Όλες οι απόπειρες να παρουσιαστεί ο τραγικός θάνατος του εργάτη Χαλυβουργού Χρήστου Ανεστιάδη σε λιποθυμικό επεισόδιο που τον έριξε στον υγρό τάφο της δεξαμενής στο εργοστάσιο του Μάνεση στη Β” ΒΙΠΕ, επιχειρεί να εξωραϊσει τη σκληρή πραγματικότητα της εγκληματικής ενέργειας της εργοδοσίας, που χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, με υπερεργασία των εναπομείναντων εργατών επιχειρεί να καλύψει τις «ζημιές» του ηλεκτρικού ρεύματος, όπως δυο χρόνια λένε τα αφεντικά.
Κάπως έτσι στις 6 Δεκέμβρη, μια σφαίρα «εξοστρακίστηκε» στα Εξάρχεια και σκότωσε το 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Το σύνθημα της εποχής » Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό», είναι ταυτόσημο με το άλλο σύνθημα «ο θάνατος των εργατών, είναι δολοφονίες των αφεντικών».
Με «θρήνο» το Εργατικό Κέντρο Βόλου κατακεραύνωσε την εργοδοσία. Αλλά προς θεού, μη μιλήσει κανείς για απεργία, έστω την ημέρα της κηδείας του Χρήστου, πατέρα δυο ανήλικων παιδιών.
Όπως και το Δεκέμβρη του 2008, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αντιλαμβανόμενη το θρήνο και την οργή, συμμετέχει με λεκτικούς ακροβατισμούς μόνο για να κατευνάσει τα πάθη και όχι για να τα εξεγείρει. Κάπως έτσι ο Καραμανλής ο μικρός ζητούσε απεγνωσμένα από τη ΓΣΕΕ στις 9 Δεκέμβρη 2008 να ακυρώσει την απεργία της επόμενης ημέρας. Η ΓΣΕΕ, συγκαταβατικά, μετακίνησε τη συγκέντρωση από το Πεδίον του Άρεως στην πλατεία Κλαυθμώνος για να τελειώσει η απεργιακή κινητοποίηση σε 2 λεπτά.
Σε συζήτηση στην ΕΡΑ Βόλου, την ημέρα της γενικής απεργίας στις 27/11, όταν τέθηκε το ερώτημα από δημοσιογράφο στον πρόεδρο του ΕΚΒ, «γιατί όχι απεργία διαρκείας» η απάντηση ήταν εύγλωττη: «θέλει δουλειά, θέλει προετοιμασία, το αίτημα έπρεπε να είχε τεθεί πριν χρόνια κλπ» και άλλα πολλά. Αυτό θυμίζει τελετουργικό που πρέπει να μαζεύεις κονσέρβες μερικά χρόνια για να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες ενός μεγάλου αγώνα. Από τους αποστεωμένους γραφειοκράτες, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι η απεργία διαρκείας είναι η οργάνωση της εξέγερσης κι αυτό σημαίνει τον άμεσο έλεγχο των μέσων παραγωγής κι ότι οι μόνοι που θα πεινάσουν είναι οι καπιταλιστές και το κράτος τους.
Πώς ενώνονται αντικειμενικά η δολοφονία του Αλέξη, η δολοφονία του Παύλου, η δολοφονία του Χρήστου, ο αγώνας του Νίκου με τη τρέχουσα ανυπόφορη πραγματικότητα; Όπως τότε που επίδοξοι δολοφόνοι θέλησαν να εκτελέσουν με βιτριόλι τη καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ένα άσχετο συμβάν στη κόλαση της εξέγερσης; Δεν αποδείχτηκε τέτοιο, υπήρχε μια εσωτερική αντικειμενική σύνδεση ένός συστήματος που απορρίπτει τους ενοχλητικούς γιατί πλέον δεν τους χρειάζεται. Τι άλλο είναι σήμερα τα 2 εκατομ. άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, ανασφάλιστοι;
6 χρόνια μετά, σε συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού, μια νέα εξέγερση προετοιμάζεται με σταθερά βήματα. Όλοι, μηδενός εξαιρούμενου, την απεύχονται, γιατί όπως και τότε …δεν ήρθε ακόμα η ώρα, αν και έχει έρθει η ώρα της «κυβέρνησης της αριστεράς». Όλοι καταλαβαίνουν τη διαφορά να πέσει μια κυβέρνηση από μια εξέγερση και όχι από εκλογές.
Η νέα γενιά, χωρίς η ίδια να έχει συνείδηση των πράξεων της το 2008, διαισθανόμενη το αδιέξοδο της ζωής σε μια κοινωνία χωρίς μέλλον, δημιούργησε τη συνείδηση της νέας εποχής όπου η εξέγερση και η επανάσταση έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη.
Κι αυτή τη φορά δεν θα είναι η νέα γενιά μόνη της αλλά όλοι οι καταπιεσμένοι και αποκλεισμένοι. Η ενότητά μας είναι η αδυναμία μας και ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος φόβος των εξουσιαστών μας.
Το κομβικό ερώτημα παραμένει 6 χρόνια μετά: Πιο είναι το όριο που πρέπει να υπερβούμε από το Δεκέμβρη του 2008 για να νικήσουμε; Τι μάθαμε από τις φλόγες του Δεκέμβρη και τι πρέπει να κάνουμε τώρα;
Ένα είναι σίγουρο: Ότι δεν πρέπει να δείξουμε κανένα έλεος στους δυνάστες μας και από αντίκειμενα της ιστορίας να γίνουμε τα καταστροφικά της υποκείμενα διεκδικώντας την ελευθερία να δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον με τους δικούς μας όρους, ηθικούς, πνευματικούς, υλικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου