της Ζωής μας οι Εραστές δεν λησμονάνε...και ούτε ξεχνούν της Γης οι Κολασμένοι

Ένα εξαιρετικό ποίημα του Νίκου Γεωργόπουλου που απηχεί το ρατσιστικό "φαινόμενο" των ημερών. 

Το ποίημα βρήκαμε στο πάντα ενδιαφέρον blog της Σοφίας Κολοτούρου.  

Κηλίδες καταισχύνης

 

".να πάψω πια πως είναι δυνατόν μου να θαυμάζω
Όσους δεν φτιάχτηκαν από την πάστα ή την ουρά του μακελάρη.»
Δημήτρης Αρμάος
ΒΙΑΙΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

 

Καιροί ζοφεροί, καιροί που φέρνουν θλίψη
τα χάχανα των τελευταίων σβήνουν
οι απερίσκεπτες στιγμές επιταχύνουν
να τρέξουν να σωθούν από την ρίψη

επικινδύνων κουρελιών μιας ιστορίας
που νεκροζώντανους ιστούς συλλέγει
και μίσος φρεσκοφούρνιστο διαλέγει
του Εωσφόρου γέννημα της φαντασίας

για έκπτωτους λαούς μιας αυταπάτης
λιπόσαρκων, ραθύμων κι  επηρμένων
με  μάσκα τις σημαίες  δοξασμένων
προγόνων, που ο μύθος τους σακάτης,

εκλιπαρεί τους ισχυρούς, μα και βρυχάται
σ' ανίσχυρους, τα νύχια του καρφώνει
στις σάρκες τους χτυπά και τους ματώνει
στο αίμα τους να πνίξει όσα φοβάται.

Να θυμηθεί απ' τον εξόριστο εαυτό του
στις γειτονιές τις αφιλόξενες, τα χρόνια
που η ράτσα του γεννούσε καταφρόνια
και στον καθρέφτη να 'βρει τον εχθρό του

να προσπαθεί απ' τον ίσκιο του να φύγει
μακριά - η σκιά θαρρεί πως τον πλακώνει -
μοιάζει κηλίδα η καταισχύνη που απλώνει
πασχίζει η Χίμαιρα το τέλος να αποφύγει

μιας ηττημένης επανάπαυσης σκιαγμένων
νοικοκυραίων στριμωγμένων στις γωνίες
της Δυστοπίας, που οι εκλεκτοί είναι παρίες
ως περιττώματα προγόνων προδομένων.

Καιροί ντροπής και φάρα ντροπιασμένη
οι θεριστές στα σκοτεινά κορφολογάνε
μα της Ζωής μας οι Εραστές δεν λησμονάνε
και ούτε ξεχνούν  της Γης οι Κολασμένοι.

Νίκος Γεωργόπουλος

Αύγουστος 2012