Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Μηχανικών (ΡΠΜ) ιδρύθηκε προκειμένου να
απαντήσει στην ανάγκη για μια νέα ενωτική φωνή τόσο της Αριστεράς, όσο
και ενός ευρύτερου προοδευτικού κόσμου στο ΤΕΕ και είχε δύο πρωταρχικούς
στόχους: α) να εκφράσει και να κινητοποιήσει τους μηχανικούς που δίνουν
πραγματικό αγώνα για την επαγγελματική τους επιβίωση και για τα
ασφαλιστικά τους δικαιώματα, και β) να συγκρουστεί με το κατεστημένο και
τους μηχανισμούς μέσα στο Επιμελητήριο, επιδιώκοντας να του δώσει μια
νέα πνοή και να το ανοίξει προς όλους τους πληττόμενους από την κρίση
συναδέλφους. Η ΡΠΜ ήταν μια παράταξη που θα λειτουργούσε
συλλογικά-δημοκρατικά και θα δημιουργούσε μια νέα μορφή πολιτικής
εμπιστοσύνης, αποδεικνύοντας έμπρακτα οτι δεν έχει καμία σχέση με τις
πρακτικές των κυβερνητικών - μνημονιακών πλέον - δυνάμεων.
Δυστυχώς, ένα μέρος της παράταξης επέλεξε να κινηθεί εκτός αυτού
του πλαισίου και να ορίσει ένα διαφορετικό “δρόμο” για την πορεία μας,
υλοποιώντας τον τόσο κατά την εκλογή οργάνων στην Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ,
όσο και κατά τη διαχείριση της σύγκρουσης που επακολούθησε εντός της
ΡΠΜ. Οι συνυπογράφοντες αυτό το κείμενο, θέλουμε να αναδείξουμε το
μεγάλο πολιτικό αδιέξοδο που ανέκυψε και να εκφράσουμε τη δική μας
ανοικτή διαφοροποίηση.
Πρώτα απ’ όλα, η πρόταση υποψηφιότητας Μοροπούλου για πρόεδρο της
Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ από την ΡΠΜ, την οποία στήριξε και η Δεξιά,
έδειξε ότι η παράταξη αντιμετωπίζει την εκλογή οργάνων, όχι ως μια
συνέχεια των μαχών των μηχανικών, αλλά ως μια αυτόνομη διαδικασία.
Θέλοντας και μη, η παράταξη με την κίνηση αυτή υπέπεσε σε δύο
αλληλένδετα λάθη. Αφενός, έπεσε στην παγίδα να θεωρήσει ότι η ανάληψη
θέσεων είναι ικανή να οδηγήσει σε μια «μόνο από τα πάνω» αλλαγή της
κατάστασης, κάτι σαν stratego χωρίς στρατό. Αφετέρου, δεν
συνειδητοποίησε ότι στην επικρατούσα αντίληψη ενός «απαξιωμένου ΤΕΕ» ο
κόσμος που στήριξε τη ΡΠΜ δεν ήθελε - και δεν θέλει - δόσεις πρόσθετης
αναξιοπιστίας, αλλά μια ριζική ανατροπή. Και η ριζική ανατροπή προφανώς
δεν επιτυγχάνεται από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά με την κάθε μικρή ή
μεγάλη τακτική μας επιλογή.
Συνεπώς το μεγάλο πρόβλημα που ανέκυψε δεν ήταν διαχειριστικό, ήταν
ζήτημα στρατηγικής. Η παράταξη δεν μπόρεσε να απαγκιστρωθεί από το ΤΕΕ
των μηχανισμών και των «καρεκλών». Ακύρωσε το σχέδιο που θα έκανε τις
πλατιές μάζες των μηχανικών ξανά συμμέτοχες στις διαδικασίες του ΤΕΕ και
που τελικά θα διαμόρφωνε ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο για το επιμελητήριο
σε θεσμικό, πολιτικό και κινηματικό επίπεδο. Ταυτόχρονα, έδωσε το
στρεβλό μήνυμα ότι και η Αριστερά κινείται στο ίδιο φθαρμένο σκηνικό και
δεν έχει την απαιτούμενη θέληση για ρήξη. Αντί να διεκδικήσουμε και να
επεκτείνουμε την αριστερή ηγεμονία στην κοινωνία και να προσπαθήσουμε να
χτίσουμε πολιτικές συμμαχίες ρητά και δημόσια με καθαρό λόγο ρήξεων και
ανατροπών, δώσαμε μια εικόνα σύμπραξης με τις συστημικές δυνάμεις, και
μάλιστα φάνηκε να αγόμαστε από αυτές.
Ενώ υπήρξε η δυνατότητα ισχυρής καταγραφής των αριστερών δυνάμεων
στις εκλογές για την Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ, με αξιώσεις ενάντια στην
υποψηφιότητα που στήριζε το ΠΑΣΟΚ, κάτι που θα άνοιγε αργότερα το δρόμο
για τη στήριξη υποψηφιότητας της δικής μας παράταξης στις εκλογές για
πρόεδρο του ΤΕΕ από μια συμμαχία σχεδόν ισοδύναμη με αυτές των ΝΔ και
ΠΑΣΟΚ, ο χώρος μας βρέθηκε όχι απλώς να καταθέτει την υποψηφιότητα
Μοροπούλου, αλλά και να τη στηρίζει κόντρα στην αριστερή υποψηφιότητα
(ΑΜΑΚ), η οποία είχε εν πολλοίς προκύψει από τις δικές μας πρωτοβουλίες
και πιέσεις για συγκρότηση αντιμνημονιακού πόλου.
Η επιλογή αυτή απομόνωσε την παράταξη από το χώρο της υπόλοιπης
Αριστεράς και εσωτερικά την τραυμάτισε βαθιά. Επιπλέον, το "φάουλ" με τη
διαχείριση των ψήφων της ΡΠΜ κατά την εκλογή των μελών της Διοικούσας
Επιτροπής του ΤΕΕ που οδήγησε στο να κερδηθεί μια επιπλέον έδρα από τη
Δεξιά αντί της ευρύτερης ριζοσπαστικής Αριστεράς, έκανε την κατάσταση
ακόμα χειρότερη. Συνολικά, υποτιμήθηκε η συνεχής ανάγκη για ενότητα της
Αριστεράς, όχι μόνο μέσω του λόγου αλλά και μέσω μιας ακέραιης
πολιτικής πρακτικής. Αυτό για ένα συλλογικό φορέα όπως το ΤΕΕ έχει
μεγάλη σημασία προκειμένου να διεκδικήσει η Αριστερά με το δικό της
πλαίσιο, πρόγραμμα και συμμαχίες θέσεις στη διοίκηση, όσο και για να
καταγραφεί στην πιο δημόσια διαδικασία του ΤΕΕ, ότι “δεν είμαστε όλοι
ίδιοι¨.
Τέλος, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το ζήτημα της δημοκρατίας! Από την
ίδρυση της παράταξης μέχρι και λίγο πριν την εκλογή οργάνων,
λειτουργούσαμε στη βάση των αποφάσεων των ολομελειών και της τακτικής
λειτουργίας ενός Ανοικτού Συντονιστικού - πάντα με γνώμονα τη συναίνεση.
Όταν όμως φάνηκε ότι το «σχέδιο Μοροπούλου» δε θα γινόταν αποδεκτό από
μεγάλο κομμάτι των μελών της παράταξης, η ευθύνη της απόφασης
μεταφέρθηκε εν μία νυκτί στους πανελλαδικά εκλεγμένους της
Αντιπροσωπείας, ώστε να «βγουν τα κουκιά». Αυτό σηματοδότησε τη
μετατροπή της ΡΠΜ σε μια «παράταξη-σφραγίδα», μακριά από τον κόσμο που
τη στηρίζει. Η δημοκρατία δεν μπορεί να εφαρμόζεται ad-hoc, ούτε
αποτελεί δευτερεύον ζήτημα. Διαφορετικά, κινούμαστε σε ένα πλαίσιο
πολλαπλών, αυτόνομων (σχεδόν προσωπικών) κέντρων, μακριά από τη
κουλτούρα της Αριστεράς. Και φυσικά, αν όλα τα μέλη μιας παράταξης δεν
είναι συμμέτοχοι και συναποφασίζοντες, είναι επόμενο να νιώσουν περιττοί
και να θεωρήσουν ότι είναι χρήσιμοι μόνο για τη «λάντζα», με
αποτέλεσμα, σε αρκετές περιπτώσεις, τελικά να αποστρατεύονται.
Όσες και όσοι υπογράφουμε το κείμενο αυτό, είχαμε εξ αρχής
διαφοροποιηθεί από αυτές τις προσεγγίσεις της ΡΠΜ. Θυμίζουμε ότι σε μια
προσπάθεια συνεννόησης μετά τα γεγονότα κατά την εκλογή οργάνων του ΤΕΕ,
προτείναμε τρία σημεία ως ελάχιστα βήματα προκειμένου η παράταξη να
επουλώσει τα τραύματα της και να μη χάσει ανεπιστρεπτί τον ριζοσπαστικό
της χαρακτήρα: 1) άμεση έγκριση του κανονισμού λειτουργίας, πριν δηλαδή
την εκλογή των οργάνων του ΤΕΕ, όπου να ξεκαθαρίζεται ότι οι εκλεγμένοι
στην Αντιπροσωπεία δεν είναι όργανο και δεν μπορούν να ανατρέπουν
θέσεις ή αποφάσεις της παράταξης, 2) αυτοκριτική της ΡΠΜ για τη
διαδικασία λήψης αποφάσεων και για τη διολίσθηση από θέσεις και
αποφάσεις ολομελειών της, 3) έκφραση και της «άλλης άποψης» στη
Διοικούσα Επιτροπή, προκειμένου να επανακτηθεί η εμπιστοσύνη εντός της
παράταξης έμπρακτα. Όμως, ούτε μία από τις προτάσεις αυτές δεν έγινε
αποδεκτή.
Μετά από όλα αυτά, θεωρούμε ότι η ΡΠΜ δεν είναι σήμερα η
ίδια παράταξη, δηλαδή η παράταξη που οραματιστήκαμε και στήσαμε όλοι
μαζί, και ότι έχει χάσει όχι μόνο τη δυναμική και τη ριζοσπαστικότητά
της, αλλά και την επιρροή της στους συναδέλφους. Εμείς θα συνεχίσουμε
να είμαστε παρόντες στο κίνημα των μηχανικών, και θα συμβάλλουμε με
πάθος στη διαμόρφωση προτάσεων για τα θέματα που αφορούν τον κλάδο μας
και τη θέση του στην παραγωγή. Η ανάγκη αλλά και η δυνατότητα για μια
πραγματικά δημοκρατική και ριζοσπαστική παρέμβαση στον μαζικό μας
χώρο είναι ακόμα ζωντανή. Προορισμός μας παραμένει η ενεργοποίηση και η
συμμετοχή ολοένα και περισσότερων συναδέλφων, πυξίδα μας η
πραγματική δημοκρατία και η σύγκρουση με το ΤΕΕ των μηχανισμών, όχημά
μας η ενότητα και η ανασύνθεση της Αριστεράς.
Αγραφιώτης Κωστής
Αλαβάνος Ιάκωβος
Αμπελιώτου Ράνια
Αρώνης Χάρης
Βελεγράκης Γιώργος
Γιαννόπουλος Γιάννος
Καϊμάκη Ντόρα
Κανελλοπούλου Έφη
Καρακίτσου Μαργαρίτα
Λεμάνη Ρένα
Μάργαρης Γιάννης
Μωσσέ Στεφανία
Ξανθάκος Ηλίας
Παλούκας Θοδωρής
Παπαθανασόπουλος Γιώργος
Στάϊκου Αντωνία
Χαρούπιας Πάνος
Ψαθάς Ανδρέας
Πηγή: http://antapocrisis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου