Σήμερα αθωώθηκαν οι δολοφόνοι εργατών, οι έμποροι σκλάβων της Μανωλάδας. Δεν μπόρεσα να πάω όλες τις ημέρες της δίκης στα δικαστήρια της Πάτρας. Όσες φορές παρακολούθησα τη διαδικασία ένιωσα μετά σαν να με έχει πατήσει φορτηγό. Το λέω και ντρέπομαι. Πρόκειται για σαφή αδυναμία μου να ανταπεξέλθω, αν και προσυπογράφω, στη διαπίστωση του Μαξ Χορκχάιμερ: Η «επιβίωση του ισχυροτέρου», πριν γίνει ιαχή για την συντριβή των κατώτερων φυλών, υπήρξε ο θεμέλιος λίθος της φιλελεύθερης λογικής της αγοράς.
Ο Βαγγελάτος κρίθηκε ομόφωνα αθώος γιατί ο φασισμός είναι άκρατος ορθολογισμός. Τι έκανε ο άνθρωπος; Ελαχιστοποίησε το εργατικό κόστος μεγιστοποιώντας την ανταγωνιστικότητα – όλοι αυτό δεν επικαλούνται απ’ άκρη ως άκρη για να σώσουν τη χώρα; Σίγουρα, υπ’ αυτή την έννοια, η δικαιοσύνη έκανε το χρέος της και προστάτεψε το επενδυτικό κεφάλαιο. Ο Κούγιας και οι λοιποί εξαίρετοι ποινικολόγοι θριάμβευσαν στην υπερασπιστική τους γραμμή και οι συνάδελφοι επενδυτές του Βαγγελάτου στη Μανωλάδα είμαι σίγουρη πως τον ζηλεύουν.
Θα ακολουθήσουν σαφώς οι καταγγελίες της γενικότερης αντιπολίτευσης ενάντια στον ρατσισμό και η επίκληση για ένα κράτος προόδου και δικαίου. Όμως, τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί από καιρό και πλέον πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως αυτοί οι προοδευτικοί δεν έχουν πια το άλλοθι της βλακείας. Γιατί ρατσισμός και πρόοδος του καπιταλισμού πάνε χέρι χέρι. Ο ρατσισμός γεννήθηκε στην απαρχή της προόδου, στην απαρχή της περιόδου που γεννήθηκαν τα αστικά ιδεώδη της σύγχρονης δημοκρατίας. Η μηχανή της ανάπτυξης που γέννησε τα μεγάλα επιτεύγματα της μοντέρνας κοινωνίας ήταν οι «απολίτιστοι βάρβαροι» των αποικιών, οι εργάτες των εργοστασίων που ως κατώτεροι ήταν και αναλώσιμοι. Αυτή η «ρατσιστική» διάκριση μεταξύ ανθρώπου που η ζωή του έχει αξία και ανθρώπου αναλώσιμου συνοδεύει ανέκαθεν τον κεντρικά σχεδιοποιημένο καταμερισμό εργασίας. Και κάπως έτσι γεννιέται ο πολιτισμός της Δύσης και τα οικονομικά θαύματα.
Αν κάποιος, λοιπόν, νοιώθει τη δυσωδία της δικαιοσύνης δεν μπορεί να αγνοεί τη δυσωδία του κράτους που την επιβάλλει και όποιος νοιώθει τη δυσωδία του κράτους δεν μπορεί να αγνοεί τη σήψη που απαιτεί η ανάπτυξη του κεφαλαίου. Και όποιος βρίζει με φρίκη και αποτροπιασμό αυτόν που ερεθίζεται στη θέα νεκρών παιδιών στη Γάζα, ας σκεφτεί ξανά πόσους θανάτους απαιτεί η ανάπτυξη που με πάθος επικαλείται. Μίσος ταξικό.
Άννα Β.
«… Οι επιχειρήσεις ευδοκιμούν στα ερείπια. Η αστική κοινωνία παρουσιάζεται τώρα ατιμασμένη, βουτηγμένη στο αίμα. Καμιά σχέση με τις καθώς πρέπει ηθικολογίες με πρόσχημα την κουλτούρα, τη φιλοσοφία, τη δεοντολογία, την τάξη, την ειρήνη και το κράτος δικαίου», Ρ.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου