Δεν είναι οι «ονειροφαντασίες» κάποιων «καταστροφολόγων», αλλά πλέον μια κοινά παραδεκτή αλήθεια ακόμα και για τους αστούς αναλυτές: το τραπεζικό σύστημα βρίσκεται στο χείλος της ολοκληρωτικής καταστροφής. Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης στο αμερικάνικο χρηματοπιστωτικό σύστημα, με το σκάσιμο της φούσκας των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων και την κατάρρευση της Lehmann Brothers, τον Σεπτέμβρη του 2008, δεν βρισκόμαστε απλά εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, αλλά σε μια ακόμα δυσμενέστερη συνθήκη. Η «λύση» των γιγάντιων κρατικών παρεμβάσεων δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων για τη διάσωση των τραπεζών, μετατράπηκε σε «νέο» πρόβλημα, σαρώνοντας στο διάβα της κράτη κι εθνικούς προϋπολογισμούς και σπέρνοντας παντού τον εφιάλτη του Κραχ. Η χρεοκοπία του καπιταλιστικού Κράτους ανατροφοδοτεί και οξύνει στο έπακρο την τραπεζική κρίση. Η διακοπή της τραπεζικής πίστωσης προς επιχειρήσεις και νοικοκυριά, βουλιάζει όλο τον πλανήτη στην κόλαση μιας πρωτοφανούς και συντονισμένης Ύφεσης, και τους λαούς μέσα στη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση. Με την σειρά της, η Ύφεση, επιταχύνει την διάλυση του τραπεζικού συστήματος, σε ένα φαύλο κύκλο δίχως τέλος, αλλά με ανυπολόγιστα ανθρώπινα θύματα.
Δεν είναι, λοιπόν, οι ενδοτραπεζικοί «συσχετισμοί δύναμης», ο «ανταγωνισμός» και η «αναδιάρθρωση» του τραπεζικού συστήματος, οι αιτίες πίσω από την έντονη κινητικότητα της πρόσφατης επικαιρότητας, με τις εξαγορές και τις συγχωνεύσεις τραπεζών (Αγροτική, Τ.Τ., Εμπορική κ.ο.κ.). Δεν εξηγείται απλά με το κλισέ «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση των τραπεζών, και το «μικρό» και το «μεγάλο ψάρι» ασφυκτιούν στο μολυσμένο νερό που μέχρι πρότινος τουλάχιστον κατάφερναν να κολυμπήσουνε και τώρα κινδυνεύουν να ξεβραστούν ανάποδα στην επιφάνεια της θάλασσας. Απειλείται η ύπαρξη του τραπεζικού συστήματος στο σύνολο του κι όχι η μια ή η άλλη τράπεζα, η περισσότερο ή η λιγότερο «υγιής» και «κερδοφόρα», με βάση τις λογιστικές αλχημείες των τραπεζιτών. Καμία τράπεζα σήμερα δεν είναι τίποτα από τα δύο.
Η Αγροτική Τράπεζα (στην οποία βρίσκεται υποθηκευμένο ένα τεράστιο κομμάτι της εγχώριας αγροτικής γης), χωρίστηκε σε στοιχεία υποτιθέμενα «καλά» (εξυπηρετούμενα δάνεια και καταθέσεις) και «κακά» (τα προβληματικά και μη εξυπηρετούμενα δάνεια). Ο «ειδήμονας» των εξαγορών Σάλλας, της Τράπεζας Πειραιώς (που παλαιότερα είχε απορροφήσει τις τράπεζες Χίου και Κρήτης), ανέλαβε να εξαγοράσει το «καλό» κομμάτι. Η, γενικά επικρατούσα, αντίληψη χωλαίνει στο σημείο εκείνο που δεν μπορεί να διακρίνει πόσο παραπλανητικός είναι ο παραπάνω διαχωρισμός. Κι αυτό διότι ακόμα και τα «υγιή» στοιχεία είναι σάπια μέχρι το μεδούλι: ο ρυθμός των προβληματικών δανείων αυξάνει εις βάρος των εξυπηρετούμενων με τον ιλιγγιώδη ρυθμό των 2 δις το μήνα (πλέον στο 20% επί του συνόλου), ενώ τα λεφτά των καταθετών, που βαραίνουν θετικά στους τραπεζικούς ισολογισμούς, απλά δεν υπάρχουν. Το τραπεζικό σύστημα μόνο «τύποις» λειτουργεί. Τα ταμεία είναι άδεια.
Η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών τον Ιούνιο, με την 1η δόση του νέου δανείου, απέφερε στις τέσσερις μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες (Εθνική, Πειραιώς, Alpha Bank, Eurobank) συνολικά 18 δις ευρώ, συν 7 δις που δόθηκαν στην Αγροτική. Ο λόγος πίσω από αυτές τις χρηματοδοτήσεις, ήταν η πλήρης αδυναμία των κορυφαίων τραπεζικών ιδρυμάτων να αντεπεξέλθουν ακόμα και στις πιο βασικές τους λειτουργικές ανάγκες, όπως η αποπληρωμή δανείων και καταθέσεων. Μόνο προσωρινά, αυτός ο πακτωλός χρημάτων, στάθηκε ικανός να απομακρύνει την απειλή της χρεοκοπίας τους. Σήμερα, 3 μόλις μήνες μετά, ο κίνδυνος έχει επανέλθει εντονότερα, με τα 25 δις ευρώ να έχουν εξανεμιστεί και να βρισκόμαστε και πάλι στο σημείο μηδέν. Φοβούμενες τις αντιδράσεις αγορών και πιστωτών, οι τράπεζες καθυστερούν πέρα από τα προκαθορισμένα χρονικά περιθώρια την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων τους. Αγκομαχούν, κυριολεκτικά, για να φτάσουν μέχρι τον Οκτώβρη και να εισπράξουν τα χρήματα της 2ης δόσης, αν κι εφόσον τα πάρουν. Από τα 31,6 δις ευρώ της 2ης δόσης, τα 25 προορίζονται και πάλι να δοθούν στις τράπεζες, ενώ περίπου τα 6 δις προορίζονται για τις ανάγκες του Δημοσίου, όπως τα δημόσια έργα (δρόμοι, Μετρό κ.ο.κ.). Μέσα σε αυτές τις ολοένα επιδεινούμενες συνθήκες, τίποτα δεν εξασφαλίζει πως τα χρήματα τελικά θα εισπραχθούν. Σε αυτή την περίπτωση, μιλάμε για το τελειωτικό χτύπημα στο ΙΚΑ και στα μεγάλα ταμεία, που προσβλέπουν στις ασφαλιστικές εισφορές από τα έργα για την επιβίωση τους. Ταυτόχρονα, χωρίς την απαραίτητη εκταμίευση της 2ης δόσης, οι ελληνικές τράπεζες αναπόφευκτα βάζουν λουκέτο, και μαζί φωτιά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Με τη λαιμητόμο της χρεοκοπίας να επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια των τραπεζιτών, είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν σε κινήσεις ενοποίησης εντός του τραπεζικού συστήματος, όπως η ανωτέρω περίπτωση της Αγροτικής. Πρόκειται περί συγκέντρωσης κεφαλαίων που παίρνει την μορφή των «εκ των άνω» συγχωνεύσεων άδειων και νεκρών «κουφαριών» τραπεζών, για να μπορέσει έστω να υπάρξει το τραπεζικό σύστημα και την επόμενη ημέρα. Σε αυτή τη διαδικασία, οι πιο μικρές κι ασθενείς τράπεζες θα περισσέψουν, και σαν απόστημα θα πρέπει να αποκοπούν από το σώμα. Τα λουκέτα των τραπεζών που έχουμε μπροστά μας, σημαίνουν γιγάντια καταστροφή κεφαλαίων και εργασίας. Χιλιάδες τραπεζοϋπάλληλοι θα απολυθούν, χιλιάδες επιπλέον νοικοκυριά θα πέσουν στον εφιάλτη της ανεργίας που ήδη εξαθλιώνει εκατομμύρια εργάτες. Η άρχουσα τάξη προνοεί και γι’ αυτό: για να αντιμετωπιστεί το θεόρατο ύψος του κόστους αποζημιώσεων των χιλιάδων τραπεζοϋπαλλήλων και υπαλλήλων ΔΕΚΟ που πρόκειται να απολυθούν, αρχικά μειώνει, με βάση τις τροϊκανές εργασιακές ρυθμίσεις, τον χρόνο προειδοποίησης απόλυσης σε κάτω από 4 μήνες. Έπειτα, εξισώνει την αποζημίωση του εργαζόμενου με υπαλληλική σχέση εργασίας μέχρι το επίπεδο της αντίστοιχης του εργατοτεχνίτη. Δηλαδή, στην περίπτωση που ο υπάλληλος έχει προειδοποιηθεί μέσα στο προβλεπόμενο διάστημα, μειώνεται η αποζημίωση του ως και 50%!
Αυτές οι βάρβαρες επιθέσεις στα δικαιώματα και στις ζωές των εργαζομένων, δεν συνιστούν ένδειξη πως οι καπιταλιστές μας έχουν «ρίξει στο καναβάτσο» χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Είναι τα σημάδια της αδυναμίας τους, οι «επιθανάτιοι ρόγχοι» του συστήματος τους, που σαν το αγρίμι που αντικρίζει στα μάτια το θάνατο, χτυπιέται με αγωνία καταστρέφοντας ό,τι υπάρχει γύρω του. Οι «αναδιατάξεις» στο τραπεζικό σύστημα, δεν είναι η απαρχή μιας καινούριας νεότητας του, αλλά η απεγνωσμένη κίνηση να ξεφύγει από τα προχωρημένα γηρατειά του. Όμως η εικόνα του τραπεζικού συστήματος είναι η εικόνα ολόκληρου του καπιταλισμού. Χωρίς το τραπεζικό κεφάλαιο δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική παραγωγή. Όταν ο βηματοδότης του ασθενούς παύει να λειτουργεί, σταματάει κι η καρδιά.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι τραπεζοϋπάλληλοι,
για να μην κατρακυλήσουμε κι εμείς μαζί με τον καπιταλισμό στο βάραθρο της καταστροφής του, πρέπει να οργανωθούμε και να αντιτάξουμε τη συλλογική μας δύναμη. Πρέπει να παλέψουμε πριν απ’ όλα για το δικαίωμα μας στη δουλειά, το μόνο μέσο επιβίωσης για εμάς που δεν έχουμε άλλο από τα χέρια και το μυαλό μας, που δεν τρεφόμαστε σαν τις βδέλλες από το αίμα άλλων, όπως τα αφεντικά μας, τραπεζίτες ή βιομήχανοι. Μόνο παλεύοντας για τις θέσεις εργασίας μας θα εξασφαλίσουμε πως δεν θα μετατρέψουν κι εμάς σε εξαθλιωμένους παρίες.
Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν ριζικά οι επιπτώσεις της τραπεζικής και καπιταλιστικής χρεοκοπίας, δεν είναι να «συνδράμουμε» κι εμείς στις απόπειρες διάσωσης τους πλάι-πλάι με τα αφεντικά μας. Ο μόνος τρόπος είναι να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες απαλλοτριώνοντας τα κεφάλαια τους - μαζί κι όλους τους μεγάλους τομείς της παραγωγής. Η απαλλοτρίωση των τραπεζών είναι ο μόνος όρος για να αναγεννηθεί η οικονομία, πάνω σε νέες βάσεις, με την χρηματοδότηση της παραγωγής και των νοικοκυριών με γνώμονα τις ανάγκες του λαού κι όχι με βάση τα συμφέροντα των τοκογλύφων.
Να θέσουμε τράπεζες και εργοστάσια κάτω από τον έλεγχο μιας νέας Εξουσίας, από τους εργαζόμενους και για τους εργαζόμενους, που θα συναποφασίζουν οι ίδιοι για τις ζωές τους μέσα στα όργανα τους, μέσα στα Εργατικά Συμβούλια. Γι’ αυτό το δύσκολο έργο, είναι απαραίτητη η ενότητα της εργατικής τάξης, ντόπιων και μεταναστών, εργαζόμενων κι ανέργων, με στόχο την επαναστατική ανατροπή του συστήματος και την κατάληψη της εξουσίας.
Η έξοδος από την Κρίση και την Ύφεση περνάει μόνο πάνω από το πτώμα του καπιταλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου