Σκέψεις με αφορμή τους εργοστασιακούς αγώνες της περιόδου

ΚΡΙΣΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ  

Αυτό που στη σημερινή πραγματικότητα έχει αναδειχθεί και το βιώνουμε πλέον όλο και πιο έντονα είναι η αντίφαση ανάμεσα στην ωρίμανση των αντικειμενικών–υλικών συνθηκών, που μας επιτρέπουν να περάσουμε σε μία κοινωνία της ελευθερίας και στην καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα που μας καθηλώνει σε ένα κοινωνικό σύστημα σάπιο, που μαζί του καταστρέφονται ο πλανήτης και η ανθρωπότητα.

Έτσι δεν οξύνεται η ταξική πάλη και δεν ωριμάζει η επαναστατική μας συνείδηση. Αντιθέτως μέχρι τώρα βάθαινε η ενσωμάτωσή μας σε τέτοιο βαθμό που μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ήμασταν μια τάξη χωρίς ταυτότητα, με αδυναμία να αρνηθούμε τον εαυτό μας ως τάξη στη δικαιοδοσία του κεφαλαίου και να κινηθούμε εναντίον του.

Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε αυτό που επίσης συμβαίνει είναι ότι σε παγκόσμιο επίπεδο το κεφάλαιο δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί επαρκώς την εργατική τάξη και συνεπώς η ίδια η εκμεταλλευτική σχέση δεν αναπαράγεται. Λιγοστεύουν οι κερδοφόρες επενδύσεις, δεν επανατοποθετούνται τα κέρδη στην παραγωγή και μοιραία προκύπτει αδυναμία αναπαραγωγής και της ίδιας της εργατικής τάξης.

Αυτή η αδυναμία προκάλεσε και την αποδέσμευση του μισθού από την κατανάλωση. Έτσι μπόρεσε και χρησιμοποιήθηκε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για την υποθήκευση του μέλλοντος με τα καταναλωτικά δάνεια. Δεν είναι τυχαίο που η κρίση πρωτοεμφανίστηκε ως κρίση χρέους των νοικοκυριών στις ΗΠΑ. Μετατράπηκε στη συνέχεια σε κρίση χρέους κρατών για να σωθούν οι τράπεζες και κατά τα φαινόμενα έχουμε κρίση νομισμάτων.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΥΛΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ

Στη συνέχεια, η όλη κατάσταση αναγκάζει το κεφάλαιο να συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού ως μοναδική απάντηση στην κρίση. Για να διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο το ποσοστό κέρδους, δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιτεθεί στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και στην περιουσία του κράτους. Αυτή όμως η κερδοφορία είναι πρόσκαιρη, δεν αναπαράγεται η εκμεταλλευτική σχέση μακροπρόθεσμα και καθολικά παρά σε περιπτώσεις που μπορεί ακόμη να εξασφαλίζεται ο ανταγωνισμός.

Το αποτέλεσμα δεν αργεί να είναι η γενίκευση της αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου και το βάθεμά της λόγω φαύλου κύκλου. Προκύπτει μεγαλύτερη μείωση μισθού, περισσότερη ανεργία, λιγότερη επιδότηση, λιγότερο κοινωνικό κράτος. Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και το όριο της ιστορικής φάσης της αναδιάρθρωσης που διανύουμε, και την επέκταση αυτού του ορίου χρονικά θα μπορούν πλέον να αναλάβουν μόνο οι δυνάμεις καταστολής.

Στη χώρα μας βρισκόμαστε ακριβώς σε αυτό το σημείο και όλοι παρακολουθούν τι θα κάνουμε οι εργαζόμενοι, πώς θα αντιδράσουμε, για να εκτιμήσουν διεθνώς την κατάσταση. Οι δε τοκογλύφοι ανταγωνίζονται για το ποιος θα αναλάβει την εκμετάλλευση της χώρας και των εργαζομένων.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;

Βλέπουμε καθαρά την απογύμνωση της πραγματικότητας από το μανδύα της πολιτικής και του συνδικαλισμού. Οι κοινοβουλευτικοί δρόμοι και οι επιλογές της Αριστεράς αναδεικνύουν απλά και μόνο το αδιέξοδο. Από δω και ύστερα με τους αγώνες μας θα διεκδικούμε την αναπαραγωγή της ζωής μας, όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει και με τους Χαλυβουργούς στον Ασπρόπυργο. Οι μέχρι τώρα πολιτικές και συνδικαλιστικές μεσολαβήσεις έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς, και αναγκαστικά οι εργαζόμενοι θα στραφούμε σε άμεσες δράσεις.

Πιθανόν ο αγώνας μας να διεθνοποιηθεί και με τους άλλους λαούς της Ευρώπης και να καταργήσουμε την ΕΕ και να πορευτούμε καθαρά σε μια άλλη κατεύθυνση αντικαπιταλιστικού περιεχομένου. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η κρίση του κεφαλαίου θα συνεχιστεί και οι συνέπειες για μας θα είναι όπως αυτές ενός παγκοσμίου πολέμου. Σαν μόνη λύση για την ανθρωπότητα σήμερα προβάλλει η αναπαραγωγή της ζωής με προοπτική την αμφισβήτηση του πυρήνα του συστήματος που είναι η καταναγκαστική εργασία και η εμπορευματοποίηση των πάντων.

Δηλαδή ο άμεσος αγώνας μας να συνδεθεί και με ένα όραμα μίας μελλοντικής κοινωνίας για λογαριασμό δικό μας και όλης της ανθρωπότητας. Η διεκδίκηση της ζωής μας να σημαίνει αγώνας από σήμερα για να επέλθει το τέλος της αποξένωσης και της αλλοτρίωσης, της οικονομίας και των τάξεων, του κράτους και των εθνοτήτων, μα κυρίως της καταναγκαστικής εργασίας.

ΜΕ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙΣ Ή ΧΩΡΙΣ;

Στην παρούσα φάση βλέπουμε ότι το κεφάλαιο για να συνεχίσει να υπάρχει επιλέγει να εγκαταλείψει την λογική της ενσωμάτωσης, αναιρεί τους οικονομικούς και ιδεολογικούς όρους που την εξασφάλιζαν και επιτίθεται στο ψαχνό. Το ερώτημα που προβάλει είναι αν αυτή η επιλογή του αρκεί για την αφύπνιση της εργατικής τάξης και την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα χωρίς τις γνωστές μεσολαβήσεις.

Είναι αλήθεια ότι ο συνδικαλισμός από την αντιπολίτευση και μετά πήρε όλες τις δυνάμεις της κοινωνίας και τις πρόσφερε στις κυβερνήσεις, στα κόμματα ή στην εργοδοσία. Δεν αγωνιστήκαμε ποτέ σαν συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ του πραγματικού εργατικού δικαιώματος. Έχουμε αποδεχθεί τον όρο της υπεραξίας του προϊόντος αλλά ποτέ την εργατική τάξη ως κεφαλαιούχο, αφού κατέχει τόσο χειρωνακτικό όσο και πνευματικό κεφάλαιο που χωρίς τη συμμετοχή του καμία παραγωγή δεν μπορεί να προκύψει. Είναι αθέμιτη, λοιπόν, η θεσμοθέτηση του εργοδοτικού δικαιώματος, όπως και η ιδιοποίηση της παραγόμενης αξίας από τον εργοδότη, αλλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν προσανατολίζονται ποτέ από αυτό.

Οι γραφειοκράτες και τα κόμματά τους μας αφήνουν συνειδητά στο παρασκήνιο, καταστρέφουν την ιστορική συνέχεια των αγώνων, μας προσφέρουν αποξένωση, αλλοτρίωση, και η έλλειψη εμπειρίας είναι χαρακτηριστική.

Σήμερα μπορούμε σιγά-σιγά να αυτοδραστηριοποιηθούμε και με βασικό μέσο τη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων να αναχαιτίσουμε το συνδικαλιστικό κατεστημένο. Σαν κατεστημένο θα πρέπει να χαρακτηρίζεται ό,τι προβαίνει σε ενέργειες που εμποδίζουν την ελεύθερη κίνησή μας και ό,τι αντικαθιστά την ελεύθερη δραστηριότητά μας με προκατασκευασμένες στάσεις των συνδικαλιστικών παρατάξεων και των κομμάτων τους.

Πρέπει επιτέλους να αφεθεί, ή να βοηθηθεί εν μέρει, η εργατική τάξη, ώστε να παίξει στο προσκήνιο της ζωής. Από εδώ ξεκινάει και ο υποβοηθητικός ρόλος της Αριστεράς στο βαθμό που είναι απαλλαγμένη από λογικές πρωτοπορίας, καθοδήγησης μαζών και χειραγώγησης της κοινωνίας. Μιας Αριστεράς που οι ιδέες και οι αξίες της αναδεικνύονται μέσα στους αγώνες και που στοχεύουν στην αποδυνάμωση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αστικής τάξης, κάτι που λόγω κρίσης γίνεται πιο εύκολα.

Εν κατακλείδι, πρέπει να προτάξουμε την πρωτοβουλία μας και τη δραστηριότητά μας μέσα στα εργοστάσια με σκοπό να προκύψουν νέα όργανα εκπροσώπησης, ανακλητά και ελεγχόμενα ,να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να κατακτήσουμε τη δυνατότητα να αποφασίζουμε και να πράττουμε τα δέοντα από θέση χειραφέτησης με συλλογικές προσπάθειες και για λογαριασμό όλης της κοινωνίας.

Να καταργήσουμε κάθε σχέση εκμετάλλευσης και καταναγκαστικής εργασίας.

Ο δρόμος για την κοινωνία της απόλυτης ελευθερίας έχει ήδη ανοίξει.

Ν.Π., εργαζόμενος στο Θριάσιο

Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Πηγή: http://efimeridadrasi.blogspot.com