Η μεγαλύτερη αστική φυλλάδα της Ελλάδας («Τα Νέα»), η οποία εκφράζει τα συμφέροντα όχι μόνο ενός πανίσχυρου συγκροτήματος, αλλά ευρύτερα της ελληνικής αστικής τάξης, στο πρωτοσέλιδο κεντρικό σχόλιό της την περασμένη Τετάρτη, χαρακτήριζε αδιανόητη τη στάση «γερμανών αξιωματούχων και των δορυφόρων τους στη Βόρεια Ευρώπη», οι οποίοι «από τη μια δίνουν στην Ελλάδα χρήματα μέσω επώδυνων διαδικασιών και από την άλλη οι ίδιοι προβοκάρουν προκλητικά το εγχείρημά τους».
Ωραίο το παραμύθι της… παράνοιας των ιμπεριαλιστών του Βερολίνου και των συμμάχων τους, αλλά δεν έχει δράκο. Ας αναρωτηθούμε ποιες είναι αυτές οι περιβόητες «αγορές» που την προηγούμενη του σχολίου των «Νέων» σφυροκοπούσαν και πάλι ανελέητα τη δυνατότητα δανεισμού της Ισπανίας και της Ιταλίας, οδηγώντας το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων της πρώτης στο 7,5% και της δεύτερης στο 6,5%. Τι σχέση έχουν οι γερμανικές τράπεζες μ’ αυτές τις «αγορές»; Γιατί διάφοροι «ε-πενδυτές» δανείζουν τη Γερμανία ακόμα και με αρνητικό επιτόκιο; Μήπως επειδή τα κεφάλαια που «επενδύουν» στη Γερμανία «επανεπενδύονται» μ’ αυτά τα εξωφρενικά τοκογλυφικά επιτόκια ακόμα και σε κρατικά ομόλογα ιμπεριαλιστικών χωρών όπως η Ιταλία;
Είναι πολύ βολικό το παραμύθι της γερμανικής «παράνοιας», που πλασάρει ο αστικός Τύπος, όπως βολικό είναι και το παραμύθι της «νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας» που πλασάρουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ. Ενα παραμύθι που θέλει το γερμανικό ιμπεριαλισμό να οδηγεί την Ευρωζώνη στην κατάρρευση (που θα επιφέρει μεγάλες καταστροφές και στη γερμανική οικονομία), επειδή η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και μερικοί άλλοι έχουν κάποιες εμμονές από τις οποίες δεν μπορούν να ξεφύγουν. Γι’ αυτό και θ’ αρκούσε να πάει κάποιος Τσίπρας σε μια σύνοδο κορυφής της ΕΕ, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να τους αναγκάσει να πάρουν αποφάσεις ενάντια στη λιτότητα, προκαλώντας ένα «δημιουργικό σοκ» στην Ευρωζώνη!
Κανένας τους δε μιλά για την καπιταλιστική κρίση, γιατί αν πάνε εκεί θα χάσουν το παιχνίδι της προπαγάνδας. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι δημοσίευσε στη Monde της περασμένης Κυριακής ένα ενδιαφέρον άρθρο, στο οποίο εξεστράτευε ενάντια σε όλους τους οπαδούς του σύγχρονου κεϊνσιανισμού, υποστηρίζοντας ότι έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει με τόνωση της ρευστότητας και των επενδύσεων, αλλά μέσω διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Είχε και «διά ταύτα» το άρθρο του: «Στις σημερινές έκτακτες συνθήκες είναι απαραίτητο η ΕΚΤ να πάρει θέση σε ζητήματα που δεν μπορούν να ρυθμιστούν από τη νομισματική πολιτική, όπως είναι τα υψηλά δημόσια ελλείμματα. Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας ή οι αβάσταχτες ανισορροπίες, δεδομένου ότι υπάρχει κίνδυνος για τη νομισματική σταθερότητα».
Οσοι γνωρίζουν οικονομικά (σ’ αυτούς δεν συγκαταλέγεται σίγουρα ο Τσίπρας, συγκαταλέγονται όμως οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ) καταλαβαίνουν πως από την άποψη του καπιταλισμού ο Ντράγκι έχει δίκιο. Η ΕΕ βρίσκεται πάλι σε κρίση, μετά από μια εντελώς αναιμική ανάκαμψη που δεν κράτησε ούτε δυο χρόνια. Αν αυξηθεί η ρευστότητα και γίνουν επενδύσεις, που θα διοχετευθούν τα παραγόμενα προϊόντα; Σε μια αγορά η οποία κατακλύζεται από τα προϊόντα των λεγόμενων αναπτυσσόμενων οικονομιών (Κίνα, Βραζιλία, Ινδία), τα οποία παράγονται από τα δυτικά μονοπώλια. Επομένως, οι επενδύσεις στις χώρες της ΕΕ θα αποδίδουν χαμηλότερο ποσοστό κέρδους, λόγω υψηλών μεροκάματων, κοινωνικής ασφάλισης κτλ. και επομένως θα είναι «ασύμφορες» για τους καπιταλιστές.
Οι περιβόητες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» ένα σκοπό έχουν. Να ρίξουν την αξία και την τιμή της εργατικής δύναμης. Γι’ αυτό και εμείς έχουμε μιλήσει για «κινεζοποίηση» της εργατικής τάξης, η οποία βέβαια έχει τις κλιμακώσεις της. Αλλες είναι οι απαιτήσεις της κεφαλαιοκρατίας στις εξαρτημένες χώρες, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, και άλλες στην καρδιά των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων. Παντού, όμως, η τάση είναι η πτώση της τιμής και της αξίας της εργατικής δύναμης, που συναρτάται άμεσα με την αύξηση του ποσοστού του κέρδους για τους καπιταλιστές.
Αυτή η τακτική, όμως, ρίχνει τη ζήτηση, με αποτέλεσμα να συμπιέζεται η καπιταλιστική παραγωγή. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο, μέσα στον οποίο δεν μπο- ρούν να βρουν σημείο ισορροπίας τα κράτη. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ξέρουν πως σχετική ανάπτυξη μπορούν να ξαναπετύχουν μόνο αν αφήσουν την κρίση να κάνει τον καταστροφικό της κύκλο, καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις και κυρίως τη βασική παραγωγική δύναμη, τον εργαζόμενο. Εξοδος απ’ αυτό το φαύλο κύκλο μπορεί να υπάρξει μόνο με «έξοδο» από τον καπιταλισμό.
Πηγή:Κόντρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου