και από γερμανικές αποζημιώσεις; Εντάξει ο Γλέζος, αλλά όχι και τα φασιστόμουτρα, που οι παππούδες τους έκαναν περιουσίες στην κατοχή.

Το θέμα των επανορθώσεων επανέρχεται εκ νέου στη Διάσκεψη του Παρισιού, που πραγματοποιήθηκε το διάστημα 9 Νοέμβρη – 21 Δεκέμβρη 1945. Εκεί “το “παζάρι” περιστρέφεται γύρω από ποσοστά που η κάθε χώρα θα ελάμβανε από τη δεξαμενή των επανορθώσεων. Ο στατιστικός πίνακας των αμερικανικών υπηρεσιών στην κατηγορία “Υλικές ζημιές” κατέγραψε για την Ελλάδα μόνον το 1% των συνολικών ζημιών της Συμμαχίας, ενώ στη στήλη “Έξοδα πολέμου” το ελληνικό ποσοστό ανήλθε σε μόλις 0,1%. Τελικά “παραχωρήθηκε” στην Ελλάδα, ένα υψηλότερο ποσοστό, ενώ το νούμερο των 7181 εκατ. δολαρίων, που ύστερα από εναλλαγή αυξομειώσεων έγινε δεκτό ως “εκτίμηση των ελληνικών ζημιών” της Κατοχής, είχε μόνο θεωρητική σημασία. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε άλλη συμμαχική χώρα “δεν επιδικάστηκε ποτέ κανένα ποσό” υπογραμμίζει ο Φλάισερ, διαψεύδοντας τους αστήρικτους ισχυρισμούς που κυκλοφορούν”. (Καθημερινή 14/12/2012) Με βάση λοιπόν τα 6 δις που θα προορίζονταν για τη Συμμαχία σύμφωνα με το Πότσνταμ η Ελλάδα θα λάμβανε το 1% δηλαδή καμιά 60ριά εκατομμύρια δολάρια, για να ξέρουμε και τι λέμε. Τα 7,18 δις δολ. ήταν απλώς εκτίμηση για τις ζημιές, ένα στατιστικό μέγεθος και όχι επιδικασθέν ποσό αποζημίωσης. Κι όμως κάποιοι επιμένουν ότι αυτά τα 7.18 δις τότε και 108 δις ευρώ και με τους τόκους 1 τρις σήμερα, αποτελούν νόμιμη απαίτηση του ελληνικού από το γερμανικό κράτος. Καταλαβαίνει κανείς ότι αν το ελληνικό κράτος κέρδιζε αυτή την υπόθεση τότε όλος ο πλανήτης θα ζήταγε από τη Γερμανία τουλάχιστον 100 τρις επανορθώσεις. Δηλαδή 40 γερμανικά ΑΕΠ. Έτσι για να βάλουμε και μεις μερικές δεκάδες δις ευρώ στην κουβέντα. Τσάμπα δεν είναι; Για να έχουμε και μια αίσθηση για το τι ξεστομίζει ο καθένας για να αναστυλώνει το αντιιμπεριαλιστικό, το αντιΕΕ, το αντιμερκελικό ή καλύτερα το εθνικιστικό φρόνημα των πληττόμενων από το μνημόνιο. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. Και για να μην ονειρεύεται καρβέλια από την Εκάλη και την Πολιτεία, ας τα ονειρευτεί από το Βερολίνο που είναι και σίγουρο ότι θα μείνουν για πάντα όνειρα. Επίσης σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Μαγκλιβέρα (Το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων για τις λεηλασίες κατά τη ναζιστική κατοχή της Ελλάδος) η διάσκεψη είχε “σκοπό να υιοθετηθεί μια ενιαία πολιτική για τη δίκαιη κατανομή των γερμανικών επανορθώσεων μεταξύ όλων των Συμμαχικών Δυνάμεων, χωρίς ωστόσο να ορίζεται το συνολικό ποσόν των επανορθώσεων που θα καταβάλλονταν σε κάθε κράτος ούτε έθετε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα για την καταβολή αυτών που θα του αναλογούσαν. Η Διάσκεψη όμως για τις Επανορθώσεις υπολόγισε το ύψος των ζημιών στη βάση των απαιτήσεων των κρατών που συμμετείχαν. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτή αποδέχθηκε ότι το συνολικό ύψος των υλικών ζημιών, των εξόδων κατοχής και των κυβερνητικών δαπανών κατά το διάστημα του Β΄ παγκόσμιου πολέμου και της Κατοχής ανερχόταν σε 3,81 δις δολάρια ΗΠΑ σε τιμές του έτους 1938…Το έργο της διανομής των γερμανικών περιουσιακών στοιχείων μεταξύ των κρατών-δικαιούχων ανατέθηκε στη Διασυμμαχική Υπηρεσία Επανορθώσεων”. (Σελ 38-39, Πηγή) Στη Συμφωνία αυτή που την υπέγραψε και η τότε ελληνική κυβέρνηση η εκτίμηση για τις ζημιές αναφέρει όχι 7,1 δις αλλά 3,8 δις δολάρια σε τιμές 1938 (πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος, Τα Πρώτα Πενήντα Χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος, 1928-1978, Αθήνα, 1978, σελ. 214). Εν πάση περιπτώσει. Είτε οι ζημιές ήταν 7 δις, είτε 3,8 μικρή σημασία έχει γιατί μιλάμε μόνο για ένα στατιστικό μέγεθος και όχι για εντολή πληρωμής. Πως διευθετήθηκε όμως η όλη υπόθεση;

“Τελικά η Διασυμμαχική Υπηρεσία Επανορθώσεων (IARA) μοίραζε με τους δικούς της (υποτιμημένους) υπολογισμούς στα 18 δικαιούχα κράτη (εκτός ΕΣΣΔ και Πολωνίας) αγαθά που αντιστοιχούσαν σε 529 εκατ. δολάρια – μικρό κλάσμα από τα τριψήφια ποσά δισεκατομμυρίων που είχαν αξιώσει τα κράτη αυτά ως “επανόρθωση”. Από αυτά, σύμφωνα πάλι με την IARA, η Ελλάδα έλαβε σε είδος περίπου 25 εκατ. δολάρια“. (Καθημερινή 14/12/2012. Αυτό είναι και το μοναδικό ποσό που επιδικάστηκε και έλαβε η Ελλάδα. 25 εκ. δολάρια

Ψυχρός πόλεμος

Η συζήτηση πλέον για τις γερμανικές αποζημιώσεις με την έναρξη του ψυχρού πολέμου περνάει σε δεύτερη μοίρα. Το δυτικό μπλοκ χρειάζεται μια κραταιά Γερμανία στα σύνορα με το “σιδηρούν παραπέτασμα”. Έτσι στις 26 Μάη 1952 υπογράφηκε στην Βόννη από τη Δυτ. Γερμανία, και τις εγγυήτριες δυνάμεις τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία και τις ΗΠΑ η Συνθήκη για τη Διευθέτηση των Ζητημάτων που Προέκυψαν από τον Πόλεμο και την Κατοχή, με την οποία η καταβολή των επανορθώσεων αναβαλλόταν μέχρι την υπογραφή της οριστικής συνθήκης ειρήνης και όποτε η Γερμανία ενοποιηθεί. Μια ενοποίηση που τότε φαινόταν μια υπόθεση για το μακρύ μέλλον. Εξάλλου ποια από τις δύο Γερμανίες θα πλήρωνε το λογαριασμό που άφησε το 3^ο Ράιχ και μάλιστα όταν καμία από τις δύο δεν θεωρείται η συνέχειά του;

Ωστόσο το γεγονός ότι η Δυτική Γερμανία γίνεται δεχτή στον ΟΗΕ, στον ΟΑΣΑ, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στη συνέχεια ιδρυτικό μέλος της ΕΚΑΧ-ΕΟΚ και το 1955 στο ΝΑΤΟ, άρει ντε φάκτο το εμπόλεμο καθεστώς, έστω κι αν δεν έχει υπογραφεί επίσημη συμφωνία ειρήνης στην οποία επακριβώς να ορίζεται το ύψος των αποζημιώσεων. Το δυτικό μπλοκ όχι μόνο δεν ζήταγε από τη Γερμανία, αλλά τουναντίον επιλέγει μέσα από το σχέδιο Μάρσαλ να την ενισχύσει, ακριβώς γιατί είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της δύσης στα σύνορα με την ανατολική Ευρώπη. Στο πλαίσιο αυτό ενισχύεται άλλωστε και ο ελληνικός καπιταλισμός με το ίδιο σχέδιο, αφού βεβαίως έχει σωθεί αρχικά από τους εγγλέζους στα δεκεμβριανά και στη συνέχεια με την υλική στρατιωτική υποστήριξη των αμερικάνων στην περίοδο του εμφιλίου1946-50. Όσοι εγκαλούν το πολιτικό προσωπικό της ελληνικής άρχουσας τάξης, που δεν διεκδίκησε τις γερμανικές οφειλές, προφανώς πάσχουν είτε από αμνησία, είτε από ηλιθιότητα. Γιατί η διεκδίκηση αποζημιώσεων που δεν θα ελάμβανε υπόψη το γεωστρατηγικό πλαίσιο, θα ήταν μια αυτοκτονία για τον ελληνικό καπιταλισμό. Θα έπρεπε να διαλέξει. Μάρσαλ ή αποζημιώσεις; Μια ήττα στον εμφύλιο ή την ενίσχυση από τη δύση, και τη συμμετοχή τα επόμενα χρόνια στις στρατιωτικές της εξορμήσεις (Κορέα κοκ); Αυτά ήταν τα διλήμματα για την αστική πολιτική ηγεσία και φυσικά διάλεξαν το στρατόπεδο που θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα τους. Έτσι εξηγείται και η υποτιθέμενη “μειοδοσία” στην διεκδίκηση των αποζημιώσεων. 

Η συμφωνία του 1960

“Η κυβέρνηση Καραμανλή έλαβε το 1961, 115 εκατ. μάρκα από τη Βόννη για έλληνες που “υπέστησαν διωγμούς διά λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς ή αντιθέσεως προς την εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία”. Μοναδική πηγή για την εφαρμογή των κριτηρίων διανομής στους τελικά 96.880 “δικαιούχους” είναι -κατά τον Φλάισερ- οι 17 τόμοι με 5.365 σελίδες στα άδυτα του ΓΛΚ. Ο σχετικός νόμος αρχικά προέβλεπε πως η ανώτατη αποζημίωση θα ανερχόταν στο ποσό των 70.000 δραχμών για το πολύ δύο νεκρούς, μα το απόθεμα έφτανε να καλύψει μόνο το 59% της προβλεπόμενης αποζημίωσης”. (Καθημερινή 14/12/2012) Στους αποζημιωθέντες δεν περιλαμβάνονταν οι νεκροί από μάχες ή από την πείνα, αλλά κυρίως τα θύματα για θρησκευτικούς (εβραίοι) ή φυλετικούς (πχ τσιγγάνοι) λόγους.

Πολύς λόγος γίνεται για τη συμφωνία, και για πολλούς θεωρείται ότι μέσω αυτής ο Καραμανλής έκλεισε το θέμα των αποζημιώσεων. Καταρχήν η συμφωνία αυτή δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα και αυτό πρέπει να τονιστεί, γιατί ορισμένοι που κοιμούνται και ξυπνάνε ραντισμένοι από μασόνους, έχουν την εντύπωση ότι το σύμπαν όχι μόνο κινείται γύρω από το “λίκνο του πολιτισμού”, αλλά και διαρκώς συνωμοτεί εναντίον του. Τέλος πάντων.

Παρά το ότι δεν υπεγράφη συμφωνία ειρήνης, (και ποιος άλλωστε θα την υπέγραφε;), η δυτική Γερμανία δέχτηκε να αναλάβει, προφανώς μετά από συνεννόηση με τους προστάτες της, ένα μέρος της ευθύνης έναντι των θυμάτων του 3^ου Ράιχ, αποζημιώνοντάς τα, σε ατομικό επίπεδο και όχι τα κράτη για επανορθώσεις των υποδομών τους. Στα πλαίσια αυτά “στο διάστημα μεταξύ 1959 και 1964 η Γερμανία υπέγραψε 13 συνολικά διμερείς συμφωνίες επανορθώσεων με κράτη της Ευρώπης στα οποία συμπεριλαμβανόντουσαν και τα κράτη που συμμετείχαν στον Άξονα. Εκτός από την προαναφερθείσα συμφωνία με την Νορβηγία και την συμφωνία με την Ελλάδα που θα αναλυθεί στην συνέχεια, συμφωνίες καταρτίστηκαν με τις εξής χώρες (σε παρένθεση το έτος υπογραφής και το ποσόν των επανορθώσεων σε γερμανικά μάρκα): Αυστρία (1961, 101 εκ), Βέλγιο (1960, 80 εκατομμύρια), Δανία (1959, 16 εκ), Γαλλία (1960, 400 εκ), Ιταλία (1961, 40 εκ), Ολλανδία (1960, 125 εκ), Νορβηγία (1959, 60 εκ), Μεγάλη Βρετανία (1964, 11 εκ), Λουξεμβούργο (1959, 18 εκ), Ελβετία (1959, 10 εκ) και Σουηδία (1964, 1 εκ)”. (Το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων για τις λεηλασίες κατά τη ναζιστική κατοχή της Ελλάδος, σελ. 54) Για να έχουμε και ένα μέτρο, για το τι πήραν και οι υπόλοιποι. Και για την Ελλάδα 115 εκ. που όπως είπαμε αφορούσαν συγκεκριμένα 97 χιλ δικαιούχους. Το αν έφτασαν αυτά τα λεφτά εκεί που έπρεπε δεν το ξέρουμε, αλλά αυτό σίγουρα δεν ήταν υπόθεση της Γερμανίας. Τα ποσά προέκυψαν ύστερα από διμερείς διαπραγματεύσεις και όχι σε μια διεθνή διάσκεψη. Επομένως μπορεί κανείς να υποθέσει ότι στο παζάρι θα μπήκαν και μια άλλα ζητήματα, όπως τη μαζική μετανάστευση ελλήνων εργατών στη Γερμανία. 

Στο κείμενο της συμφωνίας επίσης υπάρχει μια διφορούμενη έκφραση για το αν παραιτείται η Ελλάδα από επιπλέον απαιτήσεις. Πράγματι το ελληνικό κράτος παραιτήθηκε από επιπλέον αξιώσεις από τη Δυτική Γερμανία, αλλά θα επανέρχονταν στο θέμα μετά την ενοποίηση όπως όριζε και η απόφαση της Διάσκεψης του Λονδίνου για τη διευθέτηση των χρεών της Γερμανίας. Στο τρίτο άρθρο της Σύμβασης του 1960 γράφονται τα εξής: “Διά τῆς ἐν ἄρθρῳ 1ῳ προβλεπομένης πληρωμῆς ρυθμίζονται ὁριστικῶς ἅπαντα τά ζητήματα ἅτινα αποτελούν τό ἀντικείμενο τῆς Συμβάσεως ταύτης καί τά ἀναφερόμενα εἰς τάς σχέσεις τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Δημοκρατίας τῆς Γερμανίας πρός τό Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος, μή θιγομένων ἐνδεχομένων νομίμων ἀπαιτήσεων Ἑλλήνων ὑπηκόων”. (Πηγή) Πάνω σ’ αυτό το άρθρο ανταλλάχτηκαν μια σειρά ερμηνευτικές διπλωματικές επιστολές στις οποίες η ελληνική πλευρά μέσω του έλληνα πρέσβη διευκρινίζει ότι: “Ἡ κυβέρνησις τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Γερμανικῆς Δημοκρατίας θεωρεῖ ὡς δεδομένον ὅτι ἡ βασιλική ἑλληνική κυβέρνηση δέν θά ἐπανέλθει μελλοντικῶς μέ τήν ἀπαίτησιν ρυθμίσεως περαιτέρω ζητημάτων προερχομένων ἐκ τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν μέτρων διώξεως κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου καί τῆς κατοχῆς. Ἡ κυβέρνησις τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος συμφωνεῖ πρός τήν ἄποψιν ταύτην τῆς κυβερνήσεως τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Γερμανικῆς Δημοκρατίας. Ἐπιφυλάσσεται ἐν τούτοις ὅπως προβάλῃ νέας ἀπαιτήσεις, αἵτινες προέρχονται ἐξ ἐθνικοσοσιαλιστικῶν μέτρων διώξεων κατά τήν διάρκειαν τοῦ πολέμου καί τῆς κατοχῆς κατά τήν γενικήν εξέτασιν, συμφώνως τῷ ἄρθρῳ 5, παράγραφος 2 τῆς Συμφωνίας περί γερμανικῶν ἐξωτερικῶν χρεῶν τῆς 27ης Φεβρουαρίου 1953”. (Το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων για τις λεηλασίες κατά τη ναζιστική κατοχή της Ελλάδος, σελ 61)

Η συμφωνία του Λονδίνου και ο χειρισμός της υπόθεσης Μέρτεν

Η συμφωνία στην οποία αναφέρεται ο έλληνας πρέσβης είναι της Διάσκεψης του Λονδίνου (27/2/1953) όπου διευθετήθηκαν τα χρέη που είχε αναλάβει η Γερμανία από το 1^ο παγκόσμιο πόλεμο και αυτά επίσης μετά το 1945 και τα οποία κουρεύτηκαν τουλάχιστον στο μισό. Είναι η Διάσκεψη που κατά καιρούς αναφέρεται και ο Α. Τσίπρας ως ιστορικό προηγούμενο κουρέματος ζητώντας να εφαρμοστεί τώρα και για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Σε αυτή τη Διάσκεψη αποφασίστηκε να ανοίξει εκ νέου ο φάκελος όταν ενοποιηθεί η Γερμανία. Ωστόσο η παραδοχή ότι η Δυτική Γερμανία δεν είναι ο κληρονόμος του 3^ου Ράιχ και άρα δεν φέρει την ευθύνη των ναζιστικών εγκλημάτων, θα ήταν ένα επιχείρημα που θα χρησιμοποιούσε και η ενωμένη πια Γερμανία μετά το 1990.

 

Στο κλείσιμο της υπόθεσης αποζημιώσεις συνηγορεί επίσης και η απόφαση της κυβέρνησης Καραμανλή το 1959 που με το νόμο 3933/1959 της 13ης Φλεβάρη 1959 “περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου” παύει όλες οι διώξεις για εγκλήματα πολέμου μεταβιβάζοντας αυτή την αρμοδιότητα στα γερμανικά δικαστήρια και στη συνέχεια με το διάταγμα 4016/1959 “Περί εκκαθαρίσεως του θέματος των εγκληματιών πολέμου” (3 Νοέμβρη 1959) αναστέλλεται η εκτέλεση των ποινών που είχαν επιβληθεί σε γερμανούς υπηκόους που είχαν καταδικαστεί για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου στην Ελλάδα. Αφορμή για τη νομοθεσία αυτή ήταν η σύλληψη το 1957 του Μάξ Μέρτεν στελέχους της διοίκησης Μακεδονίας-Αιγαίου στην περίοδο της κατοχής και υπεύθυνος για την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, για την λεηλασία των περιουσιών τους και υπεύθυνος για το φόνο εκατοντάδων ελλήνων εκείνη την περίοδο. Αυτό το κάθαρμα ενώ καταδικάστηκε σε ισόβια στις 5/3/1959 και με βάση τους νόμους του “εθνάρχη” απελάθηκε στη Γερμανία 8 μήνες αργότερα, με το φωτογραφικό διάταγμα 4016. Το πιο εξοργιστικό στη υπόθεση αυτή είναι ότι ο Μέρτεν είχε ξανασυλληφθεί το 1946 και ο ίδιος περιγράφει πως τη γλίτωσε: “Την 20ή Νοεμβρίου 1945 με συνέλαβαν οι Αμερικανοί και αφέθηκα ελεύθερος την 5η Νοεμβρίου 1946 με τη σύμφωνη γνώμη της τότε ελληνικής κυβέρνησης. Σε δύο περιπτώσεις οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ρώτησαν την τότε ελληνική κυβέρνηση εάν επρόκειτο να ζητήσει την έκδοσή μου. Η ελληνική κυβέρνηση δήλωσε ότι δε θα προχωρήσει στην έκδοσή μου και ότι όχι μόνο δεν είχε τίποτε να μου προσάψει, αλλά αντιθέτως μου ήταν ευγνώμων για τις δραστηριότητές μου στη Διοίκηση Θεσσαλονίκης – Αιγαίου. Αυτό επιβεβαιώθηκε σε επιστολή με ημερομηνία 11 Νοεμβρίου 1947 στο Δικαστήριο του Bad Aibling από τον κ. Υψηλάντη, ο οποίος σήμερα είναι ο έλληνας πρέσβης στην Βόννη” (σσ: Είναι αυτός που υπέγραψε την ελληνογερμανική Σύμβαση για τις αποζημιώσεις). (πηγή) Πολλοί ιστορικοί θεωρούν μάλιστα ότι ο σκανδαλώδης χειρισμός της υπόθεσης Μέρτεν σχετίζεται “με το δάνειο 200 εκατ. μάρκων που ενέκρινε ο Αντενάουερ με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους για την Ελλάδα τον Νοέμβριο του ’58, στη Βόννη. Ως αντάλλαγμα, ο Καραμανλής δεσμεύτηκε για μια νομοθετική ρύθμιση που θα αμνήστευε ντε φάκτο όσους Γερμανούς είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά την Κατοχή”. (Καθημερινή 14/12/2012)

Μετά απ’ όλα αυτά αντιλαμβάνεται κανείς με πιο τρόπο οι κυβερνήσεις στα πλαίσια των διεθνών ισορροπιών αφενός αλλά και των εσωτερικών αναγκών που δημιουργούσε η εμφυλιακή και μεταεμφυλιακή περίοδος, έκλεισαν άρον-άρον το θέμα των αποζημιώσεων, θεωρώντας προφανώς ότι προηγούνται άλλα ζητήματα. Και επειδή “το κράτος έχει συνέχεια” όπως διατείνονται οι διαχειριστές του (έτσι δεν λένε πχ για τις υποχρεώσεις του μνημονίου;) καταλαβαίνει κανείς τη χαλαρότητα που αντιμετωπίστηκε το θέμα αυτό στη συνέχεια, ακόμα και μετά την γερμανική ενοποίηση.

Αποζημιώσεις από Ιταλία και Βουλγαρία

Ο χειρισμός των αποζημιώσεων με Ιταλία και Βουλγαρία αποτελούν επίσης ένα προηγούμενο για να μπορεί κανείς να κάνει τις απαραίτητες συγκρίσεις. Οι χώρες αυτές σε αντίθεση με την Γερμάνια υπέγραψαν συνθήκες ειρήνης. Έτσι παραδόθηκαν και τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα από την Ιταλία. Με τη ίδια συμφωνία ειρήνης στις 10/2/1947 επιδικάστηκαν 105 εκ.δολ για επανορθώσεις από τα οποία έδωσε τα 15 και τα υπόλοιπα σε είδος. Επιπλέον το 1953 με ένα σύμφωνο ατομικών αποζημιώσεων οι Ιταλοί κατέβαλαν 4,8 εκατ. δολάρια σε 3.000 κατοίκους των Δωδεκανήσων. Από την Βουλγαρία το ελληνικό κράτος κατάφερε να λάβει μόνο 7 εκ. δολ σε είδος αφού ζήτησε αρχικά 985 εκ και της επιδικάστηκαν στη Συνδιάσκεψη στις 10/2/1947 μόνο 45 εκ. Κάθε σώφρων μπορεί να αντιληφθεί ότι τα 7 δις που ισχυρίζεται κανείς ότι πρέπει να πληρώσουν οι Γερμανοί είναι ένα ποσό εντελώς δυσανάλογο με τα 100 εκ που επιδικάστηκαν στην Ιταλία ή με τα 45 εκ στην Βουλγαρία και από τα οποία εξοφλήθηκε τελικά το 1/6, και η εκκρεμότητα να θεωρείται λήξαν. Και επειδή πολλοί έχουν επιλεκτική μνήμη, ας θυμηθούν ότι δεν υπήρξε μόνο γερμανική αλλά και ιταλική και βουλγάρικη κατοχή και σε καθόλου αμελητέα κλίμακα.

Από το 1990 και μετά

Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων άνοιξε με την πτώση του τείχους. Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας υπογράφεται η Συνθήκη “2+4” ανάμεσα στις 4 εγγυήτριες δυνάμεις (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, ΕΣΣΔ) και τις δύο Γερμανίες, σχετικά με τον οριστικό διακανονισμό που αφορά τη Γερμανία. Εκεί δε γίνεται καμιά ανακίνηση της εκκρεμότητας των επανορθώσεων. Σιωπηρώς το θέμα κλείνει διαπαντός. Μετά από τη συνθήκη αυτή υπογράφεται διμερής συνθήκη μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, με την οποία η ενοποιημένη πια Γερμανία συμφωνεί να καταβάλει επανορθώσεις 16 δις μάρκων (8 δις ευρώ) σε μια χώρα που κυριολεκτικά ισοπεδώθηκε και με 20 εκ. νεκρούς. Οι τρεις άλλες δυνάμεις ουσιαστικά παραιτούνται, από τη διεκδίκηση αποζημιώσεων και ειδικά η Βρετανία και η Γαλλία. Αλλά και το ποσό που έδωσε ο Κολ στους Ρώσους, αφορούσε περισσότερο τα τρέχοντα έξοδα μεταφοράς και εγκατάστασης των σοβιετικών στρατευμάτων από την Ανατολική Γερμανία προς τη Ρωσία παρά κάτι που να έχει την ελάχιστη σχέση έστω με τα 6 δις δολ. που διεκδικούσαν οι σοβιετικοί το 1945 που σε τιμές 1990 θα ήταν ένα ποσό γύρω στα 90 δις ευρώ. Τελικά πήραν 8 και έμειναν και ευχαριστημένοι. Όλα αυτά τα έχουν υπόψη τους όλοι αυτοί που αραδιάζουν διεκδικήσεις 1,5 τρις ευρώ λες και είναι πασατέμπος. Και αν ζητάνε 1,5 τρις από τη Γερμανία γιατί δεν ζητάνε και 100 δις από την Βουλγαρία που είναι και δίπλα και μπορούν να τους τα πούνε και ένα χεράκι;

Αλλά τι να ζητάει κανείς συνέπεια από τους κομπογιαννίτες; Η κατάληξη της αγωγής των 218 θυμάτων του Δίστομου είναι χαρακτηριστική όχι μόνο για το που καταλήγουν αυτές οι υποθέσεις αλλά και το πώς τις χειρίζεται το ελληνικό κράτος. Όπως είναι γνωστό επιδικάστηκαν από το πρωτοδικείο του Διστόμου το 1997 9,5 δις δρχ (28 εκ ευρω) αποζημιώσεις. Καταρχήν από τα 28 εκ ευρώ που επιδίκασε ελληνικό δικαστήριο μπορεί κανείς να χτίσει ένα μέγεθος διεκδικήσεων για τα ολοκαυτώματα της γερμανικής κατοχής. 100 ας πούμε περιπτώσεις σαν το Δίστομο θα έφταναν σε ένα ποσό διεκδικήσεων 3 δις ευρώ αποζημιώσεων για δεκάδες χιλιάδες εκτελέσεις, πυρπολήσεις χωριών κοκ. Με αυτό το μέτρο ας συγκρίνουμε τα 1000 δις που ζητάνε οι κομπογιαννίτες για επανορθώσεις, για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.

Όπως και να χει η υπόθεση του Διστόμου κατέληξε σε αδιέξοδο, δύο φορές. Πρώτον όταν επιχειρήθηκε να κατασχεθούν περιουσιακά στοιχεία του γερμανικού δημοσίου το 2000 και η κυβέρνηση μπλόκαρε τη διαδικασία αφού το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν υπέγραφε τη δικαστική απόφαση και στη συνέχεια όταν το δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε το 2008 ότι υπεύθυνοι για την απόδοση αποζημιώσεων και συνακόλουθα κατασχέσεων περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου είναι τα γερμανικά δικαστήρια. Σημασία έχει εδώ να σημειώσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση προφανώς για λόγους διεθνών ισορροπιών αρνήθηκε να συνηγορήσει στην κατάσχεση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων εκεί που σε τελευταία ανάλυση είχε την δύναμη να το κάνει. Κατά τα άλλα θα απαιτήσει 108 και 54 δις και 1,3 τρις τόκους από τη Γερμανία.

Φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Αν δεν βρισκόμασταν στον τρίτο χρόνο μνημονίου το θέμα δεν θα άξιζε κανείς να το συζητάει. Τώρα όμως έχει μια άλλη σημασία. Πάνω στις υποτιθέμενες γερμανικές αποζημιώσεις γίνεται μια σπέκουλα. Πολιτικές καθεστωτικές δυνάμεις που έχουν κάθε λόγό από κοινού με τα διαπλεκόμενα μίντια παραμυθιάζουν τον κόσμο που του έχουν κατά τα άλλα αλλάξει τα φώτα με τα μνημόνια, ότι οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι μια λύση στο χρέος και κατ’ επέκταση η διεκδίκησή τους θα φέρει και ένα τέλος στια δεινά από την κρίση και τα μέτρα λιτότητας. Επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχιστούν οι μαζικές κινητοποιήσεις, οι απεργίες και οι κοινωνικές αναταραχές που άλλωστε “δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα αλλά κάνουν την κατάσταση ακόμα χειρότερη”. Οι αποζημιώσεις, μαζί και το 1 τρις από τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο που δήθεν βρίσκεται κάτω από την Κρήτη ή πίσω από την Κεφαλονιά ή πάνω από την Κέρκυρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από φύκια για μεταξωτές κορδέλες που υπόσχεται το καθεστώς, και για τα οποία θα πρέπει να ενωθούμε όλοι μαζί για να τα διεκδικήσουμε από τους “ξένους δυνάστες μας”. Βεβαίως όλοι αυτοί οι αγύρτες υπόσχονται ότι όλα αυτά θα γίνουν εκ του ασφαλούς, αρκεί να υπάρχει μια εθνική ηγεσία να τα διεκδικήσει και κοροϊδεύουν το πανελλήνιο ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις με κάτι αστείες προφορικές αναφορές δεν αποποιήθηκαν ποτέ την διεκδίκησή τους. Την κομπίνα η ελληνικά αριστερά όχι μόνο δεν την παίρνει χαμπάρι, αλλά κοιτάει πως θα μπει και επικεφαλής των διεκδικήσεων. Εν μέσω νέων μνημονίων έχει το θράσος να μιλάει για “εθνικούς στόχους” και για υποστήριξη της κυβέρνησης αν σταθεί στο ύψος της. Μετά οι ίδιοι άνθρωποι απορούν που είναι ο κόσμος και δεν κατεβαίνει στο δρόμο για της απολύσεις στο δημόσιο. Αναρωτιόμαστε αν πράγματι δεν καταλαβαίνουν ή μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Θα σας πούμε λοιπόν εμείς γιατί δεν κατεβαίνει ο κόσμος στο δρόμο. Πρώτον γιατί όταν κατέβηκε αυτά τα τρία χρόνια (5/5/2010, Ιούνη 2011, 19/10/2011, 12/2/2012 και αρκετές άλλες φορές) δεν είχατε κανένα σχέδιο κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης. Δεύτερον όταν φαινόταν ότι κερδίζετε τις εκλογές στις 17 Ιούνη κάνατε τα πάντα για να τις χάσετε. Τρίτον, φροντίσατε τους επόμενους μήνες αφού καλλιεργήσατε την αυταπάτη ότι η κυβέρνηση θα πέσει μόνη της μέχρι το φθινόπωρο, να δώσετε όλες τις εγγυήσεις ότι δεν θα βγείτε από το ευρώ, ότι θα ψάξετε μια κοινή λύση με τους εταίρους που να κερδίζουν κι αυτοί, ότι δεν πάρετε μονομερείς αποφάσεις, ότι θα είσαστε τα καλύτερα παιδιά και τέλος έχετε μπει στο ίδιο παιχνίδι καλλιέργειας αυταπατών για εύκολες λύσεις, μόνο που τώρα εξυπηρετείτε κατευθείαν το σχέδιο ανασυγκρότησης του αστικού μπλοκ εξουσίας. Γιατί ο κόσμος κουράστηκε να τρέχει στις ανούσιες ποριούλες σας, 2000 μόνο στην πρωτομαγιά, 500 την Κυριακή για τον πολυνομοσχέδιο, 1000 την 21^η Απριλίου, ούτε τόσοι για το “ηρωικό όχι” της Κύπρου κοκ. 

Το αγωνιστικό μενού της αριστεράς έχει εξαντληθεί και ελάχιστοι είναι πλέον διαθέσιμοι να το ακολουθήσουν. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργείται ένα τεράστιο κενό εκδήλωσης της κοινωνικής οργής. Ο κόσμος που βρέθηκε στο δρόμο την προηγούμενη περίοδο στις ταξικές κινητοποιήσεις και στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, αύριο μπορεί να στρατευτεί σε ένα άλλο “εθνικό” σχέδιο διεξόδου. Κι αν όχι ο ίδιος ακριβώς κόσμος, που απλά θα πάει σπίτι του, ένας άλλος που παρά την αγανάκτηση δεν λεει να ξεκολλήσει από το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”. Αυτό έχει επαναληφθεί πολλές φορές στην ιστορία, ύστερα από την ήττα ενός κύματος εργατικών και κοινωνικών αγώνων και την απογοήτευση που ακολούθησε. Η άνοδος των φασιστών είναι το προϊόν της απογοήτευσης και όχι της οικονομικής κρίσης όπως ισχυρίζονται οι κοινωνιολόγοι της πεντάρας. Και οι απίθανες διεκδικήσεις θέλοντας και μη ένα σχέδιο εξυπηρετούν: Τη συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου. Αλλά να ξέρει ο καθένας ότι σε τέτοια μέτωπα ηγεμονεύει ο εθνικισμός και όχι η αριστερά. Η αριστερά και το εργατικό κίνημα θα είναι το θύμα αυτής της ενότητας.

Οι εκκρεμότητες είναι με το φασισμό και όχι με τη Γερμανία

Όσο για τις γερμανικές αποζημιώσεις, η αριστερά ας σκεφτεί επιτέλους από ποιους διεκδικεί τι και για ποιο θέμα. Αυτό που έζησε η Ευρώπη ήταν η γερμανική κατοχή ή η ναζιστική και φασιστική θηριωδία; Σ’ αυτό το διεθνές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας συμμετείχαν μόνο γερμανοί και ιταλοί ή μαζί τους εκατομμύρια φασίστες από όλη την Ευρώπη; Στην Ελλάδα οι Τσολάκογλου, οι ράλληδες, οι Έβερτ, οι μπουραντάδες, οι ταγματασφαλίτες και οι εκατοντάδες χιλιάδες συνεργάτες τι ήταν, γερμανοί; Αυτοί δεν ήταν που κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι το 1974. Αυτοί δεν ήταν που έσερναν μια ζωή όσους έκαναν πραγματικά αντίσταση στους ναζί στις εξορίες; Που τους είχαν αποκλείσει από τα 3/4 των επαγγελμάτων; Αυτοί δεν ήταν που λεηλάτησαν μαζί με τους ναζί τις περιουσίες των εβραίων της Θεσσαλονίκης; Ποιος ζητάει αποζημιώσεις από τη Γερμανία όταν ανέχεται τα φασιστόμουτρα της ΧΑ μες τη μούρη του σήμερα. Τους απόγονους των γερμανοτσολιάδων και της Χι. Η κατάσταση είναι τόσο γελοία που ζητάει ακόμα και ο ναζιστικός υπόκοσμος της Ελλάδας αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Η αριστερά του Γλέζου και του Τσίπρα θα πρέπει να σκεφτεί και κάτι ακόμα. Αν στη Γερμανία μετά το 1945 η εξουσία πέρναγε στην εργατική τάξη, θα ζήταγε αποζημιώσεις; Από ποιους; Από αυτούς που πεθαίνανε στο Άουσβιτς και το Νταχάου; Ας φανταστούμε την Ελλάδα όπως ήταν στον εμφύλιο ή στα χρόνια που ακολούθησαν να ζητάει αποζημιώσεις για τα θύματα του ναζισμού από μια προλεταριακή Γερμανία που δεν θα ήταν υπό την προστασία του σχεδίου Μάρσαλ, ούτε μέλος της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ. Τότε ζητάτε αποζημιώσεις, ναι ή όχι; Αυτά τα έχει σκεφτεί ποτέ η αριστερά που φλέγεται για τις αποζημιώσεις ή είναι χωμένη στον σοσιαλπατριωτισμό τόσο πολύ που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη της.

Όσο για τα θύματα του ναζισμού και όσους αισθάνονται ότι πραγματικά έχουν τέτοιες εκκρεμότητες, σίγουρα αυτές δεν μπορούν να ξεπληρωθούν από μερικά ευρώ για να τα μαζέψει ο Σαμαράς και να πληρώσει τα κερατιάτικα των κρατικοδίαιτων τραπεζιτών, εφοπλιστών, των κατασκευαστών και λοιπών επενδυτών που λυμαίνονται την δημόσια περιουσία και τον ιδρώτα της εργατικής τάξης. Οι λογαριασμοί με το ναζισμό είναι ανοιχτοί και επειδή οι ναζιστές εκείνης της εποχής όταν ήταν να τιμωρηθούν, οι καραμανλήδες τους αμνήστευσαν, ο λογαριασμός περνάει στους σημερινούς φασίστες και όσους τους σιγοντάρουν προκειμένου να μας σύρουν ξανά στα νέα ολοκαυτώματα που ονειρεύονται. Εκεί είναι οι ανοιχτοί λογαριασμοί, όποιος θέλει να θυμάται το χρέος έναντι του ναζισμού. Αλλά επειδή στο υποσυνείδητο της πατριδόπληκτης αριστεράς ο ναζισμός είναι ταυτισμένος με τη Γερμανία, είναι επόμενο να μην μπορεί να ξεχωρίσει τον φασίστα που τη σημαδεύει τώρα με το ρόπαλο και προτιμά να στρουθοκαμηλίζει όλη την ώρα.

Επιμένουμε. Ο εχθρός βρίσκεται εδώ και όχι στη Γερμανία. Κανένα εθνικό μέτωπο για κανένα εθνικό θέμα. Καμία συμμαχία με τα αφεντικά που τα φάγανε και συνεχίζουν να τα τρωνε. Καμία ενότητα με τους πραιτοριανούς που στηρίζουν το κράτος έκτακτης ανάγκης. Καμία σχέση με δραχμές, ευρώ, “ηρωικά” κυπριακά και ελληνικά όχι. Το μόνο τιμημένο μέτωπο είναι του προλεταριάτου ανεξάρτητα από καταγωγή και χρώμα μαζί με όσους πολεμάνε την καπιταλιστική εκμετάλλευση ενάντια στην άρχουσα τάξη, το αστικό κράτος την κυβέρνηση, τα κόμματά τους και τα λαμόγια που τους υποστηρίζουν.

Κ. Μαραγκός

Κόκκινη Ορχήστρα