Αναδημοσίευση από το FB του Dimitri Tsirka
Αυτό που ενοχλεί περισσότερο τους επικριτές του Ρωμανού, όλους αυτούς τους σκατόψυχους δεξιούς, ακροκεντρώους και νεοφιλελεύθερους που καλούν το κράτος να τον αφήσει να σαπίσει στη φυλακή, δεν είναι τόσο η πολιτική του αλλά το παράδειγμα και η στάση του. Ο Ρωμανός ακολουθεί μία ιδεολογία στην οποία έχει αφοσιωθεί πλήρως, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με αυτή την ιδεολογία και πολύ περισσότερο με τα μέσα που επέλεξε να την υπηρετήσει. Να θεωρεί την πρώτη ουτοπική και τα δεύτερα αυτοκαταστροφικά. Αλλά δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει την ανιδιοτέλεια και την αφοσίωση μέχρις εσχάτων στον αγώνα που επέλεξε να δώσει.
Αυτή τη στάση ζωής είναι που δεν αντέχουν οι επικριτές του γιατί τους απογυμνώνει τη δική τους θλιβερή ύπαρξη από τις εξωραϊστικές δικαιολογίες που την έχουν περιβάλλει ώστε να γίνεται υποφερτή. Μία ύπαρξη βυθισμένη στο δούναι και λαβείν, στην επιδίωξη του στενού ατομικού συμφέροντος χωρίς ίχνος στράτευσης σε κάποιο ανώτερο στόχο που να προσομοιάζει σε καθολικές αξίες και προτάγματα. Δειλή και ευθυνόφοβη απέναντι σε κάθε δέσμευση προς το συνάνθρωπο. Ακραία ατομιστική και μνησίκακη. Αυταρχική, βάναυση και άξεστη απέναντι στους αδύναμους αλλά αναξιοπρεπής, δουλική και γλοιώδης απέναντι στους ισχυρούς. Προσπαθούν ν' απαξιώσουν το Ρωμανό ως παιδί βορείων προαστίων ενώ αυτός εγκατέλειψε την άνετη ζωή που θα μπορούσε εύκολα να έχει για να παλέψει για μία ιδέα. Την ίδια στιγμή που εκείνοι είναι πρόθυμοι να τρέξουν σαν πεινασμένα σκυλιά που τους τρέχουν τα σάλια, σε όποιον τους κουνήσει το παραμικρό κόκαλο υλικού οφέλους.
Και ενώ πασχίζουν να εξωραΐσουν την οικτρή τους ύπαρξη με δικαιολογίες του τύπου: «έτσι γίνονται τα πράγματα σήμερα, τα μεγάλα οράματα έχουν πεθάνει, ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του, οι αγώνες είναι για τους χαμένους», εμφανίζεται που και που ένας εικοσάχρονος και με το έμπρακτο παράδειγμα του τις ακυρώνει όλες μονομιάς και οι ίδιοι αποκαλύπτονται ολόγυμνοι ως αυτό που πραγματικά είναι, άθλια ανθρωπάκια που έχουν υποβιβάσει τους εαυτούς στο καθεστώς μίας χυδαίας υλικής αναπαραγωγής, και τίποτα παραπάνω.
Αυτή η αποκάλυψη είναι εξόχως τραυματική και μπορεί να γίνει διαχειρίσιμη μέσα από δύο δρόμους. Τον δύσκολο, αυτόν της ενδοσκόπησης, της αυτοκριτικής και της αλλαγής στάσης ζωής. Ή τον εύκολο, του μίσους προς αυτόν που ξεχωρίζει και που τονίζει τη δική τους κατάντια. Μίσος που συνοδεύεται από την ακατανίκητη επιθυμία να τον εξοντώσουν, πρώτα συμβολικά ως κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που τα κάνει όλα αυτά από καπρίτσιο και μετά αν είναι δυνατόν και βιολογικά, μέσα από την κρατική βία. Σισύφειο όμως το έργο τους, όσο και αν το προσπαθούν πάντοτε θα εμφανίζεται κάποιος ή κάποιοι που θα τους τρίβουν στα μούτρα την αξιοθρήνητη ύπαρξη τους. Όσους Ρωμανούς και να εξοντώσουν, από το δικό τους τιποτένιο εαυτό δεν πρόκειται ν' απαλλαγούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου