Όσο περισσότερο ανεβαίνει η συζήτηση περί της επιμήκυνσης του χρόνου εφαρμογής των μέτρων, και της προσπάθειας κάλυψης των δανειστών του ελληνικού κεφαλαίου, τόσο περισσότερο, στην πραγματικότητα, αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η επίταση εφαρμογής των μέτρων, ταχύτερης και πιο σίγουρης κάλυψης των υποχρεώσεων του ελληνικού κεφαλαίου προς τους ντόπιους και ξένους δανειστές και συμμάχους του.
Δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Η Πορτογαλία, το καλό παιδί των μεταρρυθμίσεων καταρρέει. Η Ισπανία είναι το πρότυπο ανεργίας, ενώ από την βοήθεια προς τις τράπεζες, διαπραγματεύεται πλέον σχεδόν ανοιχτά ένα συνολικό μνημόνιο. Τη στιγμή της δημοσκοπικής καταβαράθρωσης του, ο Ολάντ επιλέγει να υπενθυμίσει στους γάλλους εργαζόμενους, πως η κρίση ήρθε για να μείνει και χρειάζονται επείγοντα μέτρα.
Μπορεί ειδικά η τελευταία τοποθέτηση, να εντάσσεται και ένα παιχνίδι στο πλαίσιο των ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών, μια που ο Ολάντ προωθεί τη δυνατότητα της ΕΚΤ να αγοράζει κατευθείαν ομόλογα, δηλαδή χρέος, από τις χώρες που το θέλουν. Η αλήθεια είναι πως βρίσκεται μπροστά μας μια τεράστια καπιταλιστική κρίση, που δε φαίνεται με βάση και την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, να μπορεί να την τραβήξει σε διαφορετική κατεύθυνση καμιά οικονομία σε όλο τον πλανήτη. Εκτός από το μεγαλύτερο «έθνος», αυτό των εργαζομένων.
Στην Ελλάδα, ότι έχει διαρρεύσει αυτές τις ημέρες, είναι ενδεικτικό της προσπάθειάς τους, να κάνουν ένα ακόμα βήμα σε μια στρατηγικού βάθους βουτιά στην εργατική δύναμη, για να επιχειρήσουν να πάνε τα πράγματα αλλιώς για τα κέρδη τους. Παρόλα αυτά, για άλλη μια φορά, παίζεται ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, στο οποίο επιχειρείται να μιλάμε για τα μέτρα που έρχονται, για τη ζημιά που θα κάνουν στη ζωή μας, (μερικοί δυστυχώς μιλάνε ακόμα για δικαιώματα που ξεθεμελιώνονται, ή για κεκτημένα), όταν είναι νωπή ακόμα η πρώτη δόση της φοροληστείας και όταν υπό το βάρος της ανυπαρξίας συμβάσεων, έχει γίνει ένα απίστευτο πάρτι -και συνεχίζει να γίνεται- σε ότι αφορά τους όρους εργασίας σε αρκετούς κλάδους. Ενώ από την άλλη πλευρά, διευρύνεται η στάση πληρωμών του κράτους, απέναντι σε οποιαδήποτε ίχνη κοινωνικών παροχών είχαν απομείνει.
Ακριβώς πριν το νέο ορυμαγδό λοιπόν των μέτρων που έρχονται, ο Σαμαράς και η τρικομματική κυβέρνησή του, επιλέγουν να ρίξουν την παραίνεση να δεχτούμε αυτά τα μέτρα, γιατί θα είναι τα τελευταία. Είναι προφανές, πως δε στοχεύει σε αυτό το τμήμα της τάξης μας, που ήδη βιώνει προβλήματα επιβίωσης. Επιχειρεί να αποκοιμίσει τους εργαζόμενους που ακόμα βρίσκονται μέσα στη δουλειά, που υπολογίζουν την καθημερινότητα και το βαθμό συμπίεσης των όρων ζωής, μήπως και τη «βγάλουμε καθαρή».
Χρειάζεται αποκάλυψη της γενικότερης κρίσης του συστήματος, σε όλη την Ευρώπη, για να καταδειχτεί ακόμα πιο έντονα το συνολικό αδιέξοδο που έχουμε μπροστά μας. Χωρίς αυτή τη δουλειά, και με δεδομένη την έλλειψη στρατηγικής από την αριστερά, ειδικά μετά το εκλογικό χτύπημα που δέχτηκε (πλην ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο χρειάζεται μια ειδική εκτίμηση), μπορεί από τη μια να έχουμε αντιδράσεις και κοινωνικές εκρήξεις, αλλά από την άλλη θα πρέπει να θωρακίσουμε την προοπτική τους, μακριά από τον κοινωνικό αυτοματισμό και την αύξηση του ρατσισμού. Αυτό συνολικά είναι και το ανοιχτό στοίχημα της επόμενης περιόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου