Αύριο πρέπει να ουρλιάξουμε όχι για ένα θάνατο μόνο αλλά και για μια ζωή

Επιστολή από μια γυναικεία φωνή της γενιάς των Γρηγορόπουλου-Ρωμανού

Όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος πήγαινα Τρίτη Λυκείου. Πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο και δεν μας άφηναν να πάμε στην πορεία χωρίς τη συγκατάθεση γονέα. Η μητέρα μου είχε έρθει και είχε υπογράψει για να μπορέσω να πάω και την ευχαριστώ γι΄ αυτό. Ήταν η πρώτη πορεία που πήγα στη ζωή μου. Τρομοκρατήθηκα, φώναξα, έκλαψα, έμαθα.

Ήμουν στο δρόμο γιατί κάποιος σαν και εμένα ήταν στο χώμα. Κάποιος που περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας με το κεφάλι του ψηλά και τα ιδανικά του ακόμα ψηλότερα. Ήξερα ότι έπρεπε να ουρλιάξω για να με ακούσει ο Αλέξανδρος αλλά και για να ταραχτούν οι δολοφόνοι του. Νοικοκυραίοι, κράτος, αστυνομία.

Έχουν περάσει 6 χρόνια. Δεν πάω πια σχολείο αλλά πηγαίνω ακόμα σε πορείες, όχι σε όλες, σ' αυτές που δε μ' αφήνει η όση συνείδηση έχω, να μην πάω. Για εμένα η φετινή 6η Δεκέμβρη είναι μια τραγική ειρωνεία ενώ η 6η Δεκέμβρη του 2008 ήταν προοικονομία.

Ο Νίκος Ρωμανός, ο φίλος του Αλέξανδρου και δικός μου, στο πλαίσιο μιας συνθήκης που δεν πίνουμε καφέδες μαζί αλλά τον στηρίζω στην απόφασή του να διεκδικήσει με κάθε μέσο τα δικαιώματά του, αργοπεθαίνει. Εγώ πώς να σωπάσω; Ούρλιαζα πριν από 6 χρόνια για ένα γεγονός και τώρα που μπορώ να προλάβω τα γεγονότα πώς ακριβώς να μείνω ήρεμη;

Τι συγκρίνω; Δεν είναι όλα ίδια και όμοια;

Ο θάνατος με υπαίτιο το κράτος είτε με τη μορφή της αστυνομίας είτε με τη μορφή της δικαιοσύνης είναι το ίδιο και το αυτό. Είναι τόσο ισχυρό αυτό που παραβιάζεται που δεν θέλω καν να το ονομάσω δημοκρατία, γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι έχουμε - που αναρωτιέμαι τι σας ταΐζουν και μπορείτε και το προσπερνάτε αλλάζοντας κανάλι.

Αύριο είναι πάλι 6 Δεκέμβρη, αλλά φέτος είναι πιο πολύ από πέρυσι και ελπίζω λιγότερο από του χρόνου. Αύριο πρέπει να ουρλιάξουμε όχι για ένα θάνατο μόνο αλλά και για μια ζωή. Το σκηνικό δυστυχώς είναι στημένο. Οι πορείες έχουν απαγορευτεί οπότε η αστυνομία στους δρόμους θα ψάχνει απλά για μια αφορμή. Δεν σου λέω ότι δεν φοβάμαι να πάω. Για την ακρίβεια τρέμω. Ταυτόχρονα όμως αν πεθάνει κι αυτό το παιδί θα είναι σαν να έχω παραδοθεί σε μιαν αδράνεια που επιτρέπει σε άλλους να δρουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό και να την πληρώνουμε εσύ και εγώ.

Τις τελευταίες μέρες παίζουμε το εδώ ο νόμος, εκεί ο νόμος, πού είναι ο νόμος. Αν δεν πιάνουν από την καλή οι νόμοι, θα έπρεπε να μη μας νοιάζει αν πιάνουν από την ανάποδη. Η παρανομία στην προκειμένη στιγμή είναι τόσο σχετική όσο και η τρομοκρατία. Με φοβίζεις προτού κατέβω στην πορεία, με τρομοκρατείς με δελτία των 8 κάνοντας εκκλήσεις κατά της αναρχίας γιατί ουσιαστικά τρέμεις μήπως εξαιτίας αυτής αλλάξει η ροή της τόσο κακογραμμένης σου ιστορίας.

Δεν είμαι υπέρ της αναρχίας, θέλει πολλά κότσια και δεν έχω διαβάσει τόσα βιβλία. Αλλά τους αναρχικούς τους σέβομαι σε αντίθεση με τις τράπεζες, τους πολιτικούς και την εκάστοτε εξουσία. Ποτέ δεν ήθελα να τα σπάμε απροκάλυπτα στις πορείες, όχι τίποτα άλλο, δίνεις και τροφή για εξόντωση στους κρατικούς μηχανισμούς.

Αλλά τώρα βράζω και η σιωπή που προσπαθούν να δημιουργήσουν μια τέτοια μέρα, με μια απεργία πείνας να τη βαραίνει ακόμα πιο πολύ, μου φέρνει μίσος και αηδία. Και η αλήθεια είναι ότι εγώ τουλάχιστον, που είπαμε δεν με λες και πηγή γνώσεων, δεν θυμάμαι κάτι ουσιαστικό να έχει συμβεί στην ιστορία χωρίς εύφλεκτη ουσία.

Δεν έχω θυσιάσει τη ζωή μου για καμία ιδεολογία γι' αυτό νιώθω πολύ μικρή να πιάνω στο στόμα μου ανθρώπους όπως ο Ρωμανός, που με τόση ευκολία κρίνετε σαπιοκοιλιάδες και βολεμένοι. Βολεμένοι όχι επειδή έχετε διοριστεί στο δημόσιο ή έχετε κάποια λεφτά στην άκρη, επειδή νιώθετε εντάξει να τα παρακολουθείτε και να τα σχολιάζετε όλα από μακριά. Δεν σας αγγίζει τίποτα πια; Έχει παγώσει όλο το σύστημά σας;

Γι' αυτό μπαίνουν οι φωτιές, για να ζεστάνουν την παγερή σας αδιαφορία.

Δεν χρειάζομαι άδεια πια να πάω στην πορεία. Μεγάλωσα και είμαι πια σαν και εσάς, ώστε να μπορώ να αποφασίσω αν θα δίνω σημασία σε ιδανικά ή δανεικά.

Χρειάζομαι όμως ακόμα την υπογραφή σας, ότι γνωρίζετε και παίρνετε ευθύνη για ό,τι έχει συμβεί και για ό,τι θα προκύψει στην πορεία.

Δημοκρατία δεν θέλετε;

Είμαστε συνένοχοι λοιπόν στην έκβαση αυτής της ιστορίας.

eek.gr