ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

της Άννας Βούλγαρη-Κόκκοτα

όπως δημοσιεύτηκε στο Κακέκτυπο#3

Η συλλογικά οργανωμένη άρνηση πληρωμών από τους εργαζομένους προς το κράτος και το κεφάλαιο, είναι όρος βιολογικής ύπαρξης και αξιοπρέπειας για όλους μας. Είναι ένα είδος έκφρασης της ανάγκης για άμεση ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό, για οργάνωση της κοινωνίας αλλιώς. Είναι αλήθεια πως στην παρούσα κατάσταση η δήλωση ότι «Δεν πληρώνω» ατομικά δεν είναι εύκολη. Πρέπει, ωστόσο, να αποφύγουμε η άρνηση πληρωμής να είναι απλώς μια ατομική απόφαση. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να αποφύγουμε να μη χρησιμοποιηθεί το πρόταγμα για άρνηση πληρωμών συντεχνιακά από τον έναν ή τον άλλον κλάδο, εις βάρος πολλές φορές κάποιας άλλης κοινωνικής ομάδας. Μένει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση ανάμεσα στους εργαζόμενους, για το πώς κάτι τέτοιο θα υλοποιηθεί, τι πραγματικά σημαίνει και πώς θα νικήσει.

Η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ με τη συγκυβέρνηση όλων των παρατρεχάμενών της, δήλωσε, και επίσημα πια, πως η δυναμική του χρέους βρίσκεται εκτός ελέγχου. Σχεδόν ταυτόχρονα, ο Βενιζέλος ανακοίνωσε πως από ένα συνολικό ποσό 11,5 δισ ευρώ προερχόμενο από φορολογία, προκύπτει ότι από τους μεγαλοεπιχειρηματίες εξάγονται, μόλις, τα 2,5 δισ. Φαίνεται ,λοιπόν, πως η καπιταλιστική κρίση δεν είναι για όλους μας ίδια. Για κάποιους, για τα υψηλότερα στρώματα των κεφαλαιούχων είναι και ευκαιρία κερδοφορίας. Μάλιστα, το δημόσιο χρέος τους βοηθά, καθώς είναι μεγάλος ο ρόλος που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση και συσσώρευση του πλούτου στα χέρια λίγων. 

Σ’ αυτήν την συγκυρία, πρωτοβουλίες λογιών λογιών, επιμένουν να ζητούν από την κυβέρνηση να διαγράψει το χρέος της. Ζητούν, δηλαδή, από την κυβέρνηση να υλοποιήσει, κάτι που είναι πάρα πολύ λογικό να κάνει, αφού μια τέτοια κίνηση θα οφελούσε το ελληνικό κεφάλαιο, του οποίου είνα άξια προστάτιδα και συνεργάτις, και το πολιτικό σύστημα. Αν θέλουμε, ωστόσο, όσοι ζούμε από την εργασία μας, να κάνουμε κι εμείς την κρίση ευκαιρία πρέπει, σήμερα, να συμβάλλουμε στο βάθεμα της κρίσης όλων αυτών που μας έφεραν ως εδώ. Δεν μπαίνουμε, λοιπόν, στη συζήτηση πληρωμής ή αναδιανομής του χρέους, με αυτήν την έννοια, αλλά από την άλλη πλευρά αρνούμαστε να καταβάλουμε σε κράτος και κεφάλαιο το δικό μας χρέος: αυτό των στεγαστικών δανείων, των λογαριασμών, των χρεών λόγω ιδιωτικής υγείας και παιδείας κ.ο.κ.

Η κυβέρνηση μας πληροφορεί από τα δελτία των ειδήσεων ότι «Αντιδράσεις μη πληρωμής των έκτακτων εισφορών, και αστοχία των πλάνων είσπραξης, θα οδηγήσει αντικειμενικά στη χρεωκοπία». Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει ήδη, είναι η επιλεκτική χρεωκοπία, που αφορά τη στάση πληρωμών του κράτους απέναντι στους ζωτικότερους τομείς για την ανθρώπινη διαβίωση όπως είναι, για παράδειγμα η παιδεία και η υγεία. Επίσης, αντι να παγώσει τους μισθούς και τις συντάξεις, ζητάει απλώς να της επιστραφούν μέσω φορολογίας. Με άλλα λόγια, εμείς έχουμε ήδη χρεωκοπήσει. Η άρνησή μας να πληρώσουμε χαράτσια, να καταβάλουμε συνολικά στο κράτος και το κεφάλαιο εισόδημα, δε θα φέρει λοιπόν τη χρεωκοπία, αλλά το μόνο που θα απειλήσει σε πρώτη φάση, είναι οι σχέσεις των ελλήνων καπιταλιστών και των κομμάτων τους με τους δανειστές τους.

Επίσης, το να τους πληρώσουμε, είναι σα να δίνουμε πράσινο φως να συνεχίσουν την πολιτική τους, όπως πολύ καλά υλοποιούν σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις των φίλων τους της ΕΕ και του ΔΝΤ. Το να πληρώσουμε τους βοηθάει να εφαρμόσουν πιο στέρεα όλα τα μέτρα τα οποία έχουν εξαγγείλει:τις απολύσεις στο δημόσιο, τα κλεισίματα και τις ιδιωτικοποιήσεις, τον εργασιακό μεσαίωνα στον ιδιωτικό τομέα.

Η πάλη αυτή ανοίγει για εμάς ζητήματα κοινωνικής οργάνωσης , οργάνωσης και αναδιάταξης της παραγωγής με κέντρο τον εργαζόμενο. Όσοι, το τελευταίο διάστημα, γύρεψαν να κατασκευάσουν σλόγκαν ανατρέχοντας στον Ντάριο Φο και στη θεατρική του φάρσα «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!» του 1974, ξεχνούν επιλεκτικά, πώς την εποχή εκείνη στην Ιταλία, οπως σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο, τα εργοστάσια ήταν τόπος αυτο-οργάνωσης της εργατικής τάξης και της ανάπτυξης νέων τρόπων συμπεριφοράς, όπως η μη καταβολή χρεών σε σύνδεση με την άρνηση της εξουσίας του κράτους και του κεφαλαίου να φορολογεί, άμεσα ή έμμεσα, κάθε εργαζόμενο που ζει από τη δουλειά του και που δε σχεδιάζει μαζί με την εργοδοσία. Τα συνδικάτα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά μόνο σαν πεδίο μάχης που τίθεται συνεχώς το ζήτημα για το ποιοι ελέγχουν τελικά όλη τη διαδικασία της κοινωνικής ζωής και της παραγωγής. Ένα παράδειγμα στο σήμερα , θα ήταν η μαζική και διαρκής παρουσία εργατικών συνελεύσεων γειτονιών, σωματείων και άλλων πρωτοβουλιών στα εκδοτήρια της ΔΕΗ, στο φόντο των δηλώσεων της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, που από την άρνηση έκδοσης τιμολογίων για το τέλος των ακινήτων, ρίχνει τώρα στο τραπέζι τις τεχνοκρατικές δυσκολίες. Για να νικήσει ένα κίνημα εργατικής άρνησης καταβολής πληρωμών, παράλληλα και ταυτόχρονα με τα εργατικά σωματεία, όπου υπάρχουν και όπου μπορούν να συσταθούν,η πάλη πρέπει να μεταφερθεί στις γειτονιές. Άτυπα «εργατικά συμβούλια» μπορούν να οργανώσουν την αλληλεγγύη και την αυτοάμυνα, όπως και την πάλη ενάντια σε κάθε είδους τοπική εξουσία.

Εν έτει 2011, νομιμοποιούνται οι εργοδότες να μη φορολογούνται, να μην ασφαλίζουν,να απασχολούν αμισθί φοιτητές και πρακτικάριους, να εκβιάζουν, να απολύουν κατά βούληση. Νομιμοποιούνται 6.000 επιχειρήσεις να χρωστάνε 31 δις σε φόρους. Για να διασφαλίστούν αυτοί οι νόμοι νομιμοποιείται η αστυνομία να δολοφονεί και να βασανίζει. Αυτήν τη νομιμότητα δεν έχουμε μόνο το δικαίωμα αλλά και το χρέος να την αψηφήσουμε για να πάρει το μέρος της το δίκαιο και οι ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας. Η εργατική αλληλεγγύη πρέπει να γίνει κοινωνικός αυτοματισμός. Οι πρωτοβουλίες και πρωτίστως τα ταξικά και ακηδεμόνευτα σωματεία είναι αυτά που συντονισμένα πρέπει να μπουν μπροστά για να υπερασπιστούν κάθε εργαζόμενο, που εκβιάζεται με διακοπή του ρεύματος από το κράτος, με κατάσχεση του σπιτιού του από το κεφάλαιο ή με απόλυση από το αφεντικό του, με συνελεύσεις, και παρουσία παντού.

Η άρνηση πληρωμών δεν είναι μια συμβολική κίνηση. Είναι ένας τρόπος να κάνουμε την αρχή για να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή μας, να αμφισβητήσουμε κάθε εξουσία που δεν πηγάζει από το δίκαιο και τις ανάγκες των εργαζομένων, να χτίσουμε εμείς τη νέα κοινωνική πραγματικότητα.

Δεν συναινούμε. Δεν υποχωρούμε. Δεν τρομοκρατούμαστε. Θα νικήσουμε!!!

Πηγή:Κόκκινη γωνιά