Μέχρι πότε;

Του Κ. Μαραγκού

Τουλάχιστον 300 προσαγωγές και 50 συλλήψεις, σπασμένα κεφάλια, δακρυγόνα κατευθείαν στα πρόσωπα διαδηλωτών, δεκάδες τραυματίες κυρίως νεαρής ηλικίας, αύρες να επιτίθενται με τις μάνικες στο πλήθος, επίθεση στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης από τα ΜΑΤ και στο κατειλημμένο δημαρχείο της Μυτιλήνης, είναι ένας πρόχειρος απολογισμός από τις χθεσινές διαδηλώσεις μνήμης στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό και τους άλλους απεργούς πείνας.

Αυτή ήταν η απάντηση της κυβέρνησης στις μαζικές μαχητικές πρωινές και απογευματινές διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων σε Αθήνα (15000), Θεσσαλονίκη (6000) και τις άλλες πόλεις. Στην Αθήνα μπορεί να μη χτυπήθηκε ο κύριος όγκος των διαδηλώσεων προφανώς για να αποφευχθεί μια γενικευμένη σύγκρουση, όμως η αστυνομία με κυκλωτικές κινήσεις τόσο πριν όσο και μετά, ξεδίπλωσε το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Προληπτικές προσαγωγές πριν τη διαδήλωση από τους εκατοντάδες ασφαλίτες που είχαν από νωρίς περικυκλώσει τα Προπύλαια. Από ανοίγματα τσαντών νεαρής κυρίως ηλικίας ατόμων, μέχρι την αρπαγή υλικών, πανό και προκηρύξεων οργανώσεων όπως της ΟΡΜΑ λίγο πριν την απογευματινή διαδήλωση στα Προπύλαια και την προληπτική προσαγωγή δεκάδων αγωνιστών. Στο τέλος της διαδήλωσης η αστυνομία κλιμάκωσε τις προκλήσεις ιδιαίτερα στην Ομόνοια και αργότερα στα Εξάρχεια όταν επιχείρησαν μαζικές εκκαθαρίσεις δρόμων προσαγάγοντας περισσότερους από 200 διαδηλωτές ενώ στο κατασταλτικό έργο συνέδραμαν αποφασιστικά 3 αύρες εκτοξεύοντας με τις μάνικες νερό προς κάθε κατεύθυνση. Στην πλατεία Εξαρχείων μάλιστα από το μένος τους καταστράφηκε ένα περίπτερο, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις επιχείρησαν να εισβάλλουν ακόμα και σε σπίτια. Σφοδρή επίθεση δέχθηκαν το κατειλημμένο Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη και η ΓΣΕΕ στην Αθήνα όπου και αποκρούστηκαν.

Δεν είναι τη ώρας να μπούμε σε μια βαθύτερη κριτική, ωστόσο το κίνημα γα ακόμα μια φορά φάνηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τους κατασταλτικούς ελιγμούς του κράτους. Είτε γιατί η αριστερά συνεχίζει να υποτιμά την οργανωμένη παρουσία της στα θερμά μέτωπα (και να προβοκατορολογεί), είτε γιατί η σύγκρουση για όσους την επιλέγουν καταλήγει σε ανοργάνωτα πεσίματα πολλές φορές σε άκυρους στόχους (ακόμα και με αντικοινωνικό περιεχόμενο όπως συνέβη στο Ζάρα στη Θεσσαλονίκη που εξαιτίας της επέμβασης δεκάδων αντιεξουσιαστών αποσοβήθηκε ένα ολοκαύτωμα τύπου Μαρφίν την τελευταία στιγμή). Η σύγκρουση δεν μπορεί να είναι υπόθεση άμυαλων χουλιγκάνων ή ακόμα και ασφαλιτών που δρουν ως δήθεν αγανακτισμένοι διαδηλωτές. Οι κουκουλοφόροι ασφαλίτες που εμφανίστηκαν κατά δεκάδες στην Πατησίων και Στουρνάρα εθεάθησαν να δρουν ακόμα και μέσα στην πλατεία Εξαρχείων προκαλώντας δήθεν επιθέσεις κατά των ΜΑΤ και στη συνέχεια συνέδραμαν σε συλλήψεις μεμονωμένων νεαρών που συμμετείχαν στις συγκρούσεις. Αυτό το θέαμα πρέπει επιτέλους να προβληματίσει τις οργανωμένες συλλογικότητες του κινήματος, αλλά και κάθε αγωνιστή που φετιχοποιεί το αυθόρμητο. Το κράτος έχει αποδείξει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει με άνεση τις χύμα διαδηλώσεις και τις εξάρσεις κάθε είδους αγανάκτησης. Και πολύ περισσότερο να τις ενσωματώνει στο στρατηγικό σχέδιο εμπέδωσης του κράτους έκτακτης ανάγκης και της επιβολής του «νόμου και της τάξης». Οι ταραχές από μόνες τους δεν οδηγούν σε καμία κλιμάκωση της σύγκρουσης με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει με την αιώνια συσσώρευση δυνάμεων και την προσμονή των εκατομμυρίων που θα κατακλύσουν τους δρόμους για την «αλλαγή των συσχετισμών» της προβλέψιμης αριστεράς.

Η σύγκρουση για να έχει συνέχεια, όπως και κάθε αγώνας θα πρέπει να καταλήγει σε νίκες και σε μια κεφαλαιοποίηση αυτής της εμπειρίας. Δυστυχώς μέχρι τώρα ο μόνος που κεφαλαιοποιεί είναι το κράτος που διαρκώς εκσυγχρονίζει τα μέσα ελέγχου και χειραγώγησης της κοινωνικής οργής. Η μόδα της ανοργανωσιάς και των μεμονωμένων περιφερόμενων στα πέριξ των διαδηλώσεων που γίνονται ο εύκολος στόχος της αστυνομίας, η άρνηση να αντιμετωπιστεί συλλογικά η καταστολή γιατί αυτό δήθεν καπελώνει την ατομική ελευθερία και τελικά η αποφυγή κάθε δέσμευσης σε στρατηγικά οράματα και οργανωμένες συλλογικότητες που τα υπηρετούν, αποτελούν το βασικό εμπόδιο για μια αποφασιστική κλιμάκωση της κοινωνικής σύγκρουσης στο επίπεδο που της αναλογεί. Αυτό ακριβώς είναι που φέρνει την απογοήτευση και κατά συνέπεια την αδράνεια, παρόλο που κάθε φορά στο δρόμο μπορεί να βρέθηκαν δεκάδες -και πολλές φορές εκατοντάδες- χιλιάδες άνθρωποι.

Αυτό όμως που λείπει δεν είναι ούτε η μαζικότητα, ούτε η διάθεση για σύγκρουση. Αυτό που λείπει είναι η οργάνωση, η στράτευση, το σχέδιο, η αλληλεγγύη, οι ξεκάθαροι στόχοι. Αν θέλουμε η επανάσταση να γίνει ξανά το φάντασμα που θα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο, ο μόνος δρόμος είναι ο στρατευμένος αγώνας, η κοινή δέσμευση στο στόχο της επανάστασης, το σπάσιμο με κάθε ατομικιστικό πνεύμα, με οτιδήποτε κάνει χυλό τη συνειδητή πρωτοπορία με το πλήθος των κάθε είδους αγανακτισμένων. Αν όχι, ας συνεχίσουμε τις κλάψες για την καταστολή, την αστυνομική αυθαιρεσία, τις αύρες, τις συλλήψεις και τα σακατέματα. Λες και οι ένοπλοι φρουροί του κράτους έχουν και καμιά άλλη δουλειά να κάνουν. Εκτός και να περιμένει κανείς να «εκδημοκρατιστούν και να υπηρετούν το λαό». Δυστυχώς έχει αποδειχτεί πολλάκις ότι η πλειοψηφία δεν πάει με τους τσακισμένους, όσο κι αν τους λυπάται για την τύχη τους. Συνήθως διαλέγει τους νικητές. Κι αυτό ας το λάβουν υπόψη τους όσοι ενδιαφέρονται να αλλάξουν τα μυαλά των φιλήσυχων πολιτών.

Η απεργία πείνας είναι ένας αμυντικός αγώνας με την πλάτη στον τοίχο. Όμως ο Νίκος Ρωμανός και όλοι οι απεργοί πείνας είναι μια στιγμή από το μέλλον που αντιπροσωπεύει το πνεύμα του αδιάλλακτου, ανυποχώρητου και στρατευμένου αγώνα. Η νίκη σε αυτή τη μάχη θα είναι μια καμπή για όλο το κίνημα και μια ήττα σημασίας για το κράτος έκτακτης ανάγκης, για το καθεστώς εξαίρεσης, για τον κανιβαλικό καπιταλισμό.


Κόκκινη Ορχήστρα