Μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο «βρώμικο 89» ;;;

Του Δημήτρη Αργυρού

Το «βρώμικο 89» δεν ήταν μια τυχαία επιλογή του ελληνικού σταλινισμού σε όλες τις εκδοχές του. Δεν ήταν ένα λάθος, ήταν ένα ιστορικό έγκλημα, αντίστοιχο ή και μεγαλύτερο της Βάρκιζας. Ήταν η απόπειρα του να μπει στα μεγάλα σαλόνια της αστικής πολιτικής, να καθίσει και να συμφάει με τα πιο εγκληματικά στοιχεία του καπιταλιστικού κόσμου, σε μια εποχή που ο καπιταλιστικός άνεμος φύσαγε σε ανατολή και δύση. Σε μια εποχή που ο Ρέιγκαν,  η Θάτσερ και ο νεοφιλελευθερισμός φάνταζαν ή και ήταν σε μεγάλο βαθμό η νικηφόρος μεγάλη αφήγηση.


Η κατάρρευση όμως του παγκόσμιου σταλινισμού, καθώς και η αντίστοιχη μετατροπή της Κινέζικης εκδοχής του σε παράδειγμα μιας τούρμπο καπιταλιστικής ανάπτυξης, γρήγορα απαξίωσαν το  πολιτικό κεφάλαιο της Ελληνικής εκδοχής. Αφού έπαιξαν το ρόλο τους στην αναδιάταξη των καπιταλιστικών συμμαχιών, εντός του αστικού μπλοκ εξουσίας, στριμώχνοντας τα νέα τζάκια που βγήκαν μέσα από τον λαϊκίστικο οχετό του Ανδρεοπαπανδρεϊκού «σοσιαλισμού», πετάχτηκαν σαν στυμμένες λεμονόκουπες.

Φυσικά στο επίπεδο της ταξικής πάλης τα πράγματα δεν κύλησαν με την γραμμικότητα που θα ήθελαν οι νεοφιλελεύθερες αφηγήσεις. Τόσο το κραταιό ακόμη εργατικό κίνημα, όσο και η  κινηματική παρουσία μιας αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, επαναστατικής αριστεράς, με το ΝΑΡ να παίζει ένα καθοριστικό ρόλο, κατάφεραν: α) οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις να μην έχουν το βάθος που θα ήθελαν τα καπιταλιστικά επιτελεία, β) να μην ενσωματωθεί η αριστερά που χει κομμουνιστική αναφορά, όπως συνέβη στην Δυτική Ευρώπη. Και αυτό φαίνεται ακόμη καλύτερα σήμερα που αυτή η αριστερά της κομμουνιστικής αναφοράς, σε όλες τις εκδοχές της παίζει ένα ρόλο οργάνωσης της αντίστασης του ελληνικού λαού.

Έχουν περάσει 25 χρονάκια από την νέα προδοσία του σταλινικού ενιαίου ΣΥΝ και δεν έχει ακουστεί ή γραφτεί ούτε μια αράδα αυτοκριτικής. Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο γιατί τίποτε δεν εγγυάται μια επανάληψη του «βρώμικου 89» στις νέες συνθήκες.

Συνθήκες πολύ χειρότερες για τα λαϊκά στρώματα, με  τον καπιταλισμό σε βαθιά κρίση, τις σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές ανίκανες να δώσουν λύση, τον φασισμό να αποκτά λαϊκά ερείσματα, το εργατικό κίνημα σε διάλυση με δυο εκατομμύρια άνεργους, το  νέο σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ να ονειρεύεται λύσεις εντός του πλαισίου ΕΕ-ευρώ, το σταλινικό ΚΚΕ να κάνει άλμα στην λαϊκή οικονομία-εξουσία δίχως επαναστατική πολιτική, και την άκρα αριστερά- σταλινική και αντισταλινική-  να αδυνατεί να δώσει ανατρεπτικές απαντήσεις.


Φοβούμαι πως το έργο θα το ξαναδούμε, μόνο που δεν ξέρω ακόμη, αν θα είναι  μια φάρσα του «βρώμικου 89» ή μια νέα μεγαλύτερη τραγωδία για την αριστερά, το εργατικό κίνημα και τον ίδιο τον λαό. Είναι χρέος και είναι στο χέρι των πραγματικών αριστερών δυνάμεων μέσα και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες οργανωμένες αριστερές δυνάμεις  να μην επιτρέψουν την απόπειρα να μετατραπεί η αριστερά σε κυβερνητική διαχειρίστρια της κρίσης, αλλά σε μια επαναστατική δύναμη πολλαπλασιαστικής ανατροπής σε όλα τα επίπεδα του «κοινωνικού είναι».