Από τη ΔΕΘ στην “Πραγματική δημοκρατία”;

Χωρίς αμφιβολία, η φετινή ΔΕΘ, μετά από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, την πολιτική εξαφάνιση των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ από κάθε υπαρκτό εργατικό αγώνα, είναι η αρχή της αναμέτρησης του εργατικού κινήματος με μια κυβέρνηση που θέλει να διαχειριστεί τη καπιταλιστική χρεοκοπία με το «Νόμο και τη Τάξη» αλλά αδυνατεί να προσέλθει στη ΔΕΘ για να ανακοινώσει το απόλυτο αδιέξοδο της διαχείρισής της. Ο φετινός, μαύρος χειμώνας, εκτός από την εκτεταμένη αθλιότητα κυοφορεί και την εξέγερση των μαζών για την κατάργηση των όρων της αθλιότητας.

Γι αυτό, το κάλεσμα (*) πολλών συνδικαλιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, έγκαιρα αυτή τη φορά, για ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση στη Καμάρα της Θεσσαλονίκης είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, το οποίο ελπίζουμε να συνοδευτεί και από μια ανεξάρτητη πορεία ώστε να υλοποιηθεί το περιεχόμενο των υπογραφών «μακριά κι ενάντια» από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, κάτι που ορισμένα τμήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δεν ασπάζονται και χωρίς καμιά ντροπή καλούν στο άγαλμα Βενιζέλου (Εργατική Αντίσταση, http://www.sekonline.gr/).

Ο πρόλογος του καλέσματος και του κειμένου υπογραφών που επισημαίνει την ανάγκη συγκρότησης ενός ανεξάρτητου κέντρου αγώνα όλων των μαχόμενων τμημάτων της εργατικής τάξης, μας βρίσκει περισσότερο σύμφωνους από ποτέ, ένα κέντρο αγώνα που θα συσπειρώσει σωματεία, επιτροπές αγώνα κι οποιαδήποτε μορφή αυτό-οργάνωσης της εργατικής τάξης που θα ανατρέψει το παρωχημένο καπιταλιστικό σύστημα που διευρύνει την ανισότητα επικαλούμενο την ισότητα της κοινωνίας των πολιτών προκαλώντας μια ανείπωτη καταστροφή στις εργατική τάξη και τα φτωχά μικροαστικά στρώματα.

Ο πολιτικός προβληματισμός των συνδικαλιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για το ανεξάρτητο κέντρο αγώνα είναι ώριμος (ήδη έχουμε αναλάβει σχετική πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών) κι ασφαλώς μπορεί να ωθήσει παραπέρα τους προβληματισμούς όλων για τα όρια του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων και σε μια προωθημένη πολιτική ενότητα του εργατικού κινήματος.

Αλλά κάθε πολιτική προσπάθεια ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, πέρα από τις σωστές προγραμματικές θέσεις «Για την ανατροπή όλων των Μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και των εφαρμοστικών νόμων τους, τη διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους σε ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.», η ταξική πτέρυγα του εργατικού κινήματος πρέπει να ξεκαθαρίζει στα μάτια των μαζών το περιεχόμενο της ανατροπής, λέξη που επαναλαμβάνεται πολλές φορές στο κάλεσμα.

Γι αυτό, μας προκαλεί κάτι περισσότερο από έκπληξη το γεγονός, ότι ένα σύνολο σωστών προβληματισμών και προγραμματικών σημείων, αντί να καταλήγουν στο ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού, στη πάλη για τη κατάληψη της εξουσίας από τα εργατικά συμβούλια (οι φασίστες πλέον μιλούν για κατάληψη της εξουσίας για λογαριασμό της αντεπανάστασης) και σε μια διεθνιστική προοπτική των ενωμένων σοσιαλιστικών πολιτειών της Ευρώπης (αφού στο κείμενο απορρίπτεται η διάσωση του «εθνικού» καπιταλισμού), το κάλεσμα της ταξικής πτέρυγας του εργατικού κινήματος καταλήγει στο αντίθετο πολιτικό αίτημα, διατυπωμένο σε μια και μόνο φράση, αλλά τι φράση:  «Για πραγματική δημοκρατία ενάντια στο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα»!

Όμως, ακόμα και το κίνημα των πλατειών πέρυσι το καλοκαίρι, κάτω από το ισχυρό φως της Πουέρτα Ντε Σολ, απέρριψε στη ψηφοφορία της πλ. Συντάγματος το σύνθημα της «Πραγματικής Δημοκρατίας», υιοθετώντας την ενδιάμεση, αλλά σίγουρα πιο προωθημένη πολιτική πρόταση της «Άμεσης Δημοκρατίας».

Αν ο ρόλος του εργατικού κινήματος και του προτεινόμενου ανεξάρτητου κέντρου αγώνα είναι η «Πραγματική Δημοκρατία», εκ των προτέρων μπορεί να απαντήσει κανείς ότι κάθε προσπάθεια συζήτησης και σύγκλισης με άλλες ταξικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα εξοστρακίζεται στο πυρ το εξώτερο, θέτοντας από τώρα το εργατικό κίνημα στην ουρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των αστών.

 Γιατί η  «Πραγματική Δημοκρατία» είναι το προσωνύμιο της θεωρίας των σταδίων και της τακτικής των πιέσεων για την υπεράσπιση της Αστικής Δημοκρατίας και η εγκατάλειψη των επαναστατικών μέσων, η πολιτική προσαρμογή στις πιέσεις της μικρομπουρζουαζίας και η υποταγή μέσω αυτής στο μεγάλο κεφάλαιο, είναι το νόμιμο παιδί της καταστροφικής πολιτικής των λαϊκών μετώπων της δεκαετίας του 30, της προδοσίας και της ήττας της ελληνικής επανάστασης με την υπογραφή της Βάρκιζας, η εκτέλεση του λαού της Χιλής από τον Πινοσέτ.

Όμως ο Δεκέμβρης του 2008 έχει γράψει ανεξίτηλα: «Βάρκιζα, Τέλος»!

Γιάννης Χατζηγιάννης

Μέλος της πρωτοβουλίας Ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα Εργατών

http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/

(*)  http://www.narnet.gr/articles/%CE%B4%CE%B5%CE%B8-2012-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE-%CE%BD%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE%CF%82