Ευρωπέη, ιδού οι Εταίρες σας!

Ο μεγαλύτερος φόβος κάποιου που έχει βιώσει “κοινωνική κινητικότητα” προς τα πάνω, είναι ο φόβος να ξαναγυρίσει πίσω. Κατανοητό, αν σκεφτείς και τον παράγων “κατουρημένη ποδιά”, το φιλί επί της οποίας γίνεται συνήθως με απώτερο σκοπό βίλα στην Αντίπαρο, όχι τη χαρά της υπόγευσης χλωρίνης.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να μεταφράζουμε όλη την αρθρογραφούμενη υστερία του περιφερόμενου θιάσου του “κόμματος της ρόκας-παρμεζάνας”, του οποίου η κορυφαία στιγμή ήταν τα ξυνισμένα μουτράκια για τις διαδηλωσεις συμπαράστασης προς την Ελλάδα που έλαβαν χώρα το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Γιατί όταν λένε “οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας” δεν έχουν κανένα ευρωπαίο άνθρωπο στο μυαλό τους, ούτε λαϊκό (ας δοκιμάσουνε στο επόμενο ταξίδι τους να πούνε “είμαι Ελληνας” και ας νιώσουν την Αγάπη) ούτε καν τους κοινοτικούς γραφειοκράτες, που το τελευταίο που έχουν στο μυαλό τους όπως φαίνεται από όλη την πορεία της κρίσης της ευρωζώνης, είναι το “κοινοτικό κεκτημένο” και η “ευρωπαϊκή ενοποίηση”.Αυτό που σκέφτονται είναι “αφήστε μας να μπούμε στο σαλόνι σας, έστω σαν ευρωπαίες εταίρες σας, μη μας αφήνετε μόνους χωρίς Μέντελσον με τους αγροίκους που φτάνουν μέχρι Μητροπάνο”.

Και όταν φτύνουνε τον αφορισμό “Ελλάδα της Δραχμής” το τελευταίο που έχουνε στο μυαλό τους είναι ισοτιμίες, κραδασμοί προσαρμογής και νομισματικά εργαλεία. Ο συνειρμός τους είναι “ταβερνάκι με Καζαντζίδη”, παντού, για πάντα, χωρίς ένα σταμναγκάθι, ένα κουλί λαχανικών να απαλύνει την ταγγίλα και τη λαϊκάντζα.

“Ζήτημα ταυτοτητας” η παραμονή στο Ευρώ, αυτοσκοπός, ασχέτως πραγματικού αποτελέσματος, κόστους, ή σουρεαλισμού των αποφάσεων αυτού που αποτελεί την Φέστεν “Ευρωπαϊκή οικογένεια”. Ούτως ή άλλως αυτούς στα τέτοια τους η κρίση, όσο είναι στα πράγματα οι όμοιοί τους στα κόμματα εξουσίας αυτοί δεν πρόκειται να χαθούν. Όλο και κάποια Γενική Γραμματεία θα βρεθεί για έναν “νηφάλιο της Ευθύνης”, όλο και κάποιος Πολυχώρος Τέχνης και Πολιτισμού να περνάει την ώρα η σύζυγος ή η μητέρα, όλο και κάποια ΜΚΟ, όλο και κάποιος “ζεστός χώρος από ξύλο και πέτρα”, με παραδοσιακά, πατροπαράδοτα cupcakes και πελατολόγειο το “βαθύ Φίλιον”.

Ο φόβος τους δεν είναι μη γίνουμε Βόρεια Κορέα , Αλβανία του ’90 ή Σομαλία. Ο φόβος τους είναι μην (ξανα)γίνουν Μπύθουλας.

Πηγή: ΕΚΤΟΣ ΚΑΡΕ