Το μέλλον ανήκει στην προλεταριακή επανάσταση

Από τον Παραναγνώστη

   Πολύς ντόρος γίνεται τελευταία για εκλογικές μανούβρες. Ο Π. Παπακωνσταντίνου έφτασε να προτείνει το απραγματοποίητο: Να ρίξουν την κυβέρνηση οι βουλευτές των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς (θου Κύριε...) στηριζόμενοι σε ένα κύμα διαδηλώσεων. (Μέχρι εκεί να πάει η μάζα και μη παρέκει). Θα μπορούσε κανείς από καθαρά «κοινοβουλευτικό ρεαλισμό» να συνοψίσει τις προτάσεις με το, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου, «ναι, πήγαινε να δεις αν έρχομαι!». Αλλά δεν με απασχολεί διόλου αυτό. Στο κάτω κάτω κοινοβούλιο είναι, όλα γίνονται. Αυτό που με διαολίζει είναι ο διάχυτος κοινοβουλευτικός κρετινισμός των σχεδίων για κοινοβουλευτικές μανούβρες με την εργατική τάξη σε ρόλο μαϊντανού το πολύ, αν δεν είναι περιττή. Αν η αστική τάξη θέλει τους εργάτες σε ρόλο σιωπηλού θεατή του κοινοβουλευτικού τσίρκου, πόσο αριστερά βρίσκεται σύμπασα η κοινοβουλευτική αριστερά που θέλει τους εργάτες σε ρόλο θεατή μεν, που χειροκροτεί όμως αποκλειστικά τους «αριστερούς» πρωταγωνιστές;

 

Δημοσιεύω λοιπόν εδώ δύο μικρά άρθρα της Rosa Luxembourg γραμμένα σε άλλους καιρούς, σε διαφορετικές καταστάσεις αλλά που αν αφαιρέσει κανείς την κρούστα της τρέχουσας πολιτικής αναγκαιότητας θα διαβάσει καθαρά στον πυρήνα τους τι είναι το κοινοβούλιο και τι να κάνουν με δαύτο οι προλετάριοι.

Η Rosa Luxembourg έγραψε για το φύλλο της 17ης Δεκεμβρίου 1918 της Rote Fahne, το άρθρο «Εθνοσυνέλευση ή Κυβέρνηση των Συμβουλίων;», αυτή την αμείλικτη κριτική του κοινοβουλευτισμού, ακριβώς κάτω από το φως των γεγονότων του χειμώνα του 1918 στη Γερμανία και ενώ επίκειται (16 - 21 Δεκέμβρη1918) το Συνέδριο των Εργατικών Συμβουλίων, το δεύτερο θέμα της ημερήσιας διάταξης του οποίου δεν αφορά τίποτε λιγότερο από το ζήτημα της εξουσίας. Κάτω από την επιρροή της «πλειοψηφίας» των Σοσιαλδημοκρατών, το Συνέδριο των Εργατικών Συμβουλίων θα παραιτηθεί, υπέρ μιας μελλοντικής (Συντακτικής) Εθνοσυνέλευσης από κάθε βλέψη στην εξουσία, και θα ανοίξει ο δρόμος για την εκλογή της κλασσικής Κοινοβουλευτικής Εθνοσυνέλευσης. Αυτή η ενδοτική στάση των οργάνων που υποτίθεται ότι θα εξέφραζαν τη βούληση του μαχόμενου προλεταριάτου μπροστά στην αστική δημοκρατία, ήταν σαφώς η εγκατάλειψη της προοπτικής της προλεταριακής επανάστασης. Το άρθρο της Rosa Luxembourg είναι ακόμα πιο διδακτικό, όταν γνωρίζουμε ότι μερικές εβδομάδες αργότερα, μετά την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος, θα αγωνιστεί μαζί με άλλους Σπαρτακιστές ηγέτες ενάντια στα αντικοινοβουλευτικά ρεύματα, που, μετ' ου πολύ,κυριάρχησαν στο ΚΚΓ, ή ότι πριν από μερικά χρόνια, εγκαλούσε τον οπορτουνισμό του Jean Jaurès πως κουβαλάει νερό στο μύλο των αντιπάλων της κοινοβουλευτικής δράσης του γαλλικού κόμματος!

Μια βδομάδα μετά, στο φύλλο της 23ης Δεκεμβρίου του 1918 της Rote Fahne (δυο μέρες μετά τη λήξη του Παγγερμανικού Συνεδρίου των Εργατικών Συμβουλίων και δύο εβδομάδες πριν από την εξέγερση της 5ης Ιανουαρίου 1919) δημοσιεύει το άρθρο «Οι εκλογές για την Εθνοσυνέλευση». Πέρα από το προφανές, την επαναστατική ακατάβλητη εμπιστοσύνη στον επαναστατικό χαρακτήρα της εργατικής τάξης, σε δεύτερο πλάνο, πίσω από τον κουρνιαχτό του ιστορικού ορυμαγδού, αλλά και εξαιτίας ακριβώς αυτού του επαναστατικού ηφαιστείου που ταρακούνησε τη Γερμανία το 1918-19 ξεπροβάλλουν σαν επίγευση, καθαρές οι αντιλήψεις και οι θέσεις που αποτελούν την κομμουνιστική στάση απέναντι στο αστικό κοινοβούλιο. Κι αν η Ιστορία δεν έκανε τότε το μεγάλο βήμα, και οι «ειδοί του Ιανουαρίου» ήρθαν για τη Rosa Luxemburg, τον Karl Liebknecht, τους Γερμανούς προλετάριους και όχι για τη Γερμανική Μπουρζουαζία, τα λόγια της ακόμα εμπνέουν: «Το μέλλον ανήκει στην προλεταριακή επανάσταση· κάθε τι άλλο πρέπει να εξυπηρετεί τους σκοπούς της». Αλλά ας μιλήσει η κόκκινη Rosa. . . .



Εθνοσυνέλευση ή Κυβέρνηση των Συμβουλίων;

 

Υπό αυτούς τους όρους τίθεται το δεύτερο θέμα της ημερήσιας διάταξης του Συνεδρίου των Συμβουλίων των εργατών και των στρατιωτών, και αυτό είναι πράγματι το κύριο ερώτημα της επανάστασης στην παρούσα στιγμή. Ή η Εθνική Συνέλευση ή όλη η εξουσία στα Συμβούλια των Εργατών και των Στρατιωτών· ή η αποκήρυξη του σοσιαλισμού, ή η πιο ανένδοτη ταξική πάλη ενάντια στην αστική τάξη, με πλήρη εξοπλισμό του προλεταριάτου: αυτό είναι το δίλημμα. 

 

Υπάρχει ένα ειδυλλιακό σχέδιο, που ισχυρίζεται ότι θα πραγματοποιήσει τον σοσιαλισμό μέσω της κοινοβουλευτικής οδού, με απλή απόφαση μιας πλειοψηφίας. Αυτό το ροζ όνειρο δεν λαμβάνει υπόψη ούτε καν την ιστορική εμπειρία της αστικής επανάστασης, για να μην αναφέρουμε τον ειδικό χαρακτήρα της προλεταριακής επανάστασης. 

 

Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στην Αγγλία; Εκεί, στο λίκνο του αστικού κοινοβουλευτισμού, εκεί όπου πρώτα αναπτύχθηκε, με την πιο μεγάλη δυναμική. Όταν το 1649 ο χρόνος της πρώτης σύγχρονης αστικής επανάστασης ήρθε στην Αγγλία, το αγγλικό Κοινοβούλιο είχε πίσω του μια ιστορία πάνω από τριακόσια χρόνια. Γι' αυτό και το κοινοβούλιο έγινε η πρώτη στιγμή της επανάστασης, το κέντρο της, οι επάλξεις της, η έδρα της. Το περίφημο «Μακρύ Κοινοβούλιο» είδε να βγαίνουν από τους κόλπους του όλες οι φάσεις της Αγγλικής Επανάστασης. Από τις πρώτες αψιμαχίες μεταξύ της αντιπολίτευσης και της βασιλικής εξουσίας, μέχρι τη δίκη και την εκτέλεση του Charles Stuart, το κοινοβούλιο ήταν στα χέρια της ανερχόμενης μπουρζουαζίας, ένα αξεπέραστο όργανο, απολύτως προσαρμοσμένο. 

Και τι απέγινε; 

Το ίδιο το κοινοβούλιο χρειάστηκε να δημιουργήσει έναν «ειδικό κοινοβουλευτικό στρατό», τον οποίο θα οδηγούσαν στη μάχη οι στρατηγοί που το ίδιο θα είχε εκλέξει, για να ολοκληρωθεί η κατατρόπωση, της φεουδαρχίας, του στρατού των πιστών στο βασιλιά «ιπποτών», κατά τη διάρκεια ενός μακρού εμφυλίου πολέμου, πικρού και αιματηρού. Δεν ήταν οι συζητήσεις στο Αβαείο του Westminster, κι ας ήταν τότε το πνευματικό κέντρο της επανάστασης, αλλά τα πεδία των μαχών του Naseby και του Marstonmoor και δεν ήταν οι λαμπρές ομιλίες στη Βουλή, αλλά το ιππικό των αγροτών, οι «σιδερόφραχτοι» του Cromwell που αποφάσισαν τη μοίρα της Αγγλικής Επανάστασης. Και η ανάπτυξή της υπό την ηγεσία του κοινοβουλίου, μέσω του εμφυλίου πολέμου, στην «κάθαρση» με τη βία, και μάλιστα δύο φορές, του ίδιου του κοινοβούλιου, και, τέλος, στην δικτατορία του Cromwell.. 

Και στη Γαλλία; Εκεί όπου γεννήθηκε η ιδέα της Εθνοσυνέλευσης. Ήταν, στην παγκόσμια ιστορία, μια μεγαλειώδης έμπνευση του ταξικού ενστίκτου, όταν ο Mirabeau και οι άλλοι διακήρυξαν το 1789: «Οι τρεις κοινωνικές τάξεις, μέχρι σήμερα πάντοτε διαχωρισμένες, οι Ευγενείς, ο Κλήρος και η Τρίτη Τάξη πρέπει από εδώ και πέρα να συνεδριάζουν από κοινού στην Εθνική Συνέλευση.» Η Συνέλευση αυτή πραγματοποιήθηκε άμεσα από την συνένωση των κοινωνικών τάξεων, ως όργανο ταξικής πάλης της αστικής τάξης . Με την υποστήριξη ισχυρών μειονοτήτων των δύο ανωτέρων κοινωνικών τάξεων, η Τρίτη Τάξη, δηλαδή, η επαναστατική μπουρζουαζία, διέθετε αμέσως μια συμπαγή πλειοψηφία στην Εθνική Συνέλευση.

Και τι απέγινε άλλη μια φορά; 

Η Vendée, η μετανάστευση, η προδοσία των στρατηγών, η πολιτική αποκατάσταση του κλήρου, η εξέγερση των 50 περιοχών, οι συμμαχικοί πόλεμοι της φεουδαρχικής Ευρώπης, και, τελικά, ως ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί η τελική νίκη της επανάστασης η δικτατορία, και μαζί με αυτήν η βασιλεία του τρόμου. 

Να λοιπόν τι άξιζε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την υπεράσπιση των αστικών επαναστάσεων. Και όμως, τι ήταν η σύγκρουση μεταξύ της αστικής τάξης και της φεουδαρχίας, μπροστά στο γιγαντιαίο χάσμα που έχει ανοίξει σήμερα μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου! Τι ήταν η ταξική συνείδηση των μαχητών και των δύο στρατοπέδων που βρέθηκαν αντιμέτωπα το 1649 και το 1789, σε σύγκριση με το θανάσιμο άσβεστο μίσος, που καίει σήμερα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την τάξη των καπιταλιστών! 
 

Δεν φώτισε μάταια ο Καρλ Μαρξ με το επιστημονικό του φανάρι τις πιο κρυφές πηγές του πολιτικού και οικονομικού μηχανισμού της αστικής κοινωνίας. 

Δεν έκανε μάταια, σαν αστραπή, φανερό πως η όλη της συμπεριφορά, μέχρι τις υψηλότερες μορφές του συναισθήματος και της σκέψης, είναι απόρροια του θεμελιώδους γεγονότος ότι αντλεί τη ζωή της, σαν βαμπίρ, από το αίμα του προλεταριάτου. 

Δεν αναφώνησε μάταια ο Auguste Bebel, κλείνοντας την περίφημη ομιλία του στο συνέδριο του κόμματος στη Δρέσδη, : «Είμαι και παραμένω ο θανάσιμος εχθρός της αστικής κοινωνίας».

 

Αυτή είναι η τελευταία μεγάλη μάχη, όπου το διακύβευμα είναι η διατήρηση ή η κατάργηση της εκμετάλλευσης, αυτό είναι ένα σημείο καμπής στην ιστορία της ανθρωπότητας, μια μάχη από την οποία δεν μπορεί να υπάρξει διαφυγή, ούτε συμβιβασμός ούτε οίκτος. 

Και αυτή η μάχη, που, κατά την έκταση των καθηκόντων της, ξεπερνά ο,τιδήποτε γνωρίζουμε μέχρι τώρα, θα έπρεπε λέει να διεκπεραιώσει αυτό που καμιά ταξική πάλη, καμία επανάσταση, δεν έχει ποτέ διεκπεραιώσει: τη διάλυση της θανάσιμης πάλης δύο κόσμων μέσα σε ένα γλυκερό μουρμουρητό ρητορικών αγώνων στο Κοινοβούλιο και σε αποφάσεις της πλειοψηφίας! 

Ο Κοινοβουλευτισμός ήταν για το προλεταριάτο, μια αρένα της ταξικής πάλης όσο κράτησε η ρουτίνα της καθημερινότητας της αστικής κοινωνίας: ήταν ένα βήμα από όπου οι μάζες που συγκεντρώθηκαν κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού, θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν για την μάχη. 

Σήμερα, βρισκόμαστε στη μέση της προλεταριακής επανάστασης, και πρόκειται να καταφέρουμε τώρα το τσεκούρι πάνω στο δέντρο της ίδιας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός όπως και η ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης, που είναι ο ουσιαστικός πολιτικός του στόχος, αποστερείται του δικαιώματός του να υπάρχει. Τώρα είναι η ταξική πάλη στην πιο γυμνή μορφή της, που μπαίνει στη σκηνή. Το κεφάλαιο και η εργασία δεν έχουν πια τίποτα να πουν, δεν έχουν τώρα παρά μόνο να συμπλακούν σώμα με σώμα, χωρίς έλεος σε μια μάχη που θα αποφασίσει ποιος θα πέσει στο έδαφος. 

Ο λόγος του Lassalle αξίζει τώρα περισσότερο από ποτέ: «η επαναστατική δράση συνίσταται πάντα στο να εκφράσει αυτό που είναι». Και αυτό που είναι ονομάζεται: εδώ είναι η εργασία - εδώ το κεφάλαιο! Ούτε υποκριτική φιλική διαπραγμάτευση, εκεί όπου είναι για ζωή και για θάνατο, ούτε νίκη της κοινότητας εκεί όπου πρόκειται να είσαι από τη μια ή την άλλη μεριά του οδοφράγματος. Εδώ είναι καθαρά, ανοιχτά, ειλικρινά και με όλη τη δύναμη που δίνουν η σαφήνεια και η ειλικρίνεια, πως το προλεταριάτο πρέπει, ως συγκροτημένη τάξη, να πάρει στα χέρια της ολόκληρη την πολιτική εξουσία. 

Ο Scheidemann στο παράθυρο της βουλής

«Ισότητα πολιτικών δικαιωμάτων, δημοκρατία!» Μας έψελναν για δεκαετίες οι προφήτες μικροί και μεγάλοι, της αστικής ταξικής κυριαρχίας. 

«Ισότητα πολιτικών δικαιωμάτων, δημοκρατία!» Τους αντιφωνούν σήμερα, σαν ηχώ, οι άνθρωποι για όλες της δουλειές της αστικής τάξης, οι Scheidemann. 

Ε λοιπόν ναι, αυτό το σύνθημα πρέπει να γίνει πλέον μια πραγματικότητα, διότι η «πολιτική ισότητα» ενσαρκώνεται την στιγμή που η οικονομική εκμετάλλευση καταργείται ολοσχερώς. Και η «δημοκρατία», η λαϊκή κυριαρχία αρχίζει, όταν ο εργαζόμενος λαός καταλάβει την πολιτική εξουσία. Είναι η πρακτική κριτική της ιστορικής δράσης, η οποία ασκείται πάνω στα συνθήματα που, εδώ και ενάμιση αιώνα, έχουν φέρει στα μέτρα τους οι αστικές τάξεις. Πρόκειται, για πρώτη φορά, να γίνει αλήθεια το σύνθημα-σύμβολο της γαλλικής αστικής τάξης του 1789, «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη» - με την κατάργηση της ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης. 

Και ως πρώτο βήμα, τούτην εδώ τη στιγμή, μπροστά σ' ολόκληρο τον κόσμο και μπροστά στους αιώνες της παγκόσμιας ιστορίας, να γραφτεί ψηλά στην ημερήσια διάταξη: Αυτό που μέχρι σήμερα παρουσιαζόταν ως ισότητα δικαιωμάτων και δημοκρατία – το κοινοβούλιο, η εθνοσυνέλευση το δικαίωμα της ίσης ψήφου – ήταν ψέματα και εξαπάτηση!

Η εξουσία εξ ολοκλήρου στα χέρια των εργαζόμενων μαζών ως ένα επαναστατικό όπλο για την εξόντωση του καπιταλισμού – αυτό μόνο είναι η αληθινή ισότητα των δικαιωμάτων, αυτό μόνο είναι η αληθινή δημοκρατία! 

«Die Rote Fahne», 17 Δεκέμβρη 1918. 

Μετάφραση: Παραναγνώστης

Οι εκλογες για την Εθνοσυνελευση 

Μετά την περιφανή «νίκη» τους στο συνέδριο των Συμβουλίων των Εργατών και των Στρατιωτών, η κλίκα του Ebert πιστεύουν πως πέτυχε το κύριο χτύπημα τους ενάντια στην εξουσία των Συμβουλίων, ενάντια στην προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό. 

Κάνουν λάθος. Έχει έρθει η ώρα για να εξολοθρευτεί αυτό το αντεπαναστατικό σχέδιο, να ανατραπεί αυτή η δράση των δυνάμεων της καπιταλιστικής άμυνας με μια επαναστατική δράση των μαζών. 

Ακριβώς όπως εκμεταλλευτήκαμε το περίφημο Πρωσικό δικαίωμα ψήφου των τριών τάξεων για να αγωνιστούμε εναντίον του κοινοβουλίου των τριών τάξεων μέσα στο κοινοβούλιο των τριών τάξεων, έτσι θα αξιοποιήσουμε και τις εκλογές για την Εθνοσυνέλευση για να αγωνιστούμε ενάντια στην Εθνοσυνέλευση. 

Εδώ, φυσικά, η αναλογία σταματά. Για τους πραγματικούς υποστηρικτές της επανάστασης και του σοσιαλισμού, η συμμετοχή στην Εθνική Συνέλευση σήμερα δεν μπορεί να έχει τίποτα το κοινό με τη συνήθη παραδοσιακή μέθοδο της «αξιοποίησης του κοινοβουλίου» για τις λεγόμενες «θετικές κατακτήσεις». Εμείς δεν θα συμμετάσχουμε στην Εθνική Συνέλευση, προκειμένου να πέσουμε πάλι στην παλιά αποτελμάτωση του κοινοβουλευτισμού, ούτε για να εφαρμόσουμε μικρά διορθωτικά μπαλώματα και ψιμύθια στους νομοθετικούς τους λογαριασμούς, ούτε για να πετύχουμε «σύγκλιση δυνάμεων», ούτε για να κάνουμε μια αναμέτρηση όσων μας υποστηρίζουν ούτε για οποιουσδήποτε άλλους λόγους, όσους περιγράφονται στη γνωστή φρασεολογία των αστικο-κοινοβουλευτικών διαδρόμων και στο λεξιλόγιο του Haase και σια. 

Τώρα είμαστε στη μέση της επανάστασης και η Εθνοσυνέλευση είναι ένα αντεπαναστατικό προπύργιο που σηκώθηκε ενάντια στο επαναστατικό προλεταριάτο. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, της επίθεσης και της καταστροφής αυτού του προπυργίου. Οι εκλογές, το βήμα της Εθνικής Συνέλευσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να κινητοποιήσουν τις μάζες ενάντια στην Εθνοσυνέλευση και για να τις συσπειρώσουν στο πιο απαιτητικό αγώνα. Η συμμετοχή μας στις εκλογές είναι απαραίτητη όχι για να συνεργαστούμε με την αστική τάξη και τους υπασπιστές της στη θέσπιση νόμων, αλλά για να εκβάλουμε την αστική τάξη και τους υπασπιστές της από το ναό, για να εισβάλουμε στο φρούριο της αντεπανάστασης, και να υψώσουμε πάνω του το νικηφόρο λάβαρο της προλεταριακής επανάστασης. 

Για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητη η πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση; Μόνο όσοι υπάγονται στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, οι οποίοι θα αποφάσιζαν την επανάσταση και το σοσιαλισμό με κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, το πιστεύουν αυτό. Δεν είναι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, αλλά η προλεταριακή μάζα απέξω, στα εργοστάσια και στους δρόμους, εκείνη που θα αποφασίσει για την τύχη της Εθνοσυνέλευσης. 

Ebert: Πρωθυπουργός Αριστερής Κυβέρνησης

Οι κύριοι γύρω από τους Ebert και Haase, οι Γιούνκερ, οι καπιταλιστές και τα τσιράκια τους, θα έμεναν πολύ ευχαριστημένοι αν μπορούσαν να αφεθούν μόνοι τους και αν το επαναστατικό προλεταριάτο αρκούνταν στο ρόλο του θεατή, να παρακολουθεί ήρεμα, ενώ μέσα αποφασίζεται η μοίρα του! 

Τίποτα δεν θα βγει από έναν τέτοιο λογαριασμό. Όμως όσο γρήγορα και αν έχουν σε ασφάλεια συγκαλύψει το αντεπαναστατικό τους έργο - χάρη στο Μαμελούκικο Συνέδριο των Συμβουλίων των Εργατών και των Στρατιωτών - είναι και παραμένει, ωστόσο, ένας λογαριασμός που παραβλέπει τον πιο ζωτικό παράγοντα. Ο ζωτικής σημασίας παράγοντας είναι η προλεταριακή μάζα, ο πραγματικός φορέας της επανάστασης και τα σοσιαλιστικά της καθήκοντα. Αυτή, η μάζα, αποφασίζει για την τύχη και την έκβαση της Εθνοσυνέλευσης. Το τι συμβαίνει μέσα στην Εθνοσυνέλευση, το τι απογίνεται η Εθνοσυνέλευση, εξαρτάται από τη δική της επαναστατική δραστηριότητα. Η μεγαλύτερη σημασία αποδίδεται επομένως στην απέξω δράση, η οποία πρέπει να χτυπά με μανία τις πύλες του αντεπαναστατικού κοινοβουλίου. Αλλά ακόμη και οι ίδιες οι εκλογές και η δράση των επαναστατών αντιπροσώπων της μάζας μέσα στο κοινοβούλιο πρέπει να εξυπηρετούν την υπόθεση της επανάστασης. Να καταγγέλλουν ανηλεώς και φωναχτά όλα τα τεχνάσματα και τις υπεκφυγές της αξιότιμης συνέλευσης, να εκθέτουν στις μάζες το αντεπαναστατικό της έργο σε κάθε βήμα, να καλούν τις μάζες να αποφασίσουν, να παρέμβουν - αυτό είναι το καθήκον της συμμετοχής των σοσιαλιστών στην Εθνοσυνέλευση. 

Οι αστοί κύριοι, με την κυβέρνηση Ebert επικεφαλής τους, θα χρησιμοποιήσουν την Εθνική Συνέλευση για να εξορίσουν και να παραλύσουν την ταξική πάλη και να αποφύγουν να παρθεί η επαναστατική απόφαση. Σε πείσμα αυτού του σχεδίου, η ταξική πάλη πρέπει να εισβάλει η ίδια στην Εθνοσυνέλευση· πρέπει να αξιοποιήσει τις εκλογές και τις εργασίες της Εθνοσυνέλευσης ακριβώς για το σκοπό της επιτάχυνσης της επαναστατικής απόφασης. 

Πλησιάζουμε σε ταραγμένους καιρούς. Η ανεργία και οι οικονομικές συγκρούσεις θα αυξηθούν αδυσώπητα μέσα στις επόμενες εβδομάδες και μήνες. 

Η μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας θα καθορίσει την πορεία της μελλοντικής ιστορίας και, στο τελικό της αποτέλεσμα , δεν επιδέχεται καμία άλλη απόφαση από την καταστροφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας και το θρίαμβο του σοσιαλισμού. Αυτή η αναμέτρηση θα φροντίσει ώστε το επαναστατικό συναίσθημα και η δραστηριότητα των μαζών στη χώρα να αυξάνεται κάθε μέρα. 

Σύμφωνα με το σχέδιο της κλίκας Ebert, η Εθνοσυνέλευση θα δημιουργήσει ένα φράγμα εναντίον αυτού του επαναστατικού κατακλυσμού. Γι' αυτό πρέπει να τεθεί ζήτημα του να κατευθυνθεί ίσια μέσα στην Εθνοσυνέλευση αυτός ο κατακλυσμός για να ξεσύρει μακριά το φράγμα. Η εκλογική δράση και το έδαφος αυτού του αντεπαναστατικού κοινοβουλίου θα πρέπει να γίνουν ένα μέσο εκπαίδευσης, συσπείρωσης και κινητοποίησης της επαναστατημένης μάζας, καθώς και ένα στάδιο στον αγώνα για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. 

Μια επίθεση των μαζών στις πύλες της Εθνοσυνέλευσης, η γροθιά του επαναστατικού προλεταριάτου που σηκώθηκε στην μέση της συνέλευσης ξεδιπλώνοντας τη σημαία πάνω στην οποία λάμπουν τα πύρινα γράμματα: «Όλη η εξουσία στα συμβούλια»- αυτό είναι η συμμετοχή μας στο Εθνοσυνέλευση! 

Προλετάριοι, σύντροφοι, στη δουλειά! Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Σήμερα, οι άρχουσες τάξεις εξακολουθούν να πανηγυρίζουν τη νικηφόρο δράση της κυβέρνησης Ebert στο Συνέδριο των Συμβουλίων. Περιμένουν και ελπίζουν στην 19^η Ιανουαρίου [στμ: Η καθορισμένη ημερομηνία των εκλογών για την Εθνοσυνέλευση] ως την επιστροφή της απρόσκοπτης ταξικής κυριαρχίας τους. Ας μην πανηγυρίζουν τόσο νωρίς. Οι ειδοί του Μαρτίου δεν παρήλθαν, ούτε καν οι ειδοί του Ιανουαρίου. Το μέλλον ανήκει στην προλεταριακή επανάσταση· κάθε τι άλλο πρέπει να εξυπηρετεί τους σκοπούς της, συμπεριλαμβανομένων και των εκλογών για την Εθνική Συνέλευση. 

Die Rote Fahne, 23 Δεκεμβρίου 1918. 

Μετάφραση: Παραναγνώστης